Welkom
Rules
Guide
Time line
Key words

P l o t ;
Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer... Lees verder!

[TW] This sadness is a curse Birdpl11

T e a m
Admin
Viccy
Admin
Zeal
Mod
Connor
Mentor
Olivia

S w a p



C o u n t
#


C r e d s ;
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:


[TW] This sadness is a curse Firefo11
15 oktober 2016


[TW] This sadness is a curse Birdpl11

Deel
 

 [TW] This sadness is a curse

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Alastor Amarith

Alastor Amarith

Aantal berichten : 153
IC-berichten : 68
Accounts : Melvin, Levi, Alastor, Riven, Matthew, Sean, Chinchilla, Tawnee


Character sheet
Bijzonderheid: Zombie
Uiterlijke leeftijd: 15 y/o
Quote: The dead should be dead, they can't love, that's why they're dead
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptydi sep 05, 2017 12:34 pm

[Trigger Warning: Depressief getinte post]




tears burn like acid


Hij was niet meer terug gegaan naar het huis na het incident met Seji. Waarom zou hij ook? Stil zat hij in een steegje, niks te doen. Te malen over hoe verschrikkelijk hij wel niet was. Over wat een persoon hij was. Wat een kind was hij ook... hij durfde zelfs niet terug te gaan om zijn fouten onder ogen te komen. Hij kneep zijn ogen even toe, een verse lading aan tranen waren klaar en stroomden over zijn wangen heen. Hij wilde niet meer, hij wilde niet meer opstaan en verder gaan. Hij wilde hier blijven zitten tot het laatste beetje vlees van zijn botten was gerot. Tot een hond zich tegoed zou komen doen aan zijn vlees... Hij slikte even. Het was nu al twee dagen geweest. HIj was de steeg ingelopen en was letterlijk ter plaatste snikkend ingestort. Gedachten raasden door zijn hoofd heen. Allemaal zijn schuld, zij schuld, hij moest weg, weg, weg. Hij hijgde even en kneep zijn handen tot vuisten. Niks, er was niks goed aan hem. Hij was dood om een reden, hij moest verdwijnen, hij hoorde onder de grond. Hij behoorde hier niet. Waarom had hij geprobeerd vrienden te maken? Waarom had hij gedacht dat het deze keer wel zou gaan? Liefde... Ja... Inderdaad. Er was een reden waarom er nooit op een trouw vows werden gedaan over de dood. Ja, tot de dood ons scheid. Daar was dus een reden voor want zelfs de levende dood kon het niet aan. Wie hield hij ook voor de gek, hij was de enige die niet levend hoorde te zijn huh... HIj snikte even en beet op zijn onderlip. Waarom... Waarom was hij zo? Waarom was hij zo vreselijk. Waaro-
I wish you were never born. You were right mommy, you were right... Just die already you piece of shit! yes mommy, yes please, please, I wanna die. You're so useless! Stupid child! yes, yes he was very stupid and yes... I'm useless mommy. I'm useless... I'm useless. Useless...
Gedachten van zijn moeder stroomden door hem heen en gaven hem een niet al te goed gevoel. Hij was nooit geliefd geweest. Waarom... Waarom had hij het altijd willen maskeren als liefde? Waarom had hij zelfs de band met Seji willen maskeren tot liefde? Hij kon geen liefde hebben, hij mocht geen liefde hebben want hij was nutteloos. Hij was lelijk, hij was een monster. Hij verdiende niks, niks, niks! Zelfs de dood verdiende hij niet. Hij verdiende enkel een eeuwige pijn, dat was het enigste dat hem goed genoeg was. Hij snikte even luider terwijl hij langzaam zijn hoofd tegen de muur legde en even zijn donkere ogen toekneep. Zijn gesnik werd even wat luider terwijl zijn hele lijfje weer begon te trille van de emotionele impact. Niemand, niemand zou ooit van hem houden. Hij zou nooit kunnen zien en ervaren wat anderen meemaakten, want hij was een niemand. Hij kon niks, was voor niks goed, kon niemand gelukkig maken, was een mislukking, een misbaksel, dead meat, te traag, te vuil, te lelijk, te raar, te dom, te jong, te... te... Hij was gewoon een complete verspilling van ruimte. Hij kon niks goeds doen, hij kon niks klaarspelen, hij was niks waard, hij kon niks waard zijn. Hij snikte even luider en liet de negatieve gedachten in hem sijpelen. Niemand hoorde hem hier en er was ook niemand die voor hem zou gaan zoeken. Want dat besefte hij nu wel ook; wie zou er voor hem zoeken als hij vermist was. Juist ja, niemand. NIemand gaf om hem, maar dat wist hij al zoveel langer dan vandaah... Maar toch brak het hem nog meer. Hij, hij had zoveel mis gedaan en nu nu was hij hier, aan het huilen. Hij verdiende het niet om te huilen. Hij verdiende dit alles zelfs niet. Wat dacht hij wel niet, dat hij mocht huilen? Dat hij verdrietig mocht zijn? Nee, hij kon dat niet zijn want het was zijn schuld, zijn schuld, zij fucking schuld!

Niemand zou hem ooit begrijpen hmn. Vier dagen was het nu en hij had gister een schop gevonden. Hij was overeind gekomen en was opzoek gegaan naar iets, maar hij wist nog niet echt wat. Met zijn vuile kleren en rode ogen had hij rond gelopen en niet gestopt. Uiteindelijk had hij gewoon een schop gevonden... Zijn gedachten waren meteen overgeslagen in een negatieve reactie waarbij hij gewoon trillend het ding had genomen. Hij kon maar beter verdwijnen, terug naar de plek waar hij vandaan was gekomen... Onder de grond... Stilletjes was hij dan ook opzoek gegaan naar het eerste het beste stukje grond. Dat was ergens in het park die in het dorpje was. Die had hij rond schemeravond gevonden. Hij keek zelfs niet op naar de hemel, die prachtig begon te kleuren... Nee, hij richtte zich meteen tot het park en begon te wandelen. Uiteindelijk kwam de jongen met de ingezakte houding tot stilstand. Stilletjes zette hij het voorwerp in de grond... Om met langzame scheppen aarde vanuit de grond te halen en naast te zetten. Zijn ogen halfdicht, maar de tranen bleven maar komen. Hij kon ze niet stoppen, wat ene vreselijk iemand was hij ook. Hoe kon hij blijven huilen als hij het monster hier was, als hij degene was in de fout. Hij trilde onder elke beweging en had duidelijk moeite met de put te graven maar goed... Die nacht begon het al duidelijk te worden wat voor put hij aan het maken was, rechthoekig gevormd, net groot genoeg voor iemand zoals hem, klein van postuur, niet al te breed. Het zou perfect zijn. Niemand zou hem hier kunnen vinden, een paar meter onder de grond... En dan zou hij niemand meer pijn kunnen doen. Hij zou eindelijk zijn verdiende loon krijgen, voor de rest van zijn dagen.


keep those demons on a leash


Sean ♥

Terug naar boven Ga naar beneden
Jeremy Suthcliff

Jeremy Suthcliff

Aantal berichten : 88
IC-berichten : 54
Leeftijd : 26
Accounts : ~Jeremy, Haythel, Jinn, JR, Zeal, Tissa, Elesis, Namida, Link, Gerome, Seji, Penelope, Laxus, Jake, Jackie

Character sheet
Bijzonderheid: Dark warlock || Grim reaper
Uiterlijke leeftijd: 21
Quote: Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite.
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptydi sep 05, 2017 3:16 pm




Life hurts a lot more than death


Zwijgend had Jeremy weer plaatsgenomen in het café. Hij had café al bestempeld als het zijne, maar het overnemen zou niet gaan. Als hij het één dag had overgenomen zou hij het de volgende dag weer moeten doen. Het was een lus die aan de ene kant handig was, maar aan de andere kant o zo irritant. Hij kon niet ‘the usual’ bestellen, want de bartender herkende hem niet. Hij zo nog elke avond weer die paar dronkenlappen moeten vermoorden die de avond zouden verpesten. Maar ach, ondanks dat was het de perfecte plek om te verblijven. Hij kon de mensen van de andere mensen onderscheppen. Andere mensen? Ja de mensen die kennelijk niet bij de lus van eindeloze herhalingen hoorde, maar een eigen leefde. Jeremy was nog niet geheel erachter waar deze mensen zich bevonden, maar hij ging er vanuit dat zijn zonen zich daar ook bevonden, samen met zijn huurmoordenaars en spionnen. Voor nu had Jeremy nog geen haast om uit te vinden waar of wat het was. Hij wou enkel de mensen spreken die niet werden aangetast door de herhalingen. Hij wou ze ondervragen en informatie opmaken. Zodra hij genoeg informatie had zou hij overgaan op actie. Maar nu nog niet. Een paar weken geleden had hij nog een kattenjong gevonden in een steeg. De opvallende jongen had vier lijken achter gelaten. Het sprak Jeremy aan. Hij hoefde ook geen moeite te doen om de jongen aan zijn voeten te verwerven. Hij hoefde enkel een baan aan te bieden en te zeggen wie hij was, en de jongen, genaamd Seji, ging akkoord. Jeremy had hem vervolgens enkel gezegd om te blijven waar hij was. De jongen zou nog een training moeten ondergaan voordat hij echt voor Jeremy kon gaan werken, maar die training kon de jongen nu niet krijgen aangezien die in Jeremy’s lab moest plaatsvinden. Daarbij dacht Jeremy erover om het kattenjong nog wat extra’s te geven. De jongen was sterk en snel, maar was niet sterk genoeg in vergelijking met andere experimenten. Hij moest iets hebben wat hem gevaarlijker zou maken. Wat had Jeremy nog niet gedachten, maar hij kon vast wel iets bedenken.

De avond was gevallen. Dezelfde gasten kwamen weer binnen en Jeremy zag niemand opvallend. Hij besloot het café maar te verlaten. Zijn spieren voelde stijf aan van het stilzitten. Hij rolde kort zijn schouders, waarna hij het café verliet en maar besloot een stukje te gaan lopen. Misschien zag hij dan nog iemand bijzonders en daarbij zou hij ook maar even moeten eten. Jeremy kwam tot een halt en schoof de ring van zijn vinger. Hij kon de ring nog in de zakglijden van zijn jas voordat zijn lichaam zich begon te veranderen. Een zwarte doek gleed over zijn lichaam heen. Duisternis volgde. Zijn handen waren klauwen. En dat was alles wat je kon zien. Geen gezicht. Niks. Jeremy vloog vervolgens op en begon het dorpje af te struinen op maaltijden. Het viel echter tegen. Het was rond etenstijd dus de meesten zouden nu eten en dus binnen zitten. Jeremy kon op zich wel een huis binnenvallen of gewoon de groep mensen van het café vermoorden, maar hij had geen zin in te veel moeite. Hij wou een makkelijke, snelle hap. Zijn blik viel uiteindelijk op een gedaante die eenzaam in het park stond. Het park was verder zo goed als leeg. Perfect. Jeremy schoot er naar toe, maar op een paar meter afstand bleef hij in de lucht hangen. Dat was vreemd. Heel vreemd. Dan doelde hij nog niet eens op het feit dat de jongen een gat aan het graven was dat op een graf leek. Nee. Hij duidde op het feit dat de jongen geen ziel leek te hebben. Hij had wel een ziel, maar.. Geen levende? Jeremy wist niet wat hij ermee moest, maar het was duidelijk dat hij dit nog nooit had meegemaakt en dus staakte hij zijn eerste plan. Hij zette zichzelf terug op de grond neer en schoof de ring terug om zijn vinger waarmee hij terug veranderde naar zijn mensen gedaante. Zijn blik ging naar de jongen die bezig was met graven. Jeremy liep naar de jongen toe. ”What are you boy?” vroeg hij meteen. Het was overduidelijk dat de jongen niet zoals de andere mensen was.


Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t577-jeremy-suthcliff
Alastor Amarith

Alastor Amarith

Aantal berichten : 153
IC-berichten : 68
Accounts : Melvin, Levi, Alastor, Riven, Matthew, Sean, Chinchilla, Tawnee


Character sheet
Bijzonderheid: Zombie
Uiterlijke leeftijd: 15 y/o
Quote: The dead should be dead, they can't love, that's why they're dead
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptydi sep 05, 2017 4:48 pm




tears burn like acid


Seji haatte hem, Seji haatte hem. Dat was het enigste waar hij momenteel aan kon denken. Het was niet dat Alastor iets had om naar uit te kijken, nee, hij was dood.. Hij zou nooit meer naar school kunnen gaan en een mogelijke job kunnen krijgen of een gezin kunnen starten. Voor hem was er geen einddoel meer, voor hem was er enkel dwalen en zoeken naar iets om de pijn te verzachten. Maar hij was het niet waardig, de verzachting, hij was het helemaal niet waardig. Als een golf die het strand op kwam gerold voelde hij de negatieve emoties meteen terug komen. Zijn schop zakte even dieper in de aarde weg waarde hij snikkend wat naar voren kantelde en hij trillende stabiliteit probeerde te zoeken. SNikkend schudde de jongen meteen zijn hoofd waarna hij helemaal door zijn benen zakte en met een zachte plof de put in viel. Hij probeerde kalm adem te halen en even rustig te worden, maar zelfs dat werkte niet, dus hij stopte maar met ademhalen als het niet nodig was. Hij snikte enkel en nam wat lucht in zich om het gesnik te laten horen. Hij was zo van slag, hij wist niet of hij ooit nog iets goeds van zichzelf kon denken na vandaag. Nee, hij had nooit positief over zichzelf mogen denken om mee te beginnen. Hij was niks waardig. HIj was zelfs zijn eigen liefde niet waardig. Zijn handen klemden zich meer op de schop heen waarna hij zich wat rond het ding klemde en snikkens het in een knuffel nam. Zijn hoofd lag in de vuile aarde, die nog wat vochtig was van de regen die die middag had opgespeeld. Hij voelde zich vuil, maar zo voelde hij zich altijd. Hij verdiende ook niks anders. Dit was wat hij ko hebben en dat wist hij. Met een zacht gesnik duwde hij zich weer wat recht waarna hij trillend overeind kwam in de put. Stil keek de jongen naar zijn eigen gemaakte graf, het moest dieper... Dat was het enigste dat door hem heen ging. Stil boog hij zich weer naar voren waarna hij met stille halen het graf door bleef graven. Ondanks dat hij niet zo sterk was werd hij niet moe en moest hij dus geen pauze inlasten. Zijn rottende spieren konden de hevige inspanning voor een lange, al dan niet oneindige, tijd aanhouden. Hij wist dat van zichzelf en was dan ook niet van plan te stoppen tot het klaar was. De enigste limiet aan zijn doorzettingsvermogen waren zijn gedachten en... Hij was wel erg uit op dit te maken nu, niks zou hem echt tot een halt kunnen roepen, hij wilde niks anders... Hij verdiende niks anders. Want echt willen... Nee, ALastor was als de dood voor het levend begraven worden maar who cares about his feelings, he sure didn't.

Rustig vervolgde de bruinharige jongen zijn acties, zich niet bewust zijnde van het feit dat anderen hem gewoon konden benaderen. Nee, dat besef had hij momenteel niet... En als het wel zo was zou hij er geen aandacht aan besteden. Hij zou toch niet horen als ze kwamen en zo wel reageerde hij te traag om te zien wie het was. Er was ook niks goeds aan hem... Daarbij wat voor voordeel zou hij daarvan hebben? Mindo en Seji zouden hem net komen zoeken, niemand zou hem komen zoeken. Het zouden waarschijnlijk de mensen van de loop zijn dan... En due kon hij dan beter eten dan wat anders. Het was een verschrikkelijk iets voor hem, om ook toe te geven aan die honger en dat soort statische dingen. Maar wat carede het nog, hij had bewezen een verschrikkelijk vies monster te zijn. Hij wist zelfs niet hoe het kwam, hij wist dat het niet hem was geweest, maar ertegen vechten had hij ook niet gedaan. Of hij zich ertegen had kunnen verzetten? Alastor wist het niet, hij wist het echt niet... Maar het was alsof hij al die tijd in een droom had gelegen en het besef van alles was zo ver weg geweest, alsof het in de background aan het spelen was op enkele meters van hem. Maar het was zij schuld, zijn dikke vette schuld! ”What are you boy?” Geschrokken kromp de zombie even ineen bij het horen van een stem. Hij stopte spontaan met graven en slikte even van nerveusiteit. Langzaam draaide de jongen zijn hoofd even, waarna zijn lichaam in een kwartslagbeweging volgde. Zijn donkere ogen zagen al snel iemand staan aan de rand van de put waar hij in zat. Alastor keek even met grote waterige ogen op naar de ander. Alsof hij helemaal niet wist wat hem overkwam.... Voordat hij weer begon te snikken. Tranen begonnen weer over zijn wang te rollen waarna hij zijn ogen van de ander haalde en met zijn arm even wat van de zoutige druppels weg te krijgen, maar het hielp niet, ze bleven maar komen... De vraag was dan ook langzaam binnen gekomen en toen dat was kromp hij nog meer ineen en begon zijn lijf te rillen. Zijn gesnik stierf wat af... Hij durfde het graf niet uit te komen om de ander recht aan te kijken, hij durfde het gewoon echt niet. Wat bedoelde hij met die vraag...? Wat... Wat had hij verkeerd gedaan naar die man..? Was hij hier door Seji? Nee, dat kon niet, tenzij hij hem echt kwam vermoorden of martelen. Maar dat verdiende hij, dat verdiende hij gewoon heel hard. Na enkele seconden slikte hij dan ook, hij huilde nog steeds maar maakte geen geluiden meer, zijn lijfje trilde echter wel. Het lichaam was wat onderuit gezakt en zat nu neer in de put. Zijn donkere wateruge ogen werden weer opgericht, zijn handen om de schop werden even verlegd. Zo hield hij het al snel meer vast in een knuffelbeweging, als automatisme. Hij wist niet wat hij nu moest zeggen tegen de ander. Maar okay dan... "I'm a monster," murmelde hij zachtjes waarna hij meteen zijn ogen weer afsloeg. "A nobody..." zei hij zachtjes, zijn stem trilde en beefde bij elke toon die hij uitsprak. Niet alleen door het vele huilen maar ook gewoon omdat hij niet wist waarom en wat hij moest zeggen. Wat wilde de ander van hem? En wat deed hij hier? Nja, wat maakte het eigenlijk nog uit... Niks, het maakte gewoon allemaal niks meer uit. Stilzwijgend keek hij dan ook al snel naar zijn voeten, zijn houding afhangend en ingezakt terwijl het steun zocht bij de muur die een deel van de put vormde. Zelfs zijn schouders en bovenlichaam rezen niet, want ademen... Daar had hij nu geen zin meer in.


keep those demons on a leash


Sean ♥

Terug naar boven Ga naar beneden
Jeremy Suthcliff

Jeremy Suthcliff

Aantal berichten : 88
IC-berichten : 54
Leeftijd : 26
Accounts : ~Jeremy, Haythel, Jinn, JR, Zeal, Tissa, Elesis, Namida, Link, Gerome, Seji, Penelope, Laxus, Jake, Jackie

Character sheet
Bijzonderheid: Dark warlock || Grim reaper
Uiterlijke leeftijd: 21
Quote: Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite.
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptydi sep 05, 2017 7:19 pm




Life hurts a lot more than death


De grim reaper in hem had hem gezegd dat hij voedsel nodig had en dus zielen. De nood was niet hoog, maar Jeremy kon het beter nu doen dan dat zijn krachten de overhand namen en hij per ongeluk zijn doelwit vermoordde. Het dorp was zo goed als verlaten. Er liepen weinig tot geen mensen over straat. Uiteindelijk was zijn blik gevallen op een gedaante die zo goed als alleen in het park was. Jeremy zag pas dat de jongen een gat aan het graven was zodra hij dichterbij kwam. Als Jeremy een lijk had gezien zou hij denken dat de jongen een graf aan het graven was, maar nu zag hij geen graf. Enkel de jongen die in het graf stond. Jeremy snapte weinig van de situatie en dat was niet het enige dat opmerkelijk was. De jongen leek een dode ziel te hebben. Een ziel van een dood lichaam, maar de ziel wou het lichaam niet verlaten. Jeremy begreep er niks van, maar begreep wel dat hij dit nog nooit had meegemaakt. Dus was het zijn taak om uit te vogelen wat de jongen was. Voor hetzelfde geld kon de jongen nog van pas komen. De jongen schrok overduidelijk zodra Jeremy hem aansprak. De jongen draaide zich in een langzame beweging om naar hem. Jeremy keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Even keek de jongen hem met betraande ogen aan, totdat nieuwe tranen in zijn ogen verschenen en hij verder snikte. Jeremy keek verbaasd op, maar voelde zijn vaderinstinct al aanwakkeren. Shit had hij hem aan het huilen gemaakt? Jeremy wou iets doen om de jongen te laten stoppen met huilen, maar hij wist zichzelf tegen te houden. Hij moest niet zwak lijken. Ook al was de jongen aan het huilen en brak het ergens zijn hart. De jongen stopte met snikken, maar de tranen bleven komen. De jongen had zich moedeloos in het graf neer gezet, hield de schop vast om enige troost te krijgen leek het wel. Jeremy keek hem enkel nog zwijgend aan. Een blik werd op hem gericht. "I'm a monster," mompelde de jongen zachtjes en sloeg zijn blik af. Jeremy slikte eens. Die woorden en dit beeld deed meer met hem dan hij zou willen. Hij zelf had zich vroeger ook als een monster bestempeld. Immers joeg hij de dood rond, zelfs als hij dat niet had gewild. "A nobody..." vervolgde de jongen nog altijd zacht. Zijn stem trilde. Zijn lijf trilde. Jeremy keek op van de flashbacks van zijn verleden en keek naar de jongen. De jongen zat als een plumpudding in elkaar. Het ging door Jeremy’s hoofd heen dat de jongen dit graf misschien niet voor een ander groef, maar voor zichzelf. Was de jongen van plan zichzelf te vermoorden? Jeremy kon het niet aanzien. Hij sprong het gat in en kwam in een jongen voor de jongen. Hij ging door zijn hurken en legde een hand op de jongen zijn schouder om zijn aandacht te krijgen. ”I’m not gonna leave you behind like this,” maakte Jeremy meteen duidelijk. Echter merkte hij op hoe hij geen beweging voelde in het lijf van de jongen. Geen ademhaling beweging. Jeremy’s blik ging naar de borstkas van de jongen, maar deze ging ook niet omhoog. Jeremy’s blik ging terug naar de jongen, maar deze leek nog net zo ‘levend’ als voorheen te zijn. Het intrigeerde Jeremy. Hij voelde de nood om de jongen te helpen. Hij deed hem zoveel aan zijn vroegere zelf te denken. ”Do you want to come with me?” vroeg Jeremy out of the blue.

Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t577-jeremy-suthcliff
Alastor Amarith

Alastor Amarith

Aantal berichten : 153
IC-berichten : 68
Accounts : Melvin, Levi, Alastor, Riven, Matthew, Sean, Chinchilla, Tawnee


Character sheet
Bijzonderheid: Zombie
Uiterlijke leeftijd: 15 y/o
Quote: The dead should be dead, they can't love, that's why they're dead
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptydi sep 05, 2017 7:43 pm




tears burn like acid


Stil had hij daar gestaan, gezeten. Hij had hem verteld wat hij was, in zijn eigen ogen was hij niks anders dan dat en de enigste persoon die iets anders tegen hem had gezegd... Had hij pijn gedaan. Hij kon ook niks goed doen. Hij zweerde, hij zweerde echt, het was een vloek. Hij kon niet tot iets anders bestempeld worden. Een vis kon je ook geen hond noemen, een brandnetel was ook geen roos. Je kon geen monster een mens noemen, or... a sweet boy. Dat kon niet. Een appel was ook geen peer. En hij was geen lief persoon. Hij was geen mens, misschien was hij zelfs geen bijzondere. Misschien was hij zelf wel een hollow zonder dat hij het besefte. Nja, zij konden nog verdwijnen in het niks, lucky bastards... Als hij dat al kon doen zou zijn leven een miljoen keer beter zijn. Maar aan de ene kant, verdiende hij dat? Nee, hij verdiende niks in zijn leven. Alles wat hij probeerde verpeste hij toch, alles dat hij aanraakte had uiteindelijk toch pijn. Hij kon niks anders dan pijn bezorgen aan zijn medemens. Hij kon niks anders dan ongeluk verspreiden over mensen heen. Waar hij was, was verdriet. Waar hij at, was er een dode. Waar hij woonde, was er geen rust. Hij was een ongeluksbrenger, het kon gewoon niks anders. Een stukje vuil dat vervloekt was met alles dat men maar kon bedenken, maar ja, dat verdiende hij wel. Hij was zo zwak om altijd toe te geven aan alles, het was ongelofelijk. Zelfs een vreemde was beter om gegaan met zijn gave dan hij... En hij had er al zijn hele leven mee gezeten. Hij zat al drie jaar in dit dode lichaam en noch.. Noch konden anderen het beter besturen dan hem. Hij kon niet ruim genoeg zien om een oplossing te vinden, er was enkel angst en paniek. Hij wist het gewoon niet. Hij was niet zo dapper, hij was niet zo slim, hij was niet zo vrolijk... HIj kon op niks komen, hij kon zich enkel... Overgeven... Hij was geen vechter, zag je dat niet aan zijn laag hangende hoofd? Zijn houding was een witte vlag op zich, zelfs nog voor een gevecht zou beginnen. Wat kon hij maken? Niks, helemaal niks. Hij kon zijn eigen needs zelfs niet intomen, zelfs dat gevecht verloor hij. Wie was eigenlijk de echte Alastor nog? Hij wist het niet meer...

Een plof liet hem geschrokken opkijken en zijn donkere ogen schoten bezorgd omhoog. De man was zijn graf ingesprongen en gespannen keek de jongen naar hem. Hij had hem nog niet echt bekeken, maar wat hem wel al was opgevallen was dat hij zeker ouder was dan hem. Langzaam bekeek de jongen hem even van top tot teen, maar hij kreeg niet de volledige tijd om iets te doen, want hij ging voor hem hurken. De reactie hierop duurde een halve seconde trager dan een normaal mens. Dus het duurde even voordat hij zag dat de ander was gaan knielen en zijn ogen konden volgen. Hij voelde iets op zijn schouder en meteen keek hij ernaar, verbaasd en ietwat gespannen, tot hij na enkele seconden zag dat het maar een hand was. Hij hield zich stil en knipperde even, niet goed wetende wat hij moest doen. Wat als hij plots... Kon hij wel... Was het genoeg ald hi- ”I’m not gonna leave you behind like this,” Klonk er even... De zombie knipperde even langzaam waarna zijn ogen na een tel of twee even op de andere werden gericht. Hij keek hem even aan en bekeek hem even overduidelijk, maar de belichting was niet optimaal om alles aan hem te zien, dus hij slikte even... De woorden kwamen langzaam tot hem toe en hij wist niet goed wat hij ervan moest denken, het verwarde hem in deze situatie, dat was duidelijk. Hij... Wat... ”Do you want to come with me?” Klonk er even... Alastor richtte even zijn ogen op die van de ander. Een paar seconden verstreken voorbij, tien, twintig, een halve minuut. Stilletjes slikte hij even... Hoorde hij dat nou goed...? Een tiental seconden gingen nog voorbij waarna zijn ogen even een moeilijke uitdrukking kregen. "E... excuse me?" sprak de jongen zachtjes, duidelijk wat verward. Het was niet bot bedoeld zoals de meesten het zouden uitspreken. Het was zacht en teder, het zou zo verloren gaan als je niet goed genoeg aandacht eraan gaf. Hij wist echter niet hoe hij het anders moest vragen, het kwam en dus bracht hij het uit, dat was hoe hij fungeerde. "Why...?" klonk er even zachtjes waarna hij zijn ogen naar de grond richtte. "I'm just a waste of space," murmelde hij zachtjes, amper hoorbaar. "I'm useless..." klonk er zachtjes... HIj sloot zijn ogen even en probeerde zichzelf in te houden, maar begon weer te snikken... Zijn lijf begon weer te trillen. hij kon er niks aan doen, echt. "I'll on... Only disa... disappoint y... You," snikte hij erachter. "I can't do any... anything r... r... right," snikte hij er nog zachtjes achter, duidelijk van slag.


keep those demons on a leash


Sean ♥

Terug naar boven Ga naar beneden
Jeremy Suthcliff

Jeremy Suthcliff

Aantal berichten : 88
IC-berichten : 54
Leeftijd : 26
Accounts : ~Jeremy, Haythel, Jinn, JR, Zeal, Tissa, Elesis, Namida, Link, Gerome, Seji, Penelope, Laxus, Jake, Jackie

Character sheet
Bijzonderheid: Dark warlock || Grim reaper
Uiterlijke leeftijd: 21
Quote: Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite.
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptydi sep 05, 2017 9:29 pm




Life hurts a lot more than death


Jeremy had in eerste instantie de jongen achteloos als een experiment gezien waar hij wel wat mee zou kunnen, maar zodra de jongen zich omdraaide en bleek te huilen, kon Jeremy zijn papa zorgen niet inhouden. Het overviel hem. De jongen leek zo verloren en moedeloos. Het duurde dan ook niet lang of Jeremy trok de conclusie dat de jongen waarschijnlijk zijn eigen graf aan het graven was. Letterlijk. Jeremy nam meteen het besluit dat hij dat niet zou toelaten. Normaal was Jeremy harteloos en kon niemand hem schelen, maar kinderen en vooral kinderen van de leeftijd van zijn zonen deden hem veel. Hij zou de jongen niet achter kunnen laten of gebruiken. Jeremy wist dit en besloot er dan ook niet tegen te vechten. Zonder er verder over na te denken sprong Jeremy bij de jongen het graf in en hurkte hij bij de jongen neer. Hij legde een hand op de schouder van de jongen en maakte duidelijk dat hij hem niet zou achterlaten en hem dit niet zou laten doen. De jongen keek hem knipperend aan. Het leek niet helemaal tot hem door te dringen en hij leek het niet te begrijpen. Jeremy wachtte niet op een reactie en vroeg de jongen vervolgens of hij met hem mee wou gaan. Een vreemde en plotse vraag, maar Jeremy wist zeker dat hij de jongen zou kunnen helpen en Jeremy wou hem die hulp aanbieden. Een stilte volgde. Jeremy keek de jongen zwijgend en afwachtend aan. Hij snapte dat het een plotse vraag was en misschien een rare vraag, maar hij verwachtte toch wel sneller een antwoord. Toch probeerde hij zo geduldig mogelijk te zijn en bleef hij de jongen enkel aankijken. Uiteindelijk kwam er een moeilijke uitdrukking tevoorschijn. "E... excuse me?" sprak de jongen zacht. Het had zo zacht geklonken dat Jeremy het waarschijnlijk niet had gehoord als hij zijn aandacht niet bij de jongen had gehouden. Jeremy keek hem even aan. Moest hij zijn woorden herhalen? Nee de jongen leek de vraag wel begrepen te hebben. "Why...?" vervolgde de jongen zachtjes. Een vraag die Jeremy had kunnen zien aankomen. De jongen richtte zijn blik naar de grond en Jeremy besloot een verdere uitleg even uit te stellen. "I'm just a waste of space," mompelde de jongen zachtjes. Jeremy keek hem bezorgd aan. Dacht de jongen er echt zo over? "I'm useless..." voegde de jongen er aan toe. Jeremy slikte kort. Dus zijn vermoeden van eerder klopte. De jongen dacht echt zo min over zichzelf dat hij zich van het leven wou ontnemen. Ook al wist Jeremy bijna wel zeker dat andere mensen hem dit hadden aangedaan. Opnieuw begon de jongen te snikken. Jeremy liet haast uit reflex al zijn hand geruststellend over zijn schouder gaan. "I'll on... Only disa... disappoint y... You," snikte de jongen zachtjes. Jeremy schuifelde wat dichterbij. ”Sssh,” suste hij en hoopte dat hij misschien ook enige troost kon zijn voor de jongen. "I can't do any... anything r... r... right," vervolgde de jongen nog altijd snikkend. Jeremy drukte de jongen voorzichtig tegen zich aan. Even bleef hij zo zitten en sloeg hij zijn andere arm ook om de jongen heen. ”Don’t worry about it. I have something that you can do for me and I am sure that you won’t disappoint me,” sprak Jeremy op een gedempte toon. Hij hield een korte stilte en probeerde oogcontact met de jongen te zoeken om te kijken of de jongen de woorden in zich opnam of niet. ”I’ll show you if you want to come with me,” vervolgde Jeremy. Het zou de jongen zijn keuze zijn, maar eigenlijk zou Jeremy hem alsnog mee nemen. Hij wist nu al dat hij de jongen niet zomaar kon achterlaten.


Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t577-jeremy-suthcliff
Alastor Amarith

Alastor Amarith

Aantal berichten : 153
IC-berichten : 68
Accounts : Melvin, Levi, Alastor, Riven, Matthew, Sean, Chinchilla, Tawnee


Character sheet
Bijzonderheid: Zombie
Uiterlijke leeftijd: 15 y/o
Quote: The dead should be dead, they can't love, that's why they're dead
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptywo sep 06, 2017 6:13 am




tears burn like acid


Het was duidelijk dat de dode jongen helemaal van slag was. Hij was ook gewoon heel erg in shock over wat hij had gedaan, monster dat hij was, monster.... Hoe kon hij ooit nog zo iemand onder ogen komen? Hij had het volledig verpest. Dit was vele malen erger dan iemand opeten... Dit was pure torture. hij was echt ongelofelijk, niet? Hij slikte even, de vreemde smaak van tranen en verdriet sudderde in zijn lijf. Hij vond het vreselijk. Hij haatte dat gevoel, maar in alle eerlijkheid was het hem eigen geworden na al die jaren, alsof het zijn trademark was. Ja, het was wel echt iets an hem geworden. Al die mensen rondom hem wilden vast dat hij stikte op die tranen. Ja, dat wilde hij ook. Hij wilde ook echt stikken en neervallen en niet meer recht komen, maar helaas. Er was niks die hem kon bevrijden van deze pijn, deze verschrikkelijke mentale pijn. Zelfs als hij echt, echt dood had gewild had hij het niet eens kunnen fixen. Ten eerste zou het al een mirakel moeten zijn dat hij dat toeliet... en ten tweede? Hij... Hij kon helemaal niks maken natuurlijk. Niks kon hem doden. Zelfs als ze hem zouden ontdoen van zijn hoofd zou hij nog steeds levend zijn. Hij wist niet echt hoe dat werkte maar het was zo. Hij had het nooit meegemaakt maar ooit zou het er wel van komen... Uiteindelijk had de jonge zombie een uitbarsting gehad, duidelijk dat hij echt verdrietig was. Ja, hij kon het gewoon niet meer aan en hij zei het gewoon. Het was niet dat hij de ander niet vertrouwde, nee, hij vertrouwde zichzelf minder dan deze vreemde hier. Hij wilde geen onbekende pijn doen, dat genot zou hij zijn lijf niet geven. Hij kon dat niet maken, helemaal niet. Paniek sloeg aan een geweldige snelheid in. Hij wist niet wat hij zou doen als hij plots.. You know, beastie werd. Hij wilde panikeren tussen het gesnik door maar er gebeurde iets dat hij in nog geen honderd jaar had verwacht. De ander nam hem in voor een hug...
”Sssh,” Klonk er nog van de ander af voordat hij dichter kwam en zich tegen hem aan drukte. Het verbaasde Alastor even waardoor het gesnik even weg was en hij verbaasd verstijfd bleef zitten, eerder in spanning voor zijn eigen lijf. Wat zou het deze keer uithalen...? Zou het een asshole worden of een bitch. Hij wist het niet, hij wist het echt niet. in het verleden was het altijd voorspelbaar geweest. Daar was het erop of eronder. En nu, nu kon het zoveel richtingen uitgaan en hij wist niet eens waarom, hij wist niet wat het probleem was van zijn domme lichaam, like... ugh! Hij wilde haast het uitschreeuwen van frustratie. Waarom zat hij gevangen in het lichaam van een moordenaar, in de gedachten van een asshole... Hij, hij was dit niet. Waarom, waarom kon hij dit aan niemand bewijze, zelfs niet aan zichzelf... Hij was vreselijk, niet? ”Don’t worry about it. I have something that you can do for me and I am sure that you won’t disappoint me,” Stil keek de jongen naar de man, zachte snikjes was het enige dat uit zijn mond kwam. Hij wist nog niet wat hij had gezegd, dat alles moest eerst verwerkt worden voordat hij het kon weten... Waarom, waarom was hij zo dom? ”I’ll show you if you want to come with me,” De jonge zombie slikte even en een nieuwe stilte viel over het graf heen. Hij was bezig met te verwerken wat de ander zei en bleef daarom ook gewoon naar hem kijken voor een tijdje... Om vervolgens zijn blik naar de grond te richten. Hij haalde even trillerig adem, voor een keer, voordat hij zijn lichaam weer doodstil hield... Hij... Hij... Wat bedoelde hij? "H-how can you be so sure..?" klonk er trillerig van de jongen af. Hij kende hem toch niet? Deze man wist toch niet wat hij was? Deze man wist niet eens waartoe hij in staat was en hij leek al zo zeker te zijn, ja, dat was Seji ook geweest met het zijn van vrienden. "Wh... Where are we going?" klonk er echter zacht van de dode jongen af, nog steeds zachtjes snikkend. Zijn donkere ogen werden even gericht op de man, hij slikte even. Hij wist niet goed hoe hij uit zijn woorden kon komen. "I don't wanna be here anymore... Please..." zei hij op een zacht fluisterende en trillende toon. Hij wilde niet op deze plaatst blijven, in de loop. Hier zou hij enkel pijn en verdriet brengen, het was beter als hij weg ging. Eerder had hij het ook gewild hoor, maar het probleem was dat hij de uitgang van de loop niet wist. Als deze man het wel wist dan zou dat een hele vooruitgang zijn op alles.


keep those demons on a leash


Sean ♥

Terug naar boven Ga naar beneden
Jeremy Suthcliff

Jeremy Suthcliff

Aantal berichten : 88
IC-berichten : 54
Leeftijd : 26
Accounts : ~Jeremy, Haythel, Jinn, JR, Zeal, Tissa, Elesis, Namida, Link, Gerome, Seji, Penelope, Laxus, Jake, Jackie

Character sheet
Bijzonderheid: Dark warlock || Grim reaper
Uiterlijke leeftijd: 21
Quote: Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite.
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptyza sep 09, 2017 11:07 am




Life hurts a lot more than death


Het was overduidelijk dat de jongen zich niet goed voelde en Jeremy was bang voor wat de jongen zou doen als Jeremy hem hier zou achterlaten. In eerste instantie had hij de jongen benaderd omdat hij een wezen leek te zijn die Jeremy nog niet eerder was tegengekomen. Toen had hij al nut in de jongen gezien, maar zodra hij had gezien hoe de jongen huilde en van slag was, kon Jeremy het niet in zijn hart verdragen om de jongen te gebruiken en te mishandelen zoals hij bij alle experimenten wel deed. De jongen zou een uitzondering worden. Jeremy wist dat het een zwakte van hem was om de jongen te behandelen als een zoon, maar hij wist ook dat het geen zin had om het gevoel te bevechten. Dus accepteerde hij het en probeerde hij de jongen hulp aan te bieden. De jongen leek niet te begrijpen wat hem overkwam. Ieder ander die Jeremy zou kennen zou ook meer dan verbaasd zijn. De jongen had niet half door hoe bijzonder deze behandeling was en het zou enkel beter worden. Jeremy had de jongen tegen zich aan genomen en probeerde hem wat te kalmeren. Vervolgens zei hij dat hij wist dat de jongen hem niet zou kunnen teleurstellen. De jongen hoefde immers niks voor het onderzoek te doen. Enkel te liggen in een capsule. Een stilte vervolgde. Het gesnik was niet meer te horen, maar Jeremy betwijfelde of hij de jongen hier kon geruststellen. Het was niet de perfecte plek om iemand gerust te stellen. Jeremy bleek enkel geruststellend wrijven over de rug van de jongen in de hoop dat het wat hielp en bleef stil. Teveel praten zou de situatie waarschijnlijk niet beter maken. "H-how can you be so sure..?" vroeg de jongen uiteindelijk trillerig. Jeremy keek hem even aan. ”Because I know you’re someone I haven’t met before and I already know you’re a great value to me,” legde Jeremy uit. Hij zou de uitleg nog wel weer geven als ze in de lab waren. "Wh... Where are we going?" vervolgde de jongen. Jeremy keek op van die vraag. Tja.. Hoe kon hij dat het beste uitleg? ”We’re going to a place where are enough other people like you,” probeerde Jeremy. Natuurlijk zouden er geen andere zombies zijn, maar wel genoeg andere bovennatuurlijke wezens die ook een thuis nodig hadden. "I don't wanna be here anymore... Please..." sprak de jongen zacht fluisterend. Jeremy slikte eens. Het deed hem pijn om de jongen zo te zien, ook al kende hij hem nog niet eens. Hij knikte eens, waarna hij voorzichtig op stond en de jongen in zijn armen optilde. Zonder nog verder op protest te wachten, teleporteerde hij hen.

In een witte ruimte kwamen ze aan. In de ruimte stonden allerlei apparaten en medische hulpmiddelen. Een paar doktoren die in de ruimte zaten keken meteen op zodra ze Jeremy opmerkte, maar Jeremy maakte met een simpel gebaar duidelijk dat ze de ruimte moesten verlaten. Jeremy zette de jongen voorzichtig op een bed neer die bij een apparaat stond. Ze bevonden zich in zijn lab. Het gebouw was zwart en zag er erg intimiderend uit van de buitenkant, maar van binnen was het wit en leek het vooral op het beeld dat je kreeg van een lab en ziekenhuis in één. Op de begane grond bevonden zich de zalen waar de experimenten lagen, een paar ruimtes -zoals deze- waar experimenten werden onderzocht en werden gemaakt en er bevonden zich trainingszalen waar de experimenten werden getraind. Op de eerste verdieping waren nog meer kamers voor kleine onderzoekjes en schriftelijke onderzoeken. Op de tweede verdiepingen bevonden zich de vergaderkamers en de adviseurs. En dan op de derde verdieping was het grote kantoor van Jeremy waar hij zich meestal bevond. Men had Jeremy nog lang niet teruggekeerd, maar ze zouden hem niet durven te storen. Ze wisten dat ze hem niet mochten aanspreken zonder toestemming. Jeremy had zijn aandacht nog altijd op de jongen. ”Can you tell me your name?” vroeg Jeremy. Hij hoopte dat de jongen inmiddels kalm genoeg was om wat meer over zichzelf te zeggen. ”And do you need anything?” vroeg Jeremy vervolgens.


Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t577-jeremy-suthcliff
Alastor Amarith

Alastor Amarith

Aantal berichten : 153
IC-berichten : 68
Accounts : Melvin, Levi, Alastor, Riven, Matthew, Sean, Chinchilla, Tawnee


Character sheet
Bijzonderheid: Zombie
Uiterlijke leeftijd: 15 y/o
Quote: The dead should be dead, they can't love, that's why they're dead
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptyza sep 09, 2017 1:28 pm




tears burn like acid


Nog nooit had hij dit meegemaakt, waarbij iemand vanuit het niks hem zo begon te behandelen, alsof hij helemaal geen monster was en echt iets waard was. Het was vreemd in de ogen van de zombie, die het allemaal niet snapte. Het was niet normaal dat iemand hem zo behandelde, dat verdiende hij ook niet momenteel dus waarom werd hij dan zo behandelt? Aan wat had hij dit verdiend? aan niks toch? Hij wou wegzinken onder de grond, opdat hij geen woorden kon vinden om de ander weg van zich te duwen. Het was enkel om de ander veilig te stellen dat hij het wilde, stel je voor dat het monster in hem weer ontwaakte en de ander zag als een snack. Hij wist het niet, hij snapte het beest in zich niet zoals de jerk die hij eerder was geweest. Hij snapte niet waarom ze mensen wilde aanvallen en eten als een kleine snack. Okay, hij liet het zelf toe en het was een genot als de pijn weg trok op dat moment, maar waarom moest het juist dat zijn? Waarom was er geen alternatief? Waarom moest het juist dit zijn? Was het een vloek...? In zekere zin misschien wel maar hij snapte niet goed aan wat hij dit had verdiend. Nja, hij had het aan alles verdient maar moest hij daarbij echt anderen pijn doen? Misschien was dat het, hij moest leren zelf de pijn te verdragen, want anders deed hij anderen pijn. Hij moest maar niet zo greedy zijn om de honger en pijn weg te willen werken, hij moest maar dat soort dingen verdragen. Greedy bastard dat hij was. Vuil monster zonder enige inbreng in leven. Hij nam alleen maar, hij nam en stal alles dat zijn hart bezielde om zichzelf voor vijf seconden hoed te voelen. Wat een beest was hij ook, hoe kon hij hier nu ook aan denken? En enkel denken aan mensen als een stuk vlees dat je in de supermarkt kon kopen. Het was vooral lastig voor hem opdat hij nog een deeltje mens was. Voor het hele incident was hij wel gewoon normaal geweest, althans dat dacht hij. Hij had ook gewoon normaal eten gegeten op een bepaald punt in zijn leven en had gewoon een kloppend hart gehad enzo van de dingen. Waar was het allemaal mis gelopen?
De jongen had tegen de ander gesproken over alles. Hij vertrouwde zichzelf niet, de ander wel. Hij was hier hetgeen dat niet aardig mocht behandelt worden opdat hij enkel pijn en verderf verspreidde als hij er zo naar keek. hij was werkelijk waar een monster, afzichtelijk beest die je enkel kon neerhalen met zijn acties. Wat een afzichtelijk iets was hij toch, waarom verdiende hij zelfs hier nog rond te lopen? Dat verdiende hij toch niet? Nee, inderdaad, dus waarom... Waarom?! Hij snapte de logica niet over dit alles. Waren er niet andere mensen die het ondode leven verdiende? Hij was toch wel de laatste die het verdiende. Waarom... ”Because I know you’re someone I haven’t met before and I already know you’re a great value to me,” Hij slikte even terwijl de woorden nog enkel geluiden voor hem waren in dit moment. De jongen stelde de vragen rustig verder, zonder veel aandacht te geven aan de antwoorden die de ander aan hem gaf. voor nu kon hij beter zich focussen op zijn eigen gevormde zinnen dan het andere, er was altijd tijd om na te denken, altijd... Toch bij hem. Eeuwig was iets dat voor hem echt zo normaal leek. Hij hoefde nooit te slapen, nooit te rusten. hij hoefde enkel vooruit te blijven gaan. Dat was het lastige wat je van een mens kon verwachten, voor altijd blijven gaan... En de menselijkheid die nog in hem lag was te groot om rust te vinden in zijn huidige vorm, dat was duidelijk aan het overvloed aan emoties, aan zijn handelingen en zijn manier van denken. Alastor wilde dit niet zijn, hij wilde koste wat kost weer normaal worden... Maar wist ook dat hij hierbij zou kunnen sterven. Als er al een manier was om mee te beginnen. En ergens was hij nog steeds immens bang van echt dood gaan... Maar... dat was hij maar... ”We’re going to a place where are enough other people like you,” En hij sprak zijn laatste woorden uit. Ze leken ergens te helpen want deze man tilde hem zonder problemen op en even keek hij verbaasd naar de man die dit deed... Waarom deed hij dit? Waarom juist hem? Waarom luisterde hij zo naar hem? Waar had hij deze behandeling aan verdient? Hoorde hij juist niet hier, in het graf, waar insecten en beesten hem weg konden wreten van de aardbodem. Hij... Waarom? Het was het enigste woordje dat door hem heen huilde, als een windvlaag die steeds binnen kwam kletteren. Hij snapte niet... Hij snapte het ook gewoon niet. Wat... En waarom... Stil keek hij naar de ander, voordat het plots allemaal veranderde.

Wel meteen kneep Alastor zijn ogen toe door het felle witte licht dat er plots was. Hij slikte even, een beetje overspannen door de plots felle verandering van omgeving. Hij kende deze omgeving niet en was dan ook meteen wat op zijn hoede, maar ergens voelde het ook veilig aan dat hij bij de ander was. De woorden van eerder kwamen ook langzaam bij hem binnen. Hij voelde wel meteen tranen prikken in zijn ogen. Ondanks dat de ander het misschien niet zo had bedoelt was het vreemd en was het iets dat hem doorboorde als een pijl. Het was vreemd om woorden van een vreemde zo dierbaar te nemen plots. Hij wist niet waarom, maar hij wist wel dat het iets fijn was, hij apprecieerde het zeker, hij... Hij voelde iets van blijdschap in zichzelg, samen met een grote portie ongeloof. Hoe dit kon en waarom hem? Het was allemaal zo vreemd opdat hij zelf vond dat het niet voor hem weg gelegd was, maar hier was hij dan nu, de plek waar de ander het eerder over gehad had, waar er meerdere zoals hem waren. Hij wist niet goed war hij daarmee bedoelde, maar hij vertrouwde deze man nu al blindelings. Hij was zwak geweest en niemand was hem komen halen of zoeken en toch was deze man er geweest, die plots was verschenen en hem had willen gerust stellen. Vervolgens had hij een van zijn domme wensen vervuld. Hij wist niet goed wat hij moest voelen voor deze ma. Het was niet hetzelfde zoals van andere mensen. Het was meer alsof de ander bezorgd om hem was. Dat waren anderen ook geweest, maar deze man leek ook gewoon te weten wat te doen, alsof hij echt wijs was en hem zou kunnen uit helpen met alles. Hij... HIj voelde zich goed bij dat besef, het was vreemd... Maar zeker goed in zekere zin... Hij slikte dan ook even waarna hij op een bed werd geplaatst. Wel meteen trok hij zijn benen op waarna hij even vluchtig rondkeek, maar de scherpe witte lichten hem wat verblinden en hij ietwat geërgerd zijn ogen toekneep om de felle belichting uit te sluiten. ”Can you tell me your name?” klonk er van de man af. Stil knipperde de jongen eve, warna hij naar zijn handen keek en vervolgens even diep adem haalde. Hij moest eerst even tot zich komen, maar het leek al langzaam beter te gaan met de jongen en dat was een goed teken. ”And do you need anything?” De vraag van eerder was snel verwerkt aangezien hij de naam vroeg en dat een wel bekende vraag was voor ALastor, herhaling was goed voor hem. "My name is Alastor... Alastor Amarith..." zei hij zachtjes terwijl hij even langzaam opkeek naar de man. Zijn ogen werden even weer toe geknepen door het felle licht waar hij tegenaan moest kijken. Het was heel erg irritant, maar de jongen zou er niks op aanmerken, zo was hij immers niet. Na enkele tellen legde hij even een hand tegen zijn gezicht aan om zijn ogen af te dekken, dat was beter zo... Veel beter. Zolang ze maar toe bleven was hij gelukkig. Nog enkele tellen gingen voorbij voordat hij zijn mond even opende. "I'm.. Fine... Thank you..." uh... "I don't really need anything.." zei hij er echter al snel achter, wat meer duidde op zijn hele bestaan. Hij kon voor maanden zonder eten en drinken en kon ook gewoon zonder adem halen. Zijn lichaam had dat allemaal niet langer nodig. Het was gewoon een groot dood iets, dat je duidelijk wel kon ruiken aan hem. Het zou waarschijnlijk wel opvallen nu, dat hij sterk stonk tegen de geur van het lab aan. Hij was namelijk een stuk rottend vlees, niet zo aangenaam natuurlijk. Stilletjes slikte hij even, nog steeds had hij de kleren aan van toen hij een jerk was... Een strakke shirt dus. Waardoor je nu, in dit felle licht, wel de vreemde vervorming kon zien van waar zijn hart zat. Hij werd er wat ongemakkelijk van, van de hele outfit... Maar hij had nog niet de moeite genomen iets anders ana te doen, hij wist niet goed waarom..; Het had eerder die dag allemaal nog zo nutteloos geleken.


keep those demons on a leash


Sean ♥

Terug naar boven Ga naar beneden
Jeremy Suthcliff

Jeremy Suthcliff

Aantal berichten : 88
IC-berichten : 54
Leeftijd : 26
Accounts : ~Jeremy, Haythel, Jinn, JR, Zeal, Tissa, Elesis, Namida, Link, Gerome, Seji, Penelope, Laxus, Jake, Jackie

Character sheet
Bijzonderheid: Dark warlock || Grim reaper
Uiterlijke leeftijd: 21
Quote: Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite.
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptyza sep 09, 2017 2:51 pm




Life hurts a lot more than death


Jeremy had de jongen voorgesteld om ergens anders heen te gaan. Deze plek was niet bestemd om iemand gerust te stellen. Het zou het enkel erger maken. De jongen gaf aan dat hij weg wou. Jeremy had niet getwijfeld en had de jongen opgepakt. Normaal was Jeremy niet van het fysieke contact, maar het was duidelijk dat de man zich bekommerde over de jongen. Jeremy teleporteerde hen naar het lab en zette de jongen neer op het bed bij een paar apparaten. Jeremy seinde de doktoren om te vertrekken. Hij wou dan ook voorkomen dat hij werd overspoeld door vragen. Hij wou even alleen tijd met de onbekende jongen. De jongen leek wat gekalmeerd te zijn. Jeremy vroeg hem naar zijn naam en of hij iets nodig had. Jeremy was ervan overtuigd dat hij de jongen alles kon geven wat hij nodig had. En als hij het niet meteen zou kunnen krijgen, dan zou hij het zo snel mogelijk voor elkaar boksen. Het was duidelijk dat hij veel voor de jongen over had. "My name is Alastor... Alastor Amarith..." beantwoordde de jongen zijn eerste vraag zachtjes. De jongen keek naar hem op, maar het was duidelijk te zien dat hij moeite had met de lichten. Jeremy knikte eens.
“My name is Jeremy Suthcliff,”
stelde hij zichzelf voor zodat Alastor zijn naam ook wist. Vervolgens vroeg hij zich af of de jongen iets nodig had. De jongen leek immers eerder nog zo in de rats te zitten. Er zou toch wel iets zijn waar de jongen behoefte aan had? De jongen sloeg een hand voor zijn ogen. Jeremy keek op en peinsde er even over om de lichten te dimmen, maar hij wou zich niet verplaatsen voordat hij antwoord kreeg. Hij wou niet ongeïnteresseerd overkomen. "I'm.. Fine... Thank you..."begon de jongen. "I don't really need anything.." vervolgde hij. Jeremy keek hem even onderzoekend aan, waarna hij knikte. ”Alright then,” reageerde hij, waarna hij zich naar het lichtknopje begaf en de lichten in de ruimte wat dimde. Hij liep vervolgens terug naar Alastor. Hij kwam naast de jongen op het bed zitten. ”Listen Alastor,” begon Jeremy. ”I’ve noticed that you’re not human, but I’m not sure what you are. Can you tell me a bit more about yourself?” vroeg Jeremy voorzichtig. Hij wou de jongen niet drukken op een gevoelige plek, maar hij had de informatie wel nodig.


Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t577-jeremy-suthcliff
Alastor Amarith

Alastor Amarith

Aantal berichten : 153
IC-berichten : 68
Accounts : Melvin, Levi, Alastor, Riven, Matthew, Sean, Chinchilla, Tawnee


Character sheet
Bijzonderheid: Zombie
Uiterlijke leeftijd: 15 y/o
Quote: The dead should be dead, they can't love, that's why they're dead
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptyza sep 09, 2017 6:27 pm




tears burn like acid


Hij wist niet waar hij was maar de jogen stelde zich er geen vragen bij. Het was eerder hoe de ander met hem om ging dat hij nogal schuin keek op de ander. Waarom was de ander zo open over hem en zo vrijgevig? Het was vreemd in zijn ogen en het paste gewoon niet in het puzzelstukje dat hij wilde. Hij wist het echt niet... Stilletjes keek hij dan ook naar de ander, zoveel vragen doolden er achter zijn blik aan, het was wonderbaarlijk hoeveel vragen een persoon kon hebben en ze toch niet kon uitbrengen. Dat was Alastor, zo was hij. Stilletjes keek hij dan ook naar wat de ander aan het zeggen en doen was, en een betje respect kwam al van hem af. Hij had respect voor velen en dus ook voor deze vrijgevige man. In zijn ogen was deze man geen slechte persoon, ondanks dat je wel kon zeggen dat hij gekidnapt was door hem. Maar hij had er zelf om gevraagd, dus hij zou het hem nooit kwalijk nemen. Hij was er eerder dankbaar om dat de ander zonder enige vragen gewoon had gedaan wat hij had gevraagd, alsof hij echt een persoon was met wensen. Het deed iets met hem, iets vreemds. Alsof het gevoel van echt aanvaard te worden er eindelijk was. Maar dat was omdat hij het zo mistte in zekere zin.. Dat hij het zelfs in vijandige hoeken zag. “My name is Jeremy Suthcliff,” Klonk er van de ander af. Aan de woordconstructie kon de jongeman opmaken dat hij zichzelf voorstelde, maar echt verstaan wat hij zei kon hij nog niet. hij zat er even met zijn handen voor zijn ogn en sprak rustig verder. Antwoorden gevende naar de ander zonder enige tegenspraak te geven. Hij wist immers niet waarom hij dat zelfs moest doen. Hij hoorde nog wat andere dingen. Het gehoor van hem lag immers wat gevoeliger dan zijn ogen en dus richtte hij zich sneller op wat hij hoorde, ondanks dat het trager werd verwerkt dan zijn zicht. ”Alright then,” Hij slikte even en wist nu wat de man eerder had gezgd. Zijn naam was dus Jeremy en blijkbaar was hij nu naar iets aan het gaan? Een beetje nieuwsgierig kwamen zijn handen van zijn ogen waarna zijn donkerbruine ogen al snel opmerkten dat het licht wat gedimt was en de man, genaamd Jeremy, nu terug naar hem kwam. Stil keek hij naar de ander waarna hij meerdere malen even knipperde en vervolgens even naar boven keek en rond begon te kijken. Het was toen de man naast hem kwam zitten en het bed dus wat afbolde naar die kant toe dat hij even geschrokken opkeek. Toen hij zag wat en wie het was ontspande hij zich relatief snel terug. HIj keek rustig naar de man die hem had geholpen en wachtte af op wat hij zou doen of zeggen. ”Listen Alastor,” Klonk er van de ander af. Meteen keek hij de ander wat geconcentreerder aan bij het horen van zijn eigen naam. Wat was er? Hij snapte de context van de zin  en alles nog niet dus hij zat er maar een beetje dwaas te kijken. ”I’ve noticed that you’re not human, but I’m not sure what you are. Can you tell me a bit more about yourself?”
Langzaam keek hij even schuin weg na wat tellen, de woorden van eerder kwamen langzaam binnen en nu pas kon hij zijn werk gaan doen om het te verwerken en even over na te denken. Enkele tellen gingen voorbij en hij slikte even op wat de ander van hem vroeg. Natuurlijk wist hij het niet helemaal dus hij zou maar het hele verhaal brengen, misschien dat dat zou helpen. Even sloot de jongen zijn ogen waarna hij daar voor een minuutje zat, misschien twee. Doodstil zonder enige iets uit te brengen. Een normaal iemand zou al lang denken dat hij misschien dood was, want ademen deed hij ook mooi niet. Hij had het nut van die actie nu al enkele dagen niet meer ingezien. Maar goed Jeremy had al gezien dat hij dit niet deed dus het zou geen verassing mogen zijn. Hij knipperde even en zuchtte na een minuutje waarna hij een diep adem haalde, hier kwam ie. "I was born.. In a... normal... Family... I think... I mean.. My mom hit me  and called me names and stuff.. But I was fine.." zei hij even rustig waarna hij slikte. "She got depressed and I think she killed herself by taking an overdose of something but I..." hij slikte even ongemakkelijk en begon lichtjes te trillen. "I a-ate her..." murmelde hij tussen zijn lippen door. "I-I really don't know why... But I... I just..." hij snikte even zachtjes en legde een hand tegen zijn gezicht aan pm de tranen weg te vegen, hij haatte dit. "And dad shot me and buried me alive and I had to dig myself out of my own grave and I just... I just..." sprak hij snikkend en snel, duidelijk van slag. "I just tried and tried but I was hungry and I ate people and I didn't want it but it was so painful and I was so hungry and... And..." hij kon niet meer en zijn gepraat ging over en wild gesnik en zachte geluiden die aangaven dat hij van slag was. Alastor praatte niet graag over zichzelf, echt niet...


keep those demons on a leash


Sean ♥

Terug naar boven Ga naar beneden
Jeremy Suthcliff

Jeremy Suthcliff

Aantal berichten : 88
IC-berichten : 54
Leeftijd : 26
Accounts : ~Jeremy, Haythel, Jinn, JR, Zeal, Tissa, Elesis, Namida, Link, Gerome, Seji, Penelope, Laxus, Jake, Jackie

Character sheet
Bijzonderheid: Dark warlock || Grim reaper
Uiterlijke leeftijd: 21
Quote: Goodnight, sleep tight, don't let the dead bite.
[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Emptyzo sep 10, 2017 9:28 am




Life hurts a lot more than death


Jeremy had opgemerkt hoe de jongen last had van het felle licht. Jeremy wou er meteen al wat aan doen, maar wou eerst er zeker van zijn dat het goed ging met de jongen. Zodra de jongen aangaf dat het beter ging en dat er niks was wat hij nodig had, liep Jeremy naar de dimmer toe en dimde hij het licht. Hij richtte zijn blik terug op Alastor en merkte hoe hij kort om zich heen keek. Jeremy gokte erop dat Alastor genoeg vragen had over waar ze waren en waarom ze hier waren, maar Jeremy wou de jongen eerst zelf vragen stellen. De jongen was een wezen die Jeremy nog niet eerder was tegengekomen. En Jeremy was behoorlijk wat wezens in zijn leven tegen gekomen. Van weerwolven tot gevallen engelen, maar hij wist daardoor ook dat hij nog elke dag nieuwe wezens kon tegenkomen. Hij had daarom ook altijd een groep onderzoekers op pad gestuurd om nieuwe wezens in kaart te zetten en hen te onderzoeken zodat ze hulp konden krijgen en Jeremy wist hoe ze tegen hen moesten vechten als ze iets mochten proberen. Nou ging hij er niet vanuit dat Alastor een vijand zou zijn, maar hij wou wel meer weten van dat wat hij was. Zo liep Jeremy terug naar Alastor en nam naast hem plaats op het bed. Alastor keek even geschrokken op, maar ontspande zich zodra hij Jeremy zag. Jeremy was blij dat hij dat effect had op de jongen. Vervolgens viel hij met de deur in huis en vroeg hij de jongen of hij wat meer over zichzelf kon zeggen en ook over zijn bestaan.

Een stilte viel. Jeremy had al gemerkt hoe de jongen de woorden soms wat langer moest verwerken, maar ditmaal leek de jongen wel helemaal weg te zinken in gedachten. Alastor week schuin zijn blik af. Jeremy behield zijn blik op hem. Hij zou het geduld opbrengen om te wachten. Hij snapte dat praten over jezelf moeilijk en pijnlijk kon zijn. Als mensen naar zijn geschiedenis vroegen zouden ze zonder twijfel sterven. Jeremy gaf zichzelf niet graag bloot en al helemaal niet over zijn geschiedenis. Zelfs zijn eigen familie had daar niks vanaf geweten totdat zijn neef eens langs was gekomen. Na twee minuten complete stilte, nam Alastor uiteindelijk adem. Jeremy keek meteen op. "I was born.. In a... normal... Family... I think... I mean.. My mom hit me and called me names and stuff.. But I was fine.." sprak Alastor rustig. Jeremy keek op van die woorden. Hij wist niet goed wat hij ervan moest vinden, maar wist ook dat er nog meer zou volgen dus hield hij zijn mond nog. "She got depressed and I think she killed herself by taking an overdose of something but I..." vervolgde de jongen. Even bleef het stil en slikte hij. Jeremy zag hoe hij begon te trillen. Jeremy had de neiging om de jongen opnieuw in zijn armen te nemen, maar wou hem niet van zijn stuk brengen. "I a-ate her..." mompelde Alastor. Jeremy keek op. Hij heeft haar opgegeten? Een flits van ongeloof schoot door Jeremy’s donkere ogen heen, voordat zijn blik serieus werd en zijn hersenen op volle toeren begonnen te werken. "I-I really don't know why... But I... I just..." De tranen kwamen terug en de jongen snikte. Hij begon de tranen met zijn handen weg te vegen. Jeremy legde langzaam een hand op diens rug en wreef er geruststellend overheen. "And dad shot me and buried me alive and I had to dig myself out of my own grave and I just... I just..." sprak Alastor snikkend en snel. Opnieuw keek Jeremy op van de woorden. De puzzelstukjes leken op zijn plek te vallen. Jeremy had er wel eens over gelezen: zombies. Jeremy was er nog nooit één tegengekomen, tot nu. "I just tried and tried but I was hungry and I ate people and I didn't want it but it was so painful and I was so hungry and... And..." De jongen kon zijn woorden niet afmaken. Het werd vervangen door gesnik en onverstaanbaar geluid. Jeremy legde al snel zijn arm om de jongen heen en trok hem wat tegen zich aan. ”Sssht,” suste hij hem opnieuw. ”It’s alright Alastor, it really is,” poogde Jeremy om de jongen gerust te stellen. Even bleef de man stil. Hij had eveneens moeite met de juiste woorden te vinden, maar hij vond dat hij het moest zeggen. Alastor verdiende het. ”I know how it feels to kill the people you love. I’ve accidentally killed my own family. I didn’t mean for it to happen, but my powers just did it,” sprak Jeremy. Het was duidelijk te merken dat het de man zwaar lag. Hij had zijn blik even afgeweken, maar richtte deze al snel weer op Alastor. ”I think I can help you. Maybe I can create some kind of medication that’ll reduce the hunger or maybe I can manipulate your genes so you can control your hunger better,” stelde Jeremy nu voor. Natuurlijk snapte hij als het allemaal onverwachts kwam, maar het waren opties die hem goed leek. Als Alastor er niet zo over dacht dan zou Jeremy wat anders moeten verzinnen.


Terug naar boven Ga naar beneden
https://peculiarchildren.actieforum.com/t577-jeremy-suthcliff
Gesponsorde inhoud




[TW] This sadness is a curse Empty
BerichtOnderwerp: Re: [TW] This sadness is a curse   [TW] This sadness is a curse Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
[TW] This sadness is a curse
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Peculiar Children :: 
I n n d y r
 :: c e n t r e :: p a r k
-
Ga naar: