Counting To Ten [Liam Thompson]

Onderwerp: Counting To Ten [Liam Thompson] zo feb 19, 2017 8:35 pm

Het jonge meisje had al een keer eerder in een van haar tochten de bibliotheek gevonden. De eerste keer was ze halverwege de weg verloren door de boekenkasten, maar toch was ze er weer naar toe gekomen. Dit kwam doordat het een rustigere plek was dan de meeste en ze liever ook niet buiten was. Zeker niet nadat de cheetah haar had aangevallen, hoewel het een jong was en die er heel schattig uit zag had ze een slechte ervaring met zijn klauwen. Nagels waren scherp en gleden door huid heen zoals een mes door zachte boter. Hoewel ze de wonden in haar andere gedaante was opgelopen waren ze niet verdwenen zodra ze was terug veranderd. Dit doordat dit haar eerste gedaante was, ze was als mens geboren waardoor deze gedaante het meest onveranderbaar moest zijn. Andersom nam ze geen wonden die ze als mens opliep mee in haar tweede gedaante. Haar orginele gedaante was de mens en daardoor kwam het belangrijke verschil. Nuala wreef bewust met haar hand over haar slaap, daar waar de wond had gezeten en zuchtte even. Overduidelijk in gedachten verzonken. Langzaam liep ze richting een van de kasten en pakte ze er een boek uit, een die vooral uit plaatjes bestond. Foto's en tekeningen van de natuur zoals ze die had gekend als hertenjong. Langzaam bladerde ze door het boek terwijl ze rustig in kleermakerszit plaats nam voor de kast. Ze leunde er iets tegen aan waarna ze haar hand over de ruwe bladzijde liet glijden. De textuur van de papieren bladzijde voelde apart aan onder haar slanke vingers. Ze voelde een lichte heimwee naar het bekende. De bossen en de wildernis. Ze voelde heimwee naar haar tweede thuis, dit zou misschien ooit haar derde worden. Ze had niet door dat er tranen uit haar bruine ogen drupten totdat ze natte druppels zout vocht op de bladzijde zag. Verstijfd bleef ze zitten en knipperde ze de waas voor haar ogen weg. Langzaam hief ze haar hand waarna ze de vloeistof uit haar ogen weg veegde en keek ze ongemakkelijk naar de grond. Ze legde het boek naast zich neer en sloeg haar armen om haar middel heen waarna ze naar het tikken van de regen luisterde. Rond deze tijd zocht ze altijd de rustigste plekken uit om te zijn. Ze hield er niet van om in de nabijheid van vele mensen te zijn, ze wantrouwde de meeste door haar ervaringen met haar zogenoemde gave. Hoewel het geen gevaarlijke gave was, had het haar vaak genoeg in de problemen gebracht. Dit zorgde er dan ook voor dat ze er niet al te positief op terug keek. Daarbij was ze bijzonder gevoelig voor aanrakingen, enkel haar ouders en nu Alex waren in staat haar aan te raken en werden door haar toe gelaten. Andere mensen probeerde ze nauwkeurig op afstand te houden. Nuala keek langzaam op toen ze voetstappen hoorde naderen en zuchtte even. Blijkbaar was ze niet de enige die de rust en stilte van de bibliotheek opzocht.

Onderwerp: Re: Counting To Ten [Liam Thompson] di feb 28, 2017 1:23 pm

{

kissed by moon and stars

}

Liam was diep in gedachten toen hij zichzelf van kleding ontdeed. De afgelopen paar dagen waren... interessant geweest. Sinds afgelopen week word zijn kamer bewoond door twee nieuwkomers. De een nog gekker dan de ander. Via via is Liam er namelijk achter gekomen dat Victor helemaal niet zo'n lieverdje is zoals hij zich voor doet. Schijnbaar was de Rus hier al een week of twee, echter moest hij voor 'redenen' wisselen van kamergenoot. Liam trekt zijn beige trui en zwarte skinny jeans uit, om deze vervolgens als vloerdecoratie te gebruiken. Origineel was het Baz zijn regel dat er geen rommel gemaakt mocht worden, maar wat niet weet wat niet deert, aldus Liam. Baz... moest hij het met hem uit praten? Of moet hij doen alsof zijn neus bloed? Liam wrijft ruw door zijn donkere haren heen, gefrustreerd door de situatie. Met zijn lippen in een dunne streep getrokken duwt hij de douche aan, zichzelf er onder plaatsend. Liam sluit zijn ogen, opgaand in het genot van de warme stralen die zijn nu nog koele huid strelen.

Tien minuten later, staat Liam uit te druppen in de met stoom gevulde badkamer. De gedachten die daarjuist nog op zijn geweten knaagde... knaagde nu nog steeds. Iedereen die gelooft dat een kwartier in warm water staan al je zorgen wegneemt is een idioot, aldus Liam. Moeders en vaders zeggen dat slechts tegen hun kindjes om van ze af te zijn. En wie weet werkt het op een pseudo soort manier wel. Jammer genoeg gelooft Liam niet in dat soort fabeltjes. Tenslotte, als zijn leven een sprookje zou zijn geweest, waar was dan zijn happy ending? Hij wacht er al 426 jaar op. Nee. Door al die levenservaring is Liam van mening dat wensen niet uit komen en dromen bedoeld zijn voor tijdens het slapen.

En toch, het leven gaat verder, bij de pakken neerzitten heeft geen zin. Je moet er het beste van maken, ook al heeft het lot de schijt aan je. Liam stapt de doucheruimte uit, de kleren op de vloer in de wasmand mikkend. In een boxer doorkruist hij de kamer naar zijn, en die van Victor, kast. Hij trekt er een simpele trui uit met lichtgekleurde broek, zich vervolgens verveeld aankledend. Misschien moest hij de loop verlaten... Maar, hij kan zijn jongere zusje moeilijk laten stikken, híj zou de sterkere moeten zijn, voor haar bestwil. Hij zou er maar mee moeten leren dealen, met deze levensstijl.

Liam loopt naar het bureau waar hij een hanenpoot had staan over de titel van een boek wat hij voor zijn zusje zou 'lenen', eerder tijdelijk stelen. 'De vlinder en de vos: Deel 1' Zouden ze dit -kinder-boek überhaupt hebben? Liam scheurt zijn krabbel van het noteblok af en propt deze in zijn broekzak. Naar de bibliotheek dan maar.

Om eerlijk te zijn had Liam sinds zijn verblijf hier enkel voet in de bibliotheek gezet om voor zijn jongere zusje boeken te 'lenen'. Liam had niets met lezen, doch zijn zusje leek het helemaal het einde te vinden en dus werd hij vaak voor het karretje gespannen om voor te lezen. Hij zou niet klagen, als dat voor haar een lichtpuntje was tijdens haar lijdensweg dan zou hij zoveel boeken stelen als nodig was. Liam grist het propje uit zijn broekzak en leest de titel nog een paar keer, waarna hij het propje weer weg stopt. 'Vlinder, vos, vlinder vos, vlinder vos-' gaat door zijn hoofd, hopend de titel niet te vergeten. Liam weet zichzelf perfect te oriënteren tussen de hoge boekenkasten. Binnen no time had hij de kindersectie bereikt, de plek waar de kans het grootste was dat ze het boek zouden hebben. Voor dat hij echter kan gaan speuren voor het boek, loopt hij, bijna letterlijk, tegen een probleempje aan. Liam weet nog nét op tijd halt te houden zodat hij niet tegen haar aanloopt. Hij zet een pas terug, zijn ogen haar gelaat afzoekend. Sporen op haar wangen verraden dat ze gehuild heeft en haar hele houding schreeuwde 'verdrietig'. Liam wil langs haar doorlopen, zoals hij normaal ook zou hebben gedaan, maar íets houd hem aan de grond genageld. Haar ogen wellicht, die net als die van zijn eigen zusje waren. Zuchtend duwt hij met het puntje van zijn sneaker tegen haar schoen aan. "Wat doe jij hier? Hoor je niet te spelen of iets?" meteen nadat de woorden er uit zijn heeft hij er spijt van. Nu kreeg hij vast het hele verhaal en bovendien waar bemoeide hij zich mee? Zucht, het was maar een kind overigens. Liam kantelt zijn hoofd ietsje waarna hij het propje uit zijn broekzak haalt. "Als je toch niets bent aan het doen, dan hier" zegt hij terwijl hij het papiertje naar haar toereikt. "misschien kun je me helpen." Liam forceert een kleine glimlach op zijn lippen. Misschien was hij iets te bruut langs haar gevoel heen gestapt, maar goed. In deze wereld heb je geen tijd om te huilen, dan ben je het meest kwetsbaar.

Hoop dat je er wat mee kunt!
Liam is niet heel tactisch hahaha xD

Onderwerp: Re: Counting To Ten [Liam Thompson] za maa 04, 2017 6:54 pm

Een oudere tiener was richting haar gelopen. Hoewel Nuala liever niemand recht in de ogen aankeek. Hield ze hem vanonder haar wimpers wel in de gaten. Immers kon niemand weten wanneer het handig was om alert te zijn. Zelf had haar alertheid en wantrouwende gedrag ervoor gezorgd dat ze zich uit heel wat benarde situaties had kunnen redden. Echter was dit een situatie die ze nog niet kende, een van een oudere jongen die bijna frontaal tegen haar op botste en niet echt sociaal vaardig leek te zijn. Niet dat Nuala zelf sociaal vaardig was, want ze was alles behalve dat. Hoeveel moeite het haar wel niet kostte om een fatsoenlijk woord over haar lippen te persen of om niet weg te deinzen wanneer iemand in dezelfde ruimte als haar kwam. Met rustige blik, die tevens een tikkeltje aan de sippe kant was, keek ze de jongen aan toen hij naast haar stil hield. Zuchtend duwde de jongen met zijn schoen tegen de hare, waardoor ze ongemakkelijk haar voet weg trok en hem vanonder haar bruine wimpers aan keek. Ze zorgde er wel voor dat haar blik niet recht in die van hem zat, meer schuin, minder bedreigend. Zoals een dier zou kijken wanneer hij zijn meerdere zag en niet wist hoe hij zich het best neer kon zetten. Nuala wist dat hij hoe dan ook sterker zou zijn en vandaar dat ze op haar hoede iets bewoog. De donkerharige vent sprak al snel, Wat doe jij hier? Hoor je niet te spelen of iets?" Zei hij waardoor ze een tikkeltje verward en demonstratief het boek weer bekeek. Ze hoefde hem toch niet te verklaren wat ze in een bibliotheek deed, ze bekeek een boek. Was dat nu verboden, ze begreep echt weinig van de sociale standaarden hier. Nuala beet twijfelachtig en onzeker op haar lip voordat ze uiteindelijk verward haar schouders ophaalde en weer verder bladerde in het boek met de mooie foto's. De andere kantelde zijn hoofd, zover ze dan kon zien over de pagina's waarna hij een propje papier er uit haalt. "Als je toch niets bent aan het doen, dan hier" Ging hij verder, waarna hij dat propje naar haar toe reikte. Langzaam strekte ze haar hand en pakte ze het nadenkend, kauwend op haar wang, aan. Haar bruinige ogen gleden weer langzaam naar de jonge man toe waarna ze het papiertje probeerde te ontcijferen. Lezen was sowieso niet zo'n sterk punt van haar, laat staan als het op een verfrommeld papiertje stond. In lange hanenpoten die waarschijnlijk snel op het papier gezet waren. "misschien kun je me helpen." Verklaarde dezelfde man met een glimlachje waardoor ze hem al fronsend aan keek. Zijn geforceerde glimlach werd genegeerd. In plaats daarvan stond het meisje op en legde ze haar boek terug. Meteen probeerde ze zijn geschreven letters te combineren met letters op een van de ruggen van een boek. Immers was ze zeker geen leestalent. De jaren die ze als hertenjong had doorgebracht in het wild, hadden haar menselijke herinneringen laten vervagen, zo ook het lezen. Ze had zelfs moeite te herinneren wie haar broers waren, ze had ze nooit super goed gekend echter wist ze nu niet eens welke haarkleur ze hadden. Van haar ouders wist ze nog wel wat te vertellen, echter sprak ze er nooit over. Ze wist te weinig om een thuis te herinneren laat staan te herkennen. Wat ze wel herkende was de angst en onzekerheid die ze rondom mannen voelde. Nuala had nooit een goede relatie gehad met mannen, immers waren het mannen geweest die haar leven in de wildernis nog moeilijker hadden gemaakt en waren vrouwen vaak iets zachter en warmer aangelegd. Niet dat ze Louise bij binnenkomst had vertrouwd, haar schaafwonden hadden niet door de vriendelijke goedharige vrouw aangeraakt mogen worden. Nuala was zelfs in paniek geraakt, nu voelde ze zich nu ook een tikkeltje paniekerig aangezien ze niet wist wat er van haar verwacht werd en hoelang de jongen in de buurt zou zijn. Ongemakkelijk keek ze nogmaals in zijn richting waarna ze het papiertje liet zakken. Ze kon echt geen titel vinden die een beetje op dat gekrabbel leek. Vragend keek ze hem aan, zonder ook maar een woord te zeggen.

-sorry kort

» Liam Thompson