Disorder

11:42. Het had lang genoeg geduurd, en nu was het er eindelijk uit. Een geheim waar hij decennia lang mee had rondgelopen, had hij nu voor het eerst met iemand gedeeld. Hopelijk zou het voor haar een verklaring geven voor zijn gedrag van eerder. Het was nooit zijn bedoeling geweest om haar te kwetsen, uit te dagen of te beledigen. Het was gewoon zo dat hij zijn heftige emoties nooit echt onder controle had. Hij handelde er ook te snel naar, naar zijn gevoel, wat dan weer voor situaties als deze. Maar gelukkig leek het opgelost te zijn, uiteindelijk. En het gaf hem wel een goed gevoel.

De conclusie die hij trok, was ook deels grappend bedoeld, om de sfeer terug wat omhoog te brengen. Iets wat werkte, gezien Clarke zich lachend in het gras liet vallen. 'We are,' Stemde ze in. Zacht lachend leunde hij achterover, steunend op zijn handen die hij achter zich had geplaatst. 'You were right,' Begon ze. 'the flowers dó smell better.' Zei ze. ”I am always right”, Greens hij geamuseerd, waarna hij zich zelf naar de bloemen toe draaide en zich moest inhouden om er niet face first in te duiken. Kon je zwemmen in bloemen?

De geuren waren nog intenser dan hij zich kon herinneren. Even werd zijn aandacht volledig ingenomen door het spektakel, al was het maar zoiets normaals als gewone bloemen. Mensen die niet zagen wat zij zagen, zouden hen vast voor gek verklaren. 'I can do something cool with my peculiarity too though,' Zei ze ineens, waardoor hij opzij keek. Ze stak haar hand uit naar een vlinder, die er vervolgens even op liep en dan weer weg vloog. Hij had geen idee dat haar trucje eigenlijk mislukt was. ”I can do that too”, Grinnikte hij daarom licht plagend, zich niet bewust van dat er iets mis wat.

11:43. Eerlijk, het trucje van Clarke was niet zo impressive. Meerdere vlinders bleven wel eens op de hand van een mens zitten voor even om dan vervolgens lekker verder te vliegen. Hij kon hetzelfde, sowieso, ook met zijn peculiarity. Hij kon gewoon schaduwvlinders laten ronddansen, maar dat was niet helemaal hetzelfde. Die zouden nogal kleurloos zijn, het licht rond zich op zuigend in een eindeloos zwart. Een kleur die hij zich nu zelfs moeilijk kon voorstellen, al leefde hij praktisch van schaduwen. Maar alles was zo intens, zo kleurrijk, zo levendig. Het was alsof er geen schaduwen bestonden, geen donkere gedachten, geen eeuwig zwart dat bezig van hem nam. En dat allemaal door een klein, wit pilletje..

Oskar werd uit zijn gedachten getrokken toen hij Clarke hoorde praten. Het duurde nog even voor hij zijn focus weer kon verleggen naar haar, gezien de kleuren hem in bedwang hielden. Al leek zij daar iets op te vinden. Ineens, uit het niks, zag hij haar dichterbij komen. Hij draaide zich iets naar haar toe, maar nog voor hij iets kon zeggen, voelde hij haar lippen op de zijne. Een goeie vijf seconden lang wist hij niet wat er gebeurde, of hoe hij moest reageren. Stomverbaasd bleef hij gewoon zitten. Toen hij zich weer iets bewuster voelde, legde hij zijn handen op haar beide schouders en duwde haar zachtjes achteruit. ”What are you doing?” Vroeg hij, nog steeds intens verward met een bedenkelijke frons op zijn gezicht.

11:45. Normaal zou hij nooit degene zijn die iemand weg zou duwen. Het was geen geheim dat hij af en toe wel heel hard snakte naar aandacht, liefde, iemand die oprecht bij hem wou zijn. Maar dit was gewoon vreemd. Net nog hadden ze zitten praten over hoe liefhebben voor hen beide dodelijk kon zijn. En nu kuste ze hem? Wilde ze hem vermoorden dan? Het was zo onlogisch. Vooral ook omdat zijn brein alle foute connecties maakte momenteel. Eigenlijk wilde hij heel erg graag gewoon opgaan in het moment. Maar het kon niet, het mocht niet. Dus met spijt in het hart duwde hij haar zachtjes weg, vroeg om een verklaring. Want hij was eventjes echt het noorden kwijt nu.

Maar een verklaring kwam er niet echt. Ze lachte, leek opgewekt en had een vreemde grijns om haar lippen. Vervolgens leunde ze dichterbij, plukte het zakje pilletjes opnieuw uit zijn broekzak en hield het omhoog. 'Oskar, you need to tell me what is in here.' Zei ze, waarbij ze het zakje terug omlaag deed en hem ongeduldig aan keek. ”Eh, it’s a drug called 2c-b. But I don’t know the components, I’m not a chemist”, Antwoordde hij met een grijnsje. ”All I know it’s a stimulating drug when you take lower doses and a hallucinetic drug when you take more”, Vervolgde hij schouderophalend. Nog steeds snapte hij niet wat het verband nu allemaal was, dus keek hij haar afwachtend aan, hopend op alsnog een verklaring.

11:48. Waarom ze ineens zo geïnteresseerd was in de pilletjes, was hem een raadsel. Nog geen uur geleden wilde ze er niet eens naar kijken, en nu zat ze het van dichtbij te bestuderen. Alsof het al zijn geheimen prijs zou geven, als ze maar lang genoeg keek. Het was eigenlijk wel een grappig zicht, maar hij voelde aan dat het voor haar iets heel serieus was. Daarom gaf hij netjes antwoord, in zoverre hij zelf de kennis had. Hij wist er het fijne niet van, alleen dat het hem hielp, en dat was voor hem voldoende. Bewust had hij de negatievere side effects niet opgezocht, hij had er tot nu toe nog geen last van gehad en wilde zichzelf ook niet bang maken. Van tijd tot tijd sprak hij af met zijn dealer, voor een nieuwe lading, en dat was het.

Uiteindelijk ving ze zijn blik, en daarmee de hint dat hij nog steeds wachtte op een uitleg. 'Alright, this is going to sound just as crazy as you theory about the colours, and maybe even crazier but ehm... I believe these little things just... kind of shut of my peculiarity?' Reageerde ze op zijn onuitgesproken vraag. ”Really?” Zei hij, ademloos, terwijl hij probeerde te bevatten wat ze zei. Oskar sloeg zijn armen rond zijn eigen middel heen en leunde zachtjes voorover. ”Maybe it’s true because it’s crazy”, Vervolgde hij toen. ”Like my colour thing. That turned out to be true too, didn’t it?” Ging hij verder. Met zijn hoofd een tikje schuin keek hij haar aan. ”Is it a good thing or a bad thing though?” Vroeg hij, want hij besefte de mogelijke gevolgen een stuk minder goed dan zij, waarschijnlijk.

11:50. Om de een of andere reden werd de realisatie haar een beetje teveel. Misschien was ze niet echt blij met het idee. Bij hem werd zijn peculiarity niet onderdrukt, maar al de rest van zijn verdriet en negatieve gedachten. Op sommige momenten vroeg hij zich ook af hoeveel schade dat aanbracht. Want in principe was het verdriet ook een deel van hem, zonder dat deel zou hij niet hetzelfde zijn als hij nu was. Of zoiets. Meestal dacht hij er niet teveel over na. De redding die de pilletjes hem uiteindelijk gaf, kreeg altijd de bovenhand. Het won altijd. Was dit dan een verslaving? Waarschijnlijk wel. Maar hij was niet van plan er mee te stoppen. En iemand die niet wilde stoppen, zou ook geen hulp aanvaarden.

'I don't know...' Reageerde ze uiteindelijk op zijn vraag. Toen begon ze zachtjes te lachen. Vanzelf trok hij zijn mondhoeken op, haar lach wekte echt aanstekelijk. 'I mean, I guess it's a good thing for you though because now we know how to share a room without me killing you.' Deelde ze toen haar gedachten. ”Well that's positive for sure. See I told you this was a good idea”, Greens hij, waarna hij zich nu ook weer in het gras liet vallen. ”I think we should go back soon though”, Vervolgde hij zachtjes, al had hij daar echt totaal geen zin in.

11:53. Stiekem was hij best tevreden met zichzelf vandaag. Wat begonnen was als een nogal rampzalige wederontmoeting, was uitgedraaid op een wel degelijk goed gesprek en een conclusie waar ze beiden mee konden leven. Al waren er nog zoveel dingen onduidelijk, één iets was zeker: ze zouden best goeie roommates worden. Er zouden tenminste geen doden vallen. Nu had hij zijn peculiarity wel goed genoeg in de hand dat zijn shadow spawns geen zo’n beslissingen meer uit zichzelf namen. Ze hadden nog steeds een eigen leven en een eigen willetje, maar dat zou hij hen niet afnemen. Svart zou zijn vriend niet zijn als hij al zijn bewegingen op voorhand vastlegde. Een beetje spontaniteit maakte het gewoon veel echter. Maar op een moordpartij zou het niet meer uitdraaien.

'Please do tell me where you got these though. And if you could take some for me next time?' Vroeg Clarke hem ineens, en hij kon niet anders dan geamuseerd grijnzen. ”I have a guy for this, you know. Outside the loop”, Antwoordde hij naar alle eerlijkheid. Niet altijd de meest gezellige uitstapjes tho. Maar het was nodig, dus deed hij het gewoon. ”But sure I’ll fix you some”, Glimlachte hij toen. Het bleef even stil, een aangename stilte. 'It was nice to... talk to you,' Zei ze uiteindelijk, om hem te doorbreken. Hij knikte. ”I agree”, Zei hij simpelweg, maar ook hij meende het van uit de grond van zijn gebroken hart.

'Maybe we could make it to lunch,' Reageerde ze op zijn woorden. ”I suggest we walk this time”, Grinnikte hij plagend. Hij veerde soepel overeind en stak zijn hand uit om haar te helpen. Want haar aanraking deed hem niks meer, toch?