Mindo's book delivery service

Wat ongemakkelijk stond ze daar op de gang, het grote boek onder haar armen. Ze had de blonde dame beloofd dat ze het boek terug zou brengen, gezien ze het de vorige keer achter had gelaten toen ze nogal gehaast plots haar zoon moest najagen. Nu stond ze opnieuw op de gang en moest ze zien te achterhalen waar haar kamer precies was. Nu  had ze dat kunnen vragen, maar opnieuw had ze daar absoluut geen zin in. Dus was ze nu bezig de metalen plaatjes te lezen, een gouden tip die ze van Jinn had gekregen enkele dagen hiervoor. Helaas was ze niet de snelste lezer, waardoor ze al een aantal keren raar was aangestaard door freaks die langs liepen. Eerlijk had ze er nu al helemaal geen zin meer in, maar goed, Haythel had ook haar een eind op weg geholpen. Zin in schulden had ze niet, bovendien wilde ze graag wel de weinige positieve contact personen die ze had behouden, voordat ze met iedereen hier ruzie had. Dus scharrelde ze langs de vele deuren heen terwijl ze de plaatjes las. 304, 305, 306... Nee, niets. Overal stonden namen die haar nog niet bekend voor kwamen. Met een zucht ging ze verder en las nog meer niets zeggende namen. 318, 319, 320.. Nee, ook niet. Of..? Met een ruk draaide ze zich om naar de kamer die ze zojuist was gepasseerd. 319, Ragya Airon & Haythel Devonshire. Bingo! Nu was het alleen even hopen dat ze daadwerkelijk in haar kamer was. De storm was buiten bezig, dus de meeste mensen bevonden zich nu wel binnen. Toch wist je het maar nooit. Dus haalde Mindo even diep adem en klopte toen op de deur. "Eh, Haythel..?"

Note; &Haythel!

Het was even stil, maar gelukkig kon ze toen voetstappen horen die haar kant op kwamen. Snel genoeg werd de deur voor haar open getrokken en kon ze tot haar grootste geluk het gezicht van Haythel herkennen. Terwijl ze door de deurkier gluurde kon ze ook geen andere roommate zien, dus dat was zeker een plus. ”Good afternoon,” werd ze begroet en Mindo keek haar met een grijns aan, wat ze maar op moest vatten als een begroeting. Het viel haar wel op dat ze een beetje een onnatuurlijke rode lipstick op had, maar daar zou ze nu even geen woorden aan vuil maken. Smaken verschilden, niet waar? Haythel duwde de deur verder open en stapte opzij, wat haar de gelegenheid gaf om binnen te komen. Dat deed ze echter pas toen de blonde dame haar daar specifiek voor uitnodigde. ”Come in. Why are you here?” Ze glimlachte en eenmaal binnen liet ze het boek aan de ander zien. "You left it last time we met, so I brought it back like I promised," Legde ze uit, waarna ze de kleine kamer rondkeek. Het verschilde niet veel van die van haar, afgezien van de persoonlijke inrichtingen en de kat op het bed. Wait, nee, da was geen kat. Oh god, haar duivelse gebroed was hier ook. Godzijdank was hij diep in slaap. Mindo keek wat ongemakkelijk naar het slapende hoopje kat-mens. Eh. "Oh, I'm glad you found your son back," sprak ze misschien ergens wat geforceerd. "Uhh,
did he explain to you why he hated me so much..?"

Kijk, ze had Haythel blij gemaakt. Haar goede daad van de dag was ook weer gedaan hoor. Of eerder, goede daad van de maand, op haar tempo. Ah well, ze vond het niet heel erg om een excuus te hebben om opnieuw met Haythel te praten, ze was een van de wienige mensen so far met wie ze nog niet meteen op de vuist was gegaan. Of ze haar een vriendin kon noemen was Mindo nog niet uit, voorloppig bleef het bij een aangename kennis, ofzo. Terwijl de ander in het boek bladderde en van haar erg donkere druivensap dronk keek Mindo de kamer rond. Alle kamers waren in principe hetzelfde, alleen sommige mensen maakten er werk van om het eigen te maken door het leuk in te richtten. Het viel haar nu ook op dat Seji hier ook was, slapend op het bed. Ah, fijn. Ze maakte een opmerking dat ze blij was dat hij weer terug was. "So am I," Yeah, dat was eigenlijk wel logisch. Mindo zou niets liever willen dan van een kind af zijn, maar dat zou wel anders zijn als het je eigen kind was. Hoe dan ook vroeg Mindo zich af waarom het kind haar zo leek te verafschuwen, zonder dat ze daadwerkelijk iets fout had gedaan. Die vraag besloot ze aan Haythel te stellen.

Voordat ze antwooord gaf ging de ander op het bed naast haar zoon zitten, waarna ze haar schouder enkel wat luchtig op haalde. Mindo zette zich maar neer in een nabij gezeten stoel. Heel stil om het jochie, wiens haren gestreeld werden door zijn moeder, niet te wekken. ”His sense are really sensitive. So maybe he smelled a dog or something. He’s usually very opinionated because people are often annoyed or angry with him because of his cat behaviour,” ze knikte, ah, okay, dan viel het eindelijk te begrijpen. "Oh, I guess that makes sense. I can shapeshift into a coyote, those must smell like dogs," ze snapte waarom, maar was het er niet mee eens. Seji rook ook naar kat, maar zij was niet tegen hem gaan schreeuwen dat hij op moest rotten. Anderzijds, zij was 18 en hij was pas wat, 6? Zijn jonge leeftijd was zijn alibi.

Haythel keek met een liefdevolle blik naar haar slapende zoon en ergens voelde Mindo jaloezie. Haar moeder had nooit zo naar haar gekeken. Haar ogen hadden altijd vaag gestaan, alsof ze nooit helemaal op de wereld was. En die korte momenten dat het wel zo was, leek zij alleen maar te bestaan om berispt te worden. Mindo krabde over haar hoofd, niet wetend waarom ze juist nu daar terug aan moest denken. Het deed er immers toch niet meer toe, maar ze wist dat de katten-jongen van geluk moest spreken met een moeder zoals Haythel. De vrouw keek op en haar rode ogen ontmoetten die van Mindo. ”I’m sorry about his behaviour,” ze wuifde het enkel weg. "He's a kid and I've never been good with kids anyway," Een grijns sierde haar lippen."Besides, he's an angel next to some of the assholes that walk around here," Ze was met meer mensen op de vuist gegaan dan dat ze normale conversaties had gevoerd. Nu lag dat ook zeker wel aan haar, maar dat liet ze voor het gemak even achterwegen.