Guns N' Roses

Zodra ze haar sneakers had aangetrokken en de timer op haar mobieltje had aan gezet begon ze te rennen. Van het trappetje voor de deur van het huis naar beneden richting het strand. O wat wilde ze nu graag naar het strand! Het was toch niet gezond om zolang opgesloten te zitten in zo'n rot villa! Oke, Laurice was super blij dat ze hier in de lus mocht zijn en was echt bijna alleen maar aardige mensen tegengekomen, maar het was haar echt te veel geworden op dit moment. Ze had de hele nacht in haar bed lopen woelen onder het benauwende gevoel dat ze kreeg. Alsof zelfs de rand van haar slaapshirt haar had geprobeert te wurgen. Ze wist dat het dom was om naar buiten te gaan. Dat was ook de reden dat ze het daarbinnen ook al zolang had volgehouden, maar nu kwam het er allemaal in één keer uit. Ze was er helemaal klaar mee! Het was dan wel half vier 's ochtends, maar er was net genoeg licht buiten om dingen van elkaar te onderscheiden. Ze rende hard en voelde haar dolk in de band rond haar bovenbeen gedrukt zitten. Die fucking monsters! Godverdomme! Ze was zo pissed! Kom dan godverdomme! O god, konden ze nou maar gewoon iets doen! Bam! Even die beesten neerknallen en verder gaan met hun levens, maar nee, ze moesten opgesloten zitten, terwijl die wezens vrij de ruimte hadden. Het was niet eerlijk! Hadden de rollen niet omgewisseld moeten zijn? Iemand die Laurice had zien rennen had misschien gedacht dat ze echt de tuin zou verlaten, maar in plaats daarvan boog ze af zodat ze in ieder geval in de buurt van het huis zou blijven. Het was al zo donker en zo dom was ze nou ook weer niet. Ze moest gewoon zo nodig ontladen! Al was het maar voor even! Zoveel gevoelens waren de laatste tijd bij haar los gemaakt, maar ze had nauwelijks de ruimte gehad het te kunnen verwerken. Laurice had die ruimte van tijd tot tijd zo hard nodig! Al die emoties en gedachten die ze had stapelden zich anders razendsnel op, wat er bij haar zeker een hele boel waren. Ze voelde hoe de wind langs haar wangen gleed terwijl ze met een grote vaart de bosrand benaderde. Hoeveelste rondje was dit? Ze had echt geen idee meer. Ze ging razend snel en legde er al haar energie in. Ze had gisteren na proberen te denken over haar ouders... Dat was eigenlijk de grootste reden dat ze vannacht geknapt was. Terwijl ze rond rende hoorde ze Olivia's lieve woorden van de avond dat ze haar had leren kennen. Het was zo'n fijne avond geweest! Hun vriendschap was eigenlijk tot nu toe haar grootste hou vast geweest. Het meisje was ook nog maar de enige aan wie Laurice zoveel van zichzelf had durven laten zien. De gesprekken van die avond waren echter wel ontzettend diep geweest en veel van de moeilijke dingen die toen omhoog waren gekomen had het helderziende meisje nog opzij gezet voor later. Met al die lieve mensen had ze zich goed groot kunnen houden, maar gisteren was ze iemand tegengekomen die eigenlijk maar heel weinig op haar ouders had geleken en toch was er iets getriggerd. De manier waarop de persoon haar had aangekeken... Ze had zich de hele dag nog in weten te houden omdat ze er niemand mee tot last wilde zijn, maar het was als een tijdbom! Nog veel meer rondjes had ze rond de tuin afgelegd terwijl de herinneringen door haar hoofd waren blijven vliegen. Olivia had gezegd dat het goed zou kunnen zijn dat haar ouders haar tekort waren geschoten... Laurice had er helemaal niet over na durven denken. Ze had zich er slecht om gevoeld om dat überhaupt maar door haar hoofd te laten gaan. Dat shitterige, onzekerige gevoel! God! Ze was er zo ontzettend klaar mee! Maandenlang had het haar nog meer dan normaal zitten treiteren. Vooral door het afkicken had ze er zo mee rond gelopen. Het leek haar wel vanbinnen aan te vreten! Het was er zo sterk, en overal, ze kon gewoon niet meer! Kon ze het maar uitzetten of iets! Nog steeds bewogen haar benen zich in een rap tempo, maar langzaam begon ze moe te worden. Een paar tranen waren over haar wangen gegleden terwijl ze herinneringen van haar ouders door haar hoofd had laten gaan. Ze besefte dat het eigenlijk bijna alleen maar vervelende herinneringen waren. Toen ze heel klein was hadden ze nog wel eens ietsjes gelachen om haar 'fantasie', maar vaak zag ze hen niet omdat ze altijd zo druk bezig waren geweest met hun bedrijf. Het ontvangen van al die rijke mensen van status. Dat was allemaal niet voor kinderen geweest. Niet voor kinderen als zij in ieder geval. Later, toen ze ouder werd, werd het alleen maar erger. Laurice probeerde zo goed na te denken, er moesten toch wel wat goede herinneringen zijn? Ze had het gedrag van haar ouders nooit in twijfel getrokken, tuurlijk hadden ze niet met haar om willen gaan als zij zo onuitstaandbaar was... Maar voor het eerst ging er de vraag in haar hoofd spelen of een goede ouder zijn kind al zo zou hebben afgesneerd en gestraft op zo'n jonge leeftijd. De ijzige, boze ogen van de toen nog zo grote mensen stonden op haar netvlies gebrand. Fuck! Het voelde zo shit! Uiteindelijk kwam Laurice hijgend, langzaam tot stilstand en sloeg haar armen uit onmacht tegen de dichtst bijzijnde boom. en nog een keer en nog een keer. Kon ze de pijn die ze vanbinnen voelde maar voelen aan de buitenkant. Dan zou ze er tenminste makkelijk iets aan kunnen doen. Weten dat het voorbij zou gaan. Snikkend liet ze zich langs het grove hout naar beneden zakken en kwam langzaam tot rust... Wat de fuck was ze eigenlijk aan het doen? Ze was verder van de tuin afgedwaald dan dat ze had gepland... Met haar grote, nog iets natte ogen keek ze nu naar boven en om zich heen. Dat was ook nog zoiets... Wat the fack voor gevaren waren hier allemaal wel niet. Nu besloop haar toch wel lichtelijk iets van angst. Ze hoorde zelfs de vogels niet fluiten... Was dat normaal 's nachts? Ze wist hoe serieus het gevaar was. Keek maar naar Effy, en die andere jongen die zijn oog had verloren. Ze was wel dapper, maar zeker niet dom. Ze wist maar al tegoed dat ze nauwelijks iets tegen zo'n groot kwaad wezen kon maken... In het gesticht had ze wel voor zichzelf leren zorgen... maar het gevaar dat hier schuilde was zoveel groter... Ze kon er niet tegen zich er zo verweerloos tegenover te voelen. Ze zou maar beter snel weer terug gaan. Haar longen brandden nog steeds van de impulsieve actie van daarnet. Het was zo ontzettend fijn geweest om weer even te rennen! Nu moest ze echter ook wel echt weer terug. Voorzichtig stond ze op toen ze opeens vlak achter zich een takje hoorde kraken. Meteen greep ze naar de dolk en draaide zich vliegens vlug om, waarbij ze haar belager met haar onderarm klem zette tegen de boom en haar dolk met de andere hand bij zijn keel legde. Waren die wight wezens niet in mensen vorm?

Laurice was bewust geworden van het grote risico dat ze liep over de grens van de bosrand. De spanning had ze al een beetje op voelen komen naarmate ze zichzelf de lichtte angst aan had gepraat en snel had ze weer naar huis willen gaan. Door het minste geluid dat ze dan ook achter zich hoorde was ze vliegensvlug in actie gekomen door de adrenaline. Ze had maar lukraak gericht toen ze voelde hoe ze iemand hard tegen de boomstam had gedrukt. De dolk die ze dreigend richting de keel had willen leggen werd met een klap van staal op staal opgevangen. Fuck, niet snel genoeg. Ze keek recht in de verbaasde ogen van een Aziatische jongen die ze al wel eens vaker in het huis rond had zien lopen. Snel nam ze de jongen in zich op. What the fuck? Een fucking slachtmes... Zo'n ding dat je alleen maar zag in verlepte plaatjes van de dood. ”Good morning!” Hij scheen het in ieder geval leuker te vinden dan zij. Terwijl ze hem boos aankeek durfde hij zijn slachtvoorwerp iets naar de zijkant te brengen, wat zijn keel technisch gezien kwetsbaarder maakte voor Laurice haar dolk, die ze niet zomaar liet zakken. ”What are you doing so early in the morning?” Was hij niet ook maar een beetje bang voor haar? Het zorgde er alleen maar voor dat ze hem nog vervaarlijker aankeek. Was hij zo vrolijk omdat ze hem niets kon maken? Of was hij gewoon een gestoorde idioot? "Who are you?" siste ze lichtelijk dreigend. Hoe kon ze weten of hij een wight was? Hoe kon ze zo slecht voorbereidt zijn op deze situatie? Ze had gehoord dat iedereen in het huis een wight kon zijn. Ze zagen er immers normaal uit behalve... "Could you like, put your finger in your eye and move it around so I can see if you're wearing lenses?" zei ze terwijl ze haar grip lichtelijk losser maakte om hem de kan te geven zich te bewijzen. Als het een normaal kind was zou dit super raar zijn, maar hij moest het maar begrijpen. Welke sukkel besloop er ook iemand op deze plek om deze tijd? Met zijn vrolijke smoel! Als het een wight was zou ze het snel genoeg aan zijn reactie merken. In dat geval kon ze hem snel genoeg de keel doorsn... Jeez! In het gesticht had ze geleerd zich te verdedigen, maar die gekken scheten het al veel eerder in hun broek.

Dreigend had Laurice de jongen gevraagd wie hij was. Als hij een wight was zou ze hem echt iets aandoen! De jongen had zijn hoofd iets schuin gehouden alsof hij er niets van snapte. Was hij dom ofzo? ”JR! Nice to meet you. What is your name?” Meende hij dit nou serieus? Laurice bekeek hem als een boek dat met te kleine letters geschreven was, zodat je je goed moest concentreren om het te kunnen snappen. Ze had hem gevraagd te laten zien of hij lenzen droeg. Dan was ze meteen van het raadsel af. ”What?” vroeg de jongen nadat zijn mond even open was gevallen van verbazing. You heard me, fucker! had ze geïrriteerd willen zeggen, maar haar ogen leken het voor haar te doen. Ze zou echt niet zomaar in dat schijnheilige gedoe trappen!

Nu verdween eindelijk dat vrolijke van zijn smoel en maakte plaats voor irritatie. ”Did I do it wrong again?! I tried so hard to be human! For fucks sake!” Laurice keek nu verrast op. "God damnit!" fluisterde ze. Ze had verwacht dat wights toch wel wat slimmer waren geweest dan dit... Hij zei eigenlijk gewoon letterlijk dat hij niet menselijk was. Ze kon het bijna niet geloven, waardoor het even duurde voordat ze in actie wou komen. Ze wou net haar dolk opgehouden om de jongen een harde klap tegen zijn hoofd te verkopen toen hij een hand richting zijn oog bewoog en deed wat ze gevraagd had. Ze zuchtte van opluchting en liet haar dolk meteen zakken, waarna ze snel een stapje achteruit deed. Fieuw! Dat was close. Hoe kon dat joch zo dom zijn? What the fuck was hij nu aan het doen trouwens? Ze schok toen ze merkte dat hij het niet bij wrijven in zijn oog liet. "O my god, stop! I believe you, it's oke!" Jeez! Zijn oog was gewoon gaan bloeden van de kracht waarmee de jongen bijna zijn oog uit stak. ”Darn.. Why would you want me to do that?!” vroeg de jongen gefrustreerd toen hij stopte en zijn hand voor zijn oog hield. Laurice bedacht zich dat de jongen misschien wel een verstandelijke achterstand had. Hoe kon hij zo... zo zijn als hij was? Meteen voelde ze zich lichtelijk schuldig, maar ja, wat had ze anders moeten doen? Met grote geschokken en bezorgde ogen keek ze hem aan. "I wanted to see if you are a wight... You are not meant to be here and aspecialy not at this time of day, you know?" alhoewel ze nog steeds wel in een wat slechte bui was sprak ze hem nu aardig en bezorgd aan aangezien ze niet wist wat hij voor mentaal iets had. Bij een volwassener persoon was ze waarschijnlijk echt boos geworden. Ze stopte haar dolk weg en keek hem toen weer bezorgd aan. "Are you alright?" vroeg ze nu wat voorzichtiger. Hij zou toch niet huilend naar Bluebonnet rennen toch? Dan was ze zo genaaid! En sowieso zou ze zich dan ook wel een beetje schuldig voelen.

Toen de jongen opeens een geweer tevoorschijn haalde schok Laurice zeker wel even. Ook gewoon zijn gezicht erbij! Alsof hij de onschuld zelve was. Hoe kwam hij aan zo'n gevaarlijk wapen? Ze wou erom wedden dat miss Bluebonnet er niet van wist en ontzettend boos zou worden als ze erachter zou komen. Zou Laurice het haar moeten vertellen nu ze tot mentor was benoemd? Jach, ze hield er helemaal niet van om zo haar spion te spelen en iedereen te verklikken. Dat was zo niet haar ding. Bovendien kon ze dat soort mensen zelf ook helemaal niet uitstaan. Ze liet de jongen weten dat het niet zomaar speeltjes waren en uit zijn antwoord bleek duidelijk dat dat nooit bij hem was opgekomen. Jeez, kwam hij van een andere planeet of zo? Hoe wist hij zo weinig? Ze moest wel echt iets doen in ieder geval. Ze moest hem zelf naar Bluebonnet sturen.. Of, ze kon de situatie zelf proberen op te lossen. Dan kon ze later altijd nog kijken wat er gebeurde en of ze het vertrouwde. Bovendien liet ze de jongen al weten dat ze de wapens stiekem ook wel gaaf vond. Want damn! Ze had net nog zitten bedenken hoe weerloos ze zich eigenlijk tegen de hollows voelde! Het was haar in ieder geval zo goed als duidelijk dat deze jongen op dit moment in ieder geval maar weinig kwaad in de zin had. Meteen nadat ze had gezegd hoe ze het ook eigenlijk wel super vet zou vinden om te leren schieten, keek hij haar weer enthousiast aan. ”Right?! That’s why it’s a toy! It’s fun to play with!” Laurice kon een klein lachje niet onderdrukken. Als hij eens wist! Hij was zo onwetend! Maar ergens maakte het hem ook wel schattig. Tuurlijk kon hij dit allemaal onschuldig spelen, maar dat leek haar ook wel sterk. In dat geval hij hij niet zijn betoverde slachtmes tevoorschijn gehaald ter eerste verdediging en had hij zijn geheim niet hoeven te verklappen. Oe nu hield hij dat ding wel heel dicht bij haar hoofd. ”You can play with it!” Ze bracht haar hand omhoog en krulde haar vingers om het wapen waarna ze het zachtjes iets de andere kant op duwde zodat het niet meer op haar gericht zou zijn een grijnsde een beetje. " Dude, be a little carefull will you? These things are dangerous and might just kill me if you hold it like that!" grinnikte ze een beetje aangezien ze niet al te bang was voor de dood. Ze wierp even een blik richting het huis en liet de gedachte aan Bluebonnet nog even door haar hoofd gaan. Maar, wie niet weet wie niet deert toch? Ze zou zeker wel oppassen, maar als zij de jongen nou wat veiligheidsregels aanbracht en zichzelf op een goede manier leerde te verdedigen? Uiteindelijk wouden ze toch van die verschrikkelijke wezens kunnen winnen? Of niet soms? Alhoewel ze heel veel respect had voor Bluebonnet was ze sowieso niet meer zo goed in het blindelings volgen van anderen. Ze zou toch wel doen wat in haar ogen het beste was. Met een iets rebels, schuin glimlachje keek ze weer terug naar JR. " What if... I told you everything I know about the dangers of guns, hollows and wights, which you , no offence, apparently know nothing about. And you teach me how to use your... toy?" Het klonk als een goede deal, toch? Sowieso zou ze hem dan meteen leren waarom zijn speeltje eigenlijk misschien zelfs verboden was. Oke, ze wist dat ze het niet echt goed kon praten voor zichzelf, maar ze wou dit zo graag! Al helemaal nu ze met al die shit over haar ouders in haar hoofd zat. Ze had echt iets nodig om haar af te leiden en dit was gewoon zooo vet!