Whirlwind

George Watsons College, Edinburgh Scotland, 13 november 2009

oms overkwam het haar gewoon. Het was niet iets dat ze uit of aan kon zetten, zoals bij haar andere bijzonderheden, maar soms voelde ze plotseling sterk de aanwezigheid van een bijzonder kind in haar bijzijn. Het was een gevoel dat haar lichaam deed tintelen en haar maag deed draaien. Het was een gevoel waarvan ze wist dat ze er niet onderuit kwam, noch ervan weg zou kunnen lopen. Daarom stond ze nu, zuchtend op het plein van een lyceum in Edinburgh. Anders dan ze van de oktobers in Groot-Brittannië gewend was, was het een zonnige, windstille dag. Toch kon ze de karakteristieke geur van de gevallen bladeren, die van hun dood een spectaculair schouwspel van kleuren hadden gemaakt, bij iedere inademing ruiken, en werd de lucht voor haar gevuld met een klein wolkje condens bij iedere uitademing. Het kouder worden deed haar meer en meer denken aan haar leven in de lus. Het vooruitzicht naar januari leek immers niet ver weg meer. Het legde tevens een zekere druk op haar schouders. Hoe lang zou Girolamo op haar wachten? Met haar reis was ze nog niet klaar, hoewel ze al goed op weg was; De rest van Europa, daarna Rusland, Azië en Noord- en Zuid-Amerika had ze inmiddels uitgekamd, maar nergens had ze het gevoel bij gekregen dat ze zich voorgesteld had. Hierna zou ze het in Australië en Afrika nog proberen. Als tussenstop had ze het Verenigd Koninkrijk genomen, daarmee met opzet Engeland vermijdend. Louise wist niet of ze haar latent aanwezige heimwee zou kunnen onderdrukken als ze zo dichtbij haar oude thuis was. Hoeveel moeite kostte het nou om eventjes het metrostation in te lopen, eventjes gedag te zeggen? Als ze dat zichzelf toestond, zou ze waarschijnlijk niet meer vertrekken.

Louise schrok op bij het horen van een zoemer. Langzaam veranderde het voorheen stille gebouw in een levendige massa, en van de ene op de andere seconde krioelde het van de middelbare scholieren. Een bittere glimlach rustte op Louise' gezicht. Van de korte tijd dat zij een van hen was kon ze zich maar weinig herinneren. Misschien moest ze van geluk spreken; zij had een heel andere jeugd gehad. Van hoe ze dit zou gaan aanpakken had ze totaal geen weet. Nooit eerder had ze een bijzondere moeten onderscheiden van zo'n grote groep, en of het haar ging lukken wist ze niet. Waar zocht ze naar, was het een kind, een leraar? Het kon wellicht zelfs een dier zijn dat het gevoel bij haar had opgeroepen, ze wist het niet. Louise streek een rode pluk haar uit haar gezicht en besloot in beweging te komen. Misschien zou het gevoel fluctueren naargelang ze dichterbij of verder weg van de bijzondere zou zijn. Ze deed haar best om zich in de menigte op te laten gaan, maar kende de omgeving van de school -die ze zelf nooit onopvallend door was gekomen- te slecht om dit met heel veel overtuiging te doen. Plotseling draaide ze zich om. Het gevoel was inderdaad zojuist toegenomen. Door de mensenmassa vervolgde ze haar weg middels dit houtje-touwtje warm-of-koudprincipe, maar het was alles wat ze had. Ze had zich toch zeker niet voor niets naar dit schoolgebouw begeven? Het duizelde haar van blauw met paarse uniformen, maar Louise liet zich niet zo makkelijk van haar stuk brengen. Een tijdje in de buurt van een bepaald groepje studenten, liet ze haar blik vallen op een van de jongens. Hij moest het zijn. Ze kon haast niet fout zitten met deze bijzonderheids-rader die zo nu en dan om de hoek kwam kijken. Even schraapte ze zacht haar keel en zette toen een paar snelle passen in zijn richting om een inhaalslag te maken. Juist op het moment dat ze zich realiseerde dat ze totaal geen plan van aanpak had, zag ze vanuit haar ooghoek een labeltje dat vastzat aan het boek dat hij onder zijn arm hield. Alex Smith. Louise grijnsde. Met een laatste stap overbrugde ze de ruimte tussen haar en de scholier en pakte lichtjes zijn schouder vast. 'Meneer Smith?' vroeg ze, onschuldig. 'Kan ik u even spreken over het behaalde punt voor Psychologie?' De school was zo groot dat de jongen onmogelijk het gezicht van iedere docent kende. Het enige probleem was dat ze geen uniform droeg, maar goed, ze had in ieder geval zijn aandacht weten te vangen. Nu kwam het echte werk.

| a l e x

Hoewel de kinderen uitgebreid verwikkeld waren in een gesprek, wist ze direct de aandacht van de jongen te vatten. Het label op zijn boek had blijkbaar inderdaad gecorrespondeerd met zijn naam, was de enige informatie die Louise van zijn vragende blik af kon leiden. Alex -als ze dat dan mocht aannemen- had zich omgedraaid en haar arm omhoog gevolg naar haar gezicht. Het was duidelijk dat hij deze nieuwe lerares niet herkende, maar tot Louise' opluchting leek het hem niet deren en vormde het voor hem geen probleem. Hij knikte. 'Ja hoor mevrouw, ik zeg even tegen mijn vrienden dat ik met u mee ben.' Hij was ook nog bereid om met haar mee te gaan. De soepelheid waarmee het de uitvoering van het plan zonder aanpak tot nu toe verlopen was, zou haar later vast achterhalen, bedacht ze, terwijl ze hem met een wat gefixeerde glimlach goedkeuring gaf en haar hand van zijn schouder haalde. De jongen keerde zich tot zijn vrienden, en ze probeerde geen oogcontact met hen te maken en zich op de achtergrond te houden. Gewoonweg voor het geval een van zijn vrienden zo slim was om wél op te merken dat ze geen uniform droeg en absoluut niet op hun schoolterrein thuishoorde. 'Ik ben paraat, mevrouw!' Opschrikkend uit het consequent op haar lip bijten en pogend zich zo goed mogelijk met de mensenmassa te mengen, probeerde ze wederom met een één en al gefixeerde gezichtsuitdrukking te doen alsof ze al die tijd had gedaan wat een normale leraar zou doen -wat dan dan ook moge zijn- klapte ze haar handen tegen elkaar. 'Mooi!' riep ze uit, een tikkeltje te enthousiast en overcompenserend voor het feit dat ze geen idee had waar ze nu weer in verzeild was geraakt. 'Werkelijk voortreffelijk,' prevelde ze erachteraan, haast onverstaanbaar. Louise rolde haar lippen over elkaar en klakte met haar tong, om zo tijd te hopen te rekken om te verzinnen hoe ze dit zou aanpakken. 'U mag me volgen naar mijn kantoortje.' Natuurlijk had ze geen kantoortje, maar ze had íets nodig hem mee te krijgen naar een rustigere plaats. Met de jongen in haar kielzog, begon ze vooruit te lopen, met strakke, snelle passen, zo snel mogelijk weg van de beknellende massa.

Toen ze zich door de meeste mensen heen had gewerkt, keek ze achterom. Het was een verkeerde beslissing. Zijn gezicht en zijn donkere ogen brachten haar eventjes zo van haar stuk dat ze begon te wankelen. Het was alsof ze Orpheus was, die op zijn weg terug uit de hel toch zijn hoofd had omgedraaid om te kijken hoe het Eurydice afging. Ze draaide zich weer terug naar de ingang van het gebouw en moest even naar adem happen. De tintelingen hadden zich verder over haar lichaam verspreid, en de connectie die ze eerder had gevoeld was plotseling zo sterk aanwezig, dat ze het zeker wist; dit kind beschikte beslist over het bijzonderheidsgen. Voordat ze het gebouw binnenging, maakte ze plotseling een scherpe draai en liep richting de ingang van de sportvelden. Nu het pauze was, betwijfelde of het hier drukbezocht was. Ze vermeed het spreken met Alex, en bleef enkel lopen. Eenmaal bij bestemming aangekomen, opende ze het hekje naar het veld, en maakte een gebaar dat Alex eerst naar binnen mocht gaan. Voordat hij vragen kon stellen zei ze; 'Shortcut,' met een kleine glimlach. Als ze hem hier kon krijgen, kon ze tenminste in alle rust met hem overleggen. Niet dat ze het nog hoefde te vragen nu, maar ze moest hem gewoonweg spreken, om een reden die haar fysieke reactie aan haar had opgelegd.

De jongen schrok van haar plotselinge spreken, wat natuurlijk niet haar bedoeling was geweest, maar was gelukkig wel bereid zonder vragen te stellen naar haar te luisteren. Eenmaal op het sportveld, sloeg ze links af, naar de tribunes. Ze had nog even tijd nodig om een plan van aanpak te bedenken, als ze eerlijk was. Ze zuchtte en stak haar handen in haar zakken om op twee voorwerpen te stuiten. Het ene kon ze direct identificeren als haar vertrouwde zakhorloge. Het was het oude uurwerk geweest van Mevrouw Swift, die destijds het ymbryneschap dusdanig onder de vingers had dat ze het niet langer nodig vond het in haar bezit te hebben. Toen ze als klein meisje nog in haar lus woonden, had ze er haar ogen niet vanaf kunnen houden. Hoe het goud perfect op de wijzerplaat aangebracht was, hoe de glazen behuizing glom en hoe de wijzers elkaar om dezelfde baan heen bleven volgen... Uren lang kon ze er door gefascineerd zijn. Ze duwde de gedachten aan Mevrouw Swift en haar oude thuis weg en kwam tot de realisatie dat ze zich iets belangrijkers te bedenken had; hoe ging ze dit doen? Het tweede voorwerp moest ze eventjes met haar vingers bevoelen voor ze zich weer kon herinneren wat het was. Het zakmes dat ze in Zwitserland gekocht had. God, waarom had ze het meegenomen naar een schoolterrein? Dat was misschien niet de meest tactisch doordachte zet geweest. Hoewel... Een wat verwrongen glimlach verscheen op haar gezicht. Alles had een reden, niet waar? Met een zachte klik sprong het mes in haar jaszak open, al dacht ze niet dat Alex het kon horen. Even vroeg ze zich af of dit was wat ze ging doen. Toen bedacht ze zich dat ze geen andere optie zag. Ja, ze zou de tijd terug kunnen draaien en een tweede keer bij het schoolterrein uit de buurt blijven, maar dat drukkende, instinctieve gevoel gaf haar niet het idee dat daar ruimte voor was. Het gaf haar het gevoel dat ze moest handelen naar wat ze voelde. En wel nu. Een goede ymbryne luistert naar haar instincten, klonk de stem van mevrouw Swift in haar hoofd. Hoewel het nogal in contrast stond met Louise' persoonlijkheid, alle controle loslaten en overhevelen aan enkel een gevóel, betekende de woorden van de vrouw die merendeel van haar leven voogdij over haar had gehad meer voor haar dan van wie dan ook. Met haar woorden in haar achterhoofd, haalde ze het mes uit haar zak, draaide zich om en wierp met een vlotte beweging het mes door de lucht. Op topsnelheid vloog het in de richting van de jongen die achter haar had gestaan. Louise volgde de bewegingen van het mes, dat de lucht in tweeën leek te splijten, met diezelfde grijns nog op haar gezicht. Ze zou eens willen zien hoe Alex zichzelf zou verdedigen. Het zou een hoop zeggen over zijn bijzonderheid, en als hij het aan haar liet zien, hoefde ze het gesprek niet te openen om er dan achter te komen dat hij niet bijzonder was. Sommigen zouden misschien zeggen dat Louise duister was voor deze daad, maar zij noemde het liever vindingrijk. Mocht de jongen niet weten wat hij moest doen, kon ze hem op het laatste moment altijd nog redden door een van haar tijdtrucjes uit te voeren.

Bij haar omdraaien had ze al in de gaten gehad dat de groeiende verbazing van de jongen betekende dat ze hem en zijn interesse bijna kwijt was geraakt. Hij begon zich nu vast dingen af te vragen, en het kon haast niet dat het hem onopgemerkt was gebleven dat ze absoluut geen les gaf aan het George Watson College, of sterker nog, niet veel verstand had van het gehele schoolsysteem. Niet dat ze wilde opscheppen, maar Peculiars hadden nu eenmaal vaker de neiging details op te merken en deze op een andere manier te interpreteren dan een ander dat misschien zou doen. Bijvoorbeeld, hoe ze zouden reageren als er plotseling met kracht een mes op hun afvloog. Louise vond het interessant om te zien hoe de jongen zou reageren, en besloot het geheel dus iets langzamer afgespeeld te bekijken. Haar gave voor het manipuleren van tijd reikte verder dan alleen het terugdraaien van een dag na twaalven, ze kon de tijd zo ombuigen dat het voor de ander nauwelijks merkbaar was dat het gebeurde. Zoals ze nu deed. Voor de jongen passeerde de tijd precies zoals deze dat normaal ook zou doen, maar voor Louise gingen de bewegingen van het mes, en die van de jongen, net even wat langzamer. Het gaf haar de tijd zijn gedrag gedetailleerder te observeren. En hem natuurlijk bijtijds te redden van eventueel letsel als hij zichzelf niet zou weren. Dat was geheel en al bijzaak, want ze had om de een of andere reden volledig vertrouwen in de onbekende jongen voor haar. Met een grijns keek ze dan ook toe hoe hij, met een handbeweging het mes van koers deed wijzigen. Het belandde naast hem in het kunstgras van het sportveld, waarbij een paar zandkorreltjes opvlogen. Het zachte, klikkende geluid van het zakmes bereikte haar oren dus ook pas later, en ze besloot dat ze genoeg gezien had. Voor een moment sloot ze haar ogen om zich de tijd te visualiseren en deze weer recht te trekken. Het was waarschijnlijk een complex geheel voor een buitenstaander, maar sinds mevrouw Swift haar had geleerd het onder controle te houden, de kneepjes van het vak, was het voor haar koek en ei geworden. Toen ze echter weer opkeek, zag ze de jongen wat beschaamd naar zijn schoenen staren. Het deed haar altijd pijn te zien wanneer de kinderen zich schaamden voor hun bijzonderheden. Zelf wist ze natuurlijk ook hoe dat was, maar ze wilde wel iedereen in laten zien wat ze in huis hadden. Wat had Alex in huis? Was het telekinese? Had hij misschien hulp gehad van een element? Nieuwsgierig keek ze hem door half dichtgeknepen oogleden aan, en probeerde ze zijn blik te zoeken. Hoewel Louise zelf vol zat met adrenaline, leek het haar het beste hem wat rustiger te benaderen. 'Je hebt intussen wel door dat ik hier geen docent bent,' trok ze de logische conclusie, om rustig aan te beginnen. 'Ik kwam hier niet om je te spreken over je punten, Alex. Het spijt me van...' Haar blik gleed weer af naar het mes, waarna ze er dichter naartoe liep en het zand afklopte om het ding weer in haar jaszak te laten glijden. 'Nou ja, het spijt me dat het op deze manier moest. Ik kan me voorstellen dat je vragen hebt, of hebt gehad. Ik kan ze stuk voor stuk voor je beantwoorden als je dat wilt, Alex.' Ze glimlachte, en gebaarde naar de klapstoelen van de tribune. Misschien wilde hij voor dit soort nieuws beter even gaan zitten.

De voorheen vrolijk in zijn veilige vriendengroep babbelende jongen, was plotseling veranderd in een timide en teruggetrokken kind. En dat met een vleugelslag. Het was uiteraard niet haar bedoeling Alex onzeker of beschaamd te maken voor zijn bijzonderheid. Ze hoopte dan ook hem met een niet zo onstuimig gesprek op de tribune hem wat kon kalmeren, en, als ultieme doel, wilde ze hem trots kunnen maken op zijn gave, in plaats van zich er anders door te voelen. De jongen ging haar voor naar de klapstoelen en nam zijn plaats. Louise volgde hem de betonnen trap op om vervolgens een paar stoelen voor hem halt te houden. Louise zelf had het niet zo op zitten, dus bleef ze staan. Om wat beter op gelijke hoogte met hem te komen, liet ze haar rug tegen de rij stoelen voor hen leunen. Voor een moment sloeg ze de jongen enkel gade. Hij staarde nog altijd alleen naar zijn schoenen, en het zag er nu niet echt bepaald naar uit alsof hij zijn mond op zou trekken of een paar brandende vragen op haar af zou gaan vuren. 'Wel, ik begin wel,' bracht ze voorzichtig. 'Deze gave, heb je hem ooit eerder gebruikt? En zo ja, in het bijzijn van anderen?' probeerde ze haar informatie te verschaffen. Of de jongen gewillig was om antwoord te geven zou ze later wel ontdekken, en gezien hij op het moment niet erg spraakzaam leek, kwam het haar als het beste voor zelf zoveel mogelijk aan het woord te zijn of vragen te stellen die hij makkelijker zou kunnen beantwoorden. Wellicht wist hij niet eens dat hij een gave had, en moest hij daar eerst van op de hoogte gebracht worden. Hoe dan ook, het was duidelijk dat hij het bijzonderheidsgen met zich meedroeg, dat kon ze zien aan alles. Wat zijn bijzonderheid precies was, werd haar nog niet duidelijk, maar ze had het gevoel dat hij misschien meer wist dan hij haar wilde vertellen. Dat hoopte ze in ieder geval maar, want nu zag het ernaar uit alsof hij er zich helemaal niet naar voelde ook maar iets los te laten over wat er zojuist gebeurd was. Terwijl ze hem bekeek, kreeg ze niet de indruk dat hij ooit eerder met iets uit de wereld van de bijzonderheid en tijdslussen in aanraking was geweest. Ze rechtte haar rug een beetje om het zich in deze positie wat comfortabeler te maken en probeerde zijn blik te zoeken. 'Zeg Alex,' begon ze, om zijn aandacht erbij te vragen. 'Ooit de woorden 'ymbryne' en 'lus' gehoord?' Hoe oprecht geïnteresseerd ze ook was in zijn antwoord, Louise kon het toch niet laten om een brede grijns op haar gezicht te projecteren. Ze werd er altijd een tikkeltje te enthousiast van als het ging om nieuwelingen.

De eerste vraag leek al moeizaam bij hem te gaan. Hij had een diepe zucht geslaakt en vervolgens gerealiseerd dat er toch een antwoord van hem verwacht werd. 'Ja, al vaak zelfs. Ik gebruik het nooit bij andere mensen behalve bij mijn tante, nonkel en nicht. Nou ja en bij noodgevallen zoals daarnet.' Louise grinnikte eventjes zachtjes. Ja, het 'noodgeval' dat ze zojuist had gecreëerd had was misschien een tikkeltje te enthousiast geweest, maar goed, ze had de situatie onder controle gehad en nu waren ze dan uiteindelijk uitgekomen waar Louise wilde dat ze uit zouden komen. Vervolgens knikte ze. Zijn familie wist er dus van. Een familie die vraagtekens bij hem opriep, maar wellicht zou ze hem met gevoelige vragen afschrikken. Dat kon later altijd toch nog. Even leek Alex vervolgens te twijfelen of hij Louise zou vertrouwen, maar zijn wantrouwen ebde ook vrij snel weer weg, waarna hij een gevat weerwoord op haar vraag gaf: 'Neen, tenzij u een bocht in een touw bedoeld.' De jongen ymbryne lachte hardop. De gespannen sfeer van eerder viel met die ijsbreker weg. Alex was nieuw in het wereldje. Dat had ze ook wel verwacht, maar nog altijd was ze niet voorbereid op hoe ze dit hem moest uitleggen. 'Nou...' begon ze, nog zoekend naar haar woorden. 'Ik denk dat het wel duidelijk is, Alex. Dat je bijzonder bent. Dat je je van tijd tot tijd misschien anders voelt dan de meesten. Alex... Ik ben net zoals jij. En ik ben opgegroeid op een plek waarvan ik denk dat die ook heel goed bij jou zou passen.' Even liet ze een stilte vallen. 'Een plek voor mensen als wij. Ofwel, een lus.'

De sfeer leek omgeslagen, tot Louise' vreugde. Als het wat losser aan zou voelen, zou Alex zich wellicht meer op zijn gemak voelen om vragen te stellen en kon Louise hem overtuigen van dat een lus een weloverwogen optie voor hem zou zijn. Al had ze nu ook weer niet moeten verwachten dat dat zonder slag of stoot zou gaan. Ze bedoelde maar, ze had tenslotte wel een mes naar zijn hoofd gegooid enkele minuten geleden. Hoe dan ook was ze tevreden met wat ze tot nu toe met hem had weten te bereiken, en misschien was ze er zelfs een tikkeltje trots op. Ze was nog geen volwaardig ymbryne, maar hopelijk zou snel puntje bij plaatje komen en zou ze een geschikte locatie kunnen vinden voor een lus. Ergens hoopte ze vurig dat Australië uitkomst zou bieden. Het zou er in ieder geval warmer zijn dan de snijdende kou bij mevrouw Swift. Indien ze een wat bewolkte dag uit zou kiezen, zou ze zelfs haar Engelse huid kunnen behoeden van de zon. Het zou eigenlijk wel passen; ze was immers toch vast niet voor niets in staat in een tropische vogel te veranderen. Ze wist niet waarom, maar Louise had zo'n voorgevoel dat er haar iets bijzonders te wachten stond in Australië. Toch was ze blij dat datzelfde instinctieve gevoel haar naar deze klapstoelen in de tribune van een prestigieuze middelbare school hadden geleid, want ze begon het gevoel te krijgen dat Alex steeds meer geïnteresseerd begon te raken in Louise' verhalen. Een kleine twinkeling in zijn ogen verried dat hij vanbinnen plotseling brandde van de vragen. Zoals ze al had gehoopt te ontlokken. 'Wat voor een plaats is een lus? En hoeveel bijzondere mensen zijn er zo?' Louise glimlachte, hoewel er een bittere ondertoon in zichtbaar was. 'Kijk Alex, wij bijzonderen zijn niet altijd even veilig hier. We hebben een plek nodig waar we veilig zijn van experimenten en...' Ze huiverde even. Wat was ze gezegend dat zij dat nooit mee had hoeven maken, die monsterlijke Hollows. 'En andere monsters. Een lus is eigenlijk enkel een soort... tijdzone. Een tijdzone waar iedere dag zich herhaalt. Omdat bijzonderen de enige zijn die die tijdzone kunnen betreden, zijn we er veilig.' Louise haalde even diep adem. Het was lastig uitleggen, en nog lastiger te geloven als je nooit met eigen ogen gezien had wat een lus was. 'En over je tweede vraag, dat weet ik nog niet. Mijn lus moet namelijk nog gemaakt worden.' Weer die wat lichtelijk bittere grijns. Ze zou het wel vinden, hield ze zichzelf weer voor. Ze zuchtte lichtjes. 'Dat maakt mij een ymbryne, een bijzondere die de tijd kan manipuleren. Vandaar dat ik met het volste vertrouwen... wel, dat mes naar je toewierp. Sorry daarvoor.' Een grijns tekende haar gezicht terwijl ze Alex aankeek, peilende of hij een touw vast kon knopen aan het wat vage begrip.

De jongen leek meer op te pikken dan Louise van hem verwacht had. Niet omdat hij dom leek, helemaal niet. Hij zat vast immers niet voor niets op een prestigieuze school als deze, en de manier waarop hij zich zojuist direct had weten te verdedigen had wel aangegeven dat hij niet voor één gat te vangen was. Louise had enkel aangenomen dat ze nog wel even bezig zou zijn met uitleggen, omdat het haar wel duidelijk was dat hij, buiten dat hij wist dat zijn gave bijzonder was, niet echt eerder in contact was geweest met deze wereld. En dat deed haar aan zichzelf denken, toen ze zo ongeveer zijn leeftijd had gehad. Ze schatte hem een jaar of twee ouder dan toen zij voor het eerst een lus bezocht. Voor haar opleiding had ze verschillende uitstapjes naar andere lussen gemaakt, hoewel ze nooit ergens anders had gewoond dan bij mevrouw Swift. Ze kon alleen maar hopen dat ze zich op een dag net zo gelukkig mocht prijzen als de ervaren ymbryne, dat haar kinderen net zo trouw aan haar waren als de kinderen van mevrouw Swift dat waren geweest. En toch begon het haar een beetje zorgen te baren dat het al een tijdje had geduurd. Misschien had ze te veel tijd in haar vogelvorm doorgebracht en was ze net zo kieskeurig geworden. Of misschien zou ze het nog krijgen, het gevoel dat alles perfect was.

Ook leek Alex haar gelukkig te kunnen vergeven voor het eerder incident. 'Nou als u dat nooit meer doet, vind ik het niet erg dat u even mijn gave wou testen.' Louise lachte en stak op een wat eerbiedige manier haar hand in de lucht. 'Beloofd,' sprak ze plechtig. Ze mocht het dan wat lacherig wegwuiven, maar wat bij Louise een afspraak was, bleef een afspraak. Ze was nogal gesteld op de waarheid, hoewel ze wist dat sommige dingen beter verborgen konden blijven. Puur om iemand een heleboel pijn te besparen. 'En ik ben niet per se op zoek naar mensen zoals jij en ik. Dit was geen geplande ontmoeting, als je dat bedoelt. Het is enkel dat ik wil dat er geen gevaar hoeft te dreigen voor andere bijzonderen, begrijp je?' Ze glimlachte en richtte haar blik even op het sportveld. De pauze leek nog niet voorbij, maar ze wist niet hoe lang ze nog hadden. 'Ik snap dat het misschien overweldigend klinkt, allemaal. Maar denk ik eens over na,' sprak ze, terwijl ze hoopte dat de jongen haar kon vertrouwen. Het gaf haar altijd rillingen om een bijzondere te zien die niet afwist van wat voor lot hem of haar stond te wachten als hij oog in oog kwam te staan met de verkeerde wezens. Ze kende de jongen niet, maar ze kon zien dat hij zijn hart op de juiste plaats had zitten. Daarbij wenste ze niemand zoiets gruwelijks toe... 'Ik weet niet of er nog veel tijd is voordat je vrienden je komen zoeken, maar wil je nog iets weten?' Een beetje schichtig keek ze om zich heen. Ze kon het niet echt gebruiken dat iemand van de school zou ontdekken dat ze hier niet hoorde te zijn. Ze kon nu immers de tijd niet meer manipuleren, nu alles zo goed was gegaan met Alex.