Last minutes

Blaren waren hoogstwaarschijnlijk ontstaan op zijn voeten. De huid van zijn handen zagen er ook redelijk gehavend uit door het klauteren over de rotsen waarbij hij soms zijn handen nodig had voor extra grip om te voorkomen dat hij zou vallen. Met een opgeluchte zucht klom hij op een vlakke ondergrond dat bedekt was met een laagje dennennaalden met een bruinachtige kleur door verdorring. De welbekende geur van sparren steeg op van de naalden en de bomen, een tamelijk rustgevende geur. Zijn voorhoofd was licht klam door de inspanning die nodig was om hier te komen en probeerde het weg te vegen met de mouw van zijn leren jas, wat niet de meeste succesvolle actie was. Hij liep wat verder het dennenbos in en keek om zich heen, kijkend of er niet stiekem ergens een hollow verschool of iets dergelijks. Hij was hier echter niet om te genieten van de mooie natuur die de cliffs met zich meebrachten. Soms had hij de behoefte om een beetje te spelen met zijn bijzonderheid wat het beste ging in een omgeving met zo weinig mogelijk voorwerpen die eigendom konden zijn van iemand. Het sterke zuur dat uit zijn handen en mond kon sijpelen had namelijk een enorm laag pH waardoor het door de meeste voorwerpen dwars doorheen zou gaan. Hier kon hij met een gerust hart allerlei dingen vernietigen zonder dat iemand ging zeiken dat hij iets van hen gemold had. Het was dan wel de natuur die hij in dit geval zou schaden, maar om eerlijk te zijn interesseerde hem dat niet veel.

Met een zucht plofte hij neer op het zachte bed van dennennaalden en keek om zich heen, kijkend welk object zijn slachtoffer zou worden. Er stonden bomen, stenen, bloemen, de dennennaalden op de grond natuurlijk en nog wat andere variaties aan potentiële slachtoffers. Zijn ogen vielen echter op iets wat bewoog niet ver van hem vandaag, met een gedachtegang van zichzelf, de mogelijkheid om te voelen. Er was een simpel klein zwart vogeltje met een oranjegele snavel voor hem op een rots neergestreken, met de rug naar hem toegekeerd—onbewust van het gevaar wat zich achter hem bevond. Perfect. Typhon wist dat de gedachtes die op het moment door zijn brein raasden door velen sadistisch gevonden zouden worden, maar hij was alleen dus veel aandacht besteedde hij er niet aan. Zelfs als hij gezelschap had gehad had hij er misschien wat langer over nagedacht, maar uiteindelijk toch ervoor gegaan. Zo geluidloos mogelijk leunde hij richting het van niets bewuste vogeltje, met zijn hand in de lucht: klaar om neer te strijken op het organisme. Toen hij dichtbij genoeg was wilde hij met een rotvaart het diertje vastpakken, maar wist bijna door zijn snelle reflexen te ontsnappen. Typhon was hem echter net iets te snel af. Hij had nog net het uiteinde van de linkervleugel van het dier weten vast te pakken en had hem naar zich toegetrokken. “Easy little guy, It’s gonna be okay,” zei hij met een veel betekende grijns zijn lippen sierend terwijl hij het diertje omarmde met zijn handen om te voorkomen dat het als een gek van paniek ging spartelen.

Hij pakte het mereltje vervolgens met zijn linkerhand stevig vast en vervolgens een veer in zijn staart met zijn rechter. Hij trok deze met een ruk eruit waardoor het dier een veer armer was. De getatoeëerde man bracht de veer naar zijn mond en klemde de wortel tussen zijn voortanden. Vervolgens liet er met zijn vrije hand wat druppels zuur opvallen dat tussen zijn lichaamscellen uit de desbetreffende kliertjes sijpelden. Een sissend geluid was het gevolg terwijl het veertje figuurlijk voor zijn ogen leek weg te smelten, de overblijfselen vallend op de grond bedekt met dennennaalden. Hij kon niet ontkennen dat dit hem een kick gaf. “Mesmerizing, ain’t it little guy?” zei hij tegen het mereltje dat hij nog steeds gevangen hield met zijn linkerhand en hem angstig aankeek met zijn zwarte kraaloogjes. Een gemeen lachje ontsnapte zijn mond terwijl hij het diertje aankeek; de merel vreesde hoogstwaarschijnlijk voor zijn leven, en terecht.

Met een sadistische grijns op zijn gezicht geplakt, waarbij de ene mondhoek iets hoger rees dan de andere, keek het hij zwarte diertje aan. De getatoeëerde jongen liet een druppel speeksel uit zijn mond ontsnappen -onderhand compleet bestaand uit zuur waardoor de ‘term’ speeksel in twijfel getrokken kon worden- recht boven het vogeltje waardoor het landde op het pootje. Meteen begon de merel in zijn grip te stribbelen en maakte gestreste geluidjes door de ondraaglijke pijn die het zuur veroorzaakt. Een vieze brandgeur van vlees gemixt met de sterke geur van het zuur steeg op en ontmoette Typhons gezicht. Hij ademde het diep in om vervolgens overdreven uit te ademen als een teken van genot.

Een frons ontstond op zijn gelaat toen hij meende voetstappen achter zich te horen, gedempt door de laag van dennennaalden die de grond omhelsde. Natuurlijk moest er weer iemand zich toevallig op deze plek bevinden terwijl hij zijn ding aan het doen was; hij hoopte dat het toeval was althans. Vlak daarna voelde hij warme adem tegen de huid in zijn nek aankomen waardoor de haartjes op zijn armen lichtelijk overeind begonnen te staan. Niet omdat hij het een lekker gevoel vond, eerder een vorm van bedreiging omdat hij niet snapte waarom de desbetreffende meteen zo dichtbij moest komen. De merel in zijn hand loslaten deed hij echter niet, die perfecte kans liet hij zich niet ontgaan. “Interesting power,” klonk het in zijn oor, een vrouwelijke stem die hem vaag bekend voorkwam—wellicht ook afkomstig van het huis? Als reactie draaide hij zijn hoofd ietwat naar de zijkant en keek over zijn schouder om te kijken met wie hij te maken had. Een rossige dame met opvallend groenblauwe ogen zo te zien. Afwachtend keek hij haar aan of ze zichzelf nog ging voorstellen, of de reden van haar presentie ging verklaren. Een diepere, ditmaal verwarde frons begon te spelen met zijn wenkbrauwen toen ze verder sprak. “More something?” vroeg hij op een snauwerige toon, er niet tegen kunnend als hij iets niet snapte. Ondertussen verstevigde hij de grip op het vogeltje uit frustratie,  waardoor die een angstig piepje slaakte. “Don’t be so vague, elaborate,” vervolgde hij, het meer uitsprekend als een bevel dan een vraag.

Kort daarna kwam ze voor hem staan en bracht zich op zijn ooghoogte wat hem de mogelijkheid bood om haar recht in der blauwgroene ogen aan te kijken met zijn hazelkleurige, hun gezichten slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd. De veer de barrière tussen hen. Zijn wenkbrauw schoot reflexmatig kort omhoog toen ze hem hot stuff noemde. Een korte neutrale lach verliet zijn mond toen ze hem vroeg of het zijn hobby was om onschuldige vogeltjes pijn te doen. Oh, als hij de kans kreeg deed hij het waarschijnlijk elke dag—het hoefde niet eens per se een vogel te zijn. “It tends to bring great pleasure, sadistically,” zei hij, het niet ontkennend. “If you don’t watch out a droplet of my spit could make contact with your skin and burn it just like that bird’s, walking fire torch,” sprak hij, doelend op dat ze der gezicht zo dicht bij het zijne had. Ergens hoopte hij dat er daadwerkelijk een druppeltje speeksel tegen haar huid aan zou komen zodat zijn punt extra sterk overkwam, en hij kon niet ontkennen dat het hem ook enigszins machtig liet voelen. “The real question is: what are you doing here?” vroeg hij vervolgens aan haar; benieuwd of ze hem echt gevolgd had—en zo niet, wat zij hier dan eigenlijk te zoeken had. Zover hij wist kwam hier namelijk zelden iemand, als ze überhaupt al over de kracht bezaten om het hier tot de top van de klif te maken.

Met een achterdochtige blik observeerde hij haar bewegingen en uitdrukking. Hij was niet de beste in het lezen van lichaamstaal, maar hij kreeg in ieder geval de overall impression van haar binnen. Hij vertrouwde mensen niet snel, wantrouwde ze liever in tegendeel. Voor je het wist draaiden degene waarvan je dacht alles te kunnen toevertrouwen je de rug toe. De betrouwbaarheid van iemand trok hij bij elk persoon in twijfel, of hij de desbetreffende nog zo goed kende of niet.

Toen ze hem vertelde dat ze niet over hem aan het praten was nadat hij had gevraagd wat ze met ‘something’, maar over het uitzicht rolde hij lichtjes met zijn ogen en snoof kort. Hoe moest hij dat nou weten? Gedachtenlezen kon hij immers niet, dus hij niet ineens magisch de hare. Om haar de moeite van het gedachtenlezen te besparen vertelde hij haar over zijn ‘hobby’ en dat zijn zuur haar evenmin zou sparen als ze niet op zou passen. "Very tempting really" antwoordde ze op zijn waarschuwing waarop hij kort fronste. Zowel uit verwarring en nieuwsgierigheid, had ze een doodswens of iets dergelijks?

Toen ze zei dat ze hier was voor een perfect uitzicht kon hij niet ontkennen dat hij gehoopt had op een iets spectaculairder antwoord. Daarnaast betwijfelde hij of het waar was wat ze zei. Wie ging er nou dit rotend die klif opklauteren voor een mooi uitzicht? Misschien als je vastbesloten van je daad was of een goede work-out wilde doen of iets dergelijks, maar Typhon zag je het in ieder geval niet doen om die reden. “All right, so that brings you pleasure, perfect views?” stelde hij vast met spottende ondertoon waardoor het duidelijk werd dat hij het belachelijk vond dat ze hierheen was gekomen voor een mooi uitzicht. “Just like burning this bird with acid brings me pleasure?” vervolgde hij, zonder twijfel wetend dat hij wist dat sommige hem voor gek zouden verklaren—wat ook precies de reden was dat hij dat erachteraan voegde. Het liet zijn punt net wat beter overkomen dan zonder.

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen ze hem waarschuwde voor -dacht hij in ieder geval- haar bijzonderheid. Ze wilde niet dat hij zou rotten? Toen hij zag hoe het gras onder haar voeten plotseling begon te rotten kwam de frons weer terug op zijn gezicht. Het leek hem dat het een aardig ‘stinkende’ kracht was om te hebben, niet dat de stank van verbrandende beesten zo aangenaam rook—maar dat terzijde. “So you master the power of rotting, huh?” concludeerde hij uit het verschijnsel waar hij zonet getuige van was geworden. Voordat hij kon bevatten wat ze vervolgens deed ging ze tegen een boom aanzitten en legde ze haar voeten op zijn benen. Great. Gingen zijn benen nu ook rotten en vervolgens afsterven, hetzelfde lot als dat arme stukje gras van zonet? Nee dankje. Met een fake glimlach op zijn gezicht -die overigens meer op een streepje leek dan een oprechte glimlach- pakte hij haar enkels vast met zijn vrije hand en haalde haar voeten van zijn schoot af. Met zijn andere hand had hij nog steeds het vogeltje vast. “Wouldn’t want my legs to rot if you don’t mind, thank you,” sprak hij stug waarbij het ergens ook een hint was dat ze zijn personal space intrad door dat te doen, wat hij hoopte duidelijk te maken met de stugge toon.

“Believe me, you are not holding me back from burning this bird to death; you’re more like distracting me from doing so,” antwoordde hij toen ze hem probeerde te geruststellen dat hij gewoon zijn ding mocht doen. Hoe dan ook, door haar opmerking wist ze zijn focus weer terug te brengen naar het vogeltje dat hij omhelsde met een hand. Een pootje was al compleet afgestorven door het zuur, voor vele hoogstwaarschijnlijk een akelig gezicht, maar voor hem was het een lust voor het oog. Uit de kliertjes in de hand waarin het vogeltje zich bevond liet hij het zuur sijpelen. Het nam eerst de veren te grazen van het dier, maar al snel was de huid en verder aan de beurt waardoor het dier het uit begon te gillen van de pijn. Begrijpelijk. "Altho don't let any acid on my cloths, still have to buy new ones." deelde ze mee nadat hij weer was begonnen met zijn bezigheden. Hij keek op van het vogeltje om haar aan te kijken. “Can’t promise anything,” zei hij eerlijk tegen haar, er kon altijd wat op haar kleren vallen—of hij dat nou bewust deed of niet. “Can you let this mammal rot, just like you let the grass under your feet rot?” vroeg hij nieuwsgierig aan haar terwijl een uitdagende toon zijn stem streelde. Hij vond dat ze zich aardig stoer probeerde voor te doen, maar was benieuwd of dat het schijn was om zich niet te laten kennen—of dat het oprecht haar persoonlijkheid was. Als dit grietje zo zacht als een marshmallow was zou ze vast niet hetzelfde durven te doen met de vogel als ze met het gras had gedaan. Of ze zo zacht was zou hij snel genoeg achter komen, daarnaast was hij ook wel benieuwd hoe het er uit zou zien. “Oh, I’m Typhon by the way,” meldde hij nog even, realiserend dat haar introductie compleet langs hem heen gegaan was.

OOC;; geen proofread gedaan! Dus sorry als er wat vaag geformuleerde stukjes in staan ^^'