Welkom
Rules
Guide
Time line
Key words

P l o t ;
Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer... Lees verder!

Ultraviolet Birdpl11

T e a m
Admin
Viccy
Admin
Zeal
Mod
Connor
Mentor
Olivia

S w a p



C o u n t
#


C r e d s ;
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:


Ultraviolet Firefo11
15 oktober 2016


Ultraviolet Birdpl11

Deel
 

 Ultraviolet

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Clarke Guerra

Clarke Guerra

Aantal berichten : 527
IC-berichten : 129
Leeftijd : 25
Accounts :
. Clarke
. Louise


Character sheet
Bijzonderheid: Descendant of Aphrodite + Colour Saturation Manipulation
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: You bring my heart to life again now I can see in ultraviolet
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Ultraviolet   Ultraviolet Emptyvr sep 15, 2017 3:54 pm

Trigger Warning; Drug abuse, overdose

Ultraviolet Clarke12
It's just medicine

Ze had een besluit genomen. Wanneer dat precies was gebeurd, was haar niet helemaal duidelijk. Misschien al toen haar bijzonderheid tot uiting kwam, misschien later, toen ze voor het dilemma kwam te staan. Clarke's trillende handen klampten zich uit alle macht vast aan een zakje dat wit zag van de pilletjes. Ze haalde diep adem en scheurde haar gefixeerde blik los van dat wat ze beethield. Het vergroten van haar blik hielp echter niet echt, de muren van deze ruimte waren net zo wit als de drugs zelf. Het meisje had plaatsgenomen op een van de zachte, met rode stof beklede stoelen. Hoewel een heleboel kinderen met mevrouw Bluebonnet naar buiten waren gegaan om te vieren dat ze nu blijkbaar opgewassen waren tegen de op de loer liggende monsters, was dit een ruimte waar een aanwezigheid het minst waarschijnlijk was. En dit was iets dat ze alleen moest doen. Clarke beet op haar lip. Lange tijd had ze zichzelf verboden ooit nog gevoelens voor iemand te ontwikkelen, maar het was niet te stoppen. Het was haar gewoon overkomen. En nu Clarke met vrijwel alle zekerheid van de wereld kon zeggen dat ze van Oskar hield, was ze enkel een bedreiging voor hem. Natuurlijk boden de drugs uitkomst, maar na hoe dat voor haar had uitgepakt die morgen nadat Oskar door een Hollow was aangevallen, besefte ze dat het zo niet langer door kon gaan. Hij had haar nodig gehad, en ze had niet eens voor hem kunnen zorgen. Ze wilde niets liever dan met hem samenzijn, maar ze wilde écht met het samenzijn en niet continu in een staat van extase. Ze wilde alle ups en downs die er te voelen waren met hem beleven en ze wilde hem aan kunnen raken met handen die aangestuurd werden door háár gedachten. En dat alles kon ze maar op één manier bereiken.

Ze was geen verdomde wetenschapper, maar als ze eerlijk was, maakte de uitkomst haar niet zoveel meer uit. Feit was in ieder geval dat de drugs haar bijzonderheid tijdelijk uitschakelde. Steeds kwam hij echter weer terug. Dus het was allemaal logisch; de dosering was niet hoog genoeg. Geleidelijk aan had ze het wel opgevoerd, maar het leek niets uit te halen. Dit keer moest het écht hoog zijn. Zo hoog dat haar gave zou sterven. Ze wist dat het gevaarlijk was. Ze wist dat haar lichaam de hele inhoud van het zakje waarschijnlijk niet aan zou kunnen. Maar die wetenschap stopte haar niet. Niets zou haar stoppen. Het schuldgevoel dat zich meester van haar had gemaakt zou dit plan kostte wat kostte doorvoeren. Clarke luisterde naar dat gevoel omdat ze met haar gezonde verstand wist dat het gelijk had. Alles wat er de afgelopen tijd gebeurd was, het feit dat ze Olivia zich zo rampzalig voelde, de dood van Effy en Haythel, en bijna die van Oskar... Haar gevoel kon het blijven ontkennen, maar de feiten haalden haar in; ze had overal wel iets mee te maken. Dat wist ze nu eenmaal. En het was een leugen om te denken dat de mensen die haar dierbaar waren niet beter af waren zonder haar. Veiliger. Natuurlijk, misschien zou het Oskar even pijn doen, of het kleine groepje andere van haar vrienden waarvan ze niet eens wist of ze om haar gaven, maar na niet al te lange tijd zouden ze zich realiseren dat het zo het beste was. Niet enkel haar gave was het probleem, zo bleek het. Niet enkel haar gave zorgde ervoor dat alles wat ze aanraakte tot dood en verderf leidde. Als dit daadwerkelijk zou lukken, en ze haar bijzonderheid kwijt zou raken, zou ze dan niet langer vervloekt zijn? Omdat die onzekerheid er was, maakte het haar niet meer uit. Het was beangstigend, als ze het toegaf. Blijkbaar waren mensen er echt niet voor gemaakt voor eeuwig te leven, zelfs niet in lussen. Clarke kneep haar ogen dicht en dwong zichzelf om niet aan dat alles te denken. Niet aan de gezichten van iedereen die ze pijn had gedaan, niet aan Oskar en niet aan het briefje dat ze voor hem achter had gelaten op hun slaapkamer. Het geluid van de wind buiten, en het zoemen van de apparatuur in de kamer vielen langzaam weg en het geritsel van het zakje terwijl ze het opende klonk zo luid dat het haast pijn deed aan haar oren. Pas toen ze de pilletjes in haar handpalm had verzameld, opende ze haar ogen, hoewel ze zichzelf dwong niet te kijken naar de inhoud. Gedachteloos voor zich uit starend, gooide ze haar hoofd in haar nek en liet ze zoveel mogelijk van de pilletjes naar binnen glijden. Slikken. Zo moeilijk moest het niet zijn, dit gedeelte kwam haar inmiddels maar al te bekend voor. Haar keel begon te branden toen ze moest hoesten, maar ze dwong zichzelf alles binnen te houden. Het deed pijn, maar het was te doen. Het moest te doen zijn. Nog eens graaide ze in het zakje om het proces te herhalen. Tot ze niet meer kon. Tot ze zo misselijk was van paniek dat haar zicht wazig werd. Fuck. Fuck, ze had dit echt gedaan. Er was niets meer dat haar beslissing terug kon draaien. Ze zette haar handen tegen haar slapen en een plotselinge golf van eenzaamheid overviel haar zo erg dat haar borstkas brandde. Ze had iemand nodig, ze was zwak. Het kostte alles in haar om niet aan hem te denken maar haar wilskracht gaf op en Oskar vulde haar hele lichaam. Ze beet hard op de binnenkant van haar wang, klemde haar kaken op elkaar om niet te schreeuwen. Oskar. Voor ze het wist had ze haar telefoon in haar handen. God, wat was ze een zwakkeling. Maar ze hield het niet meer. Ze was compleet verloren en ze had iemand nodig. Nu pas merkte ze dat ze haar ademhaling helemaal niet meer in de hand had; haar kostbare zuurstof raakte sneller op dan ze had voorzien. Zodra ze klaar was met typen, wat een uitdaging was met haar rillende lichaam, zag ze dat haar nagels lichtelijk blauw waren. Ze knipperde met haar ogen. Haar telefoon kletterde op de vloer. Ze hoorde het geluid maar registreerde het niet. De kleuren waren er weer. Ze glimlachte zwakjes bij hun vrolijke begroeting. De mooie kleuren die Oskar aan haar had voorgesteld. Dat was haar laatste, duidelijke gedachten even nadat het zwart geworden was. Ze miste ze. Clarke miste de kleuren.

& Oskar Skygge

Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t151-clarke-guerra
Oskar Skygge

Oskar Skygge

Aantal berichten : 872
IC-berichten : 172
Leeftijd : 27

Character sheet
Bijzonderheid: shadow manipulation
Uiterlijke leeftijd: 16
Quote: the memories haunt me, I know that they haunt you too
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptyzo sep 17, 2017 2:34 am


you bring my heart to life again
now I can see in
ULTRAVIOLET
Nadat hij weer wakker waren geworden van hun nap, had Oskar zich voorzichtig van haar los gemaakt. Hij wist dat ze, als ze eenmaal ook wakker was, haar gave terug zou krijgen. En hoewel hij die nacht niets anders had gewild dan uit het leven stappen, had hij nu ergens nieuwe moed gevonden om tegen de schaduwen in zijn hoofd te vechten. Samen met haar. Zij versterkte de kleuren van zijn wereld, joeg de schaduwen weg. Zijn echte wereld, wat het nog beter maakte. Ze was een alternatief voor de vertrouwde 2cb trip die hij nam telkens hij in dat zwarte gat leek te vallen. Maar dat zwarte gat, die schaduw, was nu weg. Er was alleen nog Clarke. En hij wilde er voor haar zijn, voor nu en voor altijd. Dus, voordat ze hem met haar gave kon vermoorden.

Uiteindelijk was hij richting de kelder geteleporteerd. Hij had honger gekregen, maar had absoluut geen zin om nu onder mensen te komen. Dus was hij naar het vertrouwde plekje gegaan. Het plekje waar hij Clarke voor het eerst had ontmoet, zo ongeveer. Toch waar hun ontmoeting was geëindigd. Hij glimlachte bij de herinnering. Vervolgens begon hij de voorraad die in de kasten lag uit te pluizen. Hij nam maar genoegen met een paar sneden vers brood en een pakje droge worstjes. Daar zat hij van te eten toen hij plots een paar keer snel na elkaar zijn phone voelde trillen. Oskar nam hem uit zijn zakken en keek naar de berichtjes die binnen waren gekomen.

Dat het foute boel was, wist hij zeker. Hij wist niet wat er aan de gang was, maar diep vanbinnen voelde hij dat er iets heel erg mis was. Binnen de seconde dook hij daarom de schaduwen in, teleporteerde naar de playroom en rende via daar richting de cinema. Het was enorm rustig vanavond. Beter gewoon. Oskar stormde de cinema binnen, keek even paniekerig rond en zag toen Clarke. Ze leunde helemaal opzij in de stoel waar ze in zat. Hij sprong over twee rijen stoelen heen en om uiteindelijk naast haar terecht te komen. Hij ging op zijn knieën zitten en legde zijn hand zachtjes op haar schouder. Hij schudde er lichtjes aan om haar aandacht te trekken. ”Clarke? What’s going on? Clarke, talk to me!” Zei hij dringend, al wist hij heel goed dat ze hem waarschijnlijk niet zou beantwoorden.

Terug naar boven Ga naar beneden
Clarke Guerra

Clarke Guerra

Aantal berichten : 527
IC-berichten : 129
Leeftijd : 25
Accounts :
. Clarke
. Louise


Character sheet
Bijzonderheid: Descendant of Aphrodite + Colour Saturation Manipulation
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: You bring my heart to life again now I can see in ultraviolet
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptydi sep 19, 2017 11:24 pm

Ultraviolet Clarke12
It's just medicine

Waar ze zich voorheen alleen had gevoeld, werd ze nu overvallen door een soort eenzaamheid en isolatie die haar borstkas deden branden. Alles wat ze zag was een soort duister dat ze nooit eerder had gezien, en het deed haar vreselijk voelen. Als ze zich al bewust was geweest van het feit dat ze nog een lichaam had, was ze waarschijnlijk nog altijd niet in staat geweest zich te verroeren. Het was verschrikkelijk. Iedere centimeter van haar lichaam was beurs en pijnlijk, maar vanaf de die de drugs als eerste hadden bereikt, waren nog wel het ondraaglijkst van allemaal. Alsof zich ergens in haar lichaam explosieven bevonden en haar aderen een aansteeklont dat daarnaar toe leidde. Langzaam brandde haar bloedvaten op en hoewel het vuur al woedde en vernietigde, wist ze dat de grote ontploffing nog moest komen. Dát zou pas ondraaglijk worden. Clarke was zich niet bewust van iets anders dan de pijn en de duisternis en de eenzaamheid. Niet van het moment dat voorafgegaan was; niet dat ze even geleden als een vis op het droge naar haar laatste adem had gehapt. Niet wat er daarna gebeurde; niet van het feit dat iemand de kamer binnen stormde en zich zo snel als mogelijk naar het meisje begaf. Haar lippen waren inmiddels ook lichtelijk blauw gekleurd, en hoewel blauw kil genoeg was om haar gedachten op dit moment mee te vullen, was het een kleur die ze niet meer leek te kennen. Er werd tegen haar gesproken. 'Clarke? What’s going on? Clarke, talk to me!' Zijn vergeefse woorden stierven uit in de kamer; Clarke hoorde hem niet. In feite vond ze het beangstigend stil in de duisternis. Ze wilde zelf gillen, om die stilte maar te doorbreken en de pijn te stoppen. Maar ze wist niet eens hoe ze daaraan zou moeten beginnen.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t151-clarke-guerra
Oskar Skygge

Oskar Skygge

Aantal berichten : 872
IC-berichten : 172
Leeftijd : 27

Character sheet
Bijzonderheid: shadow manipulation
Uiterlijke leeftijd: 16
Quote: the memories haunt me, I know that they haunt you too
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptywo sep 20, 2017 11:45 pm


you bring my heart to life again
now I can see in
ULTRAVIOLET
Geen paniek. Geen paniek. Hij moest zichzelf onder controle houden. Als er een cruciaal moment was dat hij helder moest blijven nadenken, dan was het wel nu. Clarke reageerde niet op zijn woorden. Ze leek nergens op te reageren. Hij voelde hoe zijn keel werd dicht geknepen door de stress, maar hij dwong zichzelf om het te negeren. Snel begon hij door haar zakken te tasten tot hij het vond. Een leeg zakje, overduidelijk het hare waar er aan het begin van de ochtend nog veel te veel pillen hadden in gezeten om ze allemaal op één dag te gebruiken. Of eerder, één moment. Oskar wilde vragen waarom, maar hij wist evengoed dat die vraag ook onbeantwoord zou blijven. "Don't you dare walk out on me", Snikte hij zachtjes. Zijn lichaam huiverde toen hij haar aanraakte. Ze voelde zo koud aan. Was hij al te laat? Hij voelde haar hartslag, zo traag en licht. Maar het klopte nog. Het was alsof de adrenaline hem meer kracht gaf, maar schijnbaar moeiteloos tilde hij haar uit de stoel en droeg haar naar de gang. Zachtjes legde hij haar neer, zijn handen gingen trillend maar doelbewust naar zijn broekzak.

Diep vanbinnen had hij gehoopt dit nooit te moeten gebruiken. Hij had het eigenlijk voor zichzelf gehaald, maar zij had het nu nodig. Ze had hem nodig. De jongen opende de kleine container en keek naar het zwarte poeder. Het zou vast echt heel erg smerig smaken, maar ze zou het misschien niet eens proeven. Hij maakte zijn vinger nat met zijn speeksel, dopte het in het poeder en stak zijn vinger vervolgens in haar mond. Hij wreef het op haar tandvlees en de binnenkant van haar wang, in de hoop dat het misschien nog gedeeltelijk de drugs zou opnemen die nog niet in haar bloedbaan was gekomen. Hij zette het potje aan de kant en begon cpr toe te passen. Zijn eigen ademhaling was ondertussen ook helemaal verwilderd, maar hij dacht niet eens aan opgeven. Hij zou haar niet opgeven.

Terug naar boven Ga naar beneden
Clarke Guerra

Clarke Guerra

Aantal berichten : 527
IC-berichten : 129
Leeftijd : 25
Accounts :
. Clarke
. Louise


Character sheet
Bijzonderheid: Descendant of Aphrodite + Colour Saturation Manipulation
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: You bring my heart to life again now I can see in ultraviolet
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptyvr sep 22, 2017 10:25 pm

Ultraviolet Clarke12
It's just medicine

Het had even geduurd, en vreselijk veel pijn gekost, maar plotseling was de duisternis niet zo overweldigend meer. Plotseling stond haar lichaam niet meer in brand. Ergens beangstigde haar dat ook. Wat als ze besloot dat het hier zo slecht nog niet was en dat het geen punt was als ze bleef? Was dit niet wat ze al die keren dat ze zich zo leeg had gevoeld had gewenst, om gewoon voor even niet te hoeven bestaan? Dit was perfect, en nu de pijn was gezakt en ze het gevoel had dat al wat slecht aan haar was in haar lichaam was verbrand en nu niets meer dan een hoopje as was, was de verleiding zo groot om toe te geven aan die heerlijke duisternis. Pijnloos en eindelijk bevrijd van het gewicht dat haar bijzonderheid al die tijd met zich meegebracht had. Clarke had het gevoel dat ze zweefde. Alsof niets haar meer met zijn volle gewicht tegen de grond drukte en ze eindelijk mocht. Maar toen gebeurde er iets. Aan de randen van de donkerte begon langzaam maar zeker iets anders te verschijnen. Het was niet enkel licht, het was een kleurrijk spektakel dat aan de duisternis begon te knagen. De aangename, welbekende kleuren. Met een klap realiseerde ze zich dat ze zich, hoe maar ze zich op de kleuren focuste, hoe meer ze zich bewust werd van haar lichaam. Haar borstkas schokte en alsof er een elektrische lading door haar lichaam trok, voelde ze plotseling het bloed door haar aderen stromen en haar hartslag overal tegen haar huid. Hoe lang dit niet bepaald prettige, harde en kille moment duurde voordat Clarke verblind werd door het in vergelijking met het donker van eerder intense licht in de kamer, wist ze niet. Wat ze wel wist was dat ze vrijwel direct het gewichtsloze gevoel miste. Nu voelde ze werkelijk álles. Dit moest zijn hoe een baby zich voelde bij de geboorte, die gewelddadige overgang van het warme veilige plekje naar daar waar het koud en kil en overweldigend was. Als het daadwerkelijk zo voelde zoals Clarke zich nu voelde, dan wist ze nu eindelijk de reden waarom mensen niet in staat waren zich iets te herinneren over dat proces; het was te ondraaglijk. Ze zichzelf naar zoveel mogelijk adem happen en toen iets langzamer en tevreden uitademen, dankbaar voor het feit dat die brandende, schreeuwde pijn in haar longen nu al een minuscuul beetje dragelijk was. Het tweede waar ze zich naast haar gejaagde ademhaling bewust van werd was een afschuwelijke smaak in haar mond. Alsof ze aarde had gegeten, maar droger en vele malen bitterder. Een golf van misselijkheid overviel haar en voordat ze na kon denken, duwde ze zichzelf voor zover ze kon op haar armen overeind om een deel van alle troep die haar lichaam te verwerken had gekregen eruit te gooien. Pas toen ze klaar was met hoesten en op adem komen konden haar ogen een tikkeltje wennen aan dit nieuwe licht. Clarke had onbewust al die tijd al wel geweten dat er iemand bij haar was, maar nu pas kon ze dat bevestigen. Ze liet haar zwakke lichaam tegen de muur vallen en sloot haar ogen. Het was weg, zo duister als het geweest was. 'Oh fuck... Fuck... I'm so sorry,' fluisterde ze schor tegen Oskar terwijl ze voelde hoe de tranen naar beneden biggelden. Het speet haar oprecht, hoe dom ze was geweest. Hoe stom het was geweest om te denken dat ze dit alleen wel afkon. 'I didn't- I really didn't want to... die,' hakkelde ze, terwijl die woorden zich duizenden keren in haar hoofd herhaalde.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t151-clarke-guerra
Oskar Skygge

Oskar Skygge

Aantal berichten : 872
IC-berichten : 172
Leeftijd : 27

Character sheet
Bijzonderheid: shadow manipulation
Uiterlijke leeftijd: 16
Quote: the memories haunt me, I know that they haunt you too
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptydi sep 26, 2017 2:52 pm


you bring my heart to life again
now I can see in
ULTRAVIOLET
Vandaag was zo’n dag die hij liefst uit zijn geheugen zou willen bannen. Het ene trauma na het andere, hij wist niet of hij hier ooit nog uit zou raken. Misschien moest hij echt eens therapie overwegen, maar langs de andere kant was het voor hem waarschijnlijk al veel te laat. Na alles wat hij al doorstaan had, wist hij niet of hij ooit nog echt normaal zou kunnen zijn. Hij was wie hij was net door al die ervaringen, dus het zou raar zijn om ineens alles weer aan te moeten passen. Al had hij niet gedacht dat het met Clarke ook zo erg gesteld was. Eigenlijk was hun relatie echt niet gezond. In plaats van over dingen te praten, namen ze drugs om aan de werkelijkheid te ontsnappen. En hij had haar daar in mee gesleurd. Dus dit was eigenlijk allemaal zijn schuld, als hij er even goed over nadacht. Had hij dit maar zien aankomen, kunnen voorspellen. Maar er waren geen tekenen geweest dat ze dit wilde doen, of hij had het volledig aan zich laten voorbij gaan.

Koppig bleef hij verder cpr uitvoeren, in de hoop dat het voor haar niet te laat was. Hij kon zichzelf niet redden, maar haar misschien wel. Na wat aanvoelde als een eeuwigheid, leek het eindelijk te werken. Haar lichaam schokte en ze hapte opnieuw naar adem. Oskar trok zijn handen terug, bleef op zijn knieën naast haar zitten terwijl zij terug bij zinnen kwam. Ze haalde gejaagd adem, ging rechtop zitten en voor ze iets kon zeggen, gaf ze over. Waarschijnlijk door het poeder dat hij in haar mond had gedaan. Ze hees zichzelf overeind tegen de muur. 'Oh fuck... Fuck... I'm so sorry,' Fluisterde ze, haar stem schor en vol emotie. Nu pas kon hij opgelucht ademhalen. Ze leefde. 'I didn't- I really didn't want to... die,' Zei ze vervolgens. Oskar keek haar met spijt in zijn blik aan. ”It’s okay, it’s fine, you’re alive”, Reageerde hij, om het ook even voor zichzelf te bevestigen. Vervolgens kwam hij overeind, liep naar de koelkast die in de zaal stond om de frisdrank in te bewaren. Hij nam een flesje water en pikte op de terugweg een deken van een van de banken. Hij sloeg het deken om haar heen en gaf haar het flesje. ”Don’t drink too much, it could make things worse, but you can clean your mouth I guess”, Zei hij zachtjes, waarna hij naast haar ging zitten, tegen de muur aan. Beter ging hij een dweil halen om de grond op te ruimen, maar hij was eventjes volledig uitgeput.

Terug naar boven Ga naar beneden
Clarke Guerra

Clarke Guerra

Aantal berichten : 527
IC-berichten : 129
Leeftijd : 25
Accounts :
. Clarke
. Louise


Character sheet
Bijzonderheid: Descendant of Aphrodite + Colour Saturation Manipulation
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: You bring my heart to life again now I can see in ultraviolet
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptyvr sep 29, 2017 7:17 pm

Ultraviolet Clarke12
It's just medicine

Waarschijnlijk zou ze nooit in woorden uit kunnen drukken hoe ongelofelijk blij ze was om Oskars gezicht te zien. Het voelde alsof ze hem een eeuwigheid had moeten missen. Alsof haar langzaam kloppende hart van zojuist de tijd zoveel langzamer had doen voortduren dan in werkelijkheid gebeurd was. Waar ze zichzelf eerste berispte voor het sturen van het sms'je even voordat ze haar bewustzijn verloren was om naar een andere wereld af te zakken, was ze nu vreselijk dankbaar. Alles was nog steeds een beetje wazig, en erg optimaal voelde ze zich niet, maar hé, ze was niet dood. Zijn ogen stonden vreemd, alsof hij degene was met het schuldgevoel. 'It’s okay, it’s fine, you’re alive.' Het was niet oké, want hij begreep het niet. Het was geen zelfmoordpoging. Niet per se, tenminste. Dat moest hij wel begrijpen, want ze wist hoe het voelde voor hem. Ze wist immers hoe zij zich gevoeld had nadat Oskar zichzelf haast omgebracht had. Alleen was zij er toen niet geweest om te helpen, en had hij haar nu kunnen redden. Clarke had enkel de kracht nog niet weten te verzamelen om nog meer woorden uit te spreken, en had zelfs het gevoel dat ze nog steeds niet op adem was gekomen. Hij stond op, en Clarke wilde naar hem smeken om alsjeblieft niet weg te gaan, maar weer was haar keel bevroren. Hoewel het brandde. Het was net als die ene keer dat hij voor enkele seconden weg was gegaan tijdens haar bad trip. Plotseling voelde ze zich vreselijk schuldig; hij had haar zo vaak moeten verzorgen, maar als het erop aan kwam dat Oskar iets nodig had, leek Clarke haar handen niet uit te kunnen steken. Dat moest veranderen. Op alle hoop en zegen dat het had gewerkt: dat haar bijzonderheid eindelijk van haar ontnomen was. In een oogwenk was hij terug. Oskar sloeg een deken om haar heen, waar ze dankbaar voor was, al rilde ze nog steeds. Met trillende handen nam ze het flesje aan dat hij haar toereikte. 'Don’t drink too much, it could make things worse, but you can clean your mouth I guess.' Uit alle macht probeerde ze haar schroeiende dorst te onderdrukken en een klein beetje te drinken. Ze vertrouwde dat wat hij zei de waarheid was en het laatste wat ze wilde was dat haar maag zich weer zou omdraaien. Het voelde vredig toen hij weer tegen de muur aan ging zitten. Hij was bij haar. Clarke zette het flesje neer en gaf toe aan de onweerstaanbare drang zijn lichaamswarmte te voelen. Ze kantelde haar handpalm en legde deze op zijn onderarm, voor ze deze naar beneden liet glijden en zijn hand pakte om er met zoveel mogelijk kracht een kneepje in te geven. Om hem te bedanken voor alles, maar ook om iets te testen. Er gebeurde niets. Hoewel dat te maken kon hebben met twee dingen (a) Wellicht was ze te zwak en b) Er zat nog altijd een torenhoge concentratie van het bestanddeel in haar bloed dat haar gave remde) voelde ze haar aderen lichtelijk met de emotie 'overwinning' vullen. Ze hoopte het zo, zo erg. Ze moest er gewoonweg vanaf. En hij moest het weten. De stilte die even tussen hen bestaan had was prettig geweest, maar hoe langer ze zou wachten, hoe meer zijn hoofd zich zou vullen met irrationele gedachten, wist ze. Even keek ze naar hem. Ze merkte dat ze nog steeds de kleurtjes zag, maar haar zicht was nog wazig en waarschijnlijk was ze vreselijk onder invloed. 'I need to tell you something,' begon ze, al wist ze niet zo goed hoe ze het moest brengen. Even sloot ze haar ogen. Haar nek was te moe om haar zware hoofd te steunen, dus liet ze deze maar weer tegen de muur leunen. 'What in the hell are we doing?' prevelde ze, hoewel het niet echt naar hem gericht was en ook geen onderdeel uitmaakte van de conversatie die ze wilde openen. Het zat er gewoon, en haar mond deed het voor haar. Het was iets wat ze zich al wekenlang had afgevraagd, en op een vreemde, ziekelijke manier luchtte het op om het uit te spreken.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t151-clarke-guerra
Oskar Skygge

Oskar Skygge

Aantal berichten : 872
IC-berichten : 172
Leeftijd : 27

Character sheet
Bijzonderheid: shadow manipulation
Uiterlijke leeftijd: 16
Quote: the memories haunt me, I know that they haunt you too
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptyzo okt 15, 2017 2:51 am


you bring my heart to life again
now I can see in
ULTRAVIOLET
Een golf van emoties overspoelde hem keer op keer. Net op het moment dat hij aan het oppervlak kwam om naar adem te happen, kwam de golf opnieuw. Langs de buitenkant hield hij het redelijk neutraal tho, een hele prestatie. Het was dat hij te moe was om ook nog maar iets van emotie te tonen. Hij zag er dan voornamelijk gewoon vermoeid uit. Toch raapte hij de laatste restjes energie bijeen om een flesje water voor haar te halen, samen met een warm deken. Haar lichaam was nu bezig met het verwerken van de gigantische hoeveelheid drugs, en daar zou ze snel nog meer lichaamswarmte mee verliezen. Met zijn kaken op elkaar geklemd om zijn emoties te bestrijden, verzamelde hij de spullen en liep terug naar haar toe. De deken sloeg hij om haar heen, het flesje water gaf hij met de instructie voorzichtig te drinken.

Vervolgens ging hij zitten, niet wetende of hij de komende dagen wel nog zou kunnen opstaan. Hij prulde wat met het verband, dat nog steeds strak om zijn hoofd gewikkeld zat. Het was verschrikkelijk irritant en hij wilde niks liever dan het er af trekken. Maar dan zou Bluebonnet waarschijnlijk boos worden, en dat was het laatste wat hij nu wilde. Ze had zoveel voor hem gedaan, hij wilde het haar niet nog moeilijker maken dan het al was. Natuurlijk vroeg hij zich af wat ze nu over hem dacht. Of ze hem even insane vond als hij zichzelf beoordeelde. Zijn gedachten werden onderbroken toen hij een hand op zijn onderarm voelde, die langzaam naar zijn hand af gleed. Even wachtte hij af, maar er gebeurde niks. Vast door de hoeveelheid overgebleven drugs.

Zachtjes wreef hij met zijn duim over haar hand. Oskar liet z’n hoofd tegen de muur leunen, en zachtjes tegen het hare. Haar zachte wilde haren zachtjes kriebelend tegen zijn kaak. 'I need to tell you something,' Zei ze plots. Hij slikte even, bang voor wat ging komen. Want momenteel wist hij niet meer waar hij zich op moest voorbereiden, dus gingen zijn gedachten automatisch naar het ergste scenario. 'What in the hell are we doing?' Vroeg ze zachtjes. Hij wist niet precies waar ze op doelde, maar langs de andere kant wist hij het wel. Het bleef voor een onmogelijk lange tijd stil. ”We’re in love”, Zei hij uiteindelijk, zachtjes, alsof het zou vervliegen als hij het te luid uitsprak. Deze keer kneep hij in haar hand. ”I love you Clarke”, Zei hij, nu iets harder. Want als er iets was waar hij zeker van was, dan was het dat ene kleine feitje. En eigenlijk deed al de rest er dan niet meer toe.

Terug naar boven Ga naar beneden
Clarke Guerra

Clarke Guerra

Aantal berichten : 527
IC-berichten : 129
Leeftijd : 25
Accounts :
. Clarke
. Louise


Character sheet
Bijzonderheid: Descendant of Aphrodite + Colour Saturation Manipulation
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: You bring my heart to life again now I can see in ultraviolet
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptydo okt 19, 2017 12:19 am

Ultraviolet Clarke12
It's just medicine

Haar lichaam voelde vreselijk zwaar, alsof ze nooit meer op zou kunnen staan van deze positie. Niet dat ze het erg zou vinden om voor altijd zo dicht tegen Oskar aan tegen de muur aan te leunen, maar ze wist dat ze hier weg moesten voor de rest thuis zou komen. Hoeveel tijd was er verstreken? Was het merendeel nog steeds vredig het noorderlicht aan het bekijken? Zij hoefde dat niet. Het leek haast alsof ze nu haar eigen noorderlichtshow had, op Oskars gezicht en overal om hem heen dansend. Even keek ze naar hun handen. Naar Oskars duim die over de rug van de hare streek. Hoe vreselijk ze zich ook voelde, dit vulde haar zware leegte op met een warmte die alle pijn leek weg te nemen. Toch moest ze het moment verbreken. Toch moest ze het zeggen. Ze had dit immers niet voor niets gedaan. Ze kwam er echter niet uit. Woorden kostten energie die ze nog niet in zich had, en dat wat eruit kwam was het enige dat ze voelde: een verwarrende vraag. Een stilte nestelde zich tussen hen in. Ook al zaten ze zo dicht bij elkaar, het zorgde nog altijd voor een zwaarte, een barrière. Clarke keek naar het verband. Het was alsof ze er inmiddels aan gewend was geraakt dat het er zat. Maar het was alles behalve normaal. De kleurtjes leken haast intenser te worden. Vreemd, ze dacht dat ze in de tijd wel af zouden nemen.

Eindelijk sprak Oskar. 'We're in love.' De zachte woorden werden vergezeld met een kneepje in haar hand. Haar blik gleed langzaam weer terug naar hun verstrengelde handen. 'I love you Clarke.' Woorden die haar warmer maakten, maar die ze nog niet helemaal kon bevatten. Haar oogleden gleden even dicht en ze zuchtte. Natuurlijk hield ze ook van hem. Dacht ze. Nee, ze voelde het. Het feit dat ze echter al die tijd een ander persoon geweest leek te zijn door de drugs, verwarde haar immens. 'I know...' piepte ze, vooral ingaand op het eerste dat hij had gezegd. Ze hielden van elkaar. Dat was waar. Maar hielden ze van de personen wie ze waren of hielden ze van de persoon die de ander was onder invloed? Of hielden ze van de drugs? Haar hoofd tolden met waarheden en onwaarheden en alles liep door elkaar en ze wist het niet meer. Met een scherpe uitademing opende ze haar ogen weer, en keek voor zich uit. 'But what if we're only in love because... Because of these?' Het lege zakje had nog altijd binnen handbereik gelegen en ze had haar vrije hand erop gelegd. 'I know you're not going to like this, but we can't go on like this, you know?' Ze haatte het dat haar stem zo zwak was, hoewel ze de woorden al wekenlang had opgespaard en in haar hoofd krachtig had laten klinken.

Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t151-clarke-guerra
Oskar Skygge

Oskar Skygge

Aantal berichten : 872
IC-berichten : 172
Leeftijd : 27

Character sheet
Bijzonderheid: shadow manipulation
Uiterlijke leeftijd: 16
Quote: the memories haunt me, I know that they haunt you too
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptyvr nov 10, 2017 12:14 pm


you bring my heart to life again
now I can see in
ULTRAVIOLET
Blijkbaar was het onmogelijk om even een normaal moment te hebben. Er kwam altijd wel iets tussen dat de vrede verstoorde. Ofwel omdat ze high waren, of omdat ze een discussie hadden, of nog andere domme redenen. Het leek wel alsof ze alleen maar bij elkaar konden zijn als ze beiden sliepen, en zelfs dat was vrij zeldzaam. Maar dit gesprek was dan wel weer anders. Het was er eentje dat hij wel had voelen aankomen, maar absoluut niet wilde voeren. Voorzichtig sloot hij zijn ene overgebleven oog, alsof alles beter zou zijn als hij niet keek. Helaas drongen haar woorden wel nog tot hem door. Of hij hoorde ze toch, al leek de betekenis verloren te gaan in zijn eigen ontkenning. 'But what if we're only in love because... Because of these?' Ze doelde op het lege zakje. 'I know you're not going to like this, but we can't go on like this, you know?' Vervolgde ze. Oskar zuchtte. Zacht maar resoluut trok hij zijn hand los en schoof wat van haar weg.

”What are you trying to say?” Vroeg hij, ongeduldig en duidelijk bezorgd. ”You think I’m faking my feelings for you?” Vervolgde hij. Nee. Dit wilde hij niet. Een beetje moeizaam drukte hij zichzelf op en ging staan, de afstand tussen hen werd alleen maar groter. ”If this is you breaking up with me, I don’t want to hear it”, Zei hij, waarna hij zijn kaken op elkaar klemde. Als ze echt serieus was, dan zou ze het evengoed duidelijk kunnen maken met haar non-verbale communicatie. Hij zou de hint wel snappen en haar met rust laten. Dan moest hij wel even langs Bluebonnet om eventueel tijdelijk een andere kamer te fixen.

Terug naar boven Ga naar beneden
Clarke Guerra

Clarke Guerra

Aantal berichten : 527
IC-berichten : 129
Leeftijd : 25
Accounts :
. Clarke
. Louise


Character sheet
Bijzonderheid: Descendant of Aphrodite + Colour Saturation Manipulation
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: You bring my heart to life again now I can see in ultraviolet
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptyza nov 11, 2017 11:35 pm

Ultraviolet Clarke12
It's just medicine

Het was alsof haar woorden hem verder weg hadden doen staan dan ooit. Verder dan na wat er in de kelder gebeurd was, verder dan wanneer ze onder invloed waren en zelfs verder dan de eenzame duisternis die ze zojuist had moeten doorstaan. Misschien kwam het omdat ze de schuld nu nergens anders kon leggen dan bij zich zelf. Niet de situatie en ook niet de drugs waren de verantwoordelijke voor zijn reactie, enkel en alleen haar woorden, die ze met haar eigen gedachten had gevormd. Oskar had haar plotseling losgelaten en was een stukje van haar weggeschoven. Een stukje dat voelde als een geheel universum. Ze kon hem nog zien, maar hij leek zo ver weg dat hij al zijn kleur verloren leek te zijn. Alsof de kleuren en het vuurwerk dat ze samen gevormd hadden langzaam uitdoofden en samensmolten tot één afgrijselijk grijs gebied. Zelfs de kleurtjes die nog altijd voor haar ogen dansten werden grauwer. Clarke rilde en ze voelde nu al de pijnlijke afwezigheid van zijn nog verse aanraking tegen haar huid. 'What are you trying to say?' Er lag ongeduld en een tikkeltje angst in zijn stem. Clarke keek hem met haar lippen op elkaar geperst aan. Dat was het probleem. Ze wist zelf zo goed wat ze probeerde te zeggen, maar het was duidelijk niet overgekomen zoals ze dat had gehoopt. 'You think I’m faking my feelings for you?' Ze sloeg haar ogen neer en zweeg. Ze wist het niet meer. Oskars schaduw torende hoog boven haar uit, en het leek alsof de duisternis zijn hele lichaam een randje gaf. 'If this is you breaking up with me, I don’t want to hear it.' Ze keek naar hem, haar ogen angstig, zo ver opengesperd als haar zwakke oogleden dat toelieten. Toen besefte ze dat dit het moment was dat ze in de defensie moest schieten, of ze zou hem kwijtraken. 'No,' begon ze sterk, 'No that's not what I mean. That's not something I'm planning on doing for a very, very long time, alright?' verzekerde ze hem vervolgens. Ergens was ze bang voor wat ze nu ging zeggen. Bang dat hij dat erger zou vinden dan als ze hun relatie beëindigde. Bang dat hij meer hield van zijn drugs dan van haar, dat de geschiedenis zich zou herhalen. 'I mean we need to stop... We only know eachother when we're high and it's... it's a bad thing, Os,' murmelde ze. Met moeite duwde zichzelf een stukje overeind en greep naar zijn hand, die ze tegen haar wang drukte. 'What I'm trying to say is, maybe we should... enjoy them one more time and then stop. We'll find another way.' Dat was iets wat ze om de een of andere vreemde reden zekerder wist dan wat dan ook. Dat het hen zou lukken.

Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t151-clarke-guerra
Oskar Skygge

Oskar Skygge

Aantal berichten : 872
IC-berichten : 172
Leeftijd : 27

Character sheet
Bijzonderheid: shadow manipulation
Uiterlijke leeftijd: 16
Quote: the memories haunt me, I know that they haunt you too
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptydo nov 16, 2017 2:47 am


you bring my heart to life again
now I can see in
ULTRAVIOLET
Hoe kon ze zelfs maar insinueren dat hij alleen maar van haar hield als hij drugs gebruikte? Er was maar één ding dat hij na de afgelopen dagen met absolute zekerheid kon zeggen. Hij hield van haar, oprecht en met heel zijn hart. Er was geen ander die hij ooit zo intens lief had gehad als haar. Dat ze nu zo’n dingen zei, brak zijn hart op een manier waarvan hij het bestaan niet eens had kunnen inbeelden. Dus deed hij wat hij altijd deed, in situaties als deze. Hij trok zich terug. Weg van de bron die de pijn veroorzaakte. Het was zijn manier om met dit soort dingen om te gaan. Wegrennen, het allemaal in een hoekje schuiven en er absoluut niet mee dealen. Daar had hij momenteel ook gewoon de energie niet door. Dus dwong hij zichzelf om afstand te nemen van haar. Hij stond op, voelde onmiddellijk de gapende leegte die ze achter liet. Maar hij moest dit doen. Als hij haar ging smeken, dan zou ze hem alleen maar verder zijn graf in duwen. Als hij haar de kans gaf om haar gedachten uit te spreken, zou hij er waarschijnlijk niet meer bovenop komen.

Dus hij gaf haar die kans niet. Als ze het echt wilde uitmaken, dan hoefde hij het niet expliciet te horen. Hij stond op het punt om weg te gaan, toen er een verrassend duidelijke ‘no’ te horen was. 'No that's not what I mean. That's not something I'm planning on doing for a very, very long time, alright?' Zei ze, en hoewel hij het niet wilde toegeven, was dit precies wat hij wilde horen. De vraag was alleen of ze het ook oprecht meende, of dat ze het alleen maar zei omdat ze wist dat het zou werken. 'I mean we need to stop... We only know each other when we're high and it's... it's a bad thing, Os,' Mompelde ze vervolgens. De jongen onderdrukte een zucht. Ze had wel een punt. Maar toch, ze had hem eventjes wel enorm bang gemaakt. 'What I'm trying to say is, maybe we should... enjoy them one more time and then stop. We'll find another way.' Zei ze toen, nadat ze zijn hand beet had gepakt en die tegen haar kaak aan had gedrukt.

De emoties hadden zijn keel dicht geschroefd. Hij kon niks meer uitbrengen, maar dat hoefde ook niet. Hij ging simpelweg weer zitten, zijn arm deze keer om haar heen. Hij trok haar tegen zich aan en wreef zachtjes over haar schouder. ”I’m sorry, you just.. You just really scared me alright”, Zei hij na een tijdje. Hij draaide zijn hoofd en begroef zijn gezicht in haar haren. ”You’re right though. I’m so sorry for dragging you into it”, Vervolgde hij, beseffend dat hij de aanzet had gegeven tot deze hele verslaving. ”We’ll figure something out tomorrow. Do you want me to take you to bed now?” Vroeg hij toen, misschien zou ze zich beter voelen als ze comfortabel neer kon liggen.

Terug naar boven Ga naar beneden
Clarke Guerra

Clarke Guerra

Aantal berichten : 527
IC-berichten : 129
Leeftijd : 25
Accounts :
. Clarke
. Louise


Character sheet
Bijzonderheid: Descendant of Aphrodite + Colour Saturation Manipulation
Uiterlijke leeftijd: 19
Quote: You bring my heart to life again now I can see in ultraviolet
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptyza nov 18, 2017 5:06 pm

Ultraviolet Clarke12
It's just medicine

Het weer voelen van zijn armen om haar heen luchtte haar op op een manier die ze haast niet kon beschrijven. Clarke was bang geweest dat de duisternis en de leegte die ze tijdens haar overdosis had gevoeld haar weer zouden overspoelen en dat Oskar er dit keer niet zou zijn om haar bootje weer recht te trekken. Hoewel zijn armen nu op haar schouders rustten, voelde het alsof er juist een enorm gewicht vanaf viel. Tijdens haar woorden had ze wel gehoopt dat ze hem zouden overtuigen om niet weg te gaan, maar nu durfde ze echt pas haar ademhaling te laten ontsnappen. Hij was er weer. Hij was weer bij haar en de leegte was weer verdwenen. Gek hoe een schaduw als hij haar schaduwen wist te verjagen. 'I’m sorry, you just.. You just really scared me alright.' Clarke liet haar ademhaling tussen haar lippen ontsnappen en genoot van de sensatie van haar kriebelende haar en zijn nabijheid toen hij met zijn gezicht haar lokken in dook. De vlinders vochten om de misselijkheid te verjagen, die eindelijk een beetje wegebde. 'You’re right though. I’m so sorry for dragging you into it.' Oh ja. Ze hadden het over iets. Iets dat serieus was. Rimpeltjes verschenen in haar voorhoofd terwijl ze haar voorheen gesloten oogleden weer openden. 'We’ll figure something out tomorrow. Do you want me to take you to bed now?' Een bed. God ja. De muur voelde plotseling erg oncomfortabel tegen haar rug. Voorzichtig boog ze haar nek, tot haar hoofd op zijn schouder rustte en knikte. Ze richtte haar blik op naar die van hem en sprak toen; 'Don't apologise, it's not your fault.' Plotseling zag ze hoe zijn donkere omlijning van even geleden was afgezwakt. Alsof het lichter was geworden. Ze knipperde even met haar ogen, maar het bleef op dezelfde plaats. 'It may sound... stupid, but I think this was some sort of reset button. Like it all changed. I don't know what exactly but something's just... different.' Hoe verder haar woorden zich vorderden, hoe minder er van verstaanbaar werd. Tijdens het praten waren haar ogen ook langzaam dicht gevallen en uiteindelijk had ze ze met moeite een paar seconden open gekregen. Oskars idee klonk nu alleen nog maar aanlokkelijker. Het klonk alsof ze weer hevig onder invloed was en wat ze gezegd had een ter plekke verzonnen dwaaltocht die haar vermoeidheid voor haar had verzonnen, maar in werkelijkheid zat Clarke er helemaal niet zover naast. Er was iets veranderd.

Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t151-clarke-guerra
Oskar Skygge

Oskar Skygge

Aantal berichten : 872
IC-berichten : 172
Leeftijd : 27

Character sheet
Bijzonderheid: shadow manipulation
Uiterlijke leeftijd: 16
Quote: the memories haunt me, I know that they haunt you too
Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Emptyma dec 04, 2017 12:17 am


you bring my heart to life again
now I can see in
ULTRAVIOLET
Uiteraard had hij al vaak genoeg nagedacht over het moment dat hij haar overtuigd had om zo’n pilletje te proberen. Omdat het hem hielp. Omdat het haar ook kon helpen. Daar was hij zo zeker van geweest, en nu zat ze hier, haar hele lichaam kapot door diezelfde pilletjes die ze van hem had gekregen. Uiteraard voelde hij zich schuldig. Hij had haar in deze toestand geduwd. Door zijn invloed was ze bijna dood geweest. Het had echt niet veel gescheeld. Haar hart had er verdomme mee opgehouden. Ze had alle recht om hem uit haar leven te willen. Gelukkig deed ze dat niet. Ze hield hem net op tijd tegen. Het leek alsof ze zijn hart nu ook weer een kickstart gaf, gezien het had gevoeld alsof het ook even had stil gestaan. Opgelucht ging hij naast haar zitten, zijn arm om haar heen. Een excuus van zijn kant was wel op zijn plek tho. Het was namelijk nog steeds allemaal zijn schuld. Ze had hier niet om gevraagd, kon hij zich wel voorstellen. Want wie zou nu vrijwillig zo willen leven? Er kwamen alleen maar slechte consequenties van.

'Don't apologise, it's not your fault.' Zei ze. Hij wilde wel discussiëren dat het wel zo was, maar hij liet het maar zo. Ze had er vast de energie niet voor. Nog voor hij iets kon zeggen, begon ze weer te praten. Nogal onduidelijk en onsamenhangend. Hij besloot er ook maar niet te veel aandacht aan te besteden. Ze was nog steeds onder zware invloed van de drugs, dus het was normaal dat haar gedachten overal en nergens heen gingen momenteel. "Let's get you to our room, shall we?" Zei hij daarom. Hij draaide zich wat meer naar haar toe, ging op zijn knieën zitten en sloeg zijn andere arm ook om haar lichaam. Gelukkig zaten ze al in het donker. Door zijn vermoeidheid ging het iets trager dan anders, maar hij kwam wel nog precies op de plek uit die hij in gedachten had gehad zonder tegen iets op te botsen.

Het bed stond haar al op te wachten. De jongen hees zichzelf overeind, om haar vervolgens van de grond te scheppen. Met zijn ene arm onder haar bovenlichaam en zijn andere onder haar knieën, liep hij richting het bed. Zachtjes liet hij haar er op zakken. ”Do you need anything else? Nothing is off limits, for once“, Zei hij, en ondanks de situatie moest hij zachtjes lachen. Ze waren beiden echt fucked up, maar daarom ook wel een perfect match. En niets of niemand zou hem iets anders kunnen wijsmaken.

Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud




Ultraviolet Empty
BerichtOnderwerp: Re: Ultraviolet   Ultraviolet Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Ultraviolet
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Peculiar Children :: 
Miss Bluebonnet's abode
 :: f i r s t . f l o o r :: c i n e m a
-
Ga naar: