ღ Everything burns

<3:

Een keertje kon geen kwaad toch? Maar als ze het nu ging doen, dan was het de tweede keer. Maar aan de andere kant, het gevoel dat ze had gekregen toen ze haar eerste jointje met Gunner had opgestoken, vond ze toch wel heel erg lekker. Het gevoel dat ze eventjes nergens aan hoefde te denken en dat al haar demonen eventjes uit haar hoofd waren. Maar Olivia was bang, bang dat ze verslaafd zou raken aan het gevoel. Bang dat ze niet meer zonder de weed zou kunnen leven en dat ze een junk zou worden. De hunkering naar nog een ervaring met het goedje was na één maal al heel erg aanwezig. Olivia zuchtte diep. Ze trok haar knieën omhoog, sloeg haar armen om haar benen en keek ondertussen gefixeerd naar de joint, die op de grond voor haar leg, terwijl ze haar kin op haar knieën liet leunen. Ondertussen overdacht ze de afgelopen dagen. Het ging slecht met haar, maar Olivia wilde het aan niemand toegeven. Tegen iedereen zei ze maar gewoon dat het goed ging, liegen ging haar beter af dan ze had gedacht. Zolang ze het zelf geloofde, zouden anderen het ook geloven. Het was op momenten dat ze alleen was, zelfs zonder Laurice, dat ze haar gevoelens toonde.

Horen dat ze veranderd was, wilde ze niet. Ze wilde niet horen dat ze zich anders kleedden, dat het eerst altijd brandende lichtje in haar ogen nu gedoofd leek, dat de make up op haar gezicht veel meer was dan eerst. Het interesseerde haar niet meer. Het enige wat ze nog wilde, was niets meer voelen en gewoon uitgaan, dansen, alles vergeten. Het eerste gedeelte, daar had ze nu een oplossing voor gevonden, ook al was ze er niet helemaal zeker door. Alcohol was ook nog steeds een optie, en misschien moest ze nu maar eens iets proberen met een minder alcoholpercentage. Olivia sloot haar ogen. Zelfs deze gedachtes waren teveel voor haar. Misschien moest ze zich maar gewoon laten opeten door de hollows die hier ronddwaalden. Waren ze überhaupt wel hier? Olivia had geen idee. Er was een announcement over geweest, maar ze kon niet herinneren of dat ze op dit veld ook gesignaleerd waren. Ergens leek Olivia het helemaal niet verkeerd om haar krachten door een hollow te laten consumeren, want als haar krachten weg waren, dan kon ze tenminste naar huis. Probleem was wel: waar vond ze de hollow?

Olivia zuchtte zachtjes, pakte de joint op en liet zichzelf achterover vallen in het gras. Ze dook weg in haar oversized spijkerjack, die ondanks de stof, wel heel lekker wijd en zacht aanvoelde. Ze stak de joint in de lucht en keek er naar, terwijl op de achtergrond de sterrenhemel en de maan zichtbaar waren. Ondanks alles was de maan nog steeds Olivia’s favoriete object in het planeet. Haar bijnaam was niet voor niets “Moonlight”. “Why is everything so fucked up, why is everything so fucked up?” zong ze met haar breekbare zangstemmetje, terwijl ze haar ogen sloot en hoopte dat ze kon wegzakken in de aarde onder zich.

Eerder in de kamer van Gunner had de nieuwsgierigheid het gewonnen van de twijfel. Maar Olivia realiseerde zich ook, dat als ze nu toe zou slaan, de kans heel groot was dat ze het dan vaker zou gaan doen. En als je het vaker zou gaan doen, was de kans op verslaving heel erg hoog. Olivia sloot haar ogen, ze kon het aanblik van de joint, de maan en de sterren eventjes niet meer verdragen. Duisternis omsloot haar. Duisternis, eindelijk rust. Rust was waar ze naar verlangde. Olivia slikte. Ze hoorde voetstappen, en geritsel van een bosje. De reactie om haar ogen te openen onderdrukte ze. Misschien was het wel een van de Hollows die haar kwam consumeren. Daar zou Olivia op dit moment helemaal geen probleem mee hebben. Dan hoefde ze zich ook niet meer druk te maken of dat ze de joint op moest steken, of niet. Maar de voetstappen klonken niet zwaar, eerder wat lichter, dus ze ging er niet vanuit dat het een van de Hollows was. En dat gevoel werd bevestigd zodra ze een damesstem hoorde, een damesstem die haar wel bekend voor kwam, maar waarmee ze nog niet echt veel contact mee had gehad. Clarke Guerra.

“Dus…heb je al besloten of je het gaat doen?” Olivia opende haar ogen en kwam wat overeind. De joint speelde nog steeds tussen haar vingers in en ze liet eventjes haar ogen van de joint naar het meisje tegenover haar glijden. De meiden hadden nog niet echt veel contact gehad. Olivia wist eigenlijk niet waarom. Het meisje tegenover haar leek haar wel aardig, vroeger was ze waarschijnlijk opgesprongen, had ze haar een Olivia knuffel gegeven en waarschijnlijk de oren van haar kop afgeluld. Maar vroeger was iets wat voor haar op dit moment eventjes dood was. Hoe vrolijk ze vroeger was geweest, hoe depressief ze nu was. Ze kon zich de laatste keer dat ze een knuffel had gehad niet eens meer herinneren. En diep van binnen kon ze best wel een knuffel gebruiken. Olivia besloot dat het meisje te vertrouwen was en ze schonk het meisje een glimlachje, al was het maar een kleintje. “Hoezo? Wilde je hem liever zelf hebben?” zei ze met een brutale grijns en haalde haar schouder een beetje nonchalant op. Haar ogen gleden naar de joint. “Ik heb geen idee of ik het moet doen. Aan de ene kant kan ik het gevoel best wel gebruiken, aan de andere kant heb ik ook niet echt heel veel zin om verslaafd te raken.” Haar ogen gleden van de joint weer naar het meisje. “Wat vind jij?”

De aanwezigheid van Clarke verwarde haar. Aan de ene kant vond ze het fijn om iemand om zich heen te hebben en had ze niet echt een reden om het meisje te vrezen, aan de andere kant kende ze het meisje helemaal niet en de laatste tijd was ze zo vaak gekwetst, dat ze het best wel spannend vond om dit meisje te leren kennen. Olivia moest zich echter realiseren dat niet iedereen als haar ouder was. Daarom had ze Clarke nieuwsgierig gevraagd wat ze had moeten doen met de joint, plagerig had ze gevraagd of zij het had gewild. “Hmmm, ik zou zeggen…” zag ze Clarke nadenken “…nee.” Olivia fronste eventjes met haar wenkbrauwen. Oké, dat had ze niet verwacht. Timide en verwachtingsvol keek ze wat Clarke aan het doen was, het was duidelijk dat dit meisje iets meer onvoorspelbaarder was dan ze in eerste instantie had gedacht. “Ik heb iets beters” zei Clarke en liet een zakje met witte poeder voor haar gezicht bungelen. Haar ogen volgde het zakje dat heen en weer ging. Het leek op poedersuiker, maar iets in haar zei dat Clarke geen poedersuiker zou opsnuiven. Of misschien was ze een beetje een gekkie en deed ze dat wel, dan zou Olivia haar ook niet veroordelen.

Nogmaals fronste ze haar wenkbrauwen toen het zakje in de ruimte tussen haar opgevouwen benen werd gelegd. Clarke keek haar aan, en ze kon de blik in haar ogen niet helemaal plaatsen. Was ze haar aan het uitdagen? Ze kneep haar ogen een beetje samen. Olivia was toch wel heel erg nieuwsgierig wat het was, maar een klein stemmetje in haar achterhoofd schreeuwde: “Nee, ga weg, doe het niet, alsjeblieft, doe het niet!” Maar dat stemmetje werd overstemd door een andere stem die zei: “Doe het wel, wat kan jou het schelen? Je bent alleen op deze wereld, waarom mag je dan niet een beetje plezier maken?” De laatste tijd was ze het steeds meer eens met de luide stem. Haar ogen gleden naar het witte zakje en ze slikte. Vervolgens gleden haar ogen weer naar die van Clarke en besloot ze om de stilte te verbreken. “Iets in mij zegt me dat die witte poeder geen poedersuiker voor over de pannenkoeken is” stelde Olivia vast en een uitdagend grijnsje verscheen rond haar lippen. “Dus dan is, denk ik, de meest logische vraag die ik ga stellen: wat zit daarin?” De joint legde ze naast zich neer, dit was iets heel anders en de nieuwsgierige kant van Olivia, die ondanks haar depressie niet was gaan liggen, had het wederom van haar gewonnen.

Olivia slikte. De nieuwsgierigheid naar wat Clarke had, was heel erg sterk aanwezig. Ze sloeg haar ogen neer. Ergens wilde ze er niet aan toegeven. Ergens wilde ze niet meer drugs gebruiken dan ze al had gedaan. Maar ze merkte al dat haar hand de joint steviger beetpakte en terug deed in de zak van haar spijkerjack. Olivia had het gevoel dat als ze het niet deed, ze misschien gek werd van de leegte, het verdriet en de razernij die ze in zich voelde. Het lachje dat Clarke uit haar mond liet komen, trok haar terug naar de realiteit en ze keek het meisje tegenover haar aan. Olivia vroeg zich af of de twijfel in haar ogen zichtbaar was. Ze had het zakje weer beet en Olivia kon het niet laten haar ogen weer er naar te laten glijden. “Dít” zei ze “noemt men nu 2c-b. En trust me, het is zoveel beter dan dat zielige spul dat jij had.” Olivia sloeg haar ogen neer toen ze dit zei. Een vervelend gevoel borrelde in haar onderbuik. Als dit spul inderdaad zo geweldig was als Clarke zei, dan was dit maar kinderspel. Bij die gedachte begon meteen een ander gevoel in haar te borrelen, een schuldgevoel naar Gunner. Hij was zo lief geweest en had haar zo beschermd, en nu kraakte ze zijn spullen af.

“Ik bedoel, het voelt fucking fantastisch én het fuckt je longen niet op.” Olivia knikte, ze begreep het. Vervolgens keek ze met grote ogen toe hoe Clarke de pilletjes innam. Meteen begonnen er allemaal stemmen in haar hoofd te praten. Hoe ze het niet moest doen, dat dit slecht voor haar was. Dat het niet gek was dat haar familie haar in de steek had gelaten als ze dit deed. Een stem die zei dat ze het moest doen, omdat het toch niet meer uitmaakte. En nog steeds het schuldgevoel dat ze had tegenover Gunner. Ze wilde haar handen op haar oor drukken en gillen dat ze hun mond moesten houden. Haar ademhaling werd sneller, en op het moment dat Clarke haar arm uitstak om haar wat aan te bieden, nam ze de beslissing. Ze nam het zakje van Clarke aan en knikte. “Graag” zei ze zo nonchalant en normaal mogelijk.

Olivia haalde twee pilletjes uit het zakje, net als Clarke had gedaan. De gedachte dat zij misschien iets minder moest nemen, omdat het haar eerste keer was, kwam niet in haar gedachten. Olivia slikte en keek toen Clarke aan. Maar op het moment dat haar ogen die van haar ontmoette, glimlachte ze en deed ze alsof er niks aan de hand was. “There we go” zei Olivia en gooide haar hoofd in haar nek. Ze opende haar mond en liet de twee pilletjes erin glijden, zodat ze meteen achterin haar keel lagen. Olivia slikte door en kantelde haar hoofd weer naar voren. Met grote ogen keek ze naar Clarke. “En nu?” bekende ze, geen idee hebbend wat ze zou moeten voelen of doen.

Waarom deed ze dit? Waarom deed ze dit nou toch? Het was alsof ze diep van binnen haar oude zelf hoorde huilen. Op deze manier was ze zichzelf kapot aan het maken. Drugs. Alcohol. Niet slapen. De behoefte om te feesten. Maar Olivia wilde niets meer voelen. Haar familie was alles voor haar, alles, en haar alles had haar verstoten. Voor wie moest ze nu nog leven, de mensen die haar hier hadden ontmoet? Olivia wist vrijwel zeker dat iedereen haar zou kunnen missen en zou kunnen vervangen. Ze was niet speciaal voor de mensen hier, dus waarom zou ze doen alsof ze dat wel was en zich voor hen groot houden? Nee, ze was alleen en mensen die eenzaam en alleen waren, maakte nou eenmaal dommere keuzes. Daarom had ze vrijwel meteen van Clarke het zakje aangenomen en de twee pilletjes ingeslikt. Toch kon ze het niet laten Clarke angstig aan te kijken, want wat moest ze voelen? Wat zou er gaan gebeuren? Clarke glimlachte naar haar en onzeker glimlachte Olivia terug. “En nu…wachten we tot het werkt. En we weten dat het werkt, als we de kleurtjes zien.” Ergens wilde Olivia vragen wat voor kleurtjes het waren, maar ze wilde niet te dom overkomen op Clarke. Ze vond Clarke een stoer meisje, die het allemaal wel wist en wist hoe dat het in elkaar zat. Meisjes als Clarke waren meisjes waar Olivia vroeger bang voor was geweest, was ze achter.

“Dus Olivia…” begon Clarke en haar ogen gleden weer naar het meisje “…heb je het naar je zin hier in dit paradijsje van Bluebonnet?” Normaal gesproken had Olivia meteen een vrolijk gesprek begonnen, maar sinds dat Olivia wat meer “zero fucks” gaf, kwam de opmerking anders bij haar binnen. Eventjes kneep ze haar ogen wat meer bij elkaar. Had ze niet zojuist gezegd waarom alles zo fucked up was? Eventjes stond Olivia van zichzelf te kijken. Normaal gesproken had ze dit nooit door gehad. “Ik heb een geweldige tijd hier, dankjewel” zei Olivia toen met een nep glimlach en woelde eventjes door haar lange bruine haren “Ms. Bluebonnet heeft het goed voor elkaar hier, vind je niet? Een veilige thuishaven bieden aan iedereen die dat nodig heeft.” Ze glimlachte eventjes naar Clarke, maar de negatieve gedachtes waren al gauw weer verdwenen. Kwam dat door de drugs, die ze een paar minuten geleden had ingenomen?

Olivia ging wat meer ontspannen zitten, ze voelde dat ze het warm kreeg en deed haar oversized spijkerjasje uit, dat een kort hemdje met spaghettibandjes onthulde. Olivia was altijd iemand geweest die gestruggled had met haar gewicht. Vroeger had ze ondergewicht gehad, toen was ze een hele tijd op een gezond gewicht geweest en had ze een wat gezonder lichaam gehad, maar nu merkte ze dat ze weer begon af te vallen, doordat ze minder at door de drugs die ze nam en de alcohol die ze dronk. Dat merkte ze aan het feit dat het shirtje minder strak om haar lichaam zat. Maar interesseerde haar eventjes niet. Ze liet haar hoofd in haar nek hangen, net zoals Clarke dat eerder had gedaan en keek naar de lucht. De lucht begon als een kaleidoscoop voor haar te draaien, maar het schrikte haar niet af, sterker nog, ze vond het ergens wel leuk. Olivia liet haar hoofd weer recht hangen en keek naar Clarke. “Weet je…” zei Olivia met een vage grijns en een vage blik in haar ogen “Daar verderop staat een paardenbloem. En hij is langer dan alle andere paardenbloemen. En hij staat rechtovereind. Like, is het de chosen paardenbloem?” Zachtjes giechelde ze. God, wat deed ze dom. Kwam dit al door de drugs?

Diep van binnen stak het haar dat Clarke haar uitlachte om het antwoord dat ze gaf. Natuurlijk was het nep en natuurlijk had ze het niet naar haar zin. Maar verwachtte Clarke nu echt dat ze alles eruit ging gooien? Ze kende het meisje net. Olivia besloot niet om er op te reageren. Misschien zou er dan ruzie ontstaan en daar had ze helemaal geen zin. Waar ze echter meer zin in had, waren de interessante pilletjes die Clarke in haar handen had gehad. Zo lang als dat ze er over na had gedacht om de pillen in te nemen, zo snel had ze het in haar mond gedaan. In eerste instantie had ze niet zo veel gevoeld, maar het was duidelijk dat ze het toch opeens wel heel erg warm begon te krijgen en dat de drugs hun werk begonnen te doen. Olivia had haar enorme spijkerjack uitgedaan en lachte toen Clarke had gefloten. Met een uitdagende blik pakte ze de jas weer en liet hem als een soort stripper boven haar hoofd wapperen. Lachend sloeg ze haar hand voor haar mond, terwijl ze de jas weer neerlegde. Haar highness werd alleen maar erger toen ze de chosen paardenbloem ontdekte. Gelukkig was Clarke het met haar eens. “Ik denk dat hij chosen is inderdaad, MAAR hij is tevens de paardenbloemqueen.”

En opeens deed Clarke een beetje gek. Zachtjes giechelde Olivia eventjes en keek nieuwsgierig naar boven. “Laten we zo’n kroontjesding maken met die bloempjes, dan zijn we onderdeel van hun rijk.” O. MY. GAY. DAT WAS HET BESTE IDEE OOIT. Enthousiast wapperde Olivia met haar handen voor haar gezicht. “Clarke, you are a genious! Dan geven we het paardenbloemenrijk het respect dat ze verdienen, o my gay Gods, je bent ge-ni-aal!” Haar hoofd klapperde hard heen en weer om te laten zien hoe erg ze achter haar woorden stond. Ja, Clarke was echt een slimpie. Voorzichtig stond Olivia op, maar ze kwam niet verder dan haar knieën. Damn. That was a problem. Maar de paardenbloemen waren ook bij hen in de buurt. “Ik denk dat ik ook een kroon ga maken voor de chosen paardenbloem, anders voelt hij zich misschien alleen.” Eventjes trok ze een pruillipje. “Arme chosen paardenbloem, ik denk dat hij het wel heel zwaar heeft, zo helemaal alleen verrezen boven de andere paardenbloemen.” Voorzichtig kwam Olivia wat vooruit en ging op de grond liggen, vond een paar paardenbloemen. Ze besefte dat ze de paardenbloemen eruit moest trekken. Met een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen keek ze naar de bloemetjes. “Sorry paardenbloemen” piepte het meisje en trok vervolgens een paar paardenbloemen eruit.

Vervolgens begon ze met haar nagel gaatjes te maken in de steeltjes, om de bloemetjes er door heen te trekken. Dat was namelijk de enige manier waarop je een goede bloemenkroon kon maken, en als je niet wist hoe dat moest, dan had je geen jeugd gehad. “Ik denk dat er boven een hele grote paardengod is die overal op de wereld vereerd wordt en dat er daarom zoveel paardenbloemen zijn” zei Olivia, terwijl ze geconcentreerd haar bloemetjes aan elkaar rijgde. Heaven is a place on earth with you.

Waarom dat ze in vredesnaam bang was geweest om het te proberen, wist Olivia niet meer. Ze was knetterhigh, ze was op een andere wereld, en het voelde heerlijk. Al haar zorgen waren van haar schouders afgevallen, Olivia voelde niets anders dan geluk, in haar eigen paardenbloemrijk, samen met Clarke. Met haar tong een beetje uitgestoken maakte ze met haar nagel een gaatje in een van de paardenbloemsteeltjes. “Sorry mini paardenbloempje, ik wil je geen pijn doen, maar de chosen paardenbloem wilt een kroontje” piepte het meisje ondertussen en giechelde ondertussen zachtjes. Het was helemaal niet grappig, maar de drugs hadden die uitwerking op haar. Nadat ze een klein gaatje had gemaakt, reeg ze er een paardenbloem doorheen en tevreden keek ze naar het resultaat. “Als het paardenbloemrijk gevonden is, moeten wij daar gaan werken als bloemenkroonmakers” zei Olivia met een onvaste stem. Haar ogen gleden naar Clarke, om te kijken wat zij aan het uitvoeren was, maar opeens stond ze voor een enorme verrassing.

Het meisje had namelijk een bos bloemen geplukt, los getrokken uit de grond, en stak het bijna door het hoofd van Olivia heen. Haar neus ving de zoete geuren van de paardenbloemen op, onder het mom van “Moet je ruiken!” van Clarke. “Echt alles is beter nu.” Olivia kon er niets aan doen, maar ze moest een keertje niezen. En nog een keer. En nog een derde keer. “Nu wordt het morgen mooi weer” giechelde het meisje, maar toen trok ze een pruillipje. “Clarke! Ben ik nu opeens allergisch voor paardenbloemen? This is a mess, ik was er nooit allergisch voor.” Met een beteuterd gezichtje keek ze naar alle paardenbloemen om zich heen. Opeens uit het niets liet ze zich in de paardenbloemen vallen. “Ik wil jullie allemaal knuffelen, ik ben niet allergisch hiervoor” stelde Olivia vast en begon paardenbloemen uit de grond te rukken. Deze gooide ze omhoog, de lucht in, zodat ze op haar belandden.

Nadat ze deels bedekt was met paardenbloemen keek ze omhoog, naar de lucht. Naar de maan, nog steeds haar favoriete hemellichaam in het heelal. “Ik wou dat we het paardenbloemrijk naar de maan konden brengen, de maan is mooi” zei het meisje, met haar ogen een beetje dicht, deels door de drugs, deels omdat ze naar de maan aan het kijken was en deze was echt wel een stukje verder weg.

Een beetje duizelig keek ze naar boven, naar de lucht. Kwam dat door de drugs? Ergens voelde die duizeligheid niet vervelend, maar voelde het juist wel fijn. Olivia kreeg het warm, de behoefte om haar kleding uit te doen was groot. Maar dat kon niet, want op dit moment lag ze half bedolven onder paardenbloemen met een licht high uitdrukking in haar ogen naar de nacht te staren. Het leek wel uren te duren, maar in werkelijkheid was het maar een paar seconden, dat ze Clarke aan haar oogleden voelde trekken. “OLIVIA blijf bij me oké? Ik ga wel even zo’n allergiespuit halen of zo, maar don’t die on me!” Met een wijsvingertje wees ze naar Olivia’s neus. “Jouw neus is echt perfect…” Ze voelde de vinger van Clarke over haar neus glijden. “Chosen neus…” Olivia giechelde zachtjes. “Toet, toet!” zei ze zachtjes, als reactie op het wrijven van Clarke. “Clarkie, ik wil geen spuiten in me, er werd vast en zeker al genoeg in me gespoten” zei Olivia, zich totaal niet realiserend hoe dubbelzinnig dat klonk. Voorzichtig kwam ze overeind. “De paardenbloemen zijn denk ik verliefd op mij, kijk, ze blijven maar aan mij plakken” zei het meisje, en viste een paardenbloem van haar arm. Olivia keek naar Clarke en kreeg opeens een ingeving. Opeens stormde ze op het meisje af en gaf haar een megadikke Olivia knuffel, waardoor ze allebei op de grond vielen. Olivia ging naast het meisje liggen. “Jij bent lief en ik vind jouw snoepjes ook lief.”