Tot zijn opluchting was Connor uiteindelijk toch weggegaan. De jongen had hem alleen achtergelaten in de torenkamer. De frustratie zat nog steeds hoog bij Zeal, maar niet vanwege Connor, maar vanwege zichzelf. Hij moest gefrustreerd zijn omdat hij bijna aan die gevoelens had toegegeven, maar in plaats daarvan voelde hij zich gefrustreerd over hoe zwak hij zich had gevoeld. Hij had niet geweten hoe hij de elektriciteit onder controle moest houden en daarbij was de elektriciteit ook nog ontzettend zwak. Connor daarentegen leek enkel sterker te zijn geworden waardoor Zeal een paar rake klappen had opgelopen. Nog even was Zeal in de torenkamer gebleven. De kou en regen van buiten zorgde ervoor dat hij beetje bij beetje tot rust kwam. Daarbij hielp de nicotine van zijn sigaret natuurlijk ook. De bliksem sierde nog steeds in de lucht en opnieuw voelde Zeal de neiging om het tot zich te roepen, maar nog altijd wist hij beter en hield hij zichzelf in. De bloedneus was inmiddels gestopt en enkel een rode veeg was nog over van het resultaat. Nadat hij min of meer tot rust was gekomen begaf hij zich naar de badkamer. Daar friste hij zichzelf op zodat er tenminste geen zichtbaar effect van het gevecht nog over was. Ongetwijfeld zou zijn gezicht nog pijn blijven doen en hier en daar rood worden met de tijd, maar voor nu leek het er nog op alsof er niks aan de hand was.

De volgende dagen bleef Zeal ver weg van hun kamer. Desondanks het feit dat de twee elkaar niet hadden vermoord wist Zeal nog steeds niet wat hij met de jongen aan moest. Hij was bang dat de jongen hem weer zou uitdagen of tot het uiterste zou dagen en dat wou Zeal ten alle kosten voorkomen. Echter wist hij ook dat hij niet voor eeuwig van de jongen kon weg lopen. Als Skyler ooit terug zou komen was Zeal’s kamer waarschijnlijk het eerste waar hij naar hem zou zoeken, dus Zeal moest toch teruggaan naar zijn kamer. Hij wou ook voorkomen dat Connor de kans kreeg om tegen Skyler te praten, want dat zou ook geheid verkeerd lopen. Een diepe zucht verliet zijn longen terwijl hij met een zwaar gevoel in zijn maag de trappen op liep. Inmiddels was de elektriciteit rond zijn arm verdwenen. Hij had het nog niet meer aangedurfd om zichzelf op te laden via een stopcontact. Hij voelde zich daardoor ontzettend leeg en futloos. Wellicht was het niet de slimste zet om hun kamer binnen te lopen als hij nog zwakker was dan eerder. Met die gedachte kwam hij tot een halt in de hal. Zijn blik ging naar het stopcontact dat naast de deur zat. Even twijfelde hij nog, maar uiteindelijk legde hij zijn vingers ertegenaan. Hij kneep zijn ogen dicht zodra hij de elektriciteit door hem heen voelde razen. Het was overweldigend en Zeal wist niet meteen hoe hij er ook alweer op moest reageren. Van de schok zette hij een paar strompelende stappen naar achteren. Zijn huid tintelde en hij voelde zijn hart sneller kloppen. Met nog altijd zijn ogen gesloten wist hij het voor elkaar te krijgen om de elektriciteit een plekje te geven in zijn lichaam. Tot zijn ontzet voelde hij meteen hoe hij meer energie had, hoe hij zin had om er iets mee te doen. Hij schudde zijn hoofd. Hij zou enkel zijn krachten gebruiken uit zelfverdediging, niet meer en niet minder. Hij richtte zich terug op de deur van hun slaapkamer die hij uiteindelijk opende. Vluchtig keek hij de kamer in maar tot zijn opluchting merkte hij op dat Connor niet aanwezig was. Zijn lichaam ontspande zich waarna hij de kamer verder in liep. Om er zeker van te zijn dat Connor niks had verplaatst of had mee genomen controleerde hij zijn eigen spullen in de kast en nachtkastje. Even ging zijn blik naar buiten. De avond was inmiddels gevallen. De meeste peculiars zouden nu vast wat tijd besteden in de speelkamer of nog even naar buiten gaan voor wat plezier. Zeal daarentegen hoopte dat hij eindelijk wat welverdiende rust kon pakken en legde zich op zijn bed neer. Om te voorkomen dat hij in een te diepe slaap zou vallen legde hij zich niet onder de dekens neer en bleef hij met zijn kleren aan enkel boven op de dekens liggen. Hij sloot zijn ogen, ook al durfde hij zich nog lang niet volledig te ontspannen.

Tot zijn opluchting was Connor niet in hun kamer, maar dat betekende niet dat Zeal niet meer op zijn hoede was. Hij wist dat de jongen op elk moment uit het niet kon verschijnen, dus hij zou nog altijd op zijn omgeving letten. Snel inspecteerde hij even de kamer. Hij checkte of al zijn spullen nog in de kast lag, de sigaretten zich nog altijd in de lade van zijn nachtkastje bevond en dat Connor dus niks van hem had gestolen of vernietigd. Vervolgens legde hij zich op zijn bed neer. Met de wetenschap dat het vroeg in de avond was en de meeste mensen dus nog even naar buiten gingen of een spelletje zouden doen om de tijd te doden, besloot Zeal even wat rust te pakken. Hij was door het gevecht en het vluchten van de afgelopen dagen dood moe en desondanks het feit dat hij tegen zichzelf zei om op zijn hoede te blijven viel hij toch snel in slaap.

Elektriciteit begon rond zijn lichaam te sieren zodat hij wakker schrok. De zachte 'goddammit' had zijn gehoor bereikt en zodra hij geschuivelde voetstappen hoorde zei alles in hem om wakker te worden. Geïrriteerd ging meteen zijn blik naar de elektriciteit. Doordat hij niet meer gewend was aan de elektriciteit in zijn lichaam, was het gevoeliger om eruit te schieten wanneer zijn emoties omhoog schoten. Tot zijn opluchting wist hij de elektriciteit weer terug te roepen en ging zijn blik vervolgens naar Connor die plaats had genomen op zijn eigen bed. Zeal kwam iets recht en liet zijn blik gaan naar het mandje dat naast Connor stond. Hij kon de drank erin zien liggen. Onbewust voelde hij hoe droog zijn keel was en hoe hij verlangde naar wat alcohol. Hij slikte eens en dwong zijn blik af. Hij was nooit gestopt met het drinken van alcohol, maar had het altijd maar bij één of twee glazen gelaten zodat hij zeker wist dat hij niet dronken zou zijn, want als hij dronken zou zijn wist hij zeker dat het fout zou gaan. Hij richtte zijn blik terug op Connor. "Are you planning on having a party of your own?" vroeg Zeal en knikte richting de drank. Ondertussen slingerde hij zijn benen buiten het bed. Als Connor inderdaad van plan was om hier dronken te worden was het waarschijnlijk beter voor hem om weer te vertrekken.

Zeal wist moeilijk wat hij van Connor kon verwachten. De jongen leek behoorlijk veranderd te zijn qua gedrag. Hij leek op een jonge Zeal, of Laxus destijds. Aan de ene kant maakte het Zeal blij en kreeg hij de neiging om erin mee te gaan. Immers had hij vroeger zo op iemand geaasd die zijn aparte hobby’s deelde. Nu had hij eindelijk iemand zover gekregen om de hobby’s te delen met hetzelfde enthousiasme, maar nu was hij diegene die nee moest zeggen. Het was ontzettend moeilijk. Met dat in het achterhoofd wist hij ook dat Connor nu ook onvoorspelbaar kon zijn. De jongen had bij hun vorige ontmoeting laten blijken dat hij nog niet zo ver heen was om dom genoeg te zijn om zich alsnog bovenop Zeal te storten zodra hij zijn elektriciteit erbij had gehaald, maar misschien was Connor wel echt van plan om Zeal te vermoorden. Zeal wist niet in hoeverre de woede nog aanwezig was. Zodra Zeal eenmaal wakker werd ging zijn blik al snel naar Connor. De jongen had was drank ingeslagen en zat op zijn bed. Even keek Zeal naar de drank. Het leek er niet op dat Connor hem nog dood wou hebben, maar het leek er ook niet op dat Connor Zeal’s aanwezigheid had verwacht. Misschien had de jongen gehoopt dat Zeal nu diegene zou zijn die maanden weg zou blijven. Zeal voelde zich misschien zwak, en was bang voor een terugval, maar toch zou hij niet te lang weg blijven van de enige plek waar Skyler hem kon vinden – mocht de jongen ooit weer terugkomen.

Zeal besloot zijn houding hetzelfde te houden als hun eerste wederontmoeting: open, rustig en cool. Hij wou geen ruzie en zou, hopelijk, dit keer ook niks zeggen of doen om dat uit te lokken. Het feit dat Connor hem nog niet meteen aanvloog liet hem denken dat de jongen niet meer zo boos op hem was. Zeal vroeg hem naar de drank terwijl hij zijn benen naast het bed neerzette. Als Connor van plan was om veel te gaan drinken was het waarschijnlijk beter als hij weg zou gaan. ”Not anymore,” antwoordde Connor. Zeal trok lichtjes een wenkbrauw op. Dat kon twee dingen betekenen en beiden waren ze zich ervan bewust. Zeal wist niet of hij het moest zien als een uitnodiging en of hij erop in moest gaan als het wel een uitnodiging was. ”It depends on what your plans are,” voegde Connor er aan toe, waaruit dus bleek dat het wel degelijk een uitnodiging was, ook al deed de jongen er wat onverschillig over. Waarschijnlijk kon het hem ook weinig schelen of Zeal mee zou drinken of niet. In eerste instantie wou Zeal het aanbod afwijzen, wetend hoe slecht het kon aflopen als hij dronken zou worden, maar toen besefte hij zich dat dit ook een manier kon zijn om weer vrienden te worden met Connor. Wellicht als ze gewoon wat dronken, hier en daar wat praatte, konden ze elkaar beter begrijpen en misschien weer vrienden worden. Zeal had de afgelopen tijd zich al heel lang weten in te houden qua drank, dus het hoefde ook niet fout te gaan deze avond. Het mochten maximaal twee glazen worden. Dus uiteindelijk grijnsde Zeal zwakjes. ”Well one glass shouldn’t hurt,” reageerde hij. Hij stond op en liep naar de kast toe waar hij nog wat glazen had staan. Hij pakte ze erbij en zette ze op het nachtkastje bij Connor zodat de jongen de glazen kon vullen met wat voor drank dan ook. Even bleef Zeal’s blik hangen bij Connor. ”Are you sure you want to drink in my surroundings though?” plaagde hij met een klein grijnsje, wetend waar het de vorige keer was geëindigd toen Connor iets te diep in het glaasje had gekeken. Hij bedoelde het niet verkeerd en hoopte enkel de sfeer wat gemakkelijker te maken voor de twee.

In eerste instantie dacht Zeal eraan om de kamer te vertrekken zodra het bekend werd dat Connor drank zou gaan drinken, maar zodra de jongen hem uitnodigde om mee te drinken bedacht hij zich. Misschien was dit een goede manier waarop de twee op wat betere termen kwamen. Als ze weer bij elkaar op de kamer zouden liggen leek hem het immers wel handig dat ze goed met elkaar overweg konden. Zeal wist niet hoe hij de jongen moest peilen, of hij nog steeds boos op hem was of niet, maar aangezien Connor hem uitnodigde om de fles te delen ging hij ervan uit dat de jongen niet al te boos meer was. Wie weet, misschien zat er wel een vriendschap in en om die reden besloot hij eropin te gaan. Een glaasje zou geen kwaad kunnen en hij zou toch een beetje moeten ingeven wou hij dat Connor ook naar hem zou luisteren. Misschien kon hij dan de situatie ook in zijn geheel kunnen uitleggen, ook al voelde hij lichte nervositeit en angst opkomen bij de gedachtes alleen al.

Hij haalde twee glazen uit een kast en zette die bij Connor op het nachtkastje neer. Zodra hij de glazen had neergezet bleef Zeal even staan en kon hij het niet laten om Connor een plagende vraag te stellen. Connor stond op het punt om een fles uit het mandje te pakken, maar staakte nu zijn handeling. Even keek Connor hem zwijgend aan. Zeal wist dat hij een gevaarlijke zet had gemaakt, maar kon het niet helpen dat hij er toch stilletjes van genoot. Immers had hij die avond op recht niet erg gevonden en het feit dat hij Connor er iets mee irriteerde maakte het enkel mooier. Zeal zag het maar als payback voor de drie rake slagen in zijn gezicht. Connor ontspande uiteindelijk en greep dan toch de fles. De grijns verscheen weer rond diens lippen. Zeal volgde hem met zijn ogen, ook nog altijd grijnzend, en was benieuwd naar diens reactie. ”What’s the worst that can happen?” reageerde Connor nu met een korte lach. Zeal grinnikte zachtjes. In een impulsieve actie kreeg hij neiging om erop te reageren, maar wist zich in te houden – en besefte daarmee dat Connor ook door had dat Zeal zich in zou houden. ”Nothing bad,” reageerde Zeal daarom enkel, wetend dat het een dubbele betekenis kon hebben. Hij kon het dan ook niet laten om Connor even met een uitdagende twinkeling in zijn ogen aan te kijken.

Zijn blik ging vervolgens naar de glazen die tot hun nok werden gevuld en natuurlijk met sterke drank. Een zachte zucht verliet Zeal’s lippen, wetend dat Connor hem nu net zo hard zat terug uit te dagen. Even volgde hij een van de glazen die aan Connor’s lippen werd gezet die er vervolgens een grote slok van nam. Natuurlijk zou hij het niet erg vinden om wat drank te drinken. De blik in diens ogen viel Zeal ook op en Zeal voelde zich zeker uitgedaagd. Hij nam het andere glas vast en nam er vervolgens ook een slok van. Het was een niet al te grote slok, maar het straalde wel zelfvertrouwen uit. Het goedje brandde prettig in zijn keel en hij moest moeite doen om niet meteen nog een slok te nemen. De smaak was hem zeker bekend en liet hem iets meer relaxen. Hij pakte met zijn andere hand het mandje op en zette deze op de grond, waarna hij plaats besloot te nemen naast Connor. Hij richtte zijn blik vervolgens op hem. ”So what have you been doing? Still killing people?” vroeg Zeal met een smalle grijns.

De drank zou geen probleem moeten zijn. Hij had zichzelf de afgelopen maanden perfect in kunnen houden, dus waarom zou het nu verkeerd gaan? Als hij het bleef vermijden zou hij het probleem enkel meer macht geven. Nog een rede om gewoon door te zetten en erin mee te gaan. Hij nam een niet al te grote slok, maar was toch ligt wat gretig. Het goedje smaakte nou eenmaal gemoedelijk en bekend. Het was één van de weinige gewoontes van vroeger die hij nog mocht hebben. Hij mocht er maar genieten van mate, maar zal van elke slok op en top genieten. Om die reden besloot hij ook niet in hetzelfde tempo te drinken als Connor dat deed. Ongegeneerd nam hij naast Connor plaats op diens bed terwijl de jongen nog een slok nam en zich daarbij bijna leek te verslikken. Kennelijk had de jongen niet verwacht dat Zeal meteen die afstand zou overbruggen. Zeal had enkel geredeneerd dat het makkelijker praten zou zijn en hij wou zeker wel het gesprek volhouden met Connor. In zijn achterhoofd wist hij dat hij de verkeerde signalen hiermee kon afgeven, en ergens kon hij het niet helpen om Connor ermee te plagen, maar hij ging er vanuit dat Connor hem nog genoeg haatte om niet weer zo te eindigen. Diens reactie op Zeal’s eerdere vraag had dat al aangegeven leek hem.

Hij besloot verder ook niet al te veel aandacht aan zijn actie te geven en vroeg de jongen wat hij had gedaan de afgelopen dagen. Als conclusie juist was had de jongen eerder behoorlijk lopen moorden en had Connor dat doorgezet? Of was het enkel uit frustratie geweest vanwege Zeal en zou het nu dus afnemen? Zeal voelde lichte teleurstelling bij die gedachten, maar probeerde het meteen weg te duwen. ”I have more things I enjoy aside from killing people,” antwoordde Connor. Zeal trok geamuseerd een wenkbrauw op. ”Oh really?” reageerde hij dan ook, benieuwd naar de andere hobby’s van de jongen. Hij nam ondertussen nog een kleine nip van de drank, ervoor zorgend dat zijn glas niet al bijna leeg was. ”I was looking for a fight but nothing interesting came across my path. I just got drinks instead,” verduidelijkte Connor nu en gebaarde even naar de mand vol met drank en snacks op de grond. Zeal knikte eens begrijpend. Hij wist precies hoe vervelend het kon zijn als je op zoek was naar wat spanning en niks vond dan het saaie normale leven. ”I suppose drinks can be just as fun,” mompelde Zeal en keek even naar het mandje op de grond. Especially if it’ll go like next time, voegde hij nog toe in zijn hoofd, maar schudde meteen zijn hoofd zodra hij zich besefte waar hij aan dacht. ”So how do you spend your days now? Saving kittens from trees? Helping old ladies cross the street?” hoorde hij Connor nu vragen en richtte zijn blik terug op hem. Hij werd begroet met een brede grijns. Zeal grinnikte zachtjes en schudde opnieuw zijn hoofd, maar dit keer om duidelijk te maken dat dat niet het geval was. ”Most of my days are incredibly boring. I was supposed to find a new hobby to fill the time, but nothing appeals to me,” antwoordde hij eerlijk. Even gleed hij met zijn vingers door zijn haren. Hij voelde frustratie en moedeloosheid opkomen zodra hij eraan dacht hoe weinig hij was opgeschoten terwijl hij al maanden ‘goed’ leefde. Wanneer ging het leven hem eens terugbetalen voor zijn goede daden? Hij nam een grotere slok van de drank om zijn gedachten af te leiden. ”But no, I mostly just wander around, talk to people, trying to make friends,” antwoordde hij schaapachtig, wetend hoe cheesy dat antwoord alsnog kon klinken.

Zeal kon Connor gaan uitlachen om het feit dat de jongen geen andere hobby's leek te hebben naast het vermoorden van mensen, maar hij besefte zich al snel dat hij het niet veel beter had. Connor had tenminste nog de vrijheid om elke hobby te kiezen die hij wou, waar Zeal werd gelimiteerd tot de hobby's die maatschappelijk geaccepteerd waren. Hij wist dat zijn antwoord op Connor's vraag super cheesy klonk en hijzelf was er ook behoorlijk gefrustreerd en pessimistisch over. Skyler had hem destijds verteld dat Zeal zichzelf opnieuw moest leren kennen en dus opnieuw moest gaan uitvogelen wat jij leuk vond om te doen in zijn vrije tijd, maar elke keer als hij bij iets kwam wat hij leuk vond, neigde het weer naar moorden, martelen, manipuleren of het gebruik van drugs in wat voor vorm dan ook. Elke keer wist Zeal zich er nog vanaf te trekken, zichzelf er van overtuigend dat het zijn oude zelf was die zich daartoe voelde aangesproken - dat hij enkel die dingen leuk vond omdat ze bekend voor hem waren en niet dat hij er oprecht van had genoten. Toch werd het met de dag moeilijker. Inmiddels had hij als nieuwe doel maar gesteld om vrienden te maken met de hoop dat zij hem misschien konden introduceren naar normale hobby's, maar iedereen was nog altijd te bang voor hem om hem ook maar een kans te geven. De enige normale jongen die hem een kans had gegeven was plots uit zijn leven gevraagd. Nu zat hij op het bed met iemand waar hij het op zich goed mee kon vinden, maar hij betwijfelde of Connor hem in de goede richting kon helpen.

Zeal keek op zodra hij Connor hoorde lachen. Was dat door Zeal's woorden of speelde er iets anders? Zeal keek toe terwijl Connor zijn glas hervulde terwijl Zeal nog maar net de helft van zijn glas had leeg gedronken. Gelukkig kreeg hij dat nog voor elkaar. ”I know you said you left it behind,” begon Connor wat voorzichtig. Zeal keek wat vragend op, niet wetend waar dit heen ging, maar hij kreeg al een naar onderbuik gevoel. ”But if you’re so bored is the whole ‘being a good guy’ thing even worth it?” vroeg Connor vervolgens. Zeal slaakte een tweede diepe zucht, waarna nog een grote slok drank volgde. Even ging zijn blik naar het glas die kennelijk toch minder vol had gezeten dan hij had gedacht, aangezien het glas nu toch echt leeg was. Of had hij net het laatste beetje in één keer achterover gekieperd? Door het onderwerp waar ze het over hadden besloot Zeal maar meteen zijn glas te hervullen, in zijn achterhoofd houdend dat dit zijn laatste glas zou zijn. "It's because my old hobbies aren't any good. They're bad, illegal, not socially accepted," sprak Zeal. Hij was zich ervan bewust dat hij nu ook Connor's hobby's de grond indrukte, maar hij ging er vanuit dat de jongen zelf ook goed bewust van was van hoe illegaal diens activiteiten waren. " Someone showed me the person I used to be, way back in the days, and it made me realize that I don't have to be the psychopath, that I can be happy in another way," vervolgde Zeal en week zijn blik af. Aangezien de twee het nu goed leken te vinden, vond hij het al makkelijker om beter uit te leggen wat er was gebeurd. Toch deden de gedachten aan zijn verleden hem pijn, wat ook de reden was voor hem om zijn blik af te wijken. "But I find it really hard to get back to that place, but that shouldn't mean I should give up right?" sprak Zeal verder en keek even zijdelings naar Connor met een klein glimlachje. Hij nam een kleine slok van de drank voordat hij zich weer volledig op de jongen richtte. " Besides, shouldn't you be happy I'm not that guy I used to be?" vroeg Zeal hem nu. Hij vroeg zich dan ook af of Connor enkel geïnteresseerd was geweest of dat er ook een achterliggende gedachte bij had gelegen.

Zeal had de vraag kunnen verwachten. Hij wist dat het nogal tegenstrijdig kon klinken dat hij zo hard zijn best deed om een beter mens te worden terwijl hij er zelf helemaal geen baad bij had. Ieder ander persoon zou hem proberen te helpen om alsnog een goed mens te worden en zou hem ondersteunen, maar Connor snapte als geen ander de struggle waar Zeal mee zat. De jongen had hem vroeger gekend en van dichtbij meegemaakt. Hij kon ook wel zien dat Zeal hier geen plezier uithaalde. Zeal wist dat hij zijn zaak zou moeten verdedigen. Hij wist ook dat als hij Connor eenmaal wist te overtuigen van zijn goede bedoelingen, dat de jongen het misschien wat beter begreep. Dan bestond er ook een minder grote kans dat Connor hem weer terug zou sleuren in het oude leven. Misschien was Zeal daarom wel zo eerlijk. Zeal begon met het uitleggen hoe zijn oude hobby’s slecht waren. ”They’re fun,” reageerde Connor. Zeal grijnsde lichtjes en gaf een instemmend geluidje. De hobby’s waren zeker leuk, maar zolang er anderen om leden mocht hij het niet doen – dat was wat hij zichzelf probeerde wijs te maken. Elk normaal mens zou dat met een goed geweten wel weten, maar Zeal had er moeite mee.

Zeal sprak verder. Hij gaf meer vrij dan hij aanvankelijk had gedacht, maar aangezien de sfeer nu tussen de twee goed leek en Connor oprecht geïnteresseerd leek, besloot Zeal de situatie ook maar serieus aan te pakken. Zeal had zijn blik afgeweken terwijl Connor wat naar achteren zat. Het gaf Zeal de ruimte om zijn doel en reden tot goed uit te leggen. Uiteindelijk eindigde Zeal met dat hij niet kon opgeven enkel omdat het wat moeilijk was geworden. Natuurlijk zou het niet makkelijk zijn om terug te gaan naar het leven voor de moorden en de lusten, maar hij moest het toch wel iets langer proberen. ”Right,” reageerde Connor met een klein glimlachje. Het deed Zeal goed dat de jongen naar hem had geluisterd en hem ook serieus leek te nemen. Toch kwam daardoor wel de vraag naar boven waarom Connor zich nog afvroeg waarom Zeal was veranderd. Zou de jongen niet opgelucht moeten zijn in plaats van zijn vraagtekens erbij plaatsen? Hier en daar leek hij soms zelfs wel teleurgesteld te zijn. Zeal kon wel gissen waarom, maar besloot nog geen conclusies te trekken.

Connor haalde zijn schouders op waarna hij een slok nam van zijn glas. Om zich beter te kunnen richtte op Connor besloot Zeal ook wat naar achteren te zitten. Hij zette zijn rug tegen de muur aan en behield zijn blik op Connor. ”I don’t know. I’m glad I can say things without fearing electrocution, but murdering on your own isn’t even close to the fun we had,” gaf Connor eerlijk toe. Zeal knikte eens. Hij wist als geen ander hoe saai het was om alleen te moorden of te martelen. Je had niemand om die ervaringen mee te delen. Na een zucht sprak Connor verder. ”As messed up as that time was it still has good memories. Bad ones too though,” vervolgde Connor en even veranderde zijn grijns in een grimas. Zeal glimlachte licht verontschuldigend. Hij kreeg de neiging om te verontschuldigen voor alle slechte dingen die hij Connor had aangedaan en had aangeleerd, maar Connor leek nog te midden van zijn uitleg te zitten en hij had liever de tijd om zijn verontschuldigingen aan te bieden in plaats van het tussen neus en lippen door te zeggen. Zeal was ook wel enigszins verbaasd over diens woorden. Natuurlijk had hij geweten dat de twee plezier hadden gehad, en dat Connor daarin ook had genoten, maar hij was er vanuit gegaan dat het slechte einde van hun relatie voor genoeg reden had gezorgd om nooit meer terug te willen gaan naar de relatie die ze hadden. ”Don’t get me wrong, I would love for us to team up again, but it isn’t just about that. It’s just if you’re bored and struggling to do something wouldn’t it just be way easier to go back to your old ways?“ sprak Connor verder. Zeal fronste lichtjes. Hij had niet verwacht dat Connor er ook maar iets om zou geven of Zeal er moeite mee had of niet. Nu bleek wel dat Connor wellicht weer terug wou naar de oude dagen en daarvoor had hij natuurlijk een psychopaat Zeal nodig, maar nu bleek wel dat dat niet de enige reden was voor de vragen. Connor had zijn vragen erover of dit wel het beste was voor Zeal, precies zoals Zeal zelf ook die vragen had. Hij had zichzelf aangeleerd om die vragen te negeren. Hij moest het gewoon doen er niet bij stil staan. ”It doesn’t have to be everything, you don’t have to be a psychopath,” zei Connor. Zeal week zijn blik af zodra Connor hem een nieuwe weg zou aanbieden. Via zijn ooghoeken zag hij hoe diens grijns verbrede. ”Just rob a store or something,” maakte Connor duidelijk.

Zeal lachte even en schudde zijn hoofd. Hij wist dat als hij één misstap maakte dat de kans groot was dat hij meteen terug zou vallen in zijn oude gedrag. ”It is easier to go back to my old ways, but that doesn’t make it alright. I shouldn’t stop or go back just because it isn’t as easy,” antwoordde Zeal. Hij richtte zijn blik terug op Connor. ”I’d love to go back to my old behavior, rob a store, murder some people, but it’s wrong.” Hij had het gevoel dat hij zich maar bleef herhalen met die woorden en hij wist niet of hij Connor of zichzelf nu probeerde te overtuigen. ”And robbing a store is still illegal,” grinnikte Zeal nu. Hij nam een slokje van z’n drinken. ”I’m afraid that if I do one thing bad, that I’ll spiral down and end up in my old behavior,” legde Zeal uit. Connor zou dit vast ook wel begrijpen. Hij was ook behoorlijk in een neerwaartse spiraal beland, met Zeal als de schuldige. Hij had hem er immers in gegooid. Nu leek de jongen ook vast te zitten in zijn nieuwe hobby’s, maar hij leek er nog geen problemen mee te hebben. Hij besloot daarom nog iets meer van zijn verleden kwijt te geven in de hoop dat Connor het beter zou begrijpen. ”I used to be married, to have a normal stable job, so a normal life and I was happy, but that all good ruined because of one man and I got into this spiral of fleeing, murdering and manipulating – thinking it was my only way to survive. Now I finally see that that isn’t necessary anymore so I try to return to the normal life I had,” legde Zeal uit en keek Connor aan, hopend dat de jongen begreep wat hij probeerde te zeggen. Misschien kon Connor dan ook zien dat ook hij niet meer hoefde te vermoorden en te vluchten, ook al leek de jongen daar nog genoeg om te genieten en ergens maakte dat Zeal jaloers. Hij wist echter ook dat hij diegene was die Connor in die richting had geduwd en daarom besloot hij zijn verontschuldigingen alsnog aan te bieden, wetend hoe cru het kon klinken als hijzelf het goede pad wel had gevonden terwijl hij Connor juist op het verkeerde pad had geduwd. ”I am really sorry by the way,” verontschuldigde hij zich. Natuurlijk had hij niet spijt van alle daden die hij destijds had verricht, maar hij voelde zich wel schuldig om het feit dat Connor nu op de plek was geëindigd waar hij nu zoveel moeite mee deed om uit te komen. ”I put you in situations and did things to you that weren’t right. I trapped you into the bad habits I had and for that I’m sorry,” vervolgde Zeal. ”I used and abused you and you didn’t deserve that.” Wellicht probeerde hij Connor nu ook uit de slechte gewoontes te praten. Als Connor immers die slechte gewoontes ook niet had zou Zeal ook niet de verleiding en jaloezie voelen wanneer hij Connor tegen kwam.

Zeal kon uitleggen wat hij bedoelde, maar zonder de echte reden te geven zou Connor hem waarschijnlijk niet geloven of niet begrijpen waarom hij het deed. Om die reden besloot hij nog een stukje van zijn verleden vrij te geven. Het was niet veel, maar zorgde er wel voor dat Connor’s ogen kort verwijdde. ”Married?” herhaalde Connor. Zeal glimlachte wat flauwtjes en knikte enkel. Hij wist dat het ontzettend raar klonk. Hij, of all people, getrouwd. Natuurlijk zat er nog wel een addertje onder het gras. Zo zei hij Connor niet dat die relatie nogal raar was gelopen. Dat was immers het moment geweest dat hij zijn tweelingbroer had ontvoerd om diens leven in te nemen. Vervolgens was hij getrouwd met de vriend van zijn tweelingbroer, die nog altijd dacht dat het de ander was waarmee hij trouwde. Toen was Zeal dus al behoorlijk van het padje geweest en je kon je ook afvragen in hoeverre het huwelijk eerlijk was geweest. Eigenlijk had hij toen één groot leugen geleefd met de gedachte dat dat de enige manier was waarop hij gelukkig kon zijn. Door zijn ontmoeting met Skyler en diens gaven was hij herinnerd aan het geluk wat hij op dat moment had gevoeld en nu wou hij dat geluk weer voelen. Het simpele leven spenderen met iemand waar hij zielsveel van hield, maar dat was nog niet zo makkelijk. Zeal wou voorkomen dat Connor verdere vragen kon stellen en besloot zijn verontschuldigingen aan te bieden. Die had de jongen wel verdiend. Normaliteit had Zeal moeite met zijn verontschuldigingen aanbieden, maar hij voelde zich oprecht schuldig en daarbij verdiende Connor het ook zeker wel nu hij Zeal de kans had gegeven om zijn situatie beter uit te leggen. Het gesprek tussen de twee liep sowieso al bijzonder goed en Zeal was erg tevreden met het feit dat hij was gebleven ondanks zijn angst om terug te vallen in zijn oude gedrag. Nu bleek wel dat die angst onterecht was geweest.

”You’re right I didn’t deserve that,” begon Connor. ”You’re not forgiven but I do appreciate the apology,” vervolgde Connor. Zeal knikte even begrijpend. ”Thank you,” reageerde hij met een klein glimlachje. Ondanks het feit dat hij nog niet was vergeven, waarvan hij ook niet ging denken dat het ooit zou gebeuren, was hij wel blij dat Connor tenminste niet al te boos meer op hem leek. Hopelijk konden ze vanaf hier weer een vriendschap opbouwen. ”I don’t think you can ever return to the normal life you had. Too much has happened already. You can pretend to have a normal life but it won’t be the same,” deelde Connor zijn mening en richtte zijn blik terug op Zeal. Zeal keek even op van die woorden, waarna hij slikte en zijn blik af week. Hij wist dat Connor een punt had. Hij wist als geen ander hoe het voelde om in de slechte sleur te zetten en hoe moeilijk het was om eruit te komen, maar was het echt onbegonnen werk? ”The things you’ve already done will always be there whether you like it or not,” voegde Connor er nog aan toe. Zeal wist dat het verleden hem altijd zou volgen. Hij zou altijd een voortvluchtige blijven en hij zou nooit kunnen terugkeren naar zijn geboorteplaats, maar hij kon toch wel proberen om ergens anders een nieuw leven te beginnen? Zeal besloot verder niet op de woorden te reageren. Hij was bang dat Connor met nog meer woorden zou komen die hem zouden raken en hij had geen zin om hier super emotioneel te gaan zitten. Om de emoties te onderdrukken nam hij nog een slok van zijn drinken. Hij merkte op dat zijn glas ook alweer bijna leeg was en keek even toe hoe Connor zijn eigen glas weer tot de rand vulde. Zijn eerder voornemen alweer vergetend, nam Zeal de fles van hem over en vulde zijn eigen glas ook bij. Halverwege besefte hij wat hij aan het doen was en stopte daarom meteen waardoor het glas voor twee kwart gevuld bleef. Hij zuchtte binnensmonds en besloot het maar te laten. Als het bij dit glas was het goed. Zijn blik ging terug naar Connor. ”But that doesn’t mean you can’t be happy with life now. You’re already more sane than you were, apologizing and all. It’s up to you to do what you really think will make you happy,” zei Connor nu. Zeal moest glimlachen door die woorden. Het deed hem goed om te horen dat hij toch iets was opgeschoten met zijn goede bedoelingen. ”I’m glad to hear that,” zei hij dan ook. Hij richtte zijn blik weer op zijn glas. ”I’ll just have to keep looking for new hobby’s, then I’ll be fine,” sprak hij opnieuw. Hij grinnikte lichtjes bij een gedachte die hem te binnen schoot. ”The only hobby I can return to, from my insanity period, are one night stands and I doubt it I can convince anyone to have sex with me,” grinnikte Zeal zachtjes. One night stands waren natuurlijk niet altijd iets ‘goeds’, maar zolang hij het deed met iemand die het ook wou en met niemand die een relatie had, moest het goed zijn toch? Dan was het wel jammer dat de meeste mensen hem nog altijd liever vermeden, laat staan dat ze met hem het bed in zouden duiken.