Born with these wings .

Rustig had de jonge rebel zijn blik gericht op het grasveld voor zich. HIj zuchtte even en leunde naar achter om zijn armen achter zijn hoofd te vouwen en even op te kijken naar de donkere lucht. Zijn helderblauwe ogen hadden die avond weer een dipje lichte genomen waardoor hij nu weer de abnormale bijna witte kleur in zijn ogen had. Stemmen en confessingen waren van overal gekomen toen hij mensen had aangekomen, hun ware expressie. Angst heerste overal en dat irriteerde hem dood. Hij hoefde niet al die dingen te horen en te zien. Hij hield liever van de stille facade die de kinderen ophielden. However, zijn lichaam had altijd andere plannen en zo ook vannacht. Misschien kwam het door de stress, misschien kwam het door de dag. Hij wist het niet... Toen hij een hand in zijn gezicht legde en even kalm adem haalde duurde het niet lang voordat de bleekkleurige ogen weer waren verdwenen. Hij wist niet goed waar ze goed waren, de ogen die de waarheid altijd zagen. Het was geen fijn iets, aangezien deze gave zijn hart meerdere keren had gebroken over de kleine leugens van mensen. Hoeveel men niet bedoezelde onder een valse lach en een woord die je goed moest voelen. Voor Melvin was dat allemaal maar een soort... Transparant iets met zijn ogen. Gelukkig was er nog een uit knop aan momenteel, anders was hij er zeker van dat het hem gek zou maken. Rustig had hij even glimlachend opgekeken. Hij kon niks van zijn gaves controleren. Heck, zijn witte vleugels, die hij kon oproepen, kon hij amper gebruiken om te vliegen. Het licht geven was altijd al iets makkelijks geweest maar verder? Nee, verder was het meer een pijnlijk iets geweest dan wat anders.

- Adriel