When I see you again

Het was lang geleden; de wind over haar vleugels, de veren die tegen haar huid wapperden... Het door de lucht scheren alsof ze nooit anders had gedaan. Hollows op de loer of niet, voor even gunde ze het zichzelf om de golven onder zich richting het strand te zien rollen en met haar vleugels hier en daar het water op te doen spatten. Vandaag mocht het. Ergens snapte de ymbryne natuurlijk goed waarom het niet alle kinderen lukte binnen te blijven. Buiten riep hen. En met het dreigende gevaar was dat gewoonweg des te leuker, dat zou ze niet ontkennen. Al waren er heel wat kinderen die het echte gevaar niet inzagen. Of te laat, zoals in Oskars geval. Het waren gedachten die de revue passeerden maar gek genoeg niet bleven hangen zoals ze dat anders altijd deden. Misschien kwam het door het ultieme gevoel van vrijheid dat ze hiervan kreeg. Of hoe ze weer een beetje tot rust kwam, nu ze wist dat zij en Girolamo en de mentors er alles aan deden om de kinderen te wapenen tegen dat gevaar. Louise wist dat ze binnenkort weer terug zou moeten gaan. Inkopen doen, zorgen dat er eten op tafel kwam te staan. Om de een of andere vreemde reden was dat anders; ze kon zich zo onveilig en gejaagd voelen voor een wandelingetje naar de supermarkt en hier, in haar vogelvorm zo vrij dat  ze dacht dat niemand haar iets kon maken. Gevaarlijk om zo zorgeloos te zijn, dat wist ze, maar toch stond ze het zichzelf toe. Misschien moest ze de rest teruglopen. Gewoon om te zien hoe gevaarlijk het daadwerkelijk was. Of de Hollows nog iets van zich zouden laten horen. Haar scherpe zicht speurde de rand van de kliffen af, op zoek naar een goede landingsplaats. Een grote, overhangende steen zag er van haar perspectief prima uit. Haar vleugels stopten hun bewegingen, en ze begon aan haar vrije val. Even leek het alsof ze het niet zou halen. Alsof de golven haar voor zouden zijn. Maar toen ving de warme, ziltige stroom van wind haar op en nam haar mee. Nu kon ze moeiteloos omhoog vliegen. Zodra ze de scherpe snavel had ingeruild voor haar lippen, zou ze hier triomfantelijk om grijnzen. Dat was echter voor ze hoog genoeg was om te zien dat iemand haar plek al had ingenomen. Ze herkende de excentrieke gestalte direct. Magnus. Met een... cocktail? Als ze zich nu in haar menselijke gedaante zou begeven, zou ze enkel hoofdschudden en lichtjes zuchten. Sinds hij naar de lus was gekomen was er nog niet echt tijd geweest voor een oprechte ontmoeting. Of Louise daar op zat te wachten wist ze ook niet. Het enige wat ze voelde als ze naar hem keek was heel veel schaamte. Natuurlijk, op het moment dat ze hem gesmeekt had haar te helpen met haar onmogelijke verzoek was ze haar verstand nogal verloren geweest. Maar nog altijd verbond hij haar aan een verleden dat ze achter zich had gelaten, en een tijd die pijnlijk was om aan te denken. Maar of ze nu terug kon, wist ze niet. Het was natuurlijk niet erg alledaags om die specifieke tropische vogel tegen te komen bij deze Scandinavische temperaturen. Ofwel Magnus zou erg weinig verstand moeten hebben van vogels -wat ze betwijfelde gezien zijn aantallen millennia aan levenservaring- of het zou opvallen. Zo zachtjes mogelijk streek ze neer in op de verste steen die de landing die ze al had ingezet nog kon halen, en bestudeerde even zijn fonkelende verschijning. Ze moest snel terug veranderen, of haar zo bekende, vogelachtige trekje -haar vreemde aantrekking tot alles wat ook maar voor het kleinste beetje glom- zou weer boven komen drijven.

Het duurde minder lang dan ze had gehoopt, het stilletjes in zijn buurt zitten en zijn gedrag observeren. Natuurlijk was dat ook niet iets dat geheel eerlijk was, als zij hem wel kon zien, maar hij haar niet. Ze wist niet of ze doorhad dat hij haar doorhad voordat hij haar naam liet vallen. 'Louise.' Het kleurrijke vogeltje verstijfde. Alsof ze zich tóch nog kon verstoppen. Maar dat was natuurlijk een vergeefse poging. Een zucht ging door haar heen en ze draaide haar kopje wat schuiner om beter te kunnen inspecteren of hij nu interesse in haar had of niet. Na het observeren hoe hij de plek naast zich aanwees, een extra cocktail tevoorschijn toverde en ook nog eens een 'Sit down,' commandeerde, kon ze uit haar onderzoeken toch wel de solide conclusie trekken dat het antwoord 'ja' luidde. Even liet ze haar kopje hangen, maar ze besefte dat ze veel meer lichaamstaal nodig had om op dat aanbod te reageren dan ze met haar vogelachtige fysiologie van het moment tot in staat was. Louise hipte een stukje naar voren, tot de rand van de steen en liet zichzelf toen voorover vallen. Ze vloog omhoog, maakte een draai in de lucht en kreeg het voor elkaar om op beide voeten te landen -Gelukkig, want dat ging niet altijd even soepel en in dit geval had het nogal afgedaan aan haar entree. Het eerste wat ze altijd deed na een verandering, en nu ook weer, was zich eens uitrekken om er bewust van te zijn dat ze zich in een heel ander lichaam bevond. Ze bewoog haar kin naar haar rechter schouder en vervolgens naar de linker, waarbij deze een heerlijk krakend geluid vrijgaven. Ook haar handen kwamen aan de beurt; ze haakte haar vingers in elkaar en strekte haar armen voor zich uit tot al haar knokkels hetzelfde geluid hadden gemaakt als haar nek. Ze liet haar adem ontsnappen alvorens ze deed wat ze al had willen doen sinds Magnus haar blikveld in was gekomen; haar armen over elkaar slaan. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze naar de cocktail die hij voor haar had klaargezet, al wist ze nu niet meer zeker of die wel voor haar bestemd was nu Magnus zijn eerste weer had weggewerkt en hij waarschijnlijk wel zou openstaan voor een tweede. En een derde. Haar lange rode haar viel over één schouder en was inmiddels weer wat in de war geraakt door haar recente vlucht. In welke mate van extravagantie Magnus zich ook bevond, naast hem voelde Louise zich altijd maar gewoontjes. Misschien was dat de reden dat zich tussen hen een relatie had voorgedaan. De meeste vrouwen zochten iemand die hen bijzonder deed voelen, maar bijzonder... daar had Louise al in overvloed aan. Met de oude herinneringen die haar hoofd begonnen te vullen, duurde het niet lang voordat er een glimlach op haar lippen lag, ook al was deze klein. Het was ook vreemd, waarom zou ze niet blij moeten zijn hem te zien? Ja, het was vroeger vreemd gelopen, maar nu was nu, en niet vroeger. Voor hij zijn handen op het drankje kon leggen, zette Louise een stap naar voren, griste het glaswerk voor hem vandaan en nam naast hem plaats. Zonder hem nog aan te kijken, haar blik gericht op de horizon die de zee en de lucht van elkaar scheidde, hief ze haar glas, nam een slokje en sprak; 'Magnus.' Een volwaardige begroeting was het niet, maar met dat, en de grijns die losjes om haar lippen speelde, had hij maar genoegen te nemen.

Het vertrouwde geluid van Magnus' vingerknippen kon niet anders dan bij haar een korte lach ontlokken. Ook al deed ze nog zo'n best om het te verbergen achter haar gordijn van rode lokken. Ze hoefde haar haar niet eens van de ene naar de andere schouder te gooien om te weten dat hij zichzelf op zijn wenken bediend had en nog een cocktail voor zichzelf tevoorschijn had ge-simsalabimt, maar ze deed het toch. Misschien om een excuus te hebben hem voor het eerst in lange, lange tijd weer in zich op te nemen. Ze wilde met haar ogen rollen bij de aanblik van het glaswerk dat hij beethield, maar besefte toen dat zij de nasmaak van hetzelfde drankje nog over haar tong voelde trekken. Nog een slok dan maar. Haar ooghoeken hielde Magnus scherp in de gaten terwijl hij haar voorbeeld volgde en het glas ook aan zijn lippen zette. Zo kende ze hem weer. Het silhouet van Magnus in deze houding met een drankje nuttigend; dat bracht toch heel wat herinneringen aan toch ook door de alcohol vertroebelde avonden terug. Tegen zichzelf zou ze er niet om liegen, maar Magnus' ego was al groot genoeg om ook nog aan hem toe te geven dat ze het er haast weer warm van kreeg. Zijzelf wist dat hun relatie haast uit een andere wereld stamde, maar ze wist niet waar Magnus wat dat betrof stond. Even liet ze haar vingernagels over het glaswerk glijden en tikte er zachtjes tegenaan. Ze wist dat Magnus het openen van het gesprek bij deze aan haar had overgelaten, anders had hij het al lang niet kunnen laten zijn mond open te trekken en al zijn gedachten bij haar uit te storten. Op sommige momenten deed hij dat echter bewust niet, en dan wist Louise dat hij ofwel een klein spelletje speelde ofwel, op speciale gelegenheden, wilde horen wat een ander nu eigenlijk te zeggen had. Louise richtte haar blik weer naar de golven, die naarmate ze de kust naderde steeds heviger werden. 'I'm sorry to disappoint dear, but if you were looking for a safe place from the Hollows... that's not here.' Het was echt niet hoe ze had bedoeld het te brengen, maar ergens zat er een bittere toon onder haar woorden. Ze liet haar hoofd zakken en keek naar de inhoud van haar glas. Maar goed, ze was dan ook wel zo koppig zich daar niet voor te verontschuldigen. Nog niet tenminste. Als ze dat van nature nog niet was, had ze daarover wel het een en ander van de man naast haar geleerd.

Het ene moment zat ze koppig te zijn en enkel haar aandacht op haar drankje te houden, het andere moment voelde ze plotseling zijn hand op die van haar. Haar eerste instinct was om te verstijven, maar dat wist ze te onderdrukken. In plaats daarvan verplaatste ze haar blik van haar cocktail naar Magnus' gezicht. Een glimlach had zijn lippen gesierd. 'Bis-' Ook hij leek zich te realiseren dat dat niet een woord was wat hij op dit moment over zijn lippen moest laten komen. Biscuit. Omdat het moment dat hij het nodig vond, het moment dat hij haar haar eerste zin had horen zeggen, de spot te drijven met haar Engelse tongval. Het was een woord van lang geleden en dat hoorde niet thuis in hun vocabulaire van het heden. Louise wendde haar blik af en slikte, kijkend naar hun handen. Het was een vreemd beeld. Alsof het niet echt was. Magnus leek hetzelfde te denken, want enkele seconden daarna trok hij plotseling abrupt zijn hand terug. Hij trok haar aandacht door zijn keel te schrapen, en Louise wist dat hij iets te zeggen moest hebben. 'Louise,' herstelde hij zichzelf na zijn kleine incident, 'I don't need a save place from the hollows. I'm the high warlock of Brooklyn.' Hij herinnerde haar eraan door met zijn toon aan te geven hoe logisch het allemaal wel niet was. Louise liet haar blik even over hem heen glijden, om te kijken of hij serieus was. 'Famous last words those are,' ze zei toen onder een lichte zucht. Ze sprak op een serieuze toon, maar ergens tenmidden van de zin brak deze in een klein lachje. Met een kleine grijns focuste ze zich weer op het glas tegen haar vingers. Ze draaide de overige inhoud een klein beetje rond alvorens ze het lef vond hem te vragen waar het dan eigenlijk om ging. 'Then why are you in a loo-... this loop?' In één keer goot ze wat er nog in het glas had gezeten naar binnen. Ze veegde haar mouw langs haar lippen en besloot hem iets te doen te geven door het glas hoog de lucht in te gooien. Hij moest dat maar eens zien te raken.

Ze ging niet liegen: die magische cocktails maakten haar nu al licht in het hoofd. Het was geen goed idee, hier zitten met een ex over wie haar gevoelens nog altijd onduidelijk waren, 's nachts in een met Hollows geïnfesteerde lus. Dronken. En toch verzette alles in haar zich om dit nu af te kappen. Ze moest simpelweg weten waarom hij hier was. Een slechtere timing kon hij immers niet hebben. Magnus wist altijd wel weer een manier om het ritme dat ze zo koesterde, te verstoren. Misschien was het daarom dat ze haar glas de lucht in gooide. Om hem te testen of hem ook een beetje moeten te laten doen. Er gebeurde echter helaas precies wat ze verwachtte: Magnus zorgde er zonder enige moeite voor dat het glas verdween in een blauwe wolk van glitter. Ze haatte dat het zien van zijn magie iets in haar losmaakte wat ze alleen kende uit de tijd die ze met hem in Brooklyn had doorgebracht. Dat ze haar mondhoeken moest bedwingen zich op te krullen. Bij het merken van haar kleine grijns trok ze haar gezicht dan ook zo snel mogelijk weer glad. In plaats daarvan veranderde ze het in een schamper lachje. Hij kon haar niet alleen laten? Daar leek hij eerder ook al geen moeite mee te hebben gehad. Favourite Ymbryne, wat dacht hij te bereiken. Zijn intenties waren haar enkel minder duidelijk geworden nadat ze hem ernaar had gevraagd. Ze wist ook niet waarom ze zich zo opwond. Louise sloot even haar ogen en zuchtte. 'Can you just… for once, answer me honestly?' Ze draaide haar hoofd en keek hem aan. 'What are you doing here?' Zijn spelletjes vermoeide haar. Ze waren niet meer zo leuk als tien jaar geleden. Bovendien had ze wel grotere zorgen.