Danger

Het zou hem ondertussen niet meer aan het schrikken moeten maken, het zien van zijn vader in de deuropening van zijn kamer. Om die grimmige, koude blik over zichzelf te voelen lopen die de haartjes op zijn armen recht overeind lieten staan. Om die grom uit het onderste van zijn keel te horen. En toch. Toch was het elke keer raak. Elke keer zette hij grote ogen op, strompelde achteruit, viel ook nog eens over iets en wilde heel hard om hulp roepen en voelde zijn hart te keer gaan. En elke keer kwam hij er te laat achter dat het niet waar was. Dat zijn vader hem hier nooit kon vinden. Dat hij überhaupt nooit in dit huis zou kunnen zijn. Soms vroeg Oliver zich af of zijn vader misschien niet een Hollow was en dat hij hem daarom zo vaak zag. Die beesten dwaalden hier toch ook rond? Het zou hem niets verbazen als alles wat hij zag misschien toch echt was en niet alleen het werk van zijn 'gave' was. Gave. Een vloek dat het was. Je kon er letterlijk niets positiefs van in zien. Nog lichtelijk na trillend bekeek Oliver zijn onderarm waar een paar afdrukken van zijn nagels in te vinden waren. Opnieuw was zijn vader niet echt. Een effect van te weinig slaap, te veel gepieker en te veel fantasie. Het dreef hem haast tot het uiterste. Zonder nog iets te zeggen stond de jongen op en stormde hij de kamer uit, zijn gedachtes nu compleet gefixeerd op het halen van een frisse neus.

Eenmaal buiten kon hij het gevoel nog steeds niet van zich af krijgen dat hij er nog steeds niet helemaal van af was. Haast paranoïde keek hij continu over zijn schouder, alsof zijn vader elk moment weer kon opduiken. Oliver beet op zijn lip en stak zijn handen maar in zijn zakken. Zijn onderarm had rode plekken van zijn nagels die diep in zijn vel hadden geprobeerd te gaan en hij had er niet aan gedacht om het te verbergen.
Hij slofte door de tuinen, nog steeds veel om zich heen kijkend, al voelde hij hoe zijn hart langzaamaan tot rust aan het komen was. Hij sloeg het pad in richting het open veld maar toen hij uiteindelijk er was, klonk plotseling de stem van een jongen verderop. Niet het veld op komen? Pardon? 'Why? 'Cause you think you are entitled to the entire field or something?' Riep hij chagrijnig terug terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en tegen een boom aanleunde. Ondanks dat hij totaal geen zin had in een of ander praatje voelde Oliver wel de elektriciteit die in de lucht leek te hangen. Hij vernauwde zijn ogen en probeerde de jongen verderop beter in beeld te krijgen. Wellicht dat hij dit veroorzaakte. 'Hurry up. I have more places to stare at.' Ging Oliver gewoon chagrijnig door.

[ik moet echt nog inkomen, sorry~]

Aha, dus misschien was het inderdaad beter geweest om eens te luisteren naar wat anderen zeiden en niet alleen maar te doen wat hij wilde omdat hij vond dat hij boven de rest stond. Misschien. Oliver sloeg de jongen gade, zijn mond was een streep terwijl het ene chagrijnige woord naar het andere eruit kwam. Blijkbaar kon de ander er wel de humor in zien, maar dat verbeterde Olivers humeur nauwelijks. In tegendeel, het maakte hem alleen maar chagrijniger omdat de ander hem niet serieus nam. De jongen voor hem kon dan wel leuk met elektriciteit omgaan en wilde dit misschien graag showen, Oliver had compleet andere dingen aan zijn hoofd op dit moment.
Nog steeds in alle stilte sloeg de jongen de ander gade, die blijkbaar aan het einde van zijn kunstje was gekomen. Verwachtte hij een staande ovatie? Want dan kon hij lang wachten. Een voordeel van het hier staan wel, was dat Olivers adem niet meer zo gejaagd was als eerst en hij niet langer meer als een paranoïde bankovervaller om zich heen zat te kijken. Wat hij echter niet had beseft was dat terwijl heel de voorstelling van de ander, zijn nagels zich diep in de palmen van zijn handen hadden geboord en ook daar nu lelijke afdrukken en rode huid zichtbaar waren. So much for being calm.

Oh great, de ander kwam ook nog eens naar hem toe. Als hij feedback wilde, kon Oliver alleen maar zeggen dat hij kon oprotten. Maar nee, er werd gevraagd waar hij heen ging. 'To a place where people like you don't ask those questions.' Bromde hij terug. Waar ging hij eigenlijk heen? De wandeling die hij wilde maken was duidelijk nu verstoord door het feit dat er andere mensen rondliepen. Dan maar buiten de lus. Maar er was huisarrest. Fuck het huisarrest dan maar. Die regels waren voor kleine kinderen, hij kon zich prima redden. Oliver maakte zich los van de boom en liep langs de jongen, die hij nog een lichte duw gaf met zijn schouder omdat hij in de weg stond van zijn route. Hij zou wel naar zee gaan of zo, of misschien naar de pub en zich klem zuipen. Dat klonk ook niet verkeerd. 'Oh and before you ask, you are not invited.' Zei hij nog over zijn schouder terwijl hij zijn handen in zijn zakken stopte en rustig door slofte. De pijnlijke huid van zijn onderarm en zijn handpalmen leken extra te prikken nu hij het veld betrad en wat ongemakkelijk bewoog hij zijn schouders om het gevoel van zich af te schudden. De ander hoefde niet te weten dat hij voor de zoveelste keer zijn gave niet onder controle had kunnen houden.

En dat was dat. Dan kon hij nu mooi rustig door wandelen zonder dat iemand aan zijn kop zeurde en kon hij mooi bedenken waarom hij in godsnaam zijn eigen bijzonderheid na al die jaren nog steeds niet onder controle had. Misschien als hij gewoon nergens mer bang voor was dat het dan zou stoppen. Of als hij gewoon ophield met bestaan. Die gedachte was al vaker door zijn hoofd geschoten, maar hij was altijd net zo snel weer weg als hij was gekomen. Nu leek hij langer te blijven hangen dan nodig was. Misschien kwam het door de aankomende regenbui, of de laatste delen van de elektriciteit die in de lucht hing, maar Oliver kon hem minder snel van zich afschudden als eerst. De jongen beet op zijn onderlip en liep stug door, er van uit gaande dat het gesprek hierbij was afgehandeld en hij nu weer rustig zijn gang kon gaan. Een zucht ontsnapte zijn lippen.
En een volgende volgde al snel toen de ander plots naast hem kwam lopen. Olivers ogen schoten opzij, de vrolijke toon van de jongen stond hem alles behalve aan. 'Is one of your peculiarities being deaf? Because I just told you to fuck off.' Gromde hij in de richting van de ander. Hoewel, dat café klonk wel aanlokkelijk. Maar, drank ging er bij hem altijd wel in. Misschien soms iets te veel, maar dat maakte Oliver vrij weinig uit. Als hij niet meer kon herinneren wat hij had gedaan tijdens zijn dronken avonturen, dan was het waarschijnlijk ook niet zo belangrijk geweest. 'Besides. Don't you have a housearrest-thing that forbids you from going out?' Het was te proberen, al kon Oliver gerust het weerwoord 'don't you' ook wel zien aankomen.