A slight start

Woesh! Met een overdreven mysterieuze blik sloeg Pippa haar rode viltdekentje om haar schouders. Jaja, je raadde het al, ze was een dinosaurus!!!! Niet zomaar eentje, neeh, ze was een birdysauris!!!! En ze kon vliegen! En ze kon eten. En ze was super gevaarlijk. Obvious. Waaaaargh! Ze zwierde wat rondjes door haar kleine kamertje voordat ze in haar fantasie wat zaadjes op haar bed vond, waar ze dan ook een prachtige landing op maakte. Met haar reusachtige snavel met wel tienduizenden scherpe tandjes deed ze zich er even aan genoeg en gaf toen een krijsje. Het was tijd op hogerop te vliegen! Ze moest een hok vinden om een nest in te maken. Haar huisje, want birdysauriërs hadden zo nu en dan ook rust nodig. Woeshie woeshie!!!! Daar vloog ze! Met haar grote, krachtige vleugels in de wind.
Wiehie!!! Ze wist de perfecte plek om haar vogeluis te maken. De toren kamer was bijna altijd wel leeg. Misschien waren er wel medevogels! Bij de trap aangekomen hupste ze de treden op als een vogeltje en draaide bovenaan in de rondte terwijl ze een luidde birdysauruskreet liet horen. Enthousiast hield ze toen haar vuistjes voor haar borst en boog zich iets naar voren. Klaar in een startpositie. 3-2-1 START! Zo snel ze kon hupste ze het laatste stukje naar de deur, maakte hem met haar hoofd open en hupste de kamer in. "Tok tok tok!" In haar huisje was ze een braaf vogeltje! Ze was al een heel stuk de kamer in gehopst toen ze naast de deur opeens een mensenkind zag. Birdysaurussen zouden normaal gesproken wel een gebraden mensenspekje lusten, maar bij deze besloot ze een lieve birdysaurus te zijn. Ze hield haar kopje schuin en keek het meisje met getuiten lipjes aan. Ze kende dit meisje nog helemaal niet. Dat kon maar één ding betekenen. Groentjeh! Ze was ook duidelijk nogal bang voor haar, zoals ze daar in de gevechtspositie stond. Wie zou dat ook niet zijn als je tegenover een birdysaurus stond. Pippa besloot het meisje dus maar te laten zien dat ze zich niet écht zorgen hoefde te maken. Ze kon het zich wel even veroorloven om haar ware identiteit te onthullen. Ze ging dus rechter op staan als een normaal kind en glimlachte het meisje vrolijk toe. "Hi! I'm Pippa! Welcome to our house of houses," jap, dat klonk wel goed. Ze boog zich toen geheimzinnig naar het meisje toe en legde haar hand langs haar mond alsof ze een groot geheim ging onthullen. "I'm not al real birdysaurus you know! It may not look that way, but this is a normal blancket. I'was wondering if I could built me birdyhouse here, you want to join?" Na dit gezegd te hebben rechtte ze weer haar rug en keek het meisje vrolijk aan.

 !

Zo voorbeeldig als het maar kon had het kleine kindje zich vrolijk voorgesteld en het meisje gevraagd of ze eventueel ook ambities had om birdysaurus te worden. Wachtend op het antwoord had ze haar rug gerecht. In plaats van de reacties die ze op het gezicht van de vreemdeling verwacht had, stond deze echter raar om zich heen te kijken. Pippa wachtte even... en nog even... 1-2-3-4 komt er nog wat van! 5-6-7-8 we wachten al zo lang!! Het was duidelijk dat Pippa deze week wat rekenlesjes had gehad, want het op- en aftellen in haar hoofd stopte maar niet. Na wat voor het iets wat ongeduldige meisje een eeuwigheid leek kwamen de bruine ogen van de ander weer op haar te rusten en verwachtingsvol kon het kleintje het niet helpen om iets naar voren te buigen in afwachting op het antwoord. "Ik ben Arya Mutatio, ik ben hier nieuw." Pippa gaf een kort, volwassen knikje, waarop het meisje weer wat langzaam verder sprak. "Wat voor vogel ben je?" Bestuderend keek het kleine meisje het oudere kind aan. Ze had het haar net nog verteld!!! Had ze een vergetelheids peculiarity ofzo? Stel je voor dat er echt iets met haar aan de hand was! Misschien was ze wel door het trollenvolk gedrogeerd omdat ze dierbaar oorsmeer had! Trollen hielden van oorsmeer! Pippa's ogen werden iets groot toen deze gedachte in haar opkwam. "Well, I just told you missy," zei ze met een zorgzame blik in haar ogen. Haar schotse accentje kwam zoals altijds iets om het hoekje kijken. "I'm a birdysaurus..." Het was echter duidelijk geen tijd meer om birdysaurus te spelen. Voor nu in ieder geval niet. Deze vreemde had duidelijk medische zorg nodig. Lief kwam ze op haar afgelopen en pakte haar hand. "Come with me, I will run some medical test for you, cause you don't feel that well do you?" Jap, haar innerlijke dokter had het weer eens overgenomen. "Take a seat," deelde ze keurig mee met een handgebaar richting een krakkemikkig stoeltje.