Hellhound and Pregnant

04:56. Op een plek waar tijd zo’n groot en belangrijk aspect van het dagelijkse leven was, lag zijn dag- en nachtritme volledig door elkaar. Hoe langer hoe meer kwam hij alleen ’s nachts nog buiten. In het donker, in de schaduwen, daar voelde hij zich veilig. Zolang het kon, zou hij er van genieten. Het zou hem niet verbazen als miss Bluebonnet ineens zou doorkrijgen dat hij bijna altijd te laat was voor het eten of gewoon helemaal niet meer kwam opdagen. Het was niet dat hij hier voor gekozen had. Hij zat gewoon in een periode waar alles zoveel meer moeite koste dan anders. Alsof het simpele opstaan en naar het ontbijt gaan, al zijn energie weg nam.

Het was nu zo ongeveer vijf uur in de ochtend, misschien kon hij gewoon wakker blijven tot het ontbijt begon. Dan kon hij zijn gezicht nog eens laten zien. Oskar was van de zolder naar beneden gelopen, hij moest wel een beetje actief blijven, anders viel hij zo weer in slaap. Gezien hij absoluut niet verwachtte dat er nog iemand wakker was, lette hij ook niet echt op. Toen hij dus de livingroom in liep en hij ineens iemand zijn naam hoorde zeggen, kreeg hij bijna een hartaanval. Zijn hartslag bonkte hard in zijn keel, de adrenaline gierde door zijn aderen. Zijn bruine ogen vonden uiteindelijk de bekende figuur van Haythel op de bank. ”Holy fuck Haythel, you almost gave me a heartattack”, Zei hij, lichtjes hijgend omdat hij zonet zijn adem had ingehouden.

05:00. Natuurlijk was hij aan het wegrennen van zijn problemen. Van zichzelf. Wat moest hij anders doen? Zijn hele leven was dat zijn reflex. Als er iets gebeurde wat hij niet onder controle kon krijgen, liep hij weg. Hij had er honderd keer aan zitten denken om uit de loop te gaan. Maar waar moest hij heen? Hij was hier al zo lang, hij kende deze plek. Hij voelde zich hier -meestal- gelukkig. Moest hij dat allemaal achterlaten omdat het nu een periode minder ging? De reflex was er echter nog steeds. Hij rende weg van alles wat hem deed herinneren aan de gebeurtenissen van eerder. Haythel zelf was hij ook uit de weg gegaan, bewust.

Al stond ze nu wel in dezelfde kamer als hem. Met een zwaar kloppend hart -niet alleen van de schrik, maar ook door de stress- bleef hij wat onbeholpen staan. Ze zag er zo normaal uit, zo oké. ”I’m sorry I didn’t mean to scare you,” Zei ze, met die ene typische glimlach. ”I’ve missed you,” Vervolgde ze. Just like that. Hij voelde zijn hart een tel overslaan. Ze was wel eerlijk, maar tegen welke prijs? Hij kreeg alweer de neigingen om weg te rennen. Voor nu kreeg hij gewoon geen woord uit zijn mond, laat staan dat hij zichzelf in beweging kon krijgen.

”How have you been?” Vroeg ze toen. God, nu ging ze een gesprek aanknopen. Hij was hier niet klaar voor. Oskar had de leuning van de bank vast gegrepen, in een poging om casual over te komen, maar eigenlijk had hij die vooral nodig om zich te ondersteunen momenteel. ”I’ve been better”, Gaf hij toe. Zij was immers ook eerlijk geweest. ”You?” Kaatste hij terug. Op haar eerdere woorden besloot hij niet te reageren. Toegeven aan haar dat hij haar ook had gemist, was het ook opnieuw toegeven aan zichzelf.

05:03. Het was geen geheim dat hij de afgelopen tijd zoveel mogelijk mensen ontliep. De meesten hadden het ook wel door, leken het ook wel te respecteren. Op een paar brutale gevallen na. Sinds de demon princes er echter voor had gezorgd dat Kyson ver uit zijn buurt moest blijven, had hij echt de rust en eenzaamheid gevonden die hij nodig had. Hoe lang hij zich nog zou blijven afzonderen, wist hij niet. Tot het beter ging. Maar wanneer ging het beter? Zou het ooit echt nog beter gaan? Allemaal vragen waar hij geen antwoord op had. Toen Haythel hem dan ook vroeg hoe het met hem ging, antwoordde hij er eerlijk op. Hetzelfde antwoord kreeg hij terug. Met haar ging het dus ook niet helemaal goed.

”Look Oskar, I’m really sorry for everything I’ve done. I don’t feel any anger or sadness towards you anymore. Water under the bridge. I just hope that you feel better soon and that we, somehow, can be friends again,” Zei ze uiteindelijk. Gelukkig nam zij het woord. Hij wist niet hoe hij de stilte moest invullen. Waar hij anders zo makkelijk sociaal contact maakte, was hij nu vastgeroest. Resultaat van zijn afzondering van de afgelopen tijd. ”Is there someway where we can just forget everything and go back to being friends?” Vroeg ze. Het klonk wel heel oprecht.

In stilte liep hij om de bank heen, ging er vervolgens in zitten. Hij draaide zich een beetje naar haar toe, zodat hij haar kon aankijken. ”I wish I could give you a proper answer”, Begon hij zacht. ”But I’m just not feeling well. The things that happened opened this little box with memories I tried to bury years ago”, Vervolgde hij. ”And I’m not saying it’s your fault. I should’ve dealt with it back then, but I couldn’t”, Gaf hij toe. Hij haalde eens diep adem en blies die uit door zijn neus. ”I really want to be friends again, but I don’t think you want to deal with me when I’m like this.”

05:05. Toegeven dat het niet goed ging, was voor hem heel moeilijk. Het was een teken van zwakte. Plus, hij trok er de verkeerde aandacht mee. Hij wilde ook niet dat mensen zich zorgen gingen maken en dan vaker gingen checken of het al beter met hem ging. Want meestal ging het niet beter na een paar dagen. Dan moest hij hen telkens opnieuw teleurstellen en nog een keer toegeven dat het niet goed ging. Het was echt een vicieuze cirkel die hij liever vermeed. Maar nu met Haythel, het was de enige manier om er voor te zorgen dat ze hem niet voor eeuwig zou haten. Toen hij klaar was met vertellen, zou ze hem beoordelen. Toch licht gestressed wachtte hij haar reactie af.

”We’re both going through some things,” Reageerde ze uiteindelijk. Oskar had dat antwoord niet echt verwacht. Hij wilde niet persé weten wat het was, maar hij keek haar toch licht verrast aan. Hij was verrast dat ze hem begreep. Niet omdat ze wist wat er gebeurd was, maar ze respecteerde zijn manier van dealen met zijn problemen. Ze stelde voor om gewoon te doen alsof er niks gebeurd was. Ze hoefden het er niet over te hebben. ”But if you think otherwise and think you’re better of without me, then just say so and I won’t bother you again,” Zei ze toen, nadat ze een paar stappen richting de hal had genomen.

”No”, Zei hij snel, misschien wel zo snel dat het bijna wanhopig te noemen was. ”Please stay?” Vervolgde hij. Hij kruiste zijn armen voor zijn buik, hij voelde zich kwetsbaar, maar hij wilde niet dat ze weg ging. ”I want to at least try to be friends, I don’t want to give up just like that”, Zei hij. Ook al klonk hij nu vermoeid, dit soort gesprekken vroegen veel energie, maar hij meende evenzeer wat hij zei als zij het daarnet had gemeend.

05:08. Helder nadenken was iets wat hem op dit moment niet eens lukte. Het was laat -of vroeg?- en zijn lichaam stond eigenlijk meer op automatische piloot dan wat anders. Toch kon hij het idee dat ze hem nu voor altijd zou verlaten niet aan. Hoewel hij wist dat er nooit meer iets tussen hen zou kunnen gebeuren, wilde hij haar ook niet kwijt. Er waren nog zoveel dingen die ze niet hadden kunnen doen samen door de dingen die gebeurd waren. Hij wilde een tweede kans, alles vergeten en gewoon opnieuw beginnen. Daarom was hij ook zo opgelucht dat ze hem die kans wilde geven, al kon hij dat niet tot uiting brengen. Want ondanks de opluchting, voelde hij zich nog steeds echt beroerd.

Maar het was genoeg. Ze zou blijven. Ze wilde het ook nog niet opgeven. Haythel liep de ruimte weer binnen, al ging ze nog niet zitten. Alsof ze elk moment weer van gedacht kon veranderen. Hij zei er niks van tho, hij wilde haar niet in een situatie dwingen die ze niet fijn vond. Hij vroeg zich af waarom ze licht zenuwachtig overkwam. Hij keek haar dan ook vragend aan toen ze zijn blik weer op zocht. ”I’m pregnant,” Dropte ze ineens de bom. Geschrokken keek hij haar aan. Snel herstelde hij zich. Het waren niet zijn zaken. ”Congratulations?” Zei hij, al was het meer vragend. Want eerlijk gezegd leek ze er zelf ook niet echt blij mee te zijn.