ღ And when she walks she walks with passion, when she talks, she talks like she can handle it

Nou, dit was wel eventjes anders dan haar luxe herenhuis in Rome. Waar ze daar een heel huis voor zichzelf had, moest ze dit huis delen met allemaal anderen en hoe Adore zich daar over voelde, was ze nog niet helemaal over uit. Ze was nog maar net aangekomen en had haar koffers in haar kamer gedropt. Uitpakken zou later nog wel komen, het was eerst tijd voor een scout door het huis. Kijken met wie ze hier te maken had, kijken of ze misschien hier nog wat aan mensen had. In ieder geval wist ze zeker dat ze een spetterende uitdrukking zou maken. Ze had een strakke grijze trainingsbroek aan en een lichtroze crop top, die haar figuur goed liet aankomen. Haar lange, blonde haren had ze langs haar rug laten vallen. She was really feeling herself, dus vandaar dat ze met een zelfverzekerd glimlachje door de gangen van het huis liep. Met een vriendelijke glimlach keek ze elke tegenligger aan, begroette ze met een “Goeiemiddag” en bekeek ondertussen wie ze er bij zag zitten. Het viel haar op dat er zowel jongeren als ouderen aanwezig waren, maar schijn kon natuurlijk bedriegen. Zijzelf zag er ook uit als een tiener, iemand van begin twintig, terwijl ze in feite al drieduizend jaar oud was.

Uiteindelijk raakte Adore op de laatste verdieping. Langs haar liep een jongen. Met een licht uitdagende blik keek Adore hem aan en woelde eventjes door haar haren, zodat het wat passievoller kwam te zetten. De jongen keek haar aan, en uitdagend keek ze hem recht aan, terwijl ze heupwiegend door liep. Vervolgens verbrak ze het oogcontact en liep ze met passie door. Ze wist dat hij haar nakeek en het gaf haar zo’n zelfvertrouwen boost. Maar de jongen was ze al gauw weer vergeten, er was namelijk een deur voor haar. Deze opende ze en ze betrad een soort van woonkamer, waarin ze een televisie met een bank kon ontdekken. Ook zag ze boekenkasten, gevuld met interessante boeken. Haar ogen gleden over de titels in de kasten. Mmmm, zelfs boeken uit andere talen en boeken die ze nog niet had gelezen. In de wandelgangen had ze ook nog iets over een bibliotheek gehoord in het gebouw. Als ze die kon ontdekken, zou ze zichzelf hier misschien niet gaan vervelen. Met een glimlach keek ze verder woonkamer in, en ontdekten nog een paar anderen.

“Goedemiddag allemaal” groette ze de andere mensen en liep vervolgens liep ze wat verder de woonkamer in. Haar hand gleed over een tafel en ze ontdekten een paar tijdschriften. Ze pakte een tijdschrift voor zich, een typische Glossy met meiden dingen erin. Adore bladerde het door, gooide het weer op tafel neer. Het was zo triest om al die wanhopige beauty tips te lezen. Licht geïrriteerd zuchtte Adore. Totdat ze wist waar de bibliotheek was, zou ze zich waarschijnlijk dood vervelen. Ze leunde tegen de tafel aan en sloeg haar armen over elkaar. Tijd voor een beetje actie, misschien?

Haar ogen gingen door de kamer. Verveling haalde altijd het slechtste in haar naar boven. Dan werd ze altijd een beetje cocky, een beetje arrogant. Het was ook duidelijk van haar gezicht af te lezen dat ze zich dood verveelde. Haar hand ging over de tijdschriften. Waarom lag er niets interessants? Van glossy’s kreeg Adore zowat een rolberoerte. Zij hield zich niet aan “beauty standards”, ze deed met haar haren en make-up wat ze wilde. Dat deed ze al ruim 3000 jaar en ze had nog steeds geen klachten gehad, dus dat moest toch wat betekenen. Een of ander stom blad dat haar vertelde hoe ze het dus moest doen was dus wel het laatste waar ze behoefte aan had. Haar ogen gleden over de aanwezigen. Een of ander stel dat hand in hand elkaar zat te strelen. “God, mag ik een teiltje alsjeblieft?” mompelde Adore zachtjes en rolde met haar ogen. De eerste persoon die haar zo zou behandelen, zo zoetsappig, zou haar volledige toorn moeten doorstaan. Adore was niet echt het persoon om zich te binden aan een man, dat was haar in al die 3000 jaar niet gelukt, maar als ze dan met iemand was, mocht diegene best wel een beetje ruig staan. Urenlange discussies, misschien zelfs wel ruzie, daar kon Adore van genieten. Niet van dit zoetsappige gestreel.

Haar walging werd onderbroken, doordat een persoon tegen de tafel aanbotste. Adore deed een paar stappen naar voren en keek geïrriteerd naar achteren. “Die tafel hebben ze daar vast en zeker net neer gezet” zei ze hardop, terwijl ze zich weer naar voren draaide. Ze leunde weer tegen de tafel aan en zette haar handen achter zich neer. Totdat ze wat bij haar hand voelde. Geïrriteerd trok ze haar hand weg, alsof er een spinnetje bij haar hand liep en ze draaide zich weer om. Wat nu weer? “Sorry, those are mine” zei de jongen, die eerder tegen de tafel was gestoten. Nieuwsgierig keek Adore naar wat het was. Het waren velletjes toiletpapier, besmeurd met bloed. Licht walgend keek ze naar de papiertjes. “Sweetie, ik was niet van plan om ze te pakken, don’t worry” zei ze en keek hoe de jongen met een vaartje de doekjes aan het oprapen was. Dit was interessant. Adore draaide zich nu helemaal naar de jongen toe en sloeg haar armen over elkaar, terwijl ze haar wenkbrauwen eventjes omhoog trok.

“Het blijft moeilijk he, scheren” zei ze met een grijns, doelend op de bebloede doekjes. Hoe dat het bloed op de doekjes was gekomen, kon haar niet zo veel schelen, als hij maar niet dacht dat zij het ging aanraken ofzo. Het was duidelijk van hem en hij mocht het houden. Ze kwam wat dichter op hem af, want het maakte haar stiekem toch wel nieuwsgierig. Alsof ze het papier wilde gaan afpakken, keek ze naar hem, haar ogen twinkelden uitdagend. “Jij bent recycling wel naar een heel hoog niveau.”

OOC: Vind je het heel erg als ik gewoon Nederlands blijf gebruiken? ;$ Ik heb soms nog moeite met Engels enzo, niet zozeer met het lezen, maar wel met gebruiken. Als het je heel erg stoort wil ik wel switchen hoor!


Wat ze niet begreep, was waarom de jongen in godsnaam allemaal doekjes met bloed aan het meedragen was. Adore kon zich niet voorstellen dat er iemand in geïnteresseerd was, buiten hemzelf dan natuurlijk. Ze had geprobeerd de jongen een beetje uit te dagen, maar hij gaf niet echt toe. Dat vond Adore jammer, maar het was voor haar wel weer een uitdaging om aan te gaan. “As if I would recycle the blood of my victims. No thank you.” En met deze woorden was de jongen verdwenen. Ruw was hij langs haar gelopen, ze voelde zelfs een deel van zijn lichaam tegen het hare. Adore fronste haar wenkbrauwen. Niet dat ze zozeer om het leven van iemand anders gaf, I mean, waar waren haar hulptroepen geweest toen ze aangevallen werd in Rome? Maar als dit echt iemand was, dan was deze persoon een complete gek. Adore versmalde een beetje haar ogen. In haar borrelde een ideetje, maar het was wel een beetje gevaarlijk. Aan de andere kant, Adore had haar hele leven al in gevaar geleefd. Met een glimlach draaide ze zich daarom om en liep achter de jongen aan, naar de ruimte die later de keuken bleek te zijn. Haar verveling was in ieder geval weg.

Heupwiegend liep ze achter hem aan en woelde eventjes door haar haren, gaf een glimlachje aan een jongen die in een stoel naast de boekenkast zat. Maar het tafereel dat ze in de keuken aantrof, vond ze toch wel behoorlijk disturbing. De jongen was zijn handen, die vol met bloed zaten, aan het aflikken. “Delicious” hoorde ze hem nog net mompelen. “O my God” mompelde Adore zachtjes. Bedenkingen kwamen haar hoofd binnen, maar wie A zei, moest ook B zeggen. Adore liep naar de koelkast en trok deze open. Ze vond een fles sinaasappelsap en klakte goedkeurend met haar tong. Vervolgens hees ze zichzelf op het aanrechtblok en nam een flinke slok van het sap. Mmm, lekker. Ze sloeg haar benen over elkaar en ging de jongen eens lekker ordinair zitten aanstaren, zoals meiden dat zo goed konden. “Weet je hè” zei Adore toen “Als dat daadwerkelijk bloed is van je slachtoffer, zoals je dat zelf zo mooi formuleerde, waarom loop je hier dan rond met dat bloed?” Ze wees op de stukjes papier, die ze in de prullenbak zag liggen. “I mean, als je echt iemand iets hebt aangedaan, dan zou je het toch juist willen verbergen? Dadelijk zou iemand je aangeven…en dat zou zo jammer zijn.”

Adore liet zich van het aanrecht glijden en glimlachte toen een beetje schijnheilig, terwijl ze nog een slok nam. “Of…” zei ze, nadat ze haar sap had doorgeslikt “je bent het een beetje aan het verzinnen voor aandacht. Dat kan natuurlijk ook. Ik bedoel, ik heb de ontwikkeling van film meegemaakt en je wilt niet weten hoe erg ketchup op bloed kan lijken. En dan snap ik het wel dat je je vingers zo aan het aflikken bent, want ketchup is best lekker. Al prefereer ik het liever op een hamburger, met kaas en tomaat. Maar goed, ieder zijn smaak natuurlijk.” Met een lief glimlachje bleef ze hem aankijken, terwijl ze nog een slok van haar sinaasappelsap nam.

Of Adore de persoon zou zijn die hem zou willen aangeven bij het bestuur van het huis, was onduidelijk. Ergens zou ze het wel grappig vinden om de jongen, die ze redelijk arrogant vond overkomen, op zijn plek te zetten. Adore haalde haar schouders op. “Je zult verbaasd zijn hoe het daar kan zijn” zei ze met een glimlachje. In Rome had ze veel gevangenissen bezocht, toen ze nog achter criminelen aan zat. En de persoon tegenover haar had precies alle signalen van iemand die in dat plaatje zou passen. Toch besloot ze hem nog verder uit te dagen. Adore was verveeld en ze had zin om hier wat actie te beleven. Het huis had er van buiten redelijk braaf uit gezien, en ze wilde graag ontdekken of dat het echt zo braaf was. Daarom vertelde ze hem dat ze dacht dat hij aan het liegen was, en dat hij het allemaal verzonnen had. Met een glimlachje keek ze hem aan toen hij op haar reageerde. “Done? Good!” Opeens stond hij voor haar en Adore trok eventjes haar wenkbrauwen op. “Why don’t you taste for yourself? It wouldn’t surprise me if you wouldn’t dare though. You don’t seem like the type to do so.”

Met een stalen glimlach bleef ze hem aan kijken. “Is dat zo?” vroeg ze nieuwsgierig. Adore haar hoofd kwam naar voren en ze stak haar tong uit, ze zette haar tong bij zijn handpalm en liet de breedte van haar hele tong over zijn hele hand lopen, helemaal tot boven aan zijn middelvinger. En zodra ze de eerste smaakpapillen van het rode goedje proefde, wist ze dat hij gelijk had: het was bloed. En het smaakte verschrikkelijk. Het was een ijzerachtige smaak. Van binnen walgde Adore, maar ze toonde geen kick. Haar tong liet ze uiterst langzaam over zijn hand gaan, en ze hield zijn blik gevangen in de hare. Smakkend, alsof ze net een heerlijke sandwich had gegeten, leunde ze weer naar achteren. “Smaakt als….” en ze dacht even na “…ketchup.” Een glimlach stond op haar gezicht en ze schudde haar hoofd. Het mocht dan misschien echt bloed zijn, ze liet niets aan hem merken. Aan haar uiterlijk te zien was dat ze dit allemaal gewoon geestig vond. Maar van binnen gingen de alarmbellen van Adore rinkelen: what the fuck was dit voor psychopaat?

“Ik ben niet bang voor bloed” verklaarde Adore aan de jongen “Ik bedoel, ik leef al langer dan jij je kan voorstellen, als ik angst voor bloed zou hebben, zou ik hier nu niet gestaan hebben.” Adore gaf hem een verleidelijke knipoog en nam een slok van haar sinaasappelsap.

Volgens Adore dacht de jongen dat ze het meende. Haar afgrijzen deed ze verbergen achter haar stalen glimlach. O God, waar was ze zich in vredesnaam aan in het mengen? “Ja, het is uhm…heerlijk?” zei ze met een glimlachje. Eigenlijk had ze het bedoeld als grapje, dat het niet echt naar ketchup smaakte. En de jongen tegenover haar dacht nu dat ze het meende. Oh God. Toch gaf Adore aan hem aan dat ze niet bang was voor bloed en dat ze nu al zo lang leefde, dat angst voor iets als bloed er niet mee recht in zat. “Well that’s good! Because if you’re gonna live under the same roof as me, then you will see lots and lots of blood. Doesn’t that excite you?” “Nee, ik vind jou het meest gore persoon dat er bestaat net als bloed, serieus denk je nou echt dat ik zo’n psychopaat ben als jij en dat ik bloed interessant vind?” gilde Adore in haar hoofd. Maar zoals altijd bleef ze gewoon naar hem glimlachen en deed ze net alsof er niets aan de hand was. “Ja…very exciting” zei ze toch een beetje twijfelachtig. “Say, if you like “ketchup” so much, do you want to get some more together? It’ll beo ne hell of date. Full of ketchup!”

Oh God, nee toch. Gebeurde dit nu echt? Dit was een grapje, toch? Misschien was dit een soort van misselijke ontgroeningsgrap. Hoe ging ze zich hier in vredesnaam nou weer uitredden? “Ja…dat klinkt echt heel erg leuk” zei Adore met een klein glimlachje. Tijd rekken, ze moest tijd rekken! “Maar voor dat ik met iemand op een date ga, wil ik toch wel eerst weten wie hij of zij is. Ik bedoel, ik weet nog niet eens je naam.” Adore trok een pruillipje. “En je bent juist zo’n knappe jongen. Of heb je nog nooit gehoord van gentleman manieren?” God, wat was ze zich verschrikkelijk aan het aanstellen. Normaal gesproken zou ze dit tegen een jongen nooit zeggen, want normaal gesproken zou ze iemand achter háár aan laten lopen, in plaats van andersom. Maar ze had echt geen zin om op zoek te gaan naar bloed en om iemand open te snijden. “Ik bedoel, het is toch veel leuker om met iemand op date te gaan waarvan je op z’n minst de naam weet?” probeerde Adore hem nog over te halen, terwijl ze met haar hand door haar lange blonde haren ging. Een idee om haar bijzonderheid te gebruiken kwam nog in haar hoofd, maar dan zou ze misschien nog meer in de problemen raken als dat ze nu al zat. En dat was iets waar Adore nu ook weer niet op zat te wachten.