Never Grow Up

De wind streek met volle snelheid langs het grote, krakerige huis heen, richting de kliffen. Een jongeman scheerde met gestrekte armen, net zoals een echte Peter Pan, doorheen de lucht. Onderweg naar de kliffen maakte hij tientallen loopings. Wat hield Alex ervan om te vliegen, om de wind langs zijn lichaam te voelen. Er was volgens hem niets beter dan vliegen met een lekker briesje. Het was de wereld voor hem, en het gaf Alex een vertrouwd gevoel van rust en gelukzaligheid. Ideaal weer was het om te vliegen! Niet te warm waardoor hij bijna een appelflauwte kreeg, maar ook niet te koud waardoor hij ver bevroor. Vroeger kon hij nooit zomaar ergens gaan vliegen want het zou de aandacht trekken van mensen. Alex ging daardoor altijd op reis naar een afgelegen plek, waar niet veel mensen kwamen. Daar kon hij dan ook wat oefenen met zijn gave en vliegen zoveel hij maar wou. Op een moment had hij zelf Jilly meegenomen op een ritje door de lucht. Het was toen een koude nacht en ze waren beiden nog wakker. Jilly had op zijn kamerdeur geklopt en gevraagd of ze eens mee mocht vliegen. Ze hadden die nacht lekker gevlogen en gekeken naar de glinsterende sterren. Het was een moment dat hij nooit meer zou vergeten. Een koude, nijdige bries streeks langs zijn nek maakte Alex los van zijn gedachten. Hij was eindelijk aangekomen aan de kliffen. Met een laatste geweldige looping landde hij gracieus op kliffen en zag verderop een meisje met lange bruine haren. Was het Lorelei? Neen! Het was een ander meisje, een niet al te groot meisje met bleke huid. ‘Hallo!’ riep hij vriendelijk naar het meisje, ‘Hoe heet je?’

Nadat Alex gracieus landde en het meisje haar naam vroeg, bekeek hij haar even. Ze had bruin golvend haar met donkergroene ogen. ‘Hedwig, en jij?’ antwoordde het meisje. Alex keer haar aan voor enkele seconden en vertelde haar zijn naam. ‘Ik ben Alex’ zei hij met een stomverbaasde blik. Nu hij zo dicht bij stond was hij verbaast hoe mooi iemand eigenlijk kon zijn. Alex herstelde zich vanaf Hedwig zei dat hij goed met zijn bijzonderheid overweg kon en vroeg of hij daarop heeft op moeten oefenen. ‘Euhm… ja, dankjewel,’ glimlachte Alex. Hij voelde zich warm worden van het lieve compliment. ‘Ik heb regelmatig getraind met mijn nicht en peculiars zoals Louise. Oefening baart kunst eh!’ zei hij opgewekt. ‘En welke bijzonderheid heb jij?’ vroeg hij, terwijl hij het riskeerde om nog eens eventjes naar haar ogen te kijken.