The Crash

Ehtan had zich op een bankje op het enkele stukje gras wat hij in dit hele godvergeten dorp gevonden had gevestigd, zijn handen diep in zijn winterjas gestoken. God, wat was het hier altijd koud. Hij hoopte hier windstil te zitten, eindelijk. Plotseling voelde hij echter een vlaag van tergende luchtstroom tegen zijn jas duwen, alsof deze zijn kou wilde infiltreren tot het punt waarop Ethan weer zou gaan trillen. Hij gaf zich gewonnen aan de rilling die over zijn rug rolde. Wat chagrijnig verstopte hij zich dieper in zijn kleding en draaide zijn hoofd toen hij plotseling zag dat de wind afkomstig was geweest van een persoon. Natuurlijk, hij had zich er niet over hoeven verbazen. Hij wist inmiddels wel dat haast alles mogelijk was in deze zogeheten 'tijdslus'. Hij duwde zijn verbijstering aan de kant om het besluit te maken de jongen, die zojuist verrassend nonchalant vanuit de lucht op het gras geland was, aan te spreken. 'Goedemiddag,' begon hij, nog altijd een beetje mopperig, 'Zou je je wind de volgende keer alsjeblieft bij je kunnen houden?'

NOTE: Dit is eventjes een kleine reactie, misschien daarom dus niet zo'n goed voorbeeld. Normaal gesproken had ik bijvoorbeeld een inleiding geschreven -hoe komt het dat Ethan terecht is gekomen op het bankje, waarom is hij chagrijnig? enz.- Hier mag je op reageren, als je wilt c: Zoals Tess al zei, is het een goed stukje, dus keep up the good work! Ik wil er echter nog wel even bij vermelden dat we in deze RPG de regel hanteren dat we vanuit een hij/zij-perspectief schrijven, en dus niet in de ik-vorm. Het maakt het wel het gemakkelijkst als je je bij de volgende post daar even op aanpast, maar verder; super!

Tot zijn verbazing, maakte de jongen zijn excuses voor de kou die hij zojuist had voortgebracht. Het maakte Ethan iets toleranter, al liet hij dat niet zien. Hij hield nog steeds, diezelfde, gedesinteresseerde blik op zijn gezicht. Toen hij echter een zekere warmte om zich heen voelde, trok de jongen zijn aandacht. Een vage glimlach speelde om zijn lippen terwijl hij even genoot van de afwezige kou. Voordat hij de jongen erop aan kon spreken, stak hij van wal met een verhaal. Het scheen hem net gebeurd te zijn dat hij haast was onderschept door een auto, maar zijn gave voor windsturing had ingezet om te ontsnappen. Het was maar goed dat de gewone dorpsbewoners dit soort incidenten de volgende ochtend weer waren vergeten, anders zouden de arme schepsels echt een trauma oplopen. Ja, Ethan voelde zichzelf af en toe best verheven boven de gewone, en daarmee saaiere mensen, maar hé, hij had tenslotte hard getraind om zijn bijzonderheid onder de knie te krijgen, en mocht er ook wel eens de vruchten van plukken, vond hij. 'Handig, zo'n bijzonderheid,' grijnsde hij. 'Was die warmte ook van jou?' vroeg hij, nu plotseling toch oprecht geïnteresseerd. De jongen stelde zich voor als Alex, en vroeg daarna naar zijn naam. 'Hé Alex, Ethan hier,' Hij haalde zijn hand even uit zijn jaszak om deze, als wijze van begroeting, op te steken. Hij wilde hem weer terug stoppen, maar bedacht zich toen. Als hij zijn hand toch al aan de kou had blootgesteld, kon hij er net zo goed gebruik van maken. Ethan schoof op en klopte op het vrijgekomen gedeelte van de bank naast hem, om aan te bieden of hij niet naast hem wilde komen zitten. 'Laat me raden, jij verblijft zeker ook in mevrouw Bluebonnets lus?' Het zou niet gek zijn. Sterker nog, het zou zeer vreemd zijn als hij niet in de tijdlus woonde.

NOTE:

Geen probleem Lukas! Je gaat heel goed in op de informatie die ik je gegeven heb, dat is heel belangrijk bij het RPG'en dus houd dit zeker vol! c: Als enige opmerking heb ik de zin 'Alex vertelde uitgebreid hoe hij ternauwernood kon ontsnappen aan een aanrijding'. Dit mag uitgebreider, en het liefst eigenlijk uitgeschreven welke woorden je gebruikt, zodat ik daar als karakter op in kan spelen. Je mag natuurlijk wel zeggen 'dat hij zijn excuses aanbood' en plaats van ''Excuses,' zei hij', maar wanneer je een heel verhaal neer wilt zetten, is het voor de medespelers handiger dit uit te schrijven. Verder, fijn dat je je vertelperspectief hebt aangepast en ik merk ook zeker verbetering in je woordkeus!

Ethan gunde de Alex een knikje toen hij hem complimenteerde over zijn naam. Het kwam misschien wat bitter over, maar de naam was hem door zijn ouders gegeven. Het was een naam die niets meer voor hem betekende. Zijn ouders waren verleden tijd, vage figuren uit een ander verhaal van zijn leven. Toen de jongen naast hem ging zitten forceerde hij echter een glimlach naar het voor hem nieuwe gezicht. Ethan was stiekem best blij dat hij in de lus terecht was gekomen. Een nieuw leven. Een nieuwe start. Ethan liet zijn verkrampte houding los en ontspande zijn schouders bij het voelen van nog meer plotselinge warmte. Alex had bevestigd dat deze van hem afkwam, dus keek hij de jongen met enige vorm van dankbaarheid op zijn gezicht aan. Toen grijnsde hij. Zo slecht was dit nieuwe gezelschap nog niet. 'Dat is goed geraden van jou, maar ik ben wel nieuw, ik ken nog niet veel mensen,' bevestigde Alex zijn eerder gestelde vraag. 'Het is fijn dat ik je mag leren kennen,' voegde hij eraan toe. Hoewel Ethan wat ongemakkelijk verschoof bij de knipoog die de jongen hem gaf, voelde hij weer hoe hij eindelijk van die godvergeten kou af was, en antwoordde; 'Insgelijks.' 'Welke bijzonderheid heb jij en zou je me wat meer kunnen vertellen over deze lus?' vuurde de nieuwsgierige jongen nieuwe vragen op hem af. Ethan lachte kort, voor zich uit kijkend. Hij was niet zo gretig naar informatie geweest toen hij hier voor het eerst kwam, dat was toch wel vreemd geweest eigenlijk. Hij had sowieso niet zoveel contact gemaakt, en was meer op zichzelf. 'Wel,' draaide hij zich naar Alex toe, 'Met mijn bijzonderheid kan ik... dingen verplaatsen zonder ze aan te raken, even kort door de bocht.' Onbewust strekte hij zijn vingers uit om een leeg blikje cola wat iemand had ingedeukt en voor het bankje had neergegooid de lucht in te laten zweven. Het was niet bijzonder voor hem, natuurlijk. Het was een onderdeel van zijn dagelijkse routine, en hij gebruikte zijn bijzonderheid dan ook vaak genoeg om het leven makkelijker te maken. 'En de lus...' vertelde hij, het blikje nog altijd laten zweven, 'Ik weet niet hoeveel je er al van gezien hebt? Ben je ooit eerder in een lus geweest?' Ethan was zowaar verwikkeld geraakt in een gesprek. Dat was nieuw.

NOTE: Mooie post! Je taalgebruik gaat heel erg vooruit, en je doet echt iets met de tips die we je hebben gegeven, dat is super.

Hoewel hij niet het hele verhaal had verteld en slechts een samenvatting, en hoewel wat op zijn schouders lag niet met een paar zinnen zou verdwijnen, voelde Ethan zich opgelucht. Alsof zijn moeders woorden waar waren leek het haast. Alex leek even niet goed te weten wat hij moest zeggen, maar daar had hij op een vreemde manier begrip voor. Het was ook niet erg, Ethan had het fijn gevonden om even zijn hart te luchten op dit koude bankje. 'Wat erg voor je, voor je zusje en voor jou. Ik weet niet goed wat te zeggen om eerlijk te zijn,' gaf hij toe. Ethan had zijn handen weer in zijn zakken gestoken en schonk de jongen een waterige glimlach. Wat hij moest antwoorden wist hij ook niet zo goed. Hoe hij om moest gaan met medeleven was hem immers een raadsel. Gelukkig kon hij het gesprek een andere richting in sturen.
Nou mijn ouders ken ik niet en die heb ik nog nooit gezien. Mijn ouders lieten me achter toen ik nog een baby was, ze wilde namelijk geen baby. Ik werd gelukkig opgevangen door mijn nonkel en tante. Zij hebben mij opgevoed samen met mijn nicht Jilly.' Tijdens zijn woorden had Ethan hem enkel aangekeken. Zijn ouders mochten dan dood zijn, maar ze hadden in ieder geval van hem gehouden en hem zoveel mogelijk steun geboden. Alex' ouders hadden hem letterlijk afgestaan zonder de moeite te nemen hem ook maar te leren kennen. Dat moest pas voor veel twijfels zorgen. 'Pff,' zuchtte Ethan schamper, 'als ze hadden geweten wat voor coole gave je hebt hadden ze je sowieso gehouden.' Een kleine grijns vergezelde zijn ietwat duistere humor. Natuurlijk had hij goede intenties om hem op te vrolijken, maar dit was nu eenmaal Ethans manier van communiceren. Of het goed zou vallen wist hij niet. Daar moesten ze dan nog maar achter zien te komen. 'Je moet een goede band hebben met Jilly,' trok hij de gewaagde conclusie. Wonder boven wonder wilde iets in hem dit gesprek namelijk erg graag op gang houden.