» flowers

Met een gefocuste blik zat het meisje in het gras. De zon scheen op haar ruggetje, en de geuren van de tuin waren bijna overweldigend. Naast haar lag een stapeltje kleine witte bloemetjes: madeliefjes, die ze daarnet had geplukt. Ze was zeer geconcentreerd bezig. Het maken van een bloemenkroontje was dan ook niet heel makkelijk voor een meisje van vier. Ze had dit geleerd van haar mama, de laatste zomer dat ze bij haar was geweest. Eerst maakte je een gaatje onderaan in het steeltje, en dan haalde je de volgende bloem er doorheen. Heel ingewikkeld was het niet, maar het wilde maar niet lukken. De steeltjes scheurden steeds door, als het al überhaupt lukte om er een gaatje in te maken. Erg scherpe nageltjes had ze niet, dus het kostte heel wat tijd voor haar om een gaatje te maken. Maar ze liet zich niet ontmoedigen. Telkens als het steeltje brak, pakte ze gewoon weer een nieuw bloemetje en ging ze gewoon verder. Naast het stapeltje bloemen zat Ellie, die ze zo had geplaatst, zodat ze met haar kop richting haar zat. In de pootjes van het knuffeldier rustte ook een bloemetje. Ellie wilde ook een krans maken. Josie ging helemaal in haar werkje op: er leek bijna niets meer om haar heen te gebeuren.

[Haythel eerst, daarna gewoon open~]

Het kleine meisje ging zodanig op in haar werkje, dat ze niet eens merkte dat er iemand naast haar kwam zitten in het gras. Er trok dan ook een kleine schok door haar lijfje heen, toen deze figuur begon te spreken. ”What are you doing?” Ze kalmeerde echter snel, zonder op te kijken van het bloemetje waar ze nu mee bezig was. "Ik maak een kroon, van bloemen!" sprak ze enthousiast maar stilletjes. "Het lukt alleen niet, hij gaat steeds kapot.." Ze hief haar hoofdje, en draaide haar blik naar het meisje dat bij haar was komen zitten. "Misschien kan.." Ze stopte midden in haar zin, en keek met angstige oogjes naar het meisje. Om haar heen bevonden zich schimmen, veel schimmen. Boze schimmen. Dit was geen goed mens.. Geschrokken deinsde ze naar achter, haar olifantje snel meepakkend. Ze moest hier weg, voordat de schimmen boos zouden worden op haar..

De ander leek geschrokken door haar heftige reactie. Ze begreep natuurlijk dat zij niet kon zien wat zijzelf zag, maar alsnog.. Ze wilde net snel weglopen toen haar arm werd beetgepakt. Angstig probeerde ze zich los te trekken, maar ze was geen partij met haar vierjarige spiertjes. Het meisje riep dat ze moest wachten, maar ze wilde alleen maar weg hier.. Al die schimmen, en sommigen leken langzaam te begrijpen dat Josie ze kon zien.. Ze voelde hoe de grip op haar arm voorzichtig verslapte. ”What’s wrong? I won’t hurt you. I promise. I won’t do anything to you,” sprak het blonde meisje bijna wanhopig. En Josie geloofde haar ook, maar dat was niet het probleem. Haar arm werd losgelaten, en de ander pakte een bloemetje op die ze had laten liggen. ”Let’s make those flower crowns.” Ineens voelde ze hoe een woede in haar omhoog kwam. Dit meisje leek haar best wel aardig, en ze wilde met haar spelen, en dat moesten die stomme geesten het natuurlijk weer eens verpesten! Waarom konden ze haar niet gewoon één keer met rust laten! Oh, wat had ze op dit moment een hekel aan haar bijzonderheid. Ze moesten gewoon, gewoon even weg gaan, en dan.. Haar blik gleed over de schimmen, en ze balde haar vuistje. Even had ze geen aandacht voor het meisje, maar ze besefte zich wel dat dit er heel erg raar uit moest zien. En nu was het genoeg. Ze wilde ze weg hebben. "Ga weg.." begon ze zachtjes. De schimmen reageerden niet. Konden ze haar überhaupt wel horen? "GA WEG!" schreeuwde ze nu, zo hard als ze kon. "GA WEG GA WEG GA WEG!" ze voelde hoe een enkele traan langs haar wang gleed. Moedeloos liet ze zich zakken in het gras. Ze wilde gewoon dat het ophield..

Het was moeilijk om de reactie van het meisje te aanschouwen. Toen ze zag dat er een traan over haar wang gleed wilde ze haar knuffelen, vertellen dat het niet haar schuld was, dat ze moest stoppen met verdrietig zijn, maar ze bleef enkel verslagen zitten. Ze was gewoon zo moe. Ze was ook nog maar een klein meisje. Toen de ander steeds dichterbij kwam had ze dan ook niet de energie om nog langer te protesteren. Met rode oogjes keek ze toe hoe ze voor haar knielde, en bloemetjes begon te plukken terwijl ze zachtjes zong. Stilzwijgend bleef ze toekijken, niet in staat om iets te doen. Het was een mooi liedje. Als ze niet zo angstig en verdrietig was geweest had het haar zeker vrolijk gemaakt. Het meisje ging ondertussen zingend door met het kroontje. Ze leek van streek. Toen het kroontje af was boog ze zich voorzichtig naar haar toe, duidelijk zonder iets kwaads in de zin. Teder werd de aaneengeregen bloemetjes op haar hoofdje geplaats, en vervolgens stond het meisje op en liep ze weg. Josie hield haar niet tegen. Nog even bleef ze zo zitten, de laatste tranen over haar wangen rollend. Uiteindelijk stond ze op, en een beetje verdwaasd liep ze het huis weer in. Zo snel als haar beentjes konden rende ze de trappen van het oude huis op, en uit angst om gezien te worden rende ze snel door naar haar kamertje. Ze wilde nu even alleen zijn. Snel sprong ze op haar bedje, en begroef ze haar gezichtje in het kussen. Ze voelde nog hoe het bloemenkroontje van haar haartjes af gleed.

- Topic uit