Home Sweet Home [Azure Vierro or Ace Suthcliff]

Een jong meisje kwam met voorzichtige en onzekere passen de woonkamer in gelopen. Haar lichtbruine ogen namen de omgeving zorgvuldig en nauwkeurig in zich op. Er waren niet veel te bekennen, de dagelijkse bui was al voorbij en nu zou het nog even duren voordat het gezamelijk dinner plaats zou vinden. Nuala stond er niet om bekend graag aanwezig te zijn aan de grote eettafel, daar waar vele onbekende gezichten haar beangstigden. Misschien kwam het ook wel door het feit dat ze een afgezonderd leven had geleid, tenminste zover ze haar verleden kon herinneren. Het veranderen naar een ree had haar leven in ieder geval drastisch veranderd. Nuala had in het begin zelfs geen mogelijkheid gehad om terug te veranderen, ze had niet geweten hoe het moest en als ze dat wel deed was haar angst en verwarring te groot geweest om überhaupt terug te veranderen in een mens. Aangezien ze op de kinderboederij was geweest toen ze veranderde, hadden de werknemers daar niet bedacht dat ze niet van een van hun reeën was. Hoewel een van de reeën daar haar als eigen dochter had behandeld, was ze nooit echt een deel geworden van de kudde. In plaats daarvan werd ze vaak verstoten door haar bonte vacht en felblauwe ogen. Zover ze wist waren er nog niet heel veel mensen bewust van haar "gave" ze was immers nooit voor iemand veranderd. Al kon ze het nooit zeker weten dat mensen de verbanden niet zouden leggen. Net zoals in haar mensenvorm was haar dierenvorm erg schuchter en op zichzelf aangewezen. Alles dat flitsend, snel en onbekend was, zorgde ervoor dat ze op het rennen sloeg. Ze bleef niet staan wachtten op gevaar, het zou toch wel komen en ze kon beter een keer te veel rennen dan het met wonden betalen.

De jagers die haar in de bossen en op de open vlakten achterna hadden gezeten in haar meest familiare vorm, dat gek genoeg niet haar mensenvorm meer was, zorgden nog steeds voor nachtmerries. Toch sprak het meisje er nooit over, ze was altijd op een persoon gericht geweest, een persoon waarmee ze een band aan ging en die ze vertrouwde. Zelfs haar twaalf jaar oudere broers hadden haar als jonger kind niet aan mogen raken, ze had altijd gekrijst en gehuild. Alleen haar ouders waren in staat geweest haar een knuffel te geven of even over haar haren te strelen. Het had jaren gekost voordat ze haar broers een beetje had toegelaten, maar ze waren nooit dikke maatjes geworden. Misschien lag het ook wel een beetje aan het leeftijdsverschil, maar hoe het ook kwam. Veel herinnerde Nuala niet over hen. Immers maakte een langdurige verandering haar menselijke herinneringen wazig. Dit betekende ook dat ze niets had om op terug te vallen, om te gebruiken om nieuwe relaties te vormen. Want het zag er niet naar uit dat het bruinharige kind ooit de lus nog zou verlaten. Ze was te verlegen geweest om echt om duidelijke uitleg te vragen over de lus, behalve dan misschien aan haar kamergenootje Penelope.

Heel voorzichtig nam Nuala onwennig plaats op de bank en krulde ze zich in de hoek daarvan op. De houding kwam in het begin misschien niet beschermend over, maar het zorgde er wel voor dat alle organen beschermd waren bij haar armen en knieën. Ze dacht er verder ook niet overna, het was een automatisme om zo klein mogelijk over te komen. Zodat ze niet op zou vallen. Haar ogen gleden half dicht terwijl ze zo rustig mogelijk bleef zitten. Ze wist niet wat de anderen zoal deden, immers kwam ze niet zoveel in hun buurt en kon ze hen normaal gesproken enkel buiten in de gaten houden. Ze was veel buiten, zelfs in de dagelijkse bui. Zo hoefde ze niet te spreken, praten was lastig. Ze kon moeilijk iemand in vertrouwen nemen. Wist nooit wat de zogenaamde geheime agenda van iemand was en hield er niet van om echt in diep contact te gaan. Ze bleef liever gewoon rustig op haarzelf zitten. Haar ademhaling was rustig en haar ogen dwaalden nog eens rond de relatief rustige huiskamer. Hoeveel mensen zouden hier eigenlijk in dit huis wonen. Ze bewoog een beetje toen ze een paar voetstappen hoorde maar stond niet op. De kans was immers klein dat iemand recht op haar af zou komen terwijl er nog veel plaats over was in de woonkamer. Ze bleef echter wel alert, haar tijd in de wildernis had geleerd dat het beter was alert te blijven op de omgeving, sinds de kleinste tekenen iemand konden waarschuwen. Zo had ze altijd van te voren geweten wanneer de jagers terrein wonnen. Het geluid van vele overtrekkende vogels of het geblaf van honden in de verte waren vaak tekens genoeg. Haar bruine ogen volgden half geïnteresseerd en half angstig degene die was binnengekomen. Ze verschool een deel van haar gezicht achter haar armen, door haar kin op haar opgetrokken knieën te leggen. In stilte staarde ze voor zich uit, voordat ze een kleine beweging maakte en weer even naar buiten keek. Hoeveel werd er eigenlijk beheerst door de lus? Ze vroeg het niet hardop, immers zou ze nooit een gesprek startten, zeker niet met een vreemde. Argwanend lette ze nog steeds op de bewegingen van de ander, ook al leek haar blik afgewend.

Zwijgend staarde de man nu al enkele minuten naar zichzelf in de spiegel. Zijn donker blauwe ogen die zoveel dingen leek te verbergen. Zijn gezicht dat maar amper enige emotie leek te tonen. Zijn houding die recht gehouden werd, haast iets wat stijfjes terwijl zijn handen in zijn broekzakken zaten verstopt. Langzaam draaide de man zijn hoofd, zijn blik gleed naar buiten waar er verschillende mensen gezellig zaten te kletsen. Na een paar seconden draaide hij al zuchtend zijn rug naar het raam toe. Met enkele stappen was hij door zijn kamer, bij de deur. Ace ging op zijn gemak de kamer uit om dan de trappen te gaan nemen om beneden te geraken. Ace was liever thuis gebleven. Daar deze lus komen moest tijdelijk zijn. Nu hij zijn broer heeft gezien, weet de jonge man maar al te goed dat dit langer dan tijdelijk gaat duren. Zijn broertje is veel te koppig om meteen toe te geven en mee te komen. Jinn kennende gaat hij het Ace waarschijnlijk niet makkelijk maken.

Met die gedachten ging hij via de gang naar buiten. Daar haalde hij een sigaret uit zijn zakken. Stak die aan op het dan achteraf tussen zijn lippen te leggen. Met twee vingers hield hij het vast om zo een trek van te nemen en het weer van tussen zijn lippen vandaan haalde. De rook dat hij in zijn mond hield blies hij stilletjes weer uit, om zwijgend te kijken naar hoe het zich verspreide in de lucht en eindigde door volledig te verdwijnen. Dit bleef Ace doen tot zijn sigaret op was. Het belande dan op de grond en werd plat gestapt met Ace zijn schoen. Met zijn handen weer in zijn zakken stapte hij weer het gebouw in om te eindigen in de living. Kort keek hij rond, gaf geen care om wie er allemaal was. Naast Jinn was hij in niemand geïnteresseerd.

Zwijgend staarde hij al denkend voor zich uit. Ace zat verschillende ideeën in zijn hoofd op te sommen, om zijn broer mee naar huis te kunnen nemen. Geen enkele leek goed te zijn. Waarom moest Jinn toch zo moeilijk doen? Hij voelde hoe zijn eigen lichaam zich zat op te spannen. Ace zijn ogen werden tot spleetjes gebracht waarbij hij zich dan langzaam omdraaide. Met stevige passen ging hij op het klein meisje af. Hij boog zijn rug waardoor hij in een fractie van een seconde met zijn gezicht vlak voor de hare hing. "Is men jou niet geleerd dat staren naar anderen onbeleefd is?" Zijn stem klonk niet dreigend, maar vriendelijk kon je het nu ook niet echt gaan noemen.

Code:

Een zwijgende dreigend uitziende man was binnen gekomen. Hij was een van de mannen die tatoos op zijn armen en handen had. Nuala begreep nog steeds niet waar die dingen vandaan kwamen, enkel dat ze die tekeningen vaak eng vond en daardoor ook wat angstiger was rondom de mensen die ze droegen. Ineens draaide hij zich met een ruk om waardoor het meisje haar blik probeerde af te wenden, toch kon ze niet ontkennen dat ze hem noodgedwongen met haar ogen wou volgen. Met gespleten ogen keek de andere haar aan waardoor ze dieper in elkaar kroop en onhandig haar armen strakker om haar lichaam drukte. Met stevige passen naderde de eng uitziende man haar waardoor ze haar rug dichter tegen de leuning aan drukte. Ineens, doordat hij zijn rug boog, hing zijn gezicht boven het hare. Geschrokken keek ze hem aan en deed ze een poging zich van hem af te wenden. Ze had meer ruimte nodig! Ze hield er niet van in het bijzijn van andere te zijn en zeker niet als ze haar persoonlijke ruimte opeisten. "Is men jou niet geleerd dat staren naar anderen onbeleefd is?" Vroeg de man niet zozeer dreigend, al leek Nuala dat niet op te merken. Ze vond alleen zijn blik al dreigend genoeg en het feit dat hij haar ruimte innam betekende dat ze zich behoorlijk ongemakkelijk en angstig voelde. Zoals gewoonlijk was het enige dat ze dan wou, wegrennen. Of beter nog verdwijnen achter andere mensen. Ze schudde enkel haar hoofd om antwoord te geven, nee. Misschien hadden haar ouders het haar wel ooit verteld maar zo verschrikkelijk veel herinnerde ze niet van hen. Ze wist dat ze broers had, twee om precies te zijn. Maar zelfs hun namen was ze vergeten, dus wat dat betreft was er weinig waarvan ze op aan kon gaan. Haar sierlijke dierlijke vorm was veel eenvoudiger voor haar om in te leven. Misschien omdat ze zich zo lang als hert had verplaatst, door grote bossen en weiden heen. Misschien ook wel doordat het meer instinctief kwam, als dier hoefde ze niet na te denken over wat ze deed. Ze deed gewoon wat op dat moment nodig was. Manieren hadden ze niet echt gehad. Natuurlijk was er een hiërarchie als herten in kleine groepjes leefden, maar dat was makkelijk te volgen. Of ze hier ook een hiërarchie hadden tussen de peculiars wist ze niet. Ze wist enkel dat ze met de seconde zenuwachtiger en ongemakkelijker werd door de man voor haar. Ze schoof iets opzij waarna ze haar angstige bruine ogen op hem hief, onschuldige bruine ogen die duidelijk maakte dat ze met haar staren niks bedoeld had. Ze wees even twijfelend naar de tatoos op zijn hand en arm. Haar hoofd hield ze nadenkend schuin waardoor haar krullende bruine haar om haar gezicht heen viel en even slikte ze. Ze durfde geen woorden over haar lippen te persen en zocht met haar ogen nog even de omgeving af. Heel voorzichtig bewoog ze, om een mogelijke uitweg te vinden. De drang om te vluchtten was nu eenmaal groot. Met grote ogen en trillende handen schoof ze weg van de hoek van de bank waardoor ze meer ruimte creëerde. Weer keek ze een tikkeltje nieuwsgierig naar zijn arm waarna ze hem een verwarde blik gunde. Hoe kwam hij aan die aparte tekeningen en waarom had hij ze op zijn arm en hand? Ergens intrigeerde het haar wel, al hoewel ze hem te eng bleef vinden om echt een vraag te stellen.

» Azure Vierra
» To be like home
» Take me home
» Let this be a new home
» Sweet tooth