Welkom
Rules
Guide
Time line
Key words

P l o t ;
Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer... Lees verder!

ღ Stargazing   Birdpl11

T e a m
Admin
Viccy
Admin
Zeal
Mod
Connor
Mentor
Olivia

S w a p



C o u n t
#


C r e d s ;
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:


ღ Stargazing   Firefo11
15 oktober 2016


ღ Stargazing   Birdpl11

Deel
 

 ღ Stargazing

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
Ga naar pagina : 1, 2  Volgende
AuteurBericht
Olivia Romano
Mentor
Mentor
Olivia Romano

Aantal berichten : 861
IC-berichten : 150
Leeftijd : 29
Accounts : Chloé Hill

Character sheet
Bijzonderheid: Aura Manipulation/Healing & Cheer Up Lullaby
Uiterlijke leeftijd: 17 (3 years in the loop, so actually 20)
Quote: ღ Got the neighbours yelling, "Earthquake", 4.5 when I make the bed shake
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptyma apr 24, 2017 1:53 am

ღ Stargazing   Giphy
I see your face in my mind as I drive away, 'cause none of us thought it was gonna end that way.
People are people, and sometimes we change our minds, but it's killing me to see you go after all this time.

02.15 Het maanlicht scheen zachtjes op haar gezicht, door het raampje dat in haar kamer aanwezig was. Het dekbed was over haar heen geslagen, tot aan haar kin en ze lag op haar zij. Naast haar lag haar telefoon, er was een mailtje van haar ouders aanwezig, maar ze durfde niet te kijken. Haar ogen staarden naar de maan, die prachtig straalde. Het was een mooie avond, zoals ze buiten kon zien. Maar zij lag hier binnen en ze probeerde al minstens drie uur in slaap te komen, maar het lukte niet. Sinds ze in de lus was aangekomen, sliep ze slecht. Haar plotselinge vertrek uit Italië had nog steeds geen plekje in haar hoofd gekregen en ze miste haar familie verschrikkelijk, ondanks dat haar familie gekke dingen deed. Een zucht ontsnapte uit haar mond. Ondanks dat het meisje normaal gesproken altijd vrolijk was, was de nacht een beetje haar vijand aan het worden. Door haar slapeloosheid was ze overdag veel vermoeider dan ze was gewend, en dat was vervelend. Laatst was ze ergens gaan lezen, en was ze pardoes in slaap gevallen. En als ze dan sliep, had ze vaak vervelende dromen. Nee, op dit moment zat het in de nacht niet zo mee.

02.45 Om de reden dat ze niet kon slapen, was ze daarom maar uit haar bedje geklommen. Zachtjes, om niemand wakker te maken, had ze haar badjas aangetrokken en nog een extra jas over haar pyjama. Haar voeten waren in vrolijke, roze gekleurde pantoffels gestoken. Zachtjes, zodat ze niemand wakker zou maken, deed ze haar deur open en vloog de in donker gehulde gang op. Dat was misschien niet zo’n heel goed plan, aangezien ze niet haar telefoon had meegenomen en ook geen zaklamp had meegenomen. Het was heel erg donker op de gangen. Met grote ogen, om te kijken of ze een herkenningspunt ergens kon ontdekken. Met haar handen vooruit gestrekt ging ze op zoek. Ze ontdekte de muur, en ging langs de muur voorzichtig de gang door, totdat ze uiteindelijk een plek zou vinden die beter belicht was. Misschien was het toch maar goed dat ze er eventjes uit was gegaan, het was een algemeen bekend feit dat je even moest gaan lopen als je niet in slaap kon vallen en dit was een perfecte manier om iets anders op haar netvlies te krijgen. Een zachte giechel kon ze niet onderdrukken, dit was echt weer iets voor haar.

Uiteindelijk was ze op deze manier bij de voordeur uitgekomen, en had ze deze geopend. De koele nachtlucht verwelkomde haar. Het was koud, dus Olivia was blij dat ze haar jas over haar badjas en pyjama had aangetrokken. Een aantal dagen geleden had iemand haar de tuinen laten zien, die bij de lus hoorden. Daar besloot Olivia maar eventjes naar toe te gaan, Olivia werd blij van de kleinere dingen in het leven en mooie bloemen hoorden daar zeker bij. Het gaf haar ook een gevoel van rust toen ze door de paden van de tuinen liep en ze prachtige rozen zag. Overal waar ze keek zag ze bloemen en natuur. Ze waren mysterieus verlicht door lantaarns in de tuinen. Olivia bukte bij een struik waar wat rozen uitstaken en zachtjes streelde ze over de mooie bloem. De drang om hem te plukken was groot, maar dan zou ze zijn cirkel in de natuur verbreken. Dan zou hij overlijden en dat wilde Olivia niet. Daarom stond ze weer op en liep ze wat verder door de tuinen.

Het meisje nam plaats op een bankje en sloeg haar benen over elkaar. Een zacht zuchtje ontsnapte uit haar mond, terwijl haar gedachten weer een meester van haar maakten. Om te ontsnappen uit haar gedachten, keek ze omhoog en ontdekte ze prachtige sterren aan de hemel. Een glimlachje ontsnapte. “Wat prachtig” zuchtte ze zachtjes. Dat was het ook oprecht. De sterren hadden een kalmerende werking op haar, want ze waren mooi. Het geheel met de maan was schitterend. Wat was de natuur toch iets prachtigs…
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan Mills

Ethan Mills

Aantal berichten : 192
IC-berichten : 47
Leeftijd : 25
Accounts :
. Ethan
. Louise
. Clarke
. Parker
. Carina


Character sheet
Bijzonderheid: Psychokinesis -> Technology
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: Losers quit when they've tried, winners quit when they've won.
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptydo apr 27, 2017 5:10 pm



I'm still comparing your past to my future
It might be your wound but they're my sutures

Het had geen zin meer. In zijn bed liggen. Er was iets opvallends voorgevallen; zijn nachtmerries waren veranderd. In plaats van het ongeluk van zijn ouders, zag hij nu het ongeval met Rubi. In plaats van de in de sneeuw slippende banden zag hij Rubi's doorweekte haren en jurkje keer op keer voor zich. Haar blauwe lippen en nagels. En iedere keer wekte haar ijselijk gil hem, waar de klap van de auto van zijn ouders dat eerst had gedaan. Hij had liggen draaien en woelen en toen maar besloten dat hij eruit moest. Waar anderen wakker zouden liggen van hun eigen, gedachten die in het rond schoten, kwam daar bij Ethan nog iets bij. Overdag stoorde hij zich er niet zo aan, de tweede laag van informatiestromen door zijn hoofd, maar 's nachts was hij zich er om de een of andere reden heel erg bewust van; 's nachts leek alles erger. Hoewel er niemand van de kinderen was die zijn elektronica actief gebruikte, gingen de apparaten vierentwintig zeven door met het verwerken van informatie, van pixels en nullen en enen. En dus automatisch ook in Ethans hoofd. Een update die gedraaid werd, een play list waarmee iemand in slaap was gevallen, een mailtje van iemands ouders dat binnenkwam... Allemaal bovenop wat hij normaal zou denken en nog eens bovenop wat hij had te verwerken van die nacht met Rubi. Het was een te grote chaos om uit zichzelf te kunnen kalmeren.

Hij mocht dan onder andere elektronische apparaten kunnen manipuleren, maar night vision was in dit geval ook een verdomd handige bijzonderheid geweest. Onhandig was hij uit bed geklommen om zich in het donker -waaraan zijn ogen nog niet gewend waren na het visualiseren van al die opgelichte schermen- zo stilletjes mogelijk naar de deur te begeven. Nog geen drie passen van zijn bed vandaan, zwikte hij zijn enkel in een vergeefse poging een van Melvins schoenen op te ruimen. Hij kon zich aan zijn bed opvangen, maar gromde zachtjes tussen zijn kaken door om zijn sloddervos van een kamergenoot te vervloeken. Werkelijk waar geweldig. Pas toen hij bij de deur was merkte hij dat hij eigenlijk niet op zijn voet kon staan, en dat hij waarschijnlijk zijn enkel gekneusd had. Hij zuchtte. Dat werd naar beneden in plaats van gewoon even een beetje water in zijn gezicht gooien.

Hoewel de tuin, al helemaal 's nachts, de meest afschrikwekkende plek van het huis leek te zijn geworden, hoopte hij hier heil te vinden. Hij had het altijd onzin gevonden, maar nu waren de woorden van zijn moeder de beste optie. Plus de frisse lucht zou vast helpen zijn hoofd wat leger te maken. Wat was het geweest? Er stond hem iets bij van koolbladeren die zijn moeder in zijn zwachtel had gewikkeld toen hij een jaar of acht was. Even rilde hij, maar toen stapte Ethan de tuin in. Zijn telefoon zweefde voor hem terwijl hij de zaklantaarnfunctie op afstand aanzette. Hoe wist hij waar hij moest beginnen met zoeken naar die verdoemde koolbladeren in de godvergeten grote tuin? Hinkelend dan weer strompelend liep hij verder het dichtbegroeidere terrein op. Toen hielt hij halt. Klaarblijkelijk was hij niet de enige nachtbraker hier. Hij moest toegeven dat hij even was geschrokken van de plotselinge verschijning, met Effy in zijn achterhoofd. Maar eigenlijk moest hij vooral zijn grinniken inhouden om hoe het meisje dat voor hem op een bankje zat en zich tot de sterren richten zichzelf in meerdere lagen kleding had gehesen om de kou tegen te gaan. Ethan was dit klimaat gewend, vond de dag in juli haast zomers en vond het prima te doen in zijn enkele laag pyjama. Hij had de conclusie al getrokken dat zij ergens anders opgegroeid moest zijn, mogelijk vele kilometers dichter bij de evenaar dan hij. 'Wat prachtig,' prevelde het meisje naar de maan. Ook hij keek even omhoog. Voor hem was het inmiddels iets gewoons geworden, de heldere nachtelijke lucht waar zo nu en dan het noorderlicht zich even liet zien. Hij had door kunnen lopen, maar het bankje zag er, met zijn opgezwollen en pijnlijke enkel eigenlijk zeer aantrekkelijk uit. Veel aantrekkelijker dan een zoektocht naar koolbladeren in het midden van de nacht waarvan hij eigenlijk al wist dat het gedoemd was te mislukken. Daarbij, hoewel hij het meisje niet kende, zou hij later spijt kunnen krijgen als hij zich nu om zou draaien. Als er iets met haar zou gebeuren, bedoelde hij. Misschien was het een irreële gedachte, maar de lus was nu eenmaal niet meer de veilige plek van eerst, en het meisje zag eruit alsof ze hier niet lang genoeg was om van die gevaren op de hoogte te zijn.

'Net zo prachtig als je ogen opgegeten door een hollow?' mompelde hij wat direct, terwijl hij zich zonder het te vragen naast haar op het bankje zette, weliswaar niet zo soepel als hij gewenst had, met zijn enkel. 'Je zou hier niet in je eentje moeten zijn op dit tijdstip,' was het enige wat hij haar te zeggen had. Ethan was nooit de leuke, spontane jongen geweest die een conversatie startte met een nette begroeting. Maar nu leek het hem enkel nog meer nutteloos. Het was iets wat hij de afgelopen jaren wel had geleerd; to the point handelen, voor het te laat was. Wellicht kwam het humeurig over, maar als hij zich daarmee kon uitdrukken maakte het hem niet zoveel uit. Voor diepe gesprekken onder de sterren was nog tijd genoeg als nadat hij haar gewaarschuwd had.
MADE BY VEL OF GS + ADOXOGRAPHY 2.0


Laatst aangepast door Ethan Mills op wo jun 28, 2017 7:41 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t49-ethan-mills
Olivia Romano
Mentor
Mentor
Olivia Romano

Aantal berichten : 861
IC-berichten : 150
Leeftijd : 29
Accounts : Chloé Hill

Character sheet
Bijzonderheid: Aura Manipulation/Healing & Cheer Up Lullaby
Uiterlijke leeftijd: 17 (3 years in the loop, so actually 20)
Quote: ღ Got the neighbours yelling, "Earthquake", 4.5 when I make the bed shake
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptydi mei 02, 2017 1:37 am

ღ Stargazing   Giphy
I see your face in my mind as I drive away, 'cause none of us thought it was gonna end that way.
People are people, and sometimes we change our minds, but it's killing me to see you go after all this time.

De wind was zachtjes, maar zorgde voor een rilling over het lichaam van Olivia. In Italië was het nooit zo koud. Sterker nog, zelfs in de winter was het er vaak lekker weer. Dit temperatuurverschil was best wel heftig voor Olivia, en ondanks dat ze sterren in de hemel daarboven haar enorm fascineerde, kon ze een zachte bibber niet ontstaan. Ach, wat zeiden ze daar ook alweer over? Daar werd je hard van? Er naderde voetstappen en Olivia schrok een beetje. Ze wist dat hier in de lus haar niet zoveel zou kunnen overkomen, zeker niet omdat ze ook een bijzonderheid was, maar voetstappen horen midden in de nacht was altijd een naar geluid. Een jongen naderde, en bezorgd fronste Olivia haar wenkbrauwen. Hij liep een beetje mank. Was hij gevallen, had hij zich pijn gedaan? Honderden vragen schoten door haar hoofd, dat was het nadeel van een concentratieboog van ongeveer twintig seconden hebben. Maar aan de andere kant, het wakkerde ook haar nieuwsgierige kant aan. Nieuwsgierigheid was niet altijd een zonde, sterker nog, het was een gift. Maar niet altijd een gift die evenveel mensen konden waarderen.

“Net zo prachtig als je ogen opgegeten door een hollow?” zei de jongen vrij abrupt en Olivia’s adem schokte eventjes. Een hollow? Waren die hier dan? Olivia wist van haar oma wat hollows waren, en dat ze daar voor moest oppassen. Maar ze was er nog nooit eentje in haar leven tegengekomen, tenminste, dacht ze. Ze had geen idee hoe ze zich daartegen zou moeten verdedigen. “Je zou hier niet in je eentje moeten zijn op dit tijdstip.” Olivia slikte en draaide zich een beetje naar de jongen toe, nam hem van de zijkant in zich op, haar wenkbrauwen nog steeds in een bezorgde frons houdend. Nogmaals slikte ze. “I-i-ik wist niet dat hier h-h-hollows waren” stotterde ze voorzichtig, een beetje geïntimideerd door de plotselinge verschijning van de jongen en draaide zich weer terug. “Ik kon niet slapen” zei ze toen zachtjes. Als ze had geweten dat hier hollows waren, had ze natuurlijk nooit naar buiten gegaan. Dan had ze wel een rondje gemaakt door het gebouw, of was ze in de keuken gaan eten. Eten midden in de nacht was altijd een goed idee. Damn, waarom had ze daar niet eerder aan gedacht? Nu had ze zichzelf onnodig in gevaar gebracht, iets waar Olivia de laatste tijd wel redelijk goed in was geworden.

Olivia slikte en keek de jongen weer van opzij aan. “Loop je daarom zo mank? Heb jij er net met eentje gevochten?” vroeg ze toen zachtjes en haar ogen schitterde eventjes van verwondering. De jongen zag er niet uit alsof hij dagelijks met hollows vechtte, maar hé, zag zij er uit alsof ze midden in de nacht door tuinen van een huis waar je pas net twee dagen pas ging zwerven? Precies. Haar ogen gleden even naar zijn enkel en toen weer terug naar zijn gezicht. “Heb je je pijn gedaan? Als je wilt kan ik je helpen…” Haar gezicht veranderde in een vriendelijke blik, laten wetend dat het goed zat en dat ze te vertrouwen was.
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan Mills

Ethan Mills

Aantal berichten : 192
IC-berichten : 47
Leeftijd : 25
Accounts :
. Ethan
. Louise
. Clarke
. Parker
. Carina


Character sheet
Bijzonderheid: Psychokinesis -> Technology
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: Losers quit when they've tried, winners quit when they've won.
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptyma mei 08, 2017 8:11 am



I'm still comparing your past to my future
It might be your wound but they're my sutures

De manier waarop het meisje naar hem keek maakte hem een tikkeltje oncomfortabel. Hij had gehoopt krachtig over te komen met zijn waarschuwing -het helpen van al die jonge kinderen had hem naar zijn mening een beetje soft doen worden- maar in plaats daarvan had het meisje hem enkel met een bezorgde frons aangekeken. Wel, hij moest haar gelijk geven. Het zag er vast niet heel dreigend uit, met zijn slaperige hoofd en zijn strompelende manier van voortbewegen. Hij was op een vreemd soort manier tevreden toen ze wel opschrok van het woord. Het H-woord. Bluebonnet vond het maar niets, ze besprak onplezierige zaken liever niet tenzij het dringend was. Ethan vond het onzin. Het was nu eenmaal toch niet onder stoelen of banken te schuiven dat de lus onder vuur stond. Een vuur van Hollows. De brunette snakte naar adem en slikte een paar keer. 'I-i-ik wist niet dat hier h-h-hollows waren,' hakkelde ze. Een lichte grijns speelde om zijn lippen, hoewel het waarschijnlijk niet te zien was in het zwakke schijnsel van enkel de sterrenhemel. Hij vond het ergens fijn dat tenminste íemand hem intimiderend leek te vinden, al was het maar een beetje. Hij moest zich tenslotte opgewassen voelen tegen de Hollows straks. Of, wel... nu. Ze keek weer vooruit. 'Ik kon niet slapen.' Lichtjes zuchtte hij medelevend. Hij wist hoe het voelde. Even zweeg hij, om omhoog te kijken en de kleine puntjes in sterrenbeelden te plaatsen. Het was lange gelden dat hij dat had gedaan. Nogmaals slikte het meisje, terwijl ze haar hoofd naar hem toe draaide. Ethan hield echter stug vol, met zijn hoofd in zijn nek. 'Loop je daarom zo mank? Heb jij er net met eentje gevochten?' Hij moest zijn lachen inhouden en draaide zich toen naar haar, hoewel het waarschijnlijk aan zijn ogen was af te lezen. 'Heb je je pijn gedaan? Als je wilt kan ik je helpen…' bood ze vriendelijk aan. Ethan kon de lach niet langer binnenhouden en proestte het uit. 'Met een Hollow... Was het maar zo spannend!' Hij besloot de illusie niet langer hoog te houden. Hoewel het hem ook niet nodig leek te vertellen dat hij over Melvins schoen was gestruikeld, dacht hij zo, terwijl hij even de achterkant van zijn nek krabde. God, moest hij nu zijn gênante verhaal delen dat hij op zoek was geweest naar koolbladeren als een of andere padvinder? Hij schraapte zijn keel. 'Nou, ik was net in de keuken op zoek naar de verbanddoos, maar ik kon hem niet vinden dus ik dacht... Waarom niet een beetje frisse lucht?' Een klein leugentje kon er best vanaf. 'Ik denk al helemaal niet dat je een paracetamol kunt vinden in dit huis, maar het is lief aangeboden hoor.' Zijn glimlach was oprecht. Hij vond het wel fijn om met iemand te kunnen praten nu. Het meisje was ook een toegankelijk persoon, vond hij. En het was hier niet eens zo erg nog niet.

>> Is Oliv gonna do her magic song now?  heavy breathing
MADE BY VEL OF GS + ADOXOGRAPHY 2.0
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t49-ethan-mills
Olivia Romano
Mentor
Mentor
Olivia Romano

Aantal berichten : 861
IC-berichten : 150
Leeftijd : 29
Accounts : Chloé Hill

Character sheet
Bijzonderheid: Aura Manipulation/Healing & Cheer Up Lullaby
Uiterlijke leeftijd: 17 (3 years in the loop, so actually 20)
Quote: ღ Got the neighbours yelling, "Earthquake", 4.5 when I make the bed shake
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptyzo mei 21, 2017 3:05 am

OOC: Ofcourse darling <3 00.19 tot 1.20 for your imagination <3

ღ Stargazing   Giphy
I see your face in my mind as I drive away, 'cause none of us thought it was gonna end that way.
People are people, and sometimes we change our minds, but it's killing me to see you go after all this time.

Toen de jongen het uit proestte, keek Olivia hem geamuseerd aan. Ze vond het heerlijk als mensen lachten, want als mensen aan het lachen waren, vond Olivia dat ze op hun mooist waren. Een nieuwsgierig gevoel bekroop haar, want wat was er zo spannend? Ze was ontzettend nieuwsgierig. “Met een Hollow…was het maar zo spannend!” Nogmaals fronste Olivia bezorgd. Als het geen Hollow was geweest, wat was het dan wel geweest? Zijn uitleg vond Olivia niet echt een uitleg, maar dat maakte niet uit. Ze kenden elkaar pas net – als hij het niet wilde vertellen, dan was dat prima. “Het is een prachtige avond voor een wandeling” bevestigde Olivia “Weet je dat het beste geneesmiddel soms gewoon de simpele natuur is?” Bevestigend knikte Olivia. Ze kon zo honderd verhalen over waarin de natuur een overheersend geneesmiddel was vertellen, maar daar zou ze de jongen niet mee vervelen. Het aanbod om hem te helpen, sloeg de jongen af, hij dacht niet dat ze een paracetamol in het huis kon vinden. Olivia glimlachte en schudde haar hoofd. “Nee, nee, dat bedoel ik niet.” Zachtjes beet ze op haar onderlip. Ergens wilde ze de jongen laten zien wat ze bedoelde, maar…was het niet een beetje gek als ze ongevraagd haar bijzonderheid op hem ging uittesten?

Maar hij had wel pijn! Haar natuurlijke verantwoordelijkheid om mensen te helpen won uiteindelijk, en daarom draaide ze zich wat meer naar de jongen. “Een paracetamol helpt misschien voor een pijnlijke hoofd, of om zachte pijn te verlichten, maar ik weet wat beters.” Olivia stond op en ging op haar knieën voor de jongen zitten. “Ik weet dat het een groot woord is, maar vertrouw me maar” zei ze met een warme glimlach en bracht haar handen op ongeveer vijf centimeter van zijn pijnlijke enkel af. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen. Voor haar handen begon zijn aura te stralen en Olivia probeerde haar aura healing bijzonderheid op hem uit te voeren. Het zou er voor zorgen dat een bepaald deel van zijn lichaam zou genezen. Alle negativiteit, in dit geval pijn, zou zowel uit zijn aura als uit zijn lichaam getrokken worden. Of het zou werken wist Olivia niet, ze was pas net achter haar bijzonderheid, en was er nog niet gedreven in, maar ze wilde graag helpen. Door het bieden van hulp, kwam ze ook achter een realisatie. Het moest vast heel erg awkward zijn om iemand zo voor je te hebben zitten…

Daarom haalde ze diep adem, en besloot haar andere bijzonderheid uit te voeren. Daar was niet veel voor nodig, alleen haar stem. Diepe concentratie en focus waren gericht op de pijn van de jongen, terwijl ze begon te zingen: “The sun is setting, and you’re right here by my side. And the movie is playing, but we won’t be watching tonight. Every look, every touch makes me wanna give you my heart. I’d be crushin’ on you, baby, stay the way you are.” Olivia deed haar best, concentreerde zich volledig op de pijn en het gevoel van de jongen. Als het allemaal zou werken, zou de jongen de pijn weg voelen trekken en een heerlijk gevoel over hem heen krijgen, alsof alle problemen die hij had eventjes niet meer bestonden en alsof alles gewoon fijn was. Dat er geen Hollows waren die je met huid en haar wilden verslinden, maar gewoon hij en zijn geluk. “’Cause I never knew, I never knew you could hold moonlight in your hands, ‘til the night I heald you, in the moonlight…the moonlight.

Met een stralende glimlach opende Olivia haar ogen weer en keek met een schittering in haar ogen de jongen aan. Haar grote bruine ogen stonden vrolijk en namen hem nieuwsgierig in zich op. “Hoe voel je je?” vroeg Olivia nieuwsgierig, benieuwd of het had gewerkt.
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan Mills

Ethan Mills

Aantal berichten : 192
IC-berichten : 47
Leeftijd : 25
Accounts :
. Ethan
. Louise
. Clarke
. Parker
. Carina


Character sheet
Bijzonderheid: Psychokinesis -> Technology
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: Losers quit when they've tried, winners quit when they've won.
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptywo jun 07, 2017 7:38 pm



I'm still comparing your past to my future
It might be your wound but they're my sutures

Ethan kantelde even zijn hoofd. Het meisje deed hem aan iemand denken, en of dat goed of slecht was, daar was hij nog niet helemaal over uit. Vooral toen ze zei; 'Weet je dat het beste geneesmiddel soms gewoon de simpele natuur is?' Letterlijk. Woorden van zijn moeder. Ongelovig had hij haar aangekeken, tot hij weer besefte dat ze hem iets aangeboden had. Met oprechte woorden sloeg hij haar aanbod vriendelijk af. Hij wilde haar de moeite om vergeefs naar een aspirientje te zoeken in dit huis besparen. Hij had besloten dat hij haar wel mocht. En toch viel zijn opmerking niet lekker. Hij slikte een zucht in. Kon hij het dan nooit goed doen? 'Nee, nee, dat bedoel ik niet.' Ze beet weifelend op haar lip. En Ethan kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij had haar weggejaagd. Hij zweeg, zijn handen om de randen van het bankje klemmend. Het ging door zijn hoofd om weg te lopen, maar dat zou gewoonweg sneu zijn, en niet vanwege zijn strompelende loopje. 'Een paracetamol helpt misschien voor een pijnlijke hoofd, of om zachte pijn te verlichten, maar ik weet wat beters.' Verward keek de jongen op. Het meisje had zich weer naar hem toegedraaid en scheen zelfverzekerder over te komen dit keer. Een frons verscheen tussen zijn wenkbrauwen toen ze opstond. Als ze nu serieus naar koolbladeren ging zitten zoeken, kon het gewoonweg niet anders dan dat haar peculiarity was dat ze zich in de gedachten of in het verleden van mensen kon mengen of zo, want hij wilde niet geloven dat hij een reïncarnatie van zijn moeder voor zich had. 'Ik weet dat het een groot woord is, maar vertrouw me maar.' Daar legde ze weer de vinger op de juiste plek. Vertrouwen. Voordat hij erover na kon denken wat ze van plan was, lagen haar handen al ongeveer ter hoogte van zijn enkel. Net toen hij dacht dat hij zich haast niet ongemakkelijker kon voelen, opende het meisje haar mond. O god. Ze ging zingen. Eerst keek hij haar enkel met grote ogen aan, zich afvragend wat ze zichzelf aandeed. Maar na de eerste paar noten, sloeg hij om. Haar stem was werkelijkwaar prachtig, en hij kon niet anders dan als in een hypnose rustig achterover leunen. Het was alsof hij even van de wereld werd getild, en van de pijn was niets meer merkbaar. Pas toen ze ophield, keek hij even verward naar onderen. 'Hoe voel je je?' peilde de stem onder hem. Hij moest even met zijn ogen knipperen voor zijn ongeloof verdwenen was, schoof zichzelf naar het puntje van de bank en zette wat van zijn gewicht op zijn enkel. Hij grijnsde. 'Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik geloof dat je alternatieve ding heeft gewerkt. Bedankt,' sprak hij oprecht. Even bekeek hij haar, vol bewondering. Hij had nog nooit zoiets gezien, peculiars die hun stem inzette om te genezen. 'Dus dat is je bijzonderheid? Je kunt mensen helen met je stem?' vroeg hij, 'Waarom kon je dan niet slapen, kun je jezelf niet in slaap zingen?' Hij zei het niet op een grappende manier, hij vroeg het zich serieus af. Ethan interesseerde zich plotseling wel in het meisje en haar talenten.
MADE BY VEL OF GS + ADOXOGRAPHY 2.0
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t49-ethan-mills
Olivia Romano
Mentor
Mentor
Olivia Romano

Aantal berichten : 861
IC-berichten : 150
Leeftijd : 29
Accounts : Chloé Hill

Character sheet
Bijzonderheid: Aura Manipulation/Healing & Cheer Up Lullaby
Uiterlijke leeftijd: 17 (3 years in the loop, so actually 20)
Quote: ღ Got the neighbours yelling, "Earthquake", 4.5 when I make the bed shake
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptyma jun 12, 2017 2:39 am

ღ Stargazing   Giphy
I see your face in my mind as I drive away, 'cause none of us thought it was gonna end that way.
People are people, and sometimes we change our minds, but it's killing me to see you go after all this time.

Haar bijzonderheid op hem gebruiken zou niet alleen voor hem ongemakkelijk zijn, maar het haalde Olivia ook uit haar comfort zone. Maar omdat ze de jongen best aardig vond, besloot ze toch maar om hem te helpen. Misschien was het ongevraagd, maar ze had liever dat de jongen dan boos op haar zou worden en een goede enkel had, dan dat ze het zou vragen en hij zou weigeren en alsnog een pijnlijke enkel had. Voor het gebruik van haar bijzonderheid, had ze haar volledige concentratie nodig. Het was belangrijk dat ze haar concentratie erbij hield, want anders zou het misschien fout gaan. Hij zou dan bijvoorbeeld meer pijn kunnen krijgen, of de pijn zou op een andere plek kunnen gaan zitten. Nadat ze klaar was, had ze haar ogen geopend en hem nieuwsgierig aangekeken, benieuwd of dat het nu daadwerkelijk had geholpen. Het was altijd maar afwachten. Olivia was nog niet zo begaven met haar bijzonderheid, dus als het zou werken, dan zou dat geweldig zijn.

“Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik geloof dat je alternatieve ding heeft gewerkt. Bedankt.” Met een grijns stond Olivia op, blij dat het gewerkt had. Ze nam weer naast de jongen plaats. “Dus dat is je bijzonderheid? Je kunt mensen helen met je stem? Waarom kon je dan niet slapen, kun je jezelf niet in slaap zingen?” Zachtjes beet Olivia eventjes op haar onderlip en staarde eventjes naar de grond. “Het werkt niet helemaal zo” zei ze zachtjes. Haar hoofd draaide zich naar de jongen toe en een bezorgde frons verscheen tussen haar wenkbrauwen. “Ik heb je genezen door een negatief gevoel uit je aura weg te halen” verklaarde Olivia “Pijn is een emotie. Ik heb de pijn uit je enkel gehaald en daarom voel je het dus niet meer. Maar het gevoel dat je misschien net kreeg, dat komt door mijn stem.” Een triest glimlachje stond op haar gezicht. “Ik hou van mijn gave, omdat ik mensen er mee kan helpen. Maar helaas kan ik het niet op mijzelf gebruiken, ik kan slechts mijn aura aan anderen laten zien.” Heel zachtjes zuchtte ze. “Het kan ook zijn dat je het misschien morgen weer voelt, ik weet pas sinds een paar maanden dat ik dit allemaal kan. Ik ben hals over de kop een paar dagen geleden vertrokken en daarom kan ik dus ook niet slapen. Ik heb allerlei nachtmerries…” Ze keek omhoog naar de maan. Hij was prachtig. Ze kon zo intens genieten van de maan.

Heel even was het Italiaanse meisje stil en draaide toen haar hoofd naar de jongen. Ze glimlachte. “Ik vertel je veel te veel voor iemand die je net een paar minuten kent” zei ze met een grijns “Het spijt me als ik het ongemakkelijk maak.” Plagend rolde ze haar ogen ten hemel en grinnikte toen. “Mijn naam is Olivia trouwens.”
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan Mills

Ethan Mills

Aantal berichten : 192
IC-berichten : 47
Leeftijd : 25
Accounts :
. Ethan
. Louise
. Clarke
. Parker
. Carina


Character sheet
Bijzonderheid: Psychokinesis -> Technology
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: Losers quit when they've tried, winners quit when they've won.
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptydo jun 29, 2017 3:11 pm



I'm still comparing your past to my future
It might be your wound but they're my sutures

Het was voor hem een vreemde gewaarwording; de pijn die hij eerst in zijn enkel had gevoeld was van de ene op de andere minuut compleet verdwenen. Gelukkig had de bijzonderheid van zijn zusje al het een en ander bewezen, anders was hij nog altijd iemand geweest die enkel op wetenschap vertrouwden en het meisje dat hem zojuist had geheeld voor gek had verklaard. Nu was hij eigenlijk vooral geïnteresseerd in hoe het werkte, en wat ze ermee kon. Het was daarbij een redelijk vlot gesprek geweest dat ze hadden gevoerd, en dat was niet iets dat Ethan vaak overkwam. Het zou zijn gedachten even afleiden van het feit dat hij niet kon slapen. Maar het leek of het meisje minder enthousiast was uit te leggen hoe het zat met haar gave. Ze sloeg haar blik neer en beet op haar lip. Ook de jongen naast haar richtte zijn blik naar de grond. Het was slechts een kwestie van tijd tot hij weer iets verkeerds zei, en die tijd scheen nu te zijn. Gelukkig begon ze zachtjes; 'Het werkt niet helemaal zo.' In zijn ooghoek zag hij dat ze weer contact zocht, en ook hij draaide zijn hoofd naar haar fronsende gezicht. 'Ik heb je genezen door een negatief gevoel uit je aura weg te halen. Pijn is een emotie. Ik heb de pijn uit je enkel gehaald en daarom voel je het dus niet meer. Maar het gevoel dat je misschien net kreeg, dat komt door mijn stem.' Langzaam knikte hij. Natuurlijk zou hij andermans gave nooit volledig begrijpen -Rex was een uitzondering op de regel- maar het was nu wat duidelijker. Ze begon weer te praten en Ethan keek haar aan. Hij vond het fijn als mensen tegen hem praatte. Lappen tekst, het maakte hem niet uit. Het was vaak niet alsof hij iets interessants te zeggen had, en het was fijn dat hij weer in aanraking kwam met een gesproken, menselijke taal, in tegenstelling tot de constante stroom van digitale variabelen in zijn hoofd. Ik hou van mijn gave, omdat ik mensen er mee kan helpen. Maar helaas kan ik het niet op mijzelf gebruiken, ik kan slechts mijn aura aan anderen laten zien.' Zijn mond vormde een 'o' en hij wilde vragen of hij dat misschien kon zien, maar het meisje leek nog niet uitgepraat. Een andere keer. 'Het kan ook zijn dat je het misschien morgen weer voelt, ik weet pas sinds een paar maanden dat ik dit allemaal kan. Ik ben hals over de kop een paar dagen geleden vertrokken en daarom kan ik dus ook niet slapen. Ik heb allerlei nachtmerries…' Hij keek haar aan, ergens met erkenning en ergens met medeleven. Nachtmerries waren vreselijk. En twijfelen over je gave, daar had hij nu zelf ook een handje van. Sinds hij wist over de Hollows leek niets wat hij kon goed genoeg om zichzelf en Josie te beschermen. Het frustreerde hem, want hij wist dat er meer in hem moest zitten dan het verschuiven van koffiekopjes of het stiekem hacken van iemands telefoon. Er daalde een stilte op hen neer, en Ethan wist niet goed wat hij moest zeggen. Niet dat hij vond dat het ongemakkelijk was, het meisje had even tijd nodig om weer eens naar de maan te kijken en hij om haar woorden te overdenken. Zij was degene die de stilte verbrak. 'Ik vertel je veel te veel voor iemand die je net een paar minuten kent. Het spijt me als ik het ongemakkelijk maak.' Haar grijns ging over in een gegrinnik, en op zijn lippen verscheen ook een grijns. Ze stelde zichzelf voor als Olivia, een naam die maar al te goed bij haar paste, vond hij. 'Je maakt me helemaal niet ongemakkelijk Olivia, ik bedoel, je hebt zojuist mijn voet betast, dus ik denk dat we wel goed zitten,' grapte hij. 'Ethan,' stelde hij zichzelf kort voor. Even twijfelde hij. Nu hij wist hoe ze heette, koppelde hij automatisch de digitale gegevens die hij over de afgelopen dagen van haar had verzameld aan haar naam. Soms haatte hij het, dat hij het proces niet kon stoppen. Het voelde alsof hij inbreuk deed op iedereens privacy. Maar hij maakte er geen misbruik van. Niet bij zijn vrienden in ieder geval. 'En dit gaat echt creepy klinken, maar ik zou niet zeggen dat ik je pas een paar minuten ken, want ik weet meer over je dan je misschien denkt.' Oké, dat was niet precies hoe hij het wilde brengen. 'Ehm, niet dat ik een stalker ben of zo,' voegde hij snel toe in een poging zichzelf te verdedigen, 'maar het komt door mijn bijzonderheid. Dus waarschijnlijk weet ik niet de dingen die je voor jezelf wilt houden maar gewoon ehm... zoals dat mailtje van je ouders.' Het was niet het beste voorbeeld, want misschien was het wel iets dat Olivia voor zich wilde houden. En hij kwam daarbij moeilijk uit zijn woorden. Het viel hem sowieso altijd zwaar zijn bijzonderheid uit te leggen aan iemand die het niet begreep. Maar waarschijnlijk had iedereen daar last van, bedacht hij zich. Dus in plaats van zichzelf voor zijn kop te slaan, grinnikte hij, terwijl hij naar het meisje naast hem keek. Wat was hij weer handig.
MADE BY VEL OF GS + ADOXOGRAPHY 2.0
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t49-ethan-mills
Olivia Romano
Mentor
Mentor
Olivia Romano

Aantal berichten : 861
IC-berichten : 150
Leeftijd : 29
Accounts : Chloé Hill

Character sheet
Bijzonderheid: Aura Manipulation/Healing & Cheer Up Lullaby
Uiterlijke leeftijd: 17 (3 years in the loop, so actually 20)
Quote: ღ Got the neighbours yelling, "Earthquake", 4.5 when I make the bed shake
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptyzo jul 02, 2017 3:35 pm

ღ Stargazing   Giphy
I see your face in my mind as I drive away, 'cause none of us thought it was gonna end that way.
People are people, and sometimes we change our minds, but it's killing me to see you go after all this time.

De jongen, die Ethan bleek te heten, haalde haar onzekerheid weg door te zeggen dat hij het helemaal niet ongemakkelijk vond, omdat ze zijn voet had geheeld. De onzekere uitdrukking op haar gezicht maakte plaats voor een stralende glimlach. Het was altijd leuk om te horen dat je iets goed deed. Zodra Ethan zei dat hij meer over haar wist dan ze zelf wist, vertrok het gezicht van Olivia eventjes en keek ze hem nieuwsgierig aan. Wow, what? Was dit misschien een verloren broe- maar Ethan begon het uit te leggen. Nadat hij zijn verhaal had gedaan, was Olivia eventjes stil. Natuurlijk was ze niet boos, hell no Olivia was nog nooit in haar leven boos geweest. Nee, dat was ook niet helemaal waar. Ze was boos geweest toen haar favoriete snoepjes in de supermarkt op waren, toen was ze een beetje boos geweest, maar voor de rest was het meisje niet snel boos te krijgen. Op haar gezicht verscheen een stralende glimlach. “Gelukkig dat het je mutatie maar is” zei ze toen met een zachte giechel “Ik was al bang dat je een of andere soort verloren broer ofzo was, en dat we hier nu een emotioneel wederzien zouden hebben.”

Een lach ontsnapte uit haar mond, en ze sloeg eventjes haar hand voor haar mond, omdat ze zich realiseerde dat het ook midden in de nacht was en dat er misschien (waarschijnlijk) mensen aan het slapen waren. “Sorry, maar dat zou echt te toevallig zijn” zei ze met een zachte giechel. Vrolijke lichtjes waren in haar pretoogjes zichtbaar. Maar al gauw werd het meisje weer serieus. “Ik dacht helemaal niet dat je een stalker bent hoor, ik bedoel, het is je bijzonderheid, daar kan je toch niks aan doen? Het is niet alsof je dat uit kan zetten ofzo.” Dat zou handig zijn, een uitknopje voor je bijzonderheid. Aan de andere kant, dan zou iedereen niet meer bijzonder zijn. Want je bijzonderheid was wat je bijzonder maakte. Wauw, logica. Eventjes keek ze naar haar handen. “Nou ja, nu je weet over het mailtje van mijn ouders, weet je in ieder geval meteen waarom ik nachtmerries heb. Ik weet niet of je het hebt gelezen, maar ik ben bang dat ze niets terugsturen. En of dat er überhaupt wel iets teruggestuurd KAN worden, of dat ik dat überhaupt wel ontvang. En…” Olivia stopte en schudde haar hoofd. “Nou ja, het is voor de rest ook niet belangrijk.”

Ze draaide zich weer naar de jongen toe en sloeg haar benen over elkaar, op haar gezicht stond een nieuwsgierige blik. “Maar vertel eens, hoe werkt je mutatie dan? Kan je met computers communiceren ofzo?”
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan Mills

Ethan Mills

Aantal berichten : 192
IC-berichten : 47
Leeftijd : 25
Accounts :
. Ethan
. Louise
. Clarke
. Parker
. Carina


Character sheet
Bijzonderheid: Psychokinesis -> Technology
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: Losers quit when they've tried, winners quit when they've won.
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptywo jul 05, 2017 11:12 am



I'm still comparing your past to my future
It might be your wound but they're my sutures

Jup. Hij had het zojuist creepy gemaakt. De bevestiging kwam in de vorm van een frons op Olivia's gezicht. Ethan kon niet zeggen of de informatie die ze met hem had gedeeld haar verafschuwde of verwarde of een combinatie van beiden. En toen glimlachte ze, wat de jongen naast haar wel verwarde. 'Gelukkig dat het je mutatie maar is,' giechelde ze. 'Ik was al bang dat je een of andere soort verloren broer of zo was, en dat we hier nu een emotioneel wederzien zouden hebben.' Ethan trok zijn mondhoeken naar beneden en lachte zachtjes met haar mee. Tot ze zich leek te realiseren dat ze te luid was voor dit uur van de nacht en ze er beide mee stopten. 'Sorry maar dat zou echt toevallig zijn.' Wederom gegiechel. Haar twinkelende ogen deden Ethan grinniken. Waarschijnlijk was Olivia zich niet half bewust van dat de toevalligheid niet erg klein was, gezien het feit dat zijn halve familie zowat in de lus woonde. 'Op zich zou het niet heel toevallig zijn, ik bedoel, het is wel iets genetisch natuurlijk.' Wat was hij goed in de sfeer naar zijn hand zetten deze avond. En dan vooral het veroorzaken van een domper met zijn serieuze toon. 'Mijn zusje en achterneef wonen hier ook,' verklaarde hij snel, zodat ze hem niet zou afdoen als enkel een vreemd, nachtelijk hersenspinsel. Tot zijn verbazing echter, volgde ze hem de serieuze kant op. 'Ik dacht helemaal niet dat je een stalker bent hoor, ik bedoel, het is je bijzonderheid, daar kan je toch niks aan doen? Het is niet alsof je dat uit kan zetten ofzo.' Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en schonk haar vervolgens een oprechte glimlach. Hij had niet gedacht dat hij het zo fijn zou vinden om midden in de nacht een bankje in de tuin te delen met iemand die zo begripvol was. Het was in ieder geval fijner dan het woelen in bed. Of de nachtmerries. Vele malen fijner. En het was waar wat ze zei. Volgens hem had iedere bijzondere wel eens een nadeel moeten ervaren aan zijn of haar bijzonderheid, hoe klein deze ook mocht zijn. Bij hem was het niet bepaald klein geweest. Als hij er zo over nadacht, had zijn gave het leven van welgeteld drie mensen gekost. Een korte zucht verliet zijn lippen. Het was niet altijd allemaal zo moeiteloos als Marvel het wel eens afschilderde. Misschien kwam het omdat hij zich alles behalve een superheld voelde. 'Nou ja, nu je weet over het mailtje van mijn ouders, weet je in ieder geval meteen waarom ik nachtmerries heb. Ik weet niet of je het hebt gelezen, maar ik ben bang dat ze niets terugsturen. En of dat er überhaupt wel iets teruggestuurd KAN worden, of dat ik dat überhaupt wel ontvang. En…' Olivia's bekentenis doofde langzaam uit, en ontsnapte ergens tussen de beplanting door de tuin verder in. Hij fronste. Het enige dat hij had gelezen was een mailtje van haar ouders dat was binnen gekomen, maar hij wist niet of het beleefd was die informatie terug te halen, dus verzette hij zich er tegen door er niet aan te denken. 'Maar vertel eens, hoe werkt je mutatie dan? Kan je met computers communiceren ofzo?' Hij glimlachte. Het was duidelijk dat dit een pijnlijk onderwerp voor haar was. Ergens was hij blij dat ze het onderwerp had veranderd, maar ze vond wel dat ze het recht had om het te weten. Hij schraapte zijn keel en begon eerst maar bij haar vraag. 'Ja zoiets. Misschien heb je ooit van psychokinese gehoord? Ik kan dus materie bewegen op afstand, zonder fysieke kracht te gebruiken.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ben de eerste in mijn lijn die dat heeft gespecialiseerd in technologie, maar mijn opa bijvoorbeeld kon daar natuurlijk nog niet mee experimenteren. En nu gebeurt het automatisch. Mijn opa had een constante informatiestroom van gegevens van objecten, en ik van technologie.' Het was ingewikkeld uitleggen. Ondanks dat hij Olivia nog maar kort kende wist hij dat ze in ieder geval begripvol zou zijn. 'Maar ik heb ervoor gezorgd dat je hier prima kunt ontvangen, ondanks de vreemde tijdzone. Maak je geen zorgen, je hebt al een antwoord.' Hij zei het voorzichtig, want het klonk alsof ze het zelf nog niet had gezien. Hij wist ook niet goed wat hij moest zeggen op dit punt. Hoe Olivia erin stond te communiceren met haar familie vanaf deze plek had ze wel een beetje duidelijk gemaakt met haar zenuwachtige geratel van zojuist. 'A-als je wilt kun je het nu lezen?
MADE BY VEL OF GS + ADOXOGRAPHY 2.0
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t49-ethan-mills
Olivia Romano
Mentor
Mentor
Olivia Romano

Aantal berichten : 861
IC-berichten : 150
Leeftijd : 29
Accounts : Chloé Hill

Character sheet
Bijzonderheid: Aura Manipulation/Healing & Cheer Up Lullaby
Uiterlijke leeftijd: 17 (3 years in the loop, so actually 20)
Quote: ღ Got the neighbours yelling, "Earthquake", 4.5 when I make the bed shake
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptyma jul 10, 2017 5:07 pm

ღ Stargazing   Giphy
I see your face in my mind as I drive away, 'cause none of us thought it was gonna end that way.
People are people, and sometimes we change our minds, but it's killing me to see you go after all this time.

De realisatie dat het op zich niet zo heel raar zou zijn als hij familie van haar was, was niet bij haar opgekomen. Toen hij dat zei, vormde haar lippen eventjes een “O”-vorm. Ze keek Ethan eventjes aan. “Sorry” zei ze toen zachtjes en grinnikte eventjes “Ik heb nog niet zo lang geleden ontdekt dat ik deze mutatie heb, dus ik weet nog niet zo goed hoe het hier allemaal werkt.” Het was fijn voor Ethan dat hij in ieder geval familie hier had. Dan had je altijd iemand om op terug te vallen. Olivia had dat niet, want zij had geen familie of vrienden hier. Dat was niet helemaal waar, ze had Laurice, maar ze had het meisje al genoeg lastig gevallen met haar problemen. En het was een beetje vroeg om Ethan al meteen haar vriend te noemen, ook al vond ze hem wel aardig. Ze had geprobeerd het onderwerp subtiel te veranderen naar zijn mutatie, maar ondanks dat ze het op zijn mutatie had gegooid, kwam het onderwerp nog steeds uit op het mailtje van haar ouders. Met een glimlach had ze geluisterd naar de uitleg van zijn mutatie, en wonder boven wonder snapte het meisje het.

Maar toen zei Ethan: “Maak je geen zorgen, je hebt al een antwoord.” Olivia draaide haar hoofd om en haar wenkbrauwen veranderde in de bezorgde frons die ze de laatste tijd wel heel regelmatig op haar gezicht had. Ze slikte zachtjes. Een lichte paniek kwam in haar lichaam opzetten. Het kon twee kanten opgaan: of alles was goed, of alles was verschrikkelijk…slecht. “A-als je wilt kun je het nu lezen?” Met een verdoofde blik liet Olivia haar hand naar de zak van haar badjas gaan. De zachte stof voelde nu als messen in haar hand. Ze haalde haar vrolijke iPhone tevoorschijn. Om de telefoon zat een hoesje van een beertje, het was een echte Olivia telefoon. Het hoesje was verschrikkelijk onhandig, maar het was wel leuk. Ze “unlockte” haar telefoon door de code in te drukken en inderdaad, bij de meldingen zag ze de naam van haar ouders staan, met daarbij een e-mail. “Je weet de inhoud toch al…maar ik wil het gewoon voorlezen, want anders is wat ik lees misschien wel niet echt.” Ze opende het e-mailtje en haalde diep adem. Het mailtje was in het Italiaans, maar als Ethan echt zo goed met computers was, kon hij het vast wel vertalen. Olivia haalde nog een keer diep adem en begon toen met lezen.

Olivia, bedankt dat je ons laat weten dat je weg bent en waarom. We waren bezorgd, maar het is beter als je blijft waar je bent. Je weet dat onze familie het leven wijd aan de regels van onze God, en jij hebt deze regels ten schande gemaakt. Of het waar is of niet, alleen al door dit soort dingen te impliceren, ben je al zondig bezig. Blijf, waar je ook bent. En zoek ons nooit maar dan ook nooit meer op. Op Sicilië ben je vogelvrij geklaard. Blijf weg, en kom nooit meer terug.” Haar stem viel weg, toen het mailtje eindigde. Gechoqueerd bleef ze naar het scherm staren. Dit kon niet echt zijn. Dit was niet waar. Dit was gewoon een grapje dat iemand met haar aan het uithalen was. Maar ze las de tekst nogmaals. En nogmaals. En nogmaals. En de tekst bleef hetzelfde. De woorden waren hard, alsof het messen door haar lichaam waren. “Ik wil huilen” zei het meisje toen zachtjes “Maar ik voel me gevoelloos…” Ze slikte. “Dus dit is hoe het voelt om je familie te verliezen.”
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan Mills

Ethan Mills

Aantal berichten : 192
IC-berichten : 47
Leeftijd : 25
Accounts :
. Ethan
. Louise
. Clarke
. Parker
. Carina


Character sheet
Bijzonderheid: Psychokinesis -> Technology
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: Losers quit when they've tried, winners quit when they've won.
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptyvr jul 14, 2017 1:13 am



I'm still comparing your past to my future
It might be your wound but they're my sutures

Zoals wel vaker gebeurde, had hij weer eens spijt van iets dat hij had gezegd. Of liever, hij had spijt van het onderwerp dat hij had aangekaart. Zodra het voorstel zijn mond had verlaten, zag hij de paniek in Olivia's ogen opwellen. Tot zijn grote verbazing, echter, liet ze haar hand in haar zak glijden om een vrolijke iPhone tevoorschijn te toveren. Een kleine, onbewuste twinkeling verscheen in zijn ogen bij de aanblik van het model. Ze was natuurlijk nog maar net in de lus en had daardoor een nieuwere versie kunnen bemachtigen dan hijzelf. Even schudde hij zijn hoofd en focuste op Olivia terwijl ze haar mobiele telefoon ontgrendelde. Terwijl hij wachtte tot ze het mailtje gevonden leek te hebben, schraapte hij zijn keel. 'Je weet de inhoud toch al… maar ik wil het gewoon voorlezen, want anders is wat ik lees misschien wel niet echt.' Hij draaide zijn hoofd bij haar woorden. Dat was waar, eigenlijk had hij de inhoud woord voor woord horen te weten, maar om de een of andere reden was het niet automatisch zijn gedachten doorgedrongen. Een lichte frons tekende zijn voorhoofd. Hij was blij dat ze het toch voor zou lezen, zo hoefde hij zich er niet toe te zetten het mailtje binnen te komen en zich niet schuldig te voelen dat hij haar privacy had geschonden. Tot hij zich realiseerde dat hij dat wel moest, want bij de eerste woorden hoorde hij, logischerwijs, dat de woorden in het Italiaans waren. Met een onhoorbare zucht ontspande hij zijn spieren om in zijn hoofd door Olivia's telefoon te scrollen en de tekst in een vertaalmachine te gooien. Hij had een achterstand opgelopen, maar hoewel het een vreemde taal was, had hij aan haar toon al kunnen horen dat het niet veel goeds beloofde. Toen haar stem wegstierf, had hij zojuist de strekking gevonden. 'Blijf, waar je ook bent. En zoek ons nooit maar dan ook nooit meer op.' Meer hoefde hij niet te lezen. Hij wilde niet meer inbreuk doen op haar persoonlijke situatie dan nodig. Hij opende zijn ogen en probeerde wijs te maken uit de zijkant van Olivia's gezicht. Ze keek nog altijd neer op het scherm; las ze het over? Er viel een lange stilte, waarin Ethan eigenlijk niets durfde te zeggen omdat hij voor de verandering de sfeer kon proeven. Het was pijnlijk voor haar. Natuurlijk. En hoe voelde haar pijn wel degelijk, maar woorden om het te verzachten kon hij niet vinden. Hij besefte dat hij waarschijnlijk haar gave nodig zou hebben om daar toe in staat te kunnen zijn. 'Ik wil huilen,' sprak ze uiteindelijk zachtjes 'Maar ik voel me gevoelloos… Dus dit is hoe het voelt om je familie te verliezen.' Toen drong pas echt tot hem door hoe ze zich moest voelen. Even voelde hij een pijnlijke steek; zij had haar ouders nog, en die van hem waren dood. Dat was een verschil. Maar het duurde niet lang voordat hij besefte dat Olivia's ouders ervoor hadden gekozen haar te verlaten. Zijn ouders waren verongelukt terwijl ze alles voor hem hadden laten vallen om naar hem toe te gaan toen hij opgepakt was. Hij wist dat zijn ouders van hem hielden, ook al was wat hij had gedaan een vreselijke teleurstelling. Ook al wisten ze niet van zijn bijzonderheid. Ergens wist hij dat, als hij het hen verteld had, ze nog altijd evenveel van hem hadden gehouden. Hij kon zich met geen mogelijkheid voorstellen hoe Olivia zich moest voelen, bedacht hij hoe langer hij erover nadacht. 'Het... Het spijt me zo voor je. Wat erg...' was het enige dat hij over zijn lippen kon laten rollen. 'Heb je... iets nodig? Een kopje thee? We kunnen wel naar binnen gaan...?' Het was een loze suggestie, en hij wist niet of ze het wel wilde, maar hij probeerde haar vooral niet alleen te laten maar haar gedachten nu; hij wist als geen ander hoe vreselijk dat kon zijn. Wat hij moest zeggen was hem een raadsel. Hij zou kunnen zeggen dat ze misschien enkel wat tijd nodig hadden om bij te draaien. Dat ze haar vast wel zouden accepteren met de tijd. Maar hij kende haar ouders niet, en dat zou het tot een verzinsel maken. Hoe geruststellend ook, verzinsels bazuinde hij niet graag rond. Voor hij het wist herinnerde hij zich de melodie en de woorden van het liedje dat Olivia voor hem had gezongen. Hij ging het natuurlijk niet voor haar zingen, maar misschien zou de muziek haar nu wel kalmeren. Hij besloot eerst zijn hand zachtjes op haar arm te leggen, zodat ze niet zou schrikken van wat er zo plotseling op het scherm zou verschijnen. Het duurde niet lang voor de woorden die Olivia eerder voor hem had gezongen door de speaker van haar iPhone klonken. Hij gaf een klein kneepje in haar arm en trok toen zijn hand terug. Voorzichtig vouwde hij deze onder zich, in afwachting of hij nu misschien eens het juiste had kunnen doen.
MADE BY VEL OF GS + ADOXOGRAPHY 2.0
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t49-ethan-mills
Olivia Romano
Mentor
Mentor
Olivia Romano

Aantal berichten : 861
IC-berichten : 150
Leeftijd : 29
Accounts : Chloé Hill

Character sheet
Bijzonderheid: Aura Manipulation/Healing & Cheer Up Lullaby
Uiterlijke leeftijd: 17 (3 years in the loop, so actually 20)
Quote: ღ Got the neighbours yelling, "Earthquake", 4.5 when I make the bed shake
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptyma jul 17, 2017 10:00 pm

ღ Stargazing   Giphy
I see your face in my mind as I drive away, 'cause none of us thought it was gonna end that way.
People are people, and sometimes we change our minds, but it's killing me to see you go after all this time.

Het was alsof alle herinneringen die ze met haar familie had gemaakt de afgelopen jaren er niet meer toe deden. Alles was in één keer weggevaagd. Ze zag voor zich hoe gezellig het thuis altijd was. Hoe ze uit school kwam en haar moeder dan heerlijk eten aan het maken was. Hoe ze rond half 6 altijd een heerlijke snack kregen, en ze dan nog eventjes met haar zusje naar de markt ging om verse groenten, fruit en vis te halen. En als ze dan thuis kwamen, rond een uurtje of 8, gingen ze heerlijk eten. En er bleef altijd wel iemand aan de grote keukentafel mee eten. Familie, vrienden, buren, het maakte allemaal niet uit. Het was wel altijd iemand die wist van hun maffiabanden, maar nog steeds, het was altijd gezellig. En dan gingen ze ’s avonds vaak laat nog naar het dorp, om vrienden te ontmoeten. En dan gingen ze altijd met de tieners door het dorp lopen, een ijsje halen. Het was allemaal zo prachtig. En dit alles had het verziekt. Was ze maar nooit bijzonder geweest, dan had ze gewoon thuis kunnen blijven. Dan was waarschijnlijk verliefd geworden op Sergio van de hoek, was ze gaan werken in de plaatselijke basisschool, had ze twee kinderen gekregen en was ze gelukkig geworden.

Maar van haar oude toekomstplannen leek niets over meer te zijn toen ze het mailtje van haar ouders had gelezen. Maar in plaats van in huilen uit te barsten, voelde ze gewoon helemaal niets meer. Alleen een verschrikkelijke leegte. Eventjes werd Olivia uit haar gedachten getrokken. “Het…Het spijt me zo voor je. Wat erg…” hoorde ze de stem van Ethan zeggen en Olivia schudde haar hoofd. Het was haar eigen fout. “Heb je… iets nodig? Een kopje thee? We kunnen wel naar binnen gaan…?” Olivia opende haar mond om iets te zeggen, maar deed hem weer dicht. Er kwam geen geluid uit. “Ik weet niet wat ik wil en wat ik nu nodig heb” zei ze met een klein en breekbaar stemmetje “Alles voelt nu gewoon zo leeg.” Ze voelde hoe Ethan zijn hand op haar arm legde en opeens schoot haar telefoon aan. Olivia fronste haar wenkbrauwen toen er opeens een stem door haar telefoon klonk. Haar eigen stem. Het was haar eigen stem, die het liedje zong dat ze net tegen Ethan had gezongen. En voor het eerst die avond voelde Olivia een traan over haar wang lopen. Toen het zingen was afgelopen, keek ze opzij naar Ethan, die zich duidelijk ook geen raad wist. Ze had spijt, ze wilde hem niet in deze situatie brengen.

Midnight shadows…” begon Olivia zachtjes te zingen “…where finding love is a battle. But daylight is so close, so don’t you worry about a thing. We’re gonna be alright.” Olivia slikte weer eventjes. “Ik heb het geprobeerd, maar mijn bijzonderheid werkt echt niet op mij” zei ze toen weer zachtjes en begon toen heel zachtjes te huilen. Meerdere tranen liepen over haar wangen en ze haalde met diepe snikken adem. “Het spijt me, jij hebt hier ook allemaal niet om gevraagd toen je naar buiten kwam. Je hebt nu vast spijt dat je hier naar toe bent gekomen” klonk er snikkend uit haar mond, terwijl ze het gevoel had dat ze bijna door midden brak van verdriet.
Terug naar boven Ga naar beneden
Ethan Mills

Ethan Mills

Aantal berichten : 192
IC-berichten : 47
Leeftijd : 25
Accounts :
. Ethan
. Louise
. Clarke
. Parker
. Carina


Character sheet
Bijzonderheid: Psychokinesis -> Technology
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: Losers quit when they've tried, winners quit when they've won.
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptyza aug 05, 2017 9:25 pm



I'm still comparing your past to my future
It might be your wound but they're my sutures

Zelfs voor iemand zoals Ethan, die doorgaans niet heel bekwaam was in het lezen van gezichtsuitdrukkingen en die koppelen aan emoties, was het vrij duidelijk dat Olivia gebroken was door wat ze zojuist te weten was gekomen. Ergens voelde hij zich schuldig dat ze juist hem had mleten treffen. Niet dat ze het mailtje had geopend natuurlijk, dat had ze vroeg of laat toch moeten doen. Maar hij was waarschijnlijk de slechtste persoon in heel de lus om dit moment mee door te moeten brengen. Hij haatte dit gevoel, het klemzitten. Hij probeerde haar natuurlijk gerust te stellen maar hij wist eigenlijk van te voren al wel dat het hem niet zou lukken. Thee. Wie wilde er ook in godsnaam een fucking kopje thee als diens ouders diegene even geleden praktisch onterfd hadden? Ze reageerde dan ook met de enige passende reactie die er mogelijk kon zijn: 'Ik weet niet wat ik wil en wat ik nu nodig heb.' Haar stem was haast net zo fragiel als ze eruit zag. Alsof haar stembanden kleine stukjes glas in zich hadden prikken. 'Alles voelt nu gewoon zo leeg.' Dat was iets dat Ethan niet goed begreep. Oké, hij herkende het gevoel van zich leeg voelen ergens wel als hij er lang over nadacht. Hij had genoeg momenten gekend waarop dat van toepassing zou zijn, in ieder geval. Maar zijn hoofd zat continu vol met allerlei informatie. Hij kon zich echt geen voorstelling maken van hoe het zou zijn als het leeg was. Misschien dacht Olivia ook aan van alles wat hij van de buitenkant niet kon zien, want ze was lange tijd stil geweest. Maar haar ogen leken op de een of andere manier dof. Zelfs met de glinsterende tranen die zich vormden bij het horen van haar gezang dat hij had aan had weten zetten. Hij wist niet wat hij daar mee had willen bereiken. Hij bedacht, omdat ze duidelijk een gave had voor muziek dat het haar zou kalmeren. Hij voelde zich ook altijd thuis als hij met elektronica kon zitten knutselen. Maar het bracht haar tot nu toe alleen maar aan het huilen gebracht. Toen het was afgelopen, echter, hoorde hij nog eens een stem. Dit keer niet in digitale vorm. Hij vond het wonderlijk, waar haar stem net nog zo breekbaar had geklonken, was hij nu werkelijk prachtig. Hij kon merken dat het zingen voor haar een gave was, en niet enkel een talent. 'Ik heb het geprobeerd maar mijn bijzonderheid werkt niet op mij,' zei ze toen. Het duurde niet lang voordat de meerdere tranen hun weg langs haar wangen naar beneden vonden. Ze zat nu te snikken. Ethan was door al zijn beperkte middelen heen. Wat hij nu moest doen wist hij echt niet meer. De muziek had het niet bepaald beter gemaakt, misschien zelfs wel slechter. Hij zuchtte enkel lichtjes en besloot te zwijgen. Misschien moest ze gewoon even huilen en vond ze het fijn om dat niet alleen te hoeven doen. Meer kon hij in ieder geval nu niet meer voor haar betekenen, had hij het idee. 'Het spijt me, jij hebt hier ook allemaal niet om gevraagd toen je naar buiten kwam. Je hebt nu vast spijt dat je hier naar toe bent gekomen.' Ze was niet gekalmeerd toen ze het zei, en hij had moeite met het verstaan van ieder woord, maar begreep de intentie. Ze voelde zich schuldig tegenover hem. 'Olivia...' Hij was bij zijn woorden begonnen maar wist eigenlijk niet goed hoe hij nu verder moest. 'Als ik iets niet heb is het spijt. Anders had ik je hier nu niet ontmoet en had ik in mijn eentje nog steeds een pijnlijke enkel en een vol hoofd gehad. Jij hebt me alleen maar geholpen sinds ik je ken. Ik ben degene die zich schuldig zou moeten voelen, dat ik niks voor je kan betekenen...' Even schudde hij zijn hoofd en liet haar snikken. Hij wist ook niet waarom hij het zei. Hij keek nog eens opzij, dit keer naar een betraand gezicht. 'Z-zal ik met je mee naar boven lopen?' stelde hij weifelend voor. 'Het is misschien niet ehm.. Verkeerd om even te rustem nu.' En om eerlijk te zijn voelde hij zijn eigen oogleden ook zwaar worden. Hij hoopte maar dat ze in slaap kon vallen. Anders zou hij alsnog zijn moeder achterna moeten om valeriaan te lopen zoeken.

MADE BY VEL OF GS + ADOXOGRAPHY 2.0
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t49-ethan-mills
Olivia Romano
Mentor
Mentor
Olivia Romano

Aantal berichten : 861
IC-berichten : 150
Leeftijd : 29
Accounts : Chloé Hill

Character sheet
Bijzonderheid: Aura Manipulation/Healing & Cheer Up Lullaby
Uiterlijke leeftijd: 17 (3 years in the loop, so actually 20)
Quote: ღ Got the neighbours yelling, "Earthquake", 4.5 when I make the bed shake
ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Emptydo aug 10, 2017 11:49 pm

ღ Stargazing   Giphy
I see your face in my mind as I drive away, 'cause none of us thought it was gonna end that way.
People are people, and sometimes we change our minds, but it's killing me to see you go after all this time.

Was er maar een manier om dit allemaal uit te schakelen. Om het allemaal achter zich te laten. Was dit een droom? Was dit een nachtmerrie? Zou ze zichzelf moeten knijpen om er misschien achter te komen dat dit allemaal maar nep was? Misschien moest Olivia gewoon naar het positieve kijken. Als dit niet was gebeurd, had ze Ethan nooit ontmoet? Ethan was een van de mensen die ontzettend aardig tegen haar was geweest en Olivia voelde zich schuldig. Dit was vast niet zijn bedoeling geweest, toen hij haar de mail liet lezen. Het moest allemaal best ongemakkelijk voor hem zijn en dat nam Olivia hem niet kwalijk. Ze zou hem het zelfs niet kwalijk nemen als hij nu zou opstaan en gewoon weg zou lopen. Iedereen liep weg van haar. Haar ouders, haar familie, en als hij dat zou doen, zou Olivia het wel begrijpen. Olivia zuchtte eventjes, terwijl ze de tranen van haar wangen probeerde te vegen. Ze had zich verontschuldigd tegenover hem, het leek haar niet meer dan normaal. Maar zijn reactie was heel anders dan ze verwachtte.

“Olivia…” zei hij en Olivia keek op, benieuwd wat er ging komen. “Als ik iets niet heb is het spijt. Anders had ik je hier nu niet ontmoet en had ik in mijn eentje nog steeds een pijnlijke enkel en een vol hoofd gehad. Jij hebt me alleen maar geholpen sinds ik je ken. Ik ben diegene die zich schuldig zou moeten voelen, dat ik niks voor je kan betekenen…” Een brede glimlach ontstond op haar gezicht, door haar tranen heen. “Ik ben heel blij dat je geen spijt hebt…en weet je, voel je niet schuldig omdat je niets kan doen. Je doet heel veel. Je bent hier en het laatste wat ik zou willen is nu alleen zijn, zeker omdat ik me heel erg alleen zou voelen.” Ze pakte eventjes zijn hand beet en kneep er zachtjes in. “Dankjewel” fluisterde ze toen. Ze liet zijn hand weer los en staarde weer in de leegte voor zich. Haar ogen werden zwaar, ze was moe. “Z-zal ik met je mee naar boven lopen?” stelde hij voor “Het is misschien niet ehm…verkeerd om even te rusten nu.” Olivia knikte. “Dat is waarschijnlijk wel het beste, ik zal niet veel kunnen slapen, maar eventjes liggen kan zeker geen kwaad. Maar…” En Olivia keek hem eventjes schuin aan. “Zullen we toch maar eventjes langs de keuken lopen? Ik wil eigenlijk best wel een kopje rooibos mango perzik thee.” Nogmaals glimlachte ze naar hem.

Olivia stond op en keek naar de sterren. Deze avond was positief en negatief geweest. Ze wist niet wat de toekomst voor haar zou betekenen, op dit moment voelde ze zich er heel erg leeg bij. Met haar mouwen veegde ze haar tranen van haar gezicht, maar er bleven nieuwe komen. Ze kon er niets aan doen, ze bleef maar huilen. Ondanks haar verdriet, probeerde ze toch gewoon te functioneren. “Mag ik mijn arm door de jouwe steken?” vroeg ze toen zachtjes, met een klein glimlachje.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud




ღ Stargazing   Empty
BerichtOnderwerp: Re: ღ Stargazing    ღ Stargazing   Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
ღ Stargazing
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 2Ga naar pagina : 1, 2  Volgende

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Peculiar Children :: 
Miss Bluebonnet's abode
 :: g a r d e n s
-
Ga naar: