Carry On

Hij was best blij geweest. Zoals elke dag was het vogeltje, het kleine baby vogeltje, van de derde eik buiten uit het nest gesukkeld. Dit was nu al de derde dag op rij dat het was gebeurd en hij had al elke keer het kleine ding in zijn hand genomen om het daarna in het nest terug te zetten. Nu kwam hij net terug van dat te doen. Het vulde hem met goede moed om dieren te kunnen helpen. Het was ook zo dat hij hun ware intenties kon lezen, maar die waren tenminste niet zo verduisterd als die van mensen soms. Dat was misschien de reden waarom hij vaker buiten te vinden was dan binnen. Nja, goed dan. Rustig wandelde hij naar binnen in het huis, eerst even zijn schoenen proper maken aan de mat en ya... Rustig wandelde hij verder de gangen door. Hij had een simpele shirt aan voor de verandering. Het was niet de warmste streek en dat merkte hij wel als hij halfnaakt als hij rondliep, het was beter zo. De man keek echter even om toen hij iets hoorde, en veranderde zijn route al snel naar de woonkamer. Voor hij het wist was hij een meisje van achter aan het benaderen. Ze had een koffer bij zich. Hij wandelde glimlachend langs haar heen en keek even rond, waarna hij zich een kwartslag draaide. "Hey, hey, hulp nodig met die koffer?" vroeg hij kalm aan haar terwijl hij bleef glimlachen.

Hij kreeg ook een glimlach toegeworpen. oh yay~ de ander streek een stres haar aan de kanten en hij kende het wel van ergens, het gebeurde hem wel vaker. Jammer genoeg niet vaak bij het volk dat hij wilde. "Graag," Klonk er als antwoord op zijn voorstel en hij knikte even met een charmante glimlach naar haar. Een stap naar voren, naar haar toe en zijn blik gericht op de grote koffer die ze mee had. Het was duidelijk dat ze van een rijke stand af kwam hm... Of dit was een soort opgezet spel, kon ook natuurlijk. "Ik ben Lorelei," Huh? Wat hadden mensen met handen schudden. Hij moest even zachtjes lachen en schudde zijn hoofd. "Melvin," zei hij kalm waarna hij gewoon naar de koffer toeliep en even zijn handen erop legde als teken dat hij die wel wilde overnemen. "Als je wil drop ik hem even snel boven, kunnen we hier verder praten," jupjup, de woonkamer was immers best gezellig. En het leek er wel op dat de ander.. Misschien interesse had in sociale interactie... Ah tja, wie weet~

De ander knikte even toen hij zich had voorgesteld, een veel betere manier dan het handjes schudden voor Mel. Het was een beetje belachelijk als je er zo aan dacht... En hygiëne man... Werd er daar aan gedacht? Nope, waarschijnlijk niet. "Ik heb eigenlijk geen idee waar mijn kamer is," Klonk er en hij knikte begrijpelijk naar haar. Dat was vrij normaal ja. "Maar hier weer samen praten klinkt goed," Hij knikte nogmaals en pakte de koffer kalm op. Het was zwaar, maar het was te doen. "Maak je geen zorgen, ik plaats het in het begin van de gang, zodra je je kamer dan weet kan ik wel helpen het naar daar te brengen," zei hij rustig warana hij de koffer naar boven begon te dragen. Eenmaal daar plaatste hij het dus in het begin van de gang. Daarna ging hij terug de trappen af en keek hij glimlachend terug naar haar. Hij wandelde de woonkamer binnen, keek even rond en ging even tegen de een leeg stuk van de muur leunen, zitten meh, nee, laat dat maar. "Dus, Lorelei..." zei hij even met een kalme glimlach. "Vrijwillig gekomen?"

Hij werd bedankt, wat wel normaal was en hij apprecieerde het ergens wel. maar hij toonde het niet, zo was hij immers niet, jammer, maar goed. Toen hij zijn vraag had gesteld keek hij haar kalm aan, afwachtend op het antwoord die van het jongere meisje zou komen. "Soort van. Mijn ouders dachten dat dit het beste voor me zou zijn," Klonk er en hij knikte even. Had ze iets gevaarlijks misschien? Ze zag er niet meteen slecht uit... Maar hij wist dat maar een kant van hem daar zeker van kon zijn. Hij was vrijwillig gekomen. Zijn hart was gebroken en hij was done geweest met die ogen, die vervloekte ogen en die vervloekte woorden. "Is het onbeleefd om te vragen wat jouw... bijzonderheid is?" Uh? Hij knipperde even en keek op, haar deze keer recht aankijkende. Hij moest er even van grinniken en knikte naar der. Hij zette dan ook een stap van de muur af en trok zijn shirt even kalm uit, waarna hij zich omdraaide en de twee sierlijke krultekens op zijn schouderbladen zichtbaar zouden zijn voor de ander. Hij was ermee geboren, maar dokters hadden het eerst een rare geboortevlek genoemd. Het had dan ook jaren geduurd voordat hij, bij bewustzijn, echt werkende vleugels had opgeroepen... En nog eens een paar jaar om dat te kunnen doen onder controle. Ermee vliegen was echter een heel ander verhaal uiteraard. "Ik kan vleugels oproepen daar," zei hij even waarna hij zich terug omdraaide, de shirt in een hand houdende. "De vleugels zijn... Speciaal..." zei hij even nadenkend. Het feit dat hij ze kon laten licht geven en de veren dodelijke wapens konden worden waren immers niet normaal. "Oh en deze," hij wees even kalm naar zijn helderblauwe ogen. "Laten me... Soms.. Alle waarheid zien," zei hij half murmelend. Meer hoefde ze niet te weten over die dingen... Hij slikte even, werd even ongemakkelijk en merkte pas na twee seconden dat zijn blik van haar aan het afdwalen was. "En jij?" zei hij meteen terwijl hij met een charmante glimlach opkeek.

Het was enkel natuurlijk dat hij de vraag terug wierp. Dat deed elk mens met een gezond verstand. Lorelei zou het wel goed vinden dus, want ze was niet de domste... En wist best wel dat mensen de vraag dan snel terug stelden. "Ik ben telepathisch, gedachten lezen en zo," Hij kantelde zijn hoofd wat. Dat leek hem ook niet zo heel prettig. Hijzelf had niet echt iets heel erg handig. Dat van haar was wel handig... Nou tja, het kon wel voor veel pijnlijke situatie zorgen. Daar wist hij genoeg van. Hijzelf had al genoeg gehoord van de waarheid om te weten dat het soms beter was om de leugens maar aan te horen. "Maar ik heb niks bij jou gedaan!" Hij grinnikte even en keek haar kalm aan. Dat was schattig. Hij zou het niet in zijn hoofd halen om dat te denken... Ze leek een lief iemand te zijn, dus tja... "Ik vertrouwde er al een beetje op," zei hij kalmpjes waarna hij glimlachend naar haar bleef kijken. "Uhm, je vleugels... Zou ik ze aan mogen raken?" Hm? Hij knikte even naar haar. "Sure," zei hij rustig. "Als je even mee naar buiten wilt komen, that is~" zei hij met een charmante lach waarna hij kalm naar de deur van de woonkamer liep en op haar wachtte. Hier zou hij de vleugels niet oproepen. Teveel dingen die konden omvallen, breken en verloren konden gaan, het was dus geen fijn idee.

"Zijn ze zo groot?" Het was een vraag die hij had moeten zien aankomen, maar toch verbaasde het hem wat dat deze werd gesteld en hij knipperde even. Ze waren groot genoeg om dingen omver te gooien... Nee, dat was niet echt een antwoord om te geven. Hij haalde daarom even zijn schouders op. "Groot genoeg om mee te kunnen vliegen, klein genoeg om geen rugklachten te geven," zei hij even met een zwak glimlachje. Yeah, maar dan opnieuw waren de witte vleugels niet echt deel van zijn lichaam. Niet zoals die ene, die hij ooit eens had opgeroepen. Dat was pas iets geweest. Hij wandelde alvast naar buiten. zijn shirt was uit, aangezien hij die nog in een hand had, super niet? "Daarbij als ik ze zou bewegen zou ik iets kapot kunnen maken en dat zou jammer zijn niet?" ookal zou het maar voor een dag zijn, het zou niet leuk zijn voor de rest van de dag. HIj haalde even kalm adem en sloot zijn ogen waarbij even fel wit licht van de tekens op zijn rug kwam. Als in een sprookjesachtig tafereel kwam een iets glanzend eruit, iets transparent. Het vloog rond, ontwikkelde zich en in een haverklap waren een paar grote, witte vleugels te zien. Ze glinsterden in de zon, of was dat het after effect van het oproepen...? Hm, vast beide. Wat veertjes vlogen wat rond, maar uiteindelijk was het duidelijk dat de vleugels volledig ontwikkeld waren. De basis van zijn vleugels, op zijn rug, was licht transparant, maar wel verbonden en de rest was spierwit, door de melkwitte veertjes die de twee dingen bedekt hadden. "Raak maar aan," zei hij met een glimlach. Heh.

De ander antwoordde praktisch op zijn beschrijving, die hij daarbij ook nog es formidabel vond gebracht. Toen ze eenmaal buiten stonden en hij de sneeuwwitte vleugels had opgeroepen leek ze wel onder de indruk te zijn... Voor dat soort gezichten deed ie het dus. Het kon niemand teleur stellen en al zeker niet de meeste dames. Hij vond het geweldig, de aandacht die erbij kwam, en kon het dan ook niet laten te blijven lachen toen ze naar hem bleef kijken. Ehehe. "Wow," Ze was schattig, ja, echt schattig. En het was grappig, o zo grappig. Hij kantelde zijn hoofd dan ook even en grinnikte zachtjes, oh, dit was te leuk. Hij had uiteindelijk gezegd dat ze ze wel mocht aanraken en dat deed ze ook. "Ik... ik weet niet wat ik moet zeggen," Hij grinnikte even en zij grinnikte ook. "Je hoeft niks te zeggen als je niks wilt zeggen," zei hij rustig terwijl hij even zijn ogen van haar afhaalde en naar de lucht keek. Hij wist niet goed wat verder te zeggen, om eerlijk te zijn. Meestal waren zijn vleugels niet bepaald lang uit... Dus na enkele seconden verdwenen ze dan ook, terug op de magische manier als dat ze waren gekomen. Het leek op te lossen, te verdwijnen, terwijl de resterende veertjes wat in de lucht begonnen te zweven en langzaam naar de grond toe zakten.