Welkom
Rules
Guide
Time line
Key words

P l o t ;
Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer... Lees verder!

[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Birdpl11

T e a m
Admin
Viccy
Admin
Zeal
Mod
Connor
Mentor
Olivia

S w a p



C o u n t
#


C r e d s ;
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:


[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Firefo11
15 oktober 2016


[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Birdpl11

Deel
 

 [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Nuala Doherty

Nuala Doherty

Aantal berichten : 284
IC-berichten : 92
Accounts :
- Nuala Doherty
- Sayuri Davies
- Amaris Collins

Character sheet
Bijzonderheid: Gedaanteverwisseling in een reekalf
Uiterlijke leeftijd: Vaak tussen de 4 jaar en 10 jaar in
Quote: "For thus is spoken: Oft hope is born, when all is forlorn."
[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty
BerichtOnderwerp: [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]   [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Emptyvr feb 03, 2017 2:59 pm



De planten in de tuin werden weer vergezeld door een dartel hertenjong dat speels in de regen rond wandelde. Ze had geen problemen met de druppels die met bakken uit de hemel vielen, haar vacht doorweekte en soms bijna in haar ogen vielen. Ze hief haar roze neus in de lucht om de frisse geur van de weide en natte bloemen op te snuiven. Dit was vrijheid voor haar, het verveelde nooit om in de tuinen te zijn wanneer het regende. Het was maar goed dat ze niet ziek kon worden van de regen in haar tweede gedaante. Als ze dit probeerde als normale mens zijnde, was ze binnen de kortste keren hoogstwaarschijnlijk verkouden, als ze niet de griep kreeg. Nee, het was veel beter om als hert rond te wandelen, want dan had ze tenminste een warme vacht en goede weerstand. Haar blauwe ogen glinsterden vrolijk terwijl ze onder de struiken door wandelde en hier en daar een blaadje proefde. Ze kon gelukkig dit voedsel ook prima verteren, zeker in vergelijking met sommige andere dingen. Nieuwsgierig proefde ze de nieuwe onbekende bladeren van een struik en spuugde deze uit. Bah, dit was niet een lekkere plant. Ze wist dat er in de buurt van de weide ook een vijgenboom was, maar sinds ze daar meestal niet goed bij kon, wist ze niet zeker of het haar zou lukken een vrucht er uit te plukken. Ze trippelde dus uiteindelijk ietwat verslagen van de struik weg door de bloemen heen naar het wandelpad die de meesten gebruikten om zich door de tuin te navigeren.

Zelf interesseerde paden haar niet zo, al paste ze wel een beetje op waar ze liep om geen planten te vernietigen. Ze wist niet hoe blij de anderen zouden worden met het feit dat ze op planten stond en door de tuin zoekte naar iets eetbaars of nieuws. Nuala wist zeker dat ze nog niet elke plek had gevonden en zou niet zo snel stoppen met rondzoeken totdat ze een eigen plekje had gevonden waar ze veilig terug kon komen om zich te vermaken voor de grootste delen van de dag. Zoals een ree behoorde te doen zocht ze dus een veilig onderkomen. Haar neus half op de grond en haar oren opgewekt naar boven toe zocht ze verder. Er was nog niet echt een plek die haar aansprak. Uiteindelijk toen de regenbui ophield, na nog ongeveer een dikke twintig minuten ronddollen stopte ze met zoeken en besloot ze te genieten van de zon en het wat soppige gras. Ze begon haar weg al weer te zoeken naar de weide toe toen er ineens uit het niets gezoem klonk en een bij in het gezichtsveld verscheen, geschrokken probeerde ze uit haar soepele drafje stil te gaan staan, maar lette ze niet op waar ze haar hoeven neerzette. Door de modderige en soppige ondergrond gleed een van haar hoeven weg, een schril geluid verliet geschrokken haar mond voordat ze haar evenwicht probeerde te herstellen. Dit mislukte echter, het modder waarin ze stond was verraderlijk glad en ze gleed al snel met een andere hoef weg. Plats. Daar lag de hertenkalf met gespreide lange benen in de modder. Haar normaal witte vacht kleurde bruin van de modder en ietwat verward probeerde ze op te staan. Dit mislukte echter waardoor ze telkens uitgleed en haar vacht zowaar nog bruiner werd. Uiteindelijk bleef ze mistroostig liggen en probeerde ze een wat gemakkelijkere houding aan te nemen. Ze kon geen grip krijgen op de ondergrond om haar lange, wiebelige stelten onder zich te krijgen. Dus zat er niets anders op dan te wachtten en hopen op wat hulp. Zou iemand haar goedgezind zijn?!

Terug naar boven Ga naar beneden
Caleo

Caleo

Aantal berichten : 31
IC-berichten : 14
Accounts : aaaaaaaaaaa
Woonplaats : cutetown in cutecity

Character sheet
Bijzonderheid: Adorable
Uiterlijke leeftijd: 3 m/o
Quote: I know we can work it out and I've no doubt that we will.
[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]   [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Emptyzo feb 12, 2017 11:28 pm

De kleine cheetah bevond zich nu ongeveer een weekje in de loop en het was de beste ervaring in zijn leven tot nu toe. Iedereen was zo geweldig en ze hadden allemaal krachten die hem iedere keer weer met grootte ogen van verbazing achterlieten. Dat zijn ouders en siblings er nog niet waren was jammer maar ze moesten vanzelf wel komen. Maar het gemis van zijn ouders was snel vergeten op momenten als deze. Momenten waarbij hij onbezorgd in de plassen kon springen en overal heen kon. Dit huis binnenlopen na zijn ontmoeting met de gezellige jongen bij de vuurtoren was een heel nieuwe ervaring geweest. Alles was nieuw en alles was exciting voor de cheetah. Caleo had op zijn eerste dag het hele huis doorgerend tot hij uitgeput in een warme kamer in slaap was gevallen. Alles was een nieuwe ervaring die hem iedere keer weer liet grinniken van plezier. Iedere dag leerde hij weer nieuwe dingen; zoals het feit dat zijn klauwen in de rare lappen stof voor de ramen zetten niet gewaardeerd werd. En ook het bijten van die rare vleermuis was off limits. Maar zo veel mocht ook wel, zoals de hele dag in de tuin spelen! Door wind en wind was Caleo hier te vinden met weer een nieuwe activiteit die het kleintje had bedacht. Gisteren was het bladeren jagen geweest en vandaag was het modder rollen.
Het was een van zijn favoriete activiteiten tot nu toe omdat er zo veel variatie was. Hij was begonnen met het rondspringen in de regenplassen en het opvangen van de druppels in zijn mond. Inmiddels ging zijn interesse uit naar de grote plassen van modder waar je heerlijk in kon rollen en doorheen kon glijden. Het eens mooi gevlekte kleintje was veranderd in een bruine hoop natte vacht met twee stralende oogjes en een zwiepende staart. Kleine enthousiaste piepjes verlieten zijn mond terwijl hij sprong naar een blaadje in de volgende plas. Maar toen ze klauwen zich in het blaadje boorde gilde het blaadje het uit, wacht... blaadjes konden niet gillen. Verward kwam zijn kop overeind, het blaadje alweer vergeten. Zijn blik viel op een ding dat er uit zag als iets wat hij nooit eerder had gezien. Zijn beperkte kennis van alles wat niet cheetah was vertelde hem dat het prooi moest zijn. Wat had mama gezegd over prooi? Oh right, prooi moest je aanvallen en dan had je eten. Caleo zakte tot een sluiphouding die helemaal niks voorstelde maar voor zijn doen heel wat was en begon naar voren te 'sluipen'. Dat was tenminste, als je door de modder glijdend met vrolijke kreetjes sluipen kon noemen. Met een woeste grauw - erg gepiepte woeste grauw- vloog hij naar voren naar het hert. Naast haar landend gleed hij door tot hij tegen haar aangleed. Wat nu... Mama had hem nooit verteld hoe dit precies ging. Verward bleef Caleo staan en schudde even met zijn modderige kopje. Nu moest hij het helemaal opnieuw doen. "Dwon't mow, I am attawk!" piepte hij waarschuwend in zijn gebrekkige mensentaal. Als de prooi nou stil bleef liggen kon hij het opnieuw doen en zijn mama trots maken.

ooc: Don't move I am attacking
+
Terug naar boven Ga naar beneden
Kyteranne Nuntissa

Kyteranne Nuntissa

Aantal berichten : 46
IC-berichten : 36
Leeftijd : 26
Accounts : ~Tissa, Elesis, Haythel, Jinn, Zeal, JR, Seji, Gerome, Namida, Link, Jeremy, Penelope, Laxus, Jake, Jackie

Character sheet
Bijzonderheid: Air
Uiterlijke leeftijd: 2 Years
Quote: "Rien n'est vrai tout est permis."
[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]   [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Emptyma feb 13, 2017 10:14 am



Kyteranne Nuntissa lag zoals gewoonlijk in de lucht, maar ditmaal net onder het afdakje van het tuinhuisje. De dagelijkse bui was net begonnen en zou over een klein half uurtje weer afgelopen zijn. Met deze kennis op zak had ze besloten om niet naar binnen te gaan voor beschutting. Wellicht had ze haar rust kunnen zoeken in Josie’s kamer, maar op het moment wou ze nog even genieten van de buitenlucht. De lucht werd gevuld met het heerlijke aroma van nat gras en natte bloemen. Het verfrist de lucht en zorgde ervoor dat Tissa de regen wat meer kon waarderen. Meestal was ze als de wiedeweerga binnen gaan zitten bij het kleinste spatje regen. Ze kon het niet hebben als haar lange witte vacht nat werd. De klitten die er zich in vormde hadden dagen nodig om er fatsoenlijk uitgehaald te worden. Voor een moment keek Tissa achterom de schuur in. Ze had het lichtknopje gevonden en aangedaan. Immers had de donkere lucht ervoor gezorgd dat het haast nacht leek. In de schuur bevonden zich planten en de spullen die nodig waren om de tuin fatsoenlijk te houden. Tissa had gehoopt dat ze misschien iets van een deken kon vinden tegen de briesende wind, maar dat geluk had ze niet. Ze moest het maar doen met haar dikke vacht.
Tissa keek op van haar gedachten over de kou toen ze een kreet hoorde. Een schel geluid wat ze herkende van het wild. Zou er werkelijk waar zich een hert hier bevinden? Tissa had al een tijger ontmoet dus eigenlijk zou ze niet meer verbaasd moeten zijn, maar die tijger was een Peculiar geweest, net als zij. Het was vraag of het hert ook een Peculiar was of per ongeluk in de tuin terecht was gekomen. Voor een moment twijfelde Tissa. Er zouden nog een paar minuten overheen gaan voordat de regen zou stoppen, maar de nieuwsgierigheid naar het geluid werd groter. Wat als er iets aan de hand was? Uiteindelijk slaakte ze een zucht en zweefde ze de regen in. Haar oren schoten geïrriteerd naar achteren zodra de eerste druppels op haar kop vielen. Ze probeerde zichzelf rustiger in te stellen en besloot zich te richten op haar doel.
Rustig begon ze in de richting te zweven waar ze het geluid vandaan had horen komen. Plots schoot er een pluizige bal langs haar heen. Verbaasd volgde ze de pluizen bal die haar naar de reekalf toe leidde waarvan ze vermoedt die het geluid eerder had gemaakt. Zodra de pluizenbol eenmaal stil lag tegen de ree aan, kon Tissa zien dat het een jong was van een cheetah. Het moest toch niet gekker worden. Hij was zeker ook een Peculiar. De ree daarentegen leek uit gegleden te zijn en kon geen kant op terwijl de cheetah zijn kans op een aanval opnieuw probeerde te pakken. Tissa kon zich voorstellen dat de ree zich hulpeloos voelde. Ze leek niet op te kunnen staan door de modder onder haar lichaam en de cheetah.. Tja die maakte er gebruik van. "Dwon't mow, I am attawk!" hoorde ze de Cheetah piepen. Op dat moment besloot Tissa in te grijpen. Rustig daalde ze wat naar beneden zodat ze in hun zicht kwam, maar de modder niet hoefde aan te raken. ”Now there, don’t you think it’s rude to suddenly attack someone?” vroeg Tissa de cheetah jong. Haar blik ging voor een moment naar de ree. ”She look like she can’t get up and you decide to attack her? That doesn’t seem very nice, does it?” bestrafte Tissa de cheetah alsof ze zijn moeder was. Natuurlijk was ze zijn moeder niet, maar als de moeder niet in de buurt was, moest iemand anders hem de les voorlezen leek haar. Ze richtte zich vervolgens volledig op de ree. ”Now let’s get you up shall we,” stelde Tissa met een geruststellende blik in haar ogen voor, waarna haar ogen al snel begonnen te gloeien. Ze lichtte helder wit op en met wat moeite kon ze de lucht rondom de ree zo besturen, dat ze haar uiteindelijk kon verplaatsen naar een stuk waar de grond steviger was. ”There you go,” zei Tissa uiteindelijk. Zodra ze zeker wist dat de ree weer stevig op vier poten stond, stopte ze met het sturen van de lucht en kregen haar ogen haar normale blauwe kleur terug.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t100-kyteranne-nuntissa
Nuala Doherty

Nuala Doherty

Aantal berichten : 284
IC-berichten : 92
Accounts :
- Nuala Doherty
- Sayuri Davies
- Amaris Collins

Character sheet
Bijzonderheid: Gedaanteverwisseling in een reekalf
Uiterlijke leeftijd: Vaak tussen de 4 jaar en 10 jaar in
Quote: "For thus is spoken: Oft hope is born, when all is forlorn."
[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]   [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Emptyma feb 13, 2017 1:52 pm



Nuala had geen andere keuze dan haar kop boven de modder op haar opgekrulde lange benen te houden, door haar neus op haar knieën te laten rusten. Ze hoorde wel enthousiast gepiep naderen, van een of ander dier maar reageerde daar nog niet zo zeer op. Totdat er plotseling bijna uit het niets een klauw in haar oor te voelen was en er flinke spetters modder over haar heen vielen. Haar al vieze vacht, werd enkel nog viezer en haar oor begon nu toch wel zeer te doen. Een kermend en schel geluid verliet haar mond terwijl ze haar sierlijke hoofd weg probeerde te trekken. Gelukkig liet het kleine ding dat haar had aangevallen al snel weer los. Met angstige blauwe ogen keek ze de jonge jager aan waarna ze het pijnlijke geklop in haar oor probeerde te negeren. Druppeltjes helderrood bloed welden op uit de wonden die het jaagdier had veroorzaakt. Wat voor een jager het was, wist ze niet zeker. Het was in ieder geval geen doodnormale huis, tuin en keukenkat. Al kon ze bijna met zekerheid zeggen dat het een katachtige was. Ze snoof even nerveus en door haar pijn heen waarna ze het kleinere ding in de gaten hield. Zijn glinsterende blik viel nogmaals op haar en even wist ze met moeite een kreun te onderdrukken. Zeg alsjeblieft dat de jager haar met rust zou laten. Ze was als de dood voor hen en ondanks dat deze er klein en schattig uit zag, was het alles behalve schattig. Het was wreed. Het dier sloop weer op haar af, nu een mislukte en vage manier van sluipen maar dat moest het vast voorstellen. Maar nadenken kon ze niet, het enige dat ze wist was dat een jager op haar afkwam en als een jager op haar afkwam dat ze moest rennen en vechtten voor haar leven. Het was Nuala's geluk dat de cheetah, katachtige uitgleed en met zijn modderige vacht tegen die van haar aan kwam. Ze voelde de botsing en snoof hierdoor gespannen. Ze was geen speeltje! Maar hoe kon ze dat duidelijk maken! Ze wou weg van het dier, weg uit de plas! Weg van de moeilijke ondergrond en de katachtige jager er uit rennen of vechtten. Het was klein en een goed gerichtte trap op zijn kop zou hem wel twee keer laten denken. Echt nadenken deed het jonge hertenjong niet, in plaats daarvan probeerde ze paniekerig overeind te komen zodra het jaagdier aankondigde op haar te gaan jagen, haar nota bene aan te vallen! "Dwon't move, I am attawk!" Had het dier waarschuwend gepiept. Ze was dus echt niet veilig, zelfs hier was het gevaarlijk. Sissend van de pijn, doordat ze haar gewonde oor in haar nek drukte probeerde ze op te staan. Ze zou hem als ze eenmaal stond een klap met haar hoef kunnen geven, echter kwam ze niet overeind. Haar benen hadden gewoon geen grip. Ze staakte de poging zodra ze een zwevende kattin naar hen toe zag komen. Hulpeloos keek ze de witte kattin aan terwijl ze angstig met haar prachtige blauwe ogen rolde. Tussen haar en haar gemenlijke belager in, nogmaals probeerde de jonge ree te vluchtten maar nog steeds gleden de hoeven weg zodra ze zich gedeeltelijk overeind had gedrukt. Het angstzweet stond op haar vacht en maakte die langzaam donkerder, zover het onder de modderige laag nog zichtbaar was. "Now there, don't you think it's rude to suddenly attack someone?" Vroeg de witte kattin, waarschijnlijk een van de speciale dieren hier. Was ze een normale huis, tuin en keukenkat? Een die gehouden kon worden als huisdier of was ze net zoals dat vreselijke jagersjong? De blauwe blik van de spierwitte kattin, sinds ze zorgvuldig boven de modder zweefde, werd op haar gericht en ongemakkelijk keek ze de ander aan. Ze kon geen kant op, had iemand nog genade met haar?! "She looks like she can't get up and you decide to attack her? That doesn't seem very nice, does it?" Bestrafte de andere kattin het jagersjong. Ze wist niet welk soort het dier was maar dat het een gevaarlijke belager was had ze al lang door. De witte kattin leek echter vriendelijker en ondanks dat het ook een katachtige was had ze door dat ze voor haar niks te vrezen had. Ze hield haar sierlijke hoofd een tikkeltje schuin toen ze aangesproken werd. Terug praten kon ze niet in deze vorm en dus kon ze enkel met bewegingen laten zien dat ze hen verstond. "Now let's get you up shall we," stelde de vriendelijke jager voor. Waarna Nuala opgelucht knikte. Nog steeds was het duidelijk dat ze zich niet op haar gemak voelde, toch had ze weinig andere keuze. Ze was nutteloos in de modder en was overgeleverd aan de genade van anderen. Een situatie die haar totaal niet zinde. Ze hield haar blik op het andere jaagdier gericht omdat ze die, met goede reden, niet vertrouwde waarna ze voelde hoe haar lichaam begon te zweven. Het duurde even maar daarna stond ze op haar vier lange benen naast de plas. Snuivend keek ze het vieze jagersjong aan en hief ze waarschuwend haar hoef. Ze was duidelijk nog niet gerust op zijn aanwezigheid. Langzaam draaide ze haar sierlijke hoofd naar de hulpvaardige katachtige en neeg ze die even dankbaar voordat ze sissend van de pijn in haar oor stil bleef staan. Nu was misschien het moment om terug te veranderen. Al had ze geen wapens om zichzelf mee te verdedigen mocht het nodig zijn. De wonden op haar oor prikten en het bloed drupte nog regelmatig langs haar kop naar beneden toe. Haar vorm werd wazig, terwijl ze geconcentreerd haar ogen tot spleetjes kneep. Ze moest de pijn negeren en terug naar haar oorspronkelijke vorm. Dan kon ze tenminste praten. Hoewel ze geen bescherming meer had van sterke benen en hoeven, zou het wilde jagersjong vast niet in zijn hoofd halen een kind aan te vallen in de buurt van haar witte redder. Dat hoopte ze dan maar. Haar vorm werd wazig voordat naar enkele seconde een meisje in de plek stond van het dier dat er kort geleden nog had gestaan. Sierlijk en slank gebouwd met bruine ogen en krullend bruin haar. Nu ze terug was veranderd had ze geen modder meer op haar zitten maar het bloed was nog niet verdwenen. Daar in de buurt van haar slaap waren de wonden te zien, het bloedde nog steeds en voorzichtig drukte het meisje onderzoekend haar hand er tegen aan. Haar ogen gleden naar het vieze jagersjong waarna ze gepijnigd haar blik afwendde en de witte huiskat aan keek. "Thank you Madame," fluisterde het kind ongemakkelijk voordat ze met lichte tranen in haar ogen haar hand weg haalde. Rood, haar hand was rood. Zoals hoofdwonden altijd deden bloedde het aardig. Het hoefde dan niet eens een zeer diepe snee te zijn. Hierna richtte ze haar aandacht ongemakkelijk op haar handen, aangezien ze niet wist wat ze met de situatie aan moest.
Terug naar boven Ga naar beneden
Caleo

Caleo

Aantal berichten : 31
IC-berichten : 14
Accounts : aaaaaaaaaaa
Woonplaats : cutetown in cutecity

Character sheet
Bijzonderheid: Adorable
Uiterlijke leeftijd: 3 m/o
Quote: I know we can work it out and I've no doubt that we will.
[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]   [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Emptyma feb 13, 2017 8:30 pm

Zijn dag was al spannend geweest maar dit was echt wel het hoogtepunt. Tegen alle verwachtingen in was hij iets tegengekomen dat nog leuker was dan de modderplassen. Een levensechte prooi. In zijn korte leven van 3 maanden was Caleo weinig in aanraking gekomen met iets anders dan mensen, soortgenoten en verdwaalde vogels. Al zijn kennis kwam van zijn ouders en het kijken naar mensen. En natuurlijk speelde zijn instinct een grote rol in zijn beslissingen. In de dierentuin had hij geleefd met zijn ouders en vier siblings en alles wat hij kende was vlees dat al een flinke tijd dood was, soms zo lang dat het begon te stinken. Het had nooit de pure smaak gehad en Caleo had ook nooit de echte opwinding van de jacht meegemaakt. Zijn grootste prooi tot nu toe was een bijzonder groot dwarrelend blad geweest, als je zijn siblings waar hij regelmatige mee stoeide niet mee telde. Zijn vader had prachtige verhalen verteld over vroeger voordat de mensen hem uit het wild hadden gegrepen. Zijn vader was de eigenaar geweest van een gigantisch gebied waar hij iedere dag op zijn snelst achter prooi aan moest rennen om te overleven. Niks in vergelijking met het leven dat Caleo was gewend waar het eten naar je geslingerd werd. Ze hadden slechts een klein hok gehad en deze week was de eerste keer dat hij naar hartelust kon rennen en stoeien met alles wat hij tegenkwam. Maar dit was toch wel het beste van allemaal, het wilde gevoel dat hij kreeg van een spartelende prooi. Hij wist niet wat het dier was en of het echt eetbaar was maar zijn instinct zei hem dat het een goede prooi was dus ging hij ervoor. Spanning en plezier gierde door zijn kleine nog mollige lichaampje terwijl hij naar voren sprong, prachtige modderplassen vergeten. Nu zou Caleo nooit expres iemand kwaad doen maar dit was puur om zijn ouders trots te maken. Zoveel verhalen zou hij kunnen vertellen wanneer hij terugkwam. Over zijn strijd met de gordijnen, het eten dat hij allemaal had mogen proeven en nu de rare modderige prooi die hij aanviel met al zijn kracht. Helaas was de kracht van een drie maanden oude cheetah niet gigantisch maar zijn nagels bleven best scherp. Daarom maakte hij een echte scheur in het oor van het hert met gemak, om vervolgens even geschrokken te lijken als het kermende dier. Een piepende kreet van overwinning verliet zijn bekje en hij ging weer naar voren. Dit was leuk! Zijn staart ging heen en weer met intense bewegingen terwijl hij de modder door gleed. Hij wou het weer meemaken dus besloot hij voor een tweede aanval te gaan met een piepende waarschuwing. Verdwaasd stopte hij toen het modderige prooidier wel degelijk begon te bewegen. Zijn bekje hing open met zijn tong een beetje naar buiten en zijn ogen waren groot. Wou ze spelen? Als het dier geen prooi wou zijn vond Caleo het prima, hij vond wel een ander. Spelen vond hij ook geweldig. Met enthousiaste piepjes vloog hij naar de trappelende hoeven. Dit spel had hij ook gespeeld met zijn siblings en was altijd plezierig en nooit bedoeld om pijn te doen. Dat het hert dat niet begreep drong niet tot hem door.
Zijn aandacht werd opnieuw weggetrokken maar nu door een witte poes die... zweefde? Met grote ogen keek Caleo op naar haar. Ze had gesproken maar haar woorden waren langs hem gevlogen in zijn status van verwondering. Natuurlijk, dat had de aardige vrouw uitgelegd, er waren hier bijzondere mensen maar ook bijzondere dieren. Zij moest wel een van de peculiare dieren zijn waar ze het over had gehad. "SO COOL!" piepte hij zijn gedachten uit. "She looks like she can't get up and you decide to attack her? That doesn't seem very nice, does it?" Zijn kopje kantelde naar rechts terwijl zijn blik naar de prooi ging. Wat hij gedaan had was toch niet zo slecht? Verward liet hij een klein piepje horen terwijl zijn jonge hersenen de hoeveelheid aan informatie verwerkten. De kleine cheetah bewoog een paar stapjes naar achteren en ging zitten in de vieze modder. De witte kat leek niet blij met hem te zijn maar hij had toch niks mis gedaan? Een zachter piepje klonk uit zijn bek om te laten zien dat hij er al spijt van had. Mama was ook teleurgesteld als hij zijn sibling pijn deed en dit leek daar wel erg op. Ja, dat verklaarde veel. De witte kattin was als een moeder en de prooi was als een broertje. Caleo dacht net dat hij eindelijk duidelijk had toen de prooi plotseling verdween. "What, prew gwone awe?" Van de verbazing vergat hij zijn beperkte woordenschat compleet waardoor hij alleen wat kon mompelen. Nu stond er voor hem een meisje dat gewond leek. Mensen vond hij wel leuk, dat wist Caleo tenminste. "Human! How excite!" Hij sprong naar voren om zich als een huiskat tegen het meisje aan te wrijven.

ooc: What, prey gone away? & Human! How exciting

+
Terug naar boven Ga naar beneden
Kyteranne Nuntissa

Kyteranne Nuntissa

Aantal berichten : 46
IC-berichten : 36
Leeftijd : 26
Accounts : ~Tissa, Elesis, Haythel, Jinn, Zeal, JR, Seji, Gerome, Namida, Link, Jeremy, Penelope, Laxus, Jake, Jackie

Character sheet
Bijzonderheid: Air
Uiterlijke leeftijd: 2 Years
Quote: "Rien n'est vrai tout est permis."
[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]   [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Emptydi feb 21, 2017 11:09 am



Aandacht voor haar woorden leek het cheetah jong niet te hebben. Zijn aandacht was vooral bevestigd op haar kracht. Tissa zuchtte zachtjes, maar besloot haar aandacht dan maar op de ree te vestigen die haar hulp hard nodig leek. De wond aan haar hoor leek snel hulp nodig hebben. Jammer genoeg had Tissa geen helende krachten dus zouden ze er een Peculiar bij moeten halen die hen verder kon helpen. Ze hadden geluk dat Tissa, in tegenstelling tot de jonge cheetah, de mensen taal goed beheerste -zelfs in vier talen- en zo voor hulp kon vragen. Tissa had haar krachten geconcentreerd op de ree die ze zorgvuldig terug neerzette op vier poten. Ze knikte eens zodra ze het dankbare knikje zag van de ree. Ze had verwacht dat de ree vervolgens weg zou gaan, maar het bleef bij de twee staan.
Ondertussen had Tissa gepiep gehoord. Kennelijk leek de cheetah jong toch door te hebben dat wat, hij had gedaan, fout was. Tissa richtte haar blik voor een moment op het jong en knikte eens als teken dat het al goed zat. Ze kon zich voorstellen dat het moeilijk was om situaties te begrijpen zoals deze als je nog zo jong was. Daarbij leek het jong geen familie te hebben in de lus. Tenminste, Tissa had nog geen andere cheetahs gezien in de lus. Wellicht zorgde Akeyna voor het jong, maar het leek haar stug aangezien Akeyna het niet over een cheetah jong had gehad. Tissa was bereid om het jong wat manieren bij te leren, maar wist ook dat zij enkel haar mening kon geven en het niet kon opvoeden. Ze kon hem een veilige basis aanbieden en hem dingen leren, maar ze was zijn moeder niet, dus het bleef nog altijd zijn eigen keuze wat hij ermee deed of niet.
Tissa’s blik schoot terug naar de reu zodra haar vorm plots begon te veranderen. Verbazing lag in Tissa’s ogen. Normaal had Tissa een shapeshifter al snel gespot. Meestal zag je het al aan de ogen en anderzijds aan het gedrag van het dier, maar ditmaal had Tissa het niet gezien. De manier waarop de ree zich gedroeg was dan ook zo natuurlijk geweest. Het deed Tissa meteen denken dat de shapeshifter vaker rond liep in haar dieren vorm dan in haar mensenvorm. "What, prew gwone awe?" reageerde het cheetah jong op de verandering. Tissa bleef haar blik behouden op het meisje dat nu tevoorschijn kwam. Ze zag er van slag uit. Bezorgdheid overviel Tissa meteen. "Thank you Madame," bedankte het meisje haar. Tissa knikte meteen. ”Pas de problème,” sprak Tissa meteen. "Human! How excite!" sprak de cheetah die opgewekt leek over de plotselinge verschijning en zich nu als een huiskat begon te gedragen.
Opnieuw slaakte Tissa een lichte zucht. Hij had nog veel te leren. ”She’s a shapeshifter,” legde Tissa kort aan de cheetah uit, om hem nog enigszins iets te leren. Zijn blik ging echter al snel terug naar het meisje. ”What’s your name? My name is Kyteranne Nuntissa, but you can call me Tissa,” stelde Tissa zichzelf voor. Ze nam wat afstand van het meisje en knikte kort richting het gebouw. ”We should go inside and find someone who can help you with your wound,” stelde Tissa voor. Bezorgdheid was te horen in haar stem.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t100-kyteranne-nuntissa
Nuala Doherty

Nuala Doherty

Aantal berichten : 284
IC-berichten : 92
Accounts :
- Nuala Doherty
- Sayuri Davies
- Amaris Collins

Character sheet
Bijzonderheid: Gedaanteverwisseling in een reekalf
Uiterlijke leeftijd: Vaak tussen de 4 jaar en 10 jaar in
Quote: "For thus is spoken: Oft hope is born, when all is forlorn."
[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]   [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Emptywo feb 22, 2017 8:04 am




Niet alleen Nuala's aandacht maar ook die van het jagersjong waren getrokken naar de zwevende witte kattin. Hoewel het gemene jong beduidend meer onder de indruk was van de oudere jager. Al met al was de situatie waarin het meisje zich bevond hachelijk. "SO COOL!" Piepte het modderige dier waardoor Nuala even kon bijkomen. Ze haalde diep adem en snoof zacht terwijl ze haar blauwe ogen op de twee katachtige hield gericht. Het duurde niet al te lang voordat het jagersjong piepte. Was dit een excuus of weer het speelse, enthousiaste geluid dat hij uitslaakte nu het prooi veilig op vier benen stond. Nuala wist het niet maar neeg haar sierlijke hertenhoofd wel even dankbaar naar de witte kattin. Immers was het dankzij haar dat ze zonder meer bonkende wonden er vanaf was gekomen. Daarbij was het wel erg prettig weer te kunnen staan, zo voelde ze zich minder kwetsbaar richting het jagersjong, nu kon ze immers voor zichzelf opkomen als dat nodig was. Ondertussen was de aandacht van de witte kattin vooral bij het cheetahjong waardoor Nuala zich kon concentreren op haar verandering. Hoewel ze de duidelijke pijn van de wonden wel voelde kreeg ze het toch voor elkaar om binnen enkele seconden voor de ogen van beide katten te veranderen. De witte kattin leek een tikkeltje verbaasd te zijn terwijl de cheetah, want Nuala zag nu pas dat haar voormalige jager een jonge cheetah was, zijn verbazing uitsprak. Met zijn beperkte woordenschat. "What, prew gwone awe? Piepte het dier. Ondertussen bedankte Nuala de witte kattin met zachte woorden. Haar hand bewoog ze voorzichtig richting de bloedende wonden op haar slaap terwijl ze de oudere kat aankeek. "Pas de problème," sprak de bezorgd uitziende kattin. Nuala voelde zich verantwoordelijk om de kattin iets gerust te stellen met een kleine glimlach die ze op haar lippen perste. Ook al waren er tranen in haar ogen gesprongen leek ze zich sterk en stoïcijns te houden. "Human how excite!" Sprak de cheetah opgewekt alsof het, het beste cadeau was wat hij zich kon wensen. Met grote bruine ogen keek het meisje hem aan toen hij weer op haar af stormde, dit keer met andere intensies en zich tegen haar benen begon aan te wrijven. Ongemakkelijk keek ze de witte kattin aan terwijl ze haar pijn en lichtelijke angst verbeet. De kattin met blauwe ogen slaakte een zachte zucht uit voordat ze de cheetah bijbracht wat Nuala was. "She's a shapeshifter," was de korte en bondige uitleg. Nu kon het meisje niet in veel dingen veranderen, enkel een hert maar dar was vast geen aparte naam voor. De blauwe blik ging daarna weer snel naar haar toe waarna de vriendelijke kattin zich voorstelde. "What's your name? My name is Kyteranne Nuntissa, but you can call me Tissa, verklaarde de kattin, Tissa waarna ze wat afstand van het meisje nam en richting het gebouw knikte. Nog voordat Nuala kon antwoorden sprak Tissa verder. "We should go inside and find someone who can help you with your wound," stelde de witte langharige kattin voor. Langzaam knikte Nuala terwijl ze haar hand weer tegen haar wond drukte om het bloeden een beetje te stelpen en ze opzij stapte om het contact tussen de cheetah en haar te verbreken. "Nuala Doherty," beantwoorde ze de eerste vraag van Tissa voordat ze richting het huis liep. Ze keek even afwachtend naar de kattin, zich afvragende of ze zou volgen.

Het duurde niet al te lang voordat een ietwat bleek uitziende Nuala voor de deur stond, met bloederige handen en voorhoofd. Ze probeerde de deur te openen zonder dat ze de deurklink zou besmeuren onder de rode vloeistof. Zodra ze de klink naar beneden had geduwd met haar elleboog stapte ze de grote hal in. Langzaam keek ze rond terwijl ze zocht naar de keuken. Zelf was ze nog nooit de keuken in geweest maar wist ze wel dat daar de verbanddoos lag. Immers was ze gewoon bij binnenkomst ook gewond geweest, niets ernstigs gewoon enkele schaafplekken die verzorging nodig hadden gehad. Nuala had toen lichtelijk tegen gestribbeld richting Louise omdat ze het nooit had op onbekende maar had toen gelukkig Alex in de buurt gehad. Ze bleef weifelend voor de keuken staan en zuchtte even. "When I came here I had a few grazes, Louise took the first aid kit from the kitchen..." mompelde ze richting de witte kattin. Echter wist ze niet waar de verbanddoos had gelegen. In welke kast of lade. Ietwat duizelig van het aanzicht van haar rode bloederige handen en het bloedverlies leunde ze tegen het aanrecht aan waarna ze richting de kraan keek. Ergens wou ze maar al te graag haar handen schoonspoelen met water, zodat ze niet naar de rode vloeistof hoefde te kijken. Daarbij had Louise vast wel een keukenrol of ander papier in de keuken liggen, echter wist het jonge meisje niet waar. Met een ongemakkelijke, bijna angstige blik keek ze naar Tissa. "Tissa? Fluisterde ze zacht waarna ze de kattin aankeek met haar lichtbruine ogen. "Can you find Alex or Louise?" Vroeg ze even breekbaar en zacht terwijl ze uiteindelijk haar blik liet vallen op de handdoek. Die pakte ze uiteindelijk maar en drukte ze tegen de wond aan om te voorkomen dat haar handen nog bloederiger werden waarna ze richting een stoel aan de tafel in de buurt slofte. Voordat ze daarop plaats nam.

-hopelijk kunnen jullie hier wat mee

Terug naar boven Ga naar beneden
Caleo

Caleo

Aantal berichten : 31
IC-berichten : 14
Accounts : aaaaaaaaaaa
Woonplaats : cutetown in cutecity

Character sheet
Bijzonderheid: Adorable
Uiterlijke leeftijd: 3 m/o
Quote: I know we can work it out and I've no doubt that we will.
[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]   [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Emptyzo feb 26, 2017 12:04 am

De kleine cheetah was zeker onder de indruk van het hele gebeuren. Vroeger waren zijn dagen altijd ingepland geweest voor het publiek dat naar zijn familie kwam kijken maar tegenwoordig ging alles zomaar en kon hij nooit voorspellen wat er ging gebeuren. Zelfs het eten was altijd anders, kortweg de hemel voor een jong dier als Caleo dat zich gauw verveelde. Hij wou steeds bezig zijn met alles. Onderzoek, jacht, spelen, dat waren maar enkele van de duizenden dingen die hij hier kon doen. En op dit moment kon hij alledrie doen! Eerst had hij uitgebreid onderzoek gedaan naar de tuin en de vallende regen. Alle paden en niet paden was hij afgestruind dwars door struikgewas waar hij met zijn kleine lichaam makkelijk doorheen glipte. Hij had door plassen gesprongen en blaadjes achterna gezeten en dat allemaal onder de deken van stromend water. De dierentuin waar Caleo vandaan kwam lag in een droog gebied achter de bergen en veel regen kregen ze niet. Vandaar dat de cheetah volop genoot van deze kans om het wonder van nattigheid uit de hemel te ontdekken. Na het vele onderzoek dat hij had uitgevoerd kwam de jacht op het prooidier dat in de modder lag. Het was vol spanning geweest en hij was nog geslaagd ook. En daarna kwam natuurlijk zijn favoriete deel; het spelen. Het hert had geleken alsof ze wou spelen met hem maar de arme kleine cheetah had het verkeerd ingeschat. Geen probleem, nu was het hert toch weg en bleven er alleen een jong meisje en een witte kat over. De witte kat was een heel wonder op zich, ze kon zweven door de lucht. Maar zijn echte aandacht ging uit naar het meisje waar hij vast goed mee kon spelen. Tenslotte waren mensen altijd geweldig. Als een aanhankelijke huiskat drong hij zichzelf tegen haar lange onhandige achterpoten aan -waarom liepen mensen ooit op twee? vier was toch veel handiger?- in affectie. Zijn vrolijke gevoel over de ontwikkeling wou hij uiten maar het meisje leek er niet helemaal zeker op te zijn. Ja, die emotie kende hij goed, het was... angst? Maar waarom zou ze bang zijn voor hem?? Juist ja, dan moest hij wel een emotie van blijheid zijn die hij nog niet herkende. Des te better. "New ewotion!" Piepte hij zijn zojuist bedachte informatie uit. "She's a shapeshifter," kreeg hij vervolgens in antwoord van de witte kat. "Shayshiffer?" Het woord zei de kleine cheetah helemaal niks. Hij richtte zijn jonge kop op de witte she-cat in afwachting van een verklarend antwoord. Een shapeshifter -of shayshiffer zoals zijn hersenen het hadden opgeslagen- was in ieder geval iets waarmee hij niet omging in de dierentuin.
"What's your name? My name is Kyteranne Nuntissa, but you can call me Tissa." Ging de witte kattin door over haar naam. Tissa, dat was makkelijk. "Tissa!" Yes, hij had het helemaal goed, in een keer. "Tissa! Tissa! Tissa!" Enthusiast piepte hij recht door haar volgende woorden over naar binnen gaan heen. Helaas ging het meisje naar achteren dus Caleo ging er snel achteraan. Hij wou deze aardige shapeshifter nog niet kwijtraken, alhoewel de vlinder die wegvloog wel heel aanlokkelijk was... Nee, de kleine cheetah had een missie. Hij volgde Nuala door de grote tuin tot de deur van het huis en schoot vervolgens tussen haar benen door de hal in. Zijn modderige poten lieten een duidelijk spoor achter en de kleine cheetah drukte zich meteen tegen de muur. Zijn kop langs de witte verf bewegend bracht hij zijn eigen bruine markering aan. Zo werd hij tegelijk droog en kon hij duidelijk maken dat hij weer binnen was, twee vliegen in een klap. Bovendien waren ze vast blij met de wetenschap dat hier een dappere krijger rondliep in de vorm van een drie maanden oude cheetah. Zijn staart ging heen en weer waardoor er nog meer modder en nattigheid rondspatte in de grote hal. Vervolgens schoot hij achter het meisje aan naar de keuken en ging daar ook naar binnen. Van hygiëne had de cheetah geen besef en hij voelde zich dan ook meer dan welkom om rond te springen tussen het eten. Zijn aandacht werd getrokken toen Nuala weer sprak over het zoeken naar twee mensen. Oh right, ze was gewond door een of andere monsterlijk wezen. "AWES!" Nog een naam die de kleine cheetah herkende. "I will find!" Met dezelfde enthousiaste geluiden schoot de cheetah de keuken weer uit opzoek naar Alex.

ooc: New emotion - shapeshifter - Alex
+
Terug naar boven Ga naar beneden
Louise Bluebonnet
Admin
Louise Bluebonnet

Aantal berichten : 1360
IC-berichten : 147
Leeftijd : 25
Accounts :
. Louise
. Clarke


Character sheet
Bijzonderheid: Ymbryne
Uiterlijke leeftijd: 34
Quote: Intelligence without ambition is a bird without wings
[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]   [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Emptyzo apr 02, 2017 2:04 pm

Bah, ze verachtte het gevoel van de regen op haar veren. Zelfs als ze weer terug was veranderd in haar menselijke vorm, kreeg ze het vervelende gevoel onder haar huid niet weg. Hoewel ze zich toch enigszins thuis voelde in de regen, was vliegen met dit weer niet de meest ideale keuze. Ze had maar kleine vleugeltjes, die waren niet altijd opgewassen tegen de windstoten die het weer van zeven voor drie met zich meebracht. Het was in geen enkel opzicht prettig, maar ze moest. Voorheen hield ze tijdens haar regenbui een pauze. Een pauze van exact dertig en een halve minuut, die ze zich nu simpelweg niet meer kon veroorloven. Als zij het gebied niet in de gaten hield, wie zou het dan doen? En erger nog, als zij het gebied niet in de gaten hield, dan zou ze geen controle hebben over wie er de lus in of uit ging. Ze zou feitelijk die vreselijke monsters vrij spel geven. En dat zou ze niet laten gebeuren. Dat kon ze niet laten gebeuren. Ze deed iedere dag opnieuw haar best de geruststellende stem van mevrouw Swift in haar achterhoofd te horen, haar vertelende dat ze enkel paranoïde was en er niets met haar kinderen kon gebeuren zolang ze maar veilig in de lus zouden blijven. Ze probeerde het wanhopig voor te stellen en vast te houden, maar telkens nam haar angst het met haar op de loop. Angst die haar naar buiten dreef en haar bijna obsessief zette tot het in de gaten houden van Inndyr. Ten alle tijden, en op alle plaatsen.  Het maakte haar moe, dat wel. Het was een vreselijke uitputtingsslag om iedere dag meerdere keren te moeten veranderen en die fysieke inspanning te leveren en ondertussen de kinderen en de dieren te verzorgen en zo in angst te leven. Donkere kringen hadden zich onder haar ogen gevestigd, maar ze hield zichzelf staande. Dat moest nu eenmaal. En toch, hoewel de dag iedere keer opnieuw begon, had ze het idee dat dat nooit gepaard ging met een schone lei. Hoewel ze praktisch gezien onsterfelijk was, voelde ze zich toch met de dag ouder. Haar vertrouwen in de lus was daarmee aanzienlijk afgenomen. Misschien vertoonde ze ook wel paranoïde gedrag. Er was tenslotte nog niets gebeurd. Niemand was gewond geraakt of erger en nog geen enkel vreemd beest had ze gesignaleerd -op de projectie van Azure na dan. Er zou heus niets gebeuren...

Koffie, dat zou alles beter maken. Met haastige passen begaf Louise zich het huis weer in. Hoewel ze zich alleen nog maar kon richten op het idee van een beetje cafeïne in haar aderen, deed dat niet af aan haar scherpe zicht. Abrupt bleef ze stil staan en draaide zich met een strakke beweging naar de muur. Heel even incasseerde ze het geheel; een kunstwerk van modder kleefde aan de witte verf. Voor een moment klemde ze haar kaken op elkaar, toen liet ze haar ademhaling los en draaide zich met een gevaarlijke kalmte weer om. Op dit punt maakte het haar niet eens meer uit wie het gedaan had, maar iemand zou ervoor boeten. Ze had nog geen twee stappen richting de keuken kunnen zetten, of een klein, wollig bolletje schoot de hal door. Louise grijnsde bitter. Niet erg slim van het kleine jachtluipaard om zich direct als dader op te geven, maar ze waardeerde zijn eerlijkheid. 'Not so fast,' riep ze, terwijl ze hem tegemoet liep om het met modder besmeurde bolletje tegemoet te lopen. Ze zweeg verder, slaagde erin hem bij zijn nekvel te grijpen en het kleine beestje op te tillen. 'You,' sprak ze, hoewel ze duidelijk nijdig was ook enigszins geamuseerd, 'are having a bath right this instant.' Om het geheel niet te verergeren -ook op de vloer waren kleine pootafdrukjes en vegen modder te bespeuren- besloot ze Caleo mee naar de keuken te vervoeren en hem niet helemaal naar de badkamer te dragen. De keuken was gelukkig niet ver van de hal, want het was nu niet bepaald prettig het bemodderde welpje in bedwang te houden. Voor ze echter de kans kreeg hem af te spoelen in de wasbak, werd ze verrast door twee andere aanwezigen. De witte en zeer deftige huiskat, die een affiniteit had met lucht, en het jonge meisje, de shapeshifter. 'Nuala,' sprak ze, met een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen. Alweer vergeten waarom ze de cheetah beet hield, liet ze hem net iets boven de vloer weer los en haastte zich naar het keukenmeubilair. 'If I didn't know any better, I would think you're peculiarty was getting yourself hurt,' zei ze, terwijl ze hoofdschuddend en bezorgd voor de stoel waar het meisje op plaats had genomen neerknielde. Voorzichtig legde ze een hand op haar knie om zichzelf in evenwicht te houden terwijl ze de handdoek van haar over pakte en zachtjes tegen haar wonden aan begon te deppen. Ook Nuala zat onder de modder, en het was duidelijk dat haar wonden schoongemaakt moesten worden. Snel stond ze op en overhandigde ze de handdoek weer aan haar om in de bovenste kast naar de verbanddoos te graaien. Vervolgens streek ze weer naast haar neer. 'What happened this time?' Louise' aandacht dwaalde af naar het ontsmettingsmiddel. Ze hoopte dat Nuala haar verhaal zou vertellen en dat haar af zou leiden van de angst dat haar hoofdwond zo dadelijk vreselijk zou gaan prikken.

OOC: sorry voor de powerplay op Caleo xDD
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t10-louise-catherine-lef
Gesponsorde inhoud




[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty
BerichtOnderwerp: Re: [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]   [Hollowgame] Dancing In The Rain [Open] Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
[Hollowgame] Dancing In The Rain [Open]
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» [Open] Maya van Bathoven [Hollowgame]
» [Hollowgame] Not your typical angel
» [Hollowgame] Oh, this is your fourniture
» Rain On Me
» [hollowgame] kill all trees

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Peculiar Children :: 
Miss Bluebonnet's abode
 :: g a r d e n s
-
Ga naar: