Gypsy way

Onderwerp: Gypsy way vr sep 29, 2017 7:05 pm

Een gure avondwind trok door Inndyr heen. Het beloofde een koude nacht te worden. Alhoewel... Dat was het al. Nacht. Doormiddel van het maanlicht was er een figuur te zien. Een verschijnsel dat reisde door de nacht, richting de zee, richting de kliffen. De lange donker gekleurde jas wapperde wild mee met de windrichting. Evenals de sigarettenrook dat omhoog trok. Voor een moment stond het figuur stil, wierp deze nog één laatste blik naar achteren. Thomas loog als hij zei dat hij het niet ging missen, de lus. De mensen. De harmonie. Hij mocht dan super weinig contact hebben gehad met iedereen, maar met degene met wie hij dat wel had gedaan, gaf hem zoveel gegeven. Oh Haythel... Haar naam deed zijn hart ineen krimpen, figuurlijk gezien. Haar onverwachte dood had hem voor enkele maanden vernietigd. Hij was kapot. Gebroken in meer dan miljoenen stukjes. Maanden lang had Thomas zich volledig terug getrokken. Was hij meer binnen dan buiten geweest, ondanks de lockdown. Pijn had hij geleden, in volledige stilte. Geen mens die door had hoe het er met hem aan toe ging. Het verliezen van een geliefde was werkelijk het meest afmattende wat met iemand gebeuren kon. Een enige tijd had Thomas er over nagedacht zijn eigen leven te beëindigen. Alleen in de dood zou hij zijn geliefden weer kunnen zien. Zijn eigen broers. Ada. Polly. Moeder. Grace. Charles. Haythel. Maar wat zou dat voor verschil maken? Wellicht dat hij hen enkele minuten zou terug zien, voordat zijn ziel terug gezogen zou worden naar dit omhulsel. Zelfmoord was voor hem geen optie. Hoe graag Thomas ook van al die pijn af wilde, het ging hem nooit of te nimmer lukken.
Zijn blik sloeg omhoog, naar de donkere hemel waar genoeg sterren aan fonkelden. Of hij ooit de kans kreeg ze weer in zijn armen te mogen sluiten bleef hem onbekend. Tot die tijd moest hij volhouden. Sterk blijven en wat proberen te maken van zijn never ending leven.
Dat was een ding wat de man zeker gedaan had. Buiten de lus had hij een hele organisatie op de been gezet. Een oude bekende, die in de echte wereld al een beste reputatie had neergezet. De Blinders waren back in the game. Harder, beter en genadelozer dan ooit. Geld stroomde met bakken binnen. Mensen gingen sneller op hun knieën. En na lang zichzelf verborgen te houden, vond Thomas het nu tijd dat zijn eigen bendeleden moesten zien wie hun leider was. In een vloeiende beweging gooide de man diens sigaret weg, nadat hij zijn weg vervolgde naar de vuurtoren.
Ongeacht het weinige sociale contact in de lus voelde Thomas zich er in een enige zin verantwoordelijk voor. Wilde hij zich over de lus ontfermen, ookal liet hij dat amper blijken. Tenminste, verbaal gezien. Want voordat hij zijn spullen pakte ontdekte hij hier en daar wat. Informatie die hem ernstige zorgen bij bracht. Er stonden dingen aan te komen waarvan hij twijfelde of dat goed ging uitpakken, mits de informatieve inhoud één grote leugen was. Juist nu. Op dit moment ook. Net nu hij wilde vertrekken. Maar daar had hij heel gauw een oplossing voor gevonden. Zijn vingers vouwden zich om het gouden zakhorloge, waarna hij de tijd checkte. Nog één minuut precies. Geduldig wachtte Thomas af, zijn blik gericht op de vuurtoren. Tot er twee silhouettes verschenen. Automatisch verscheen er een warme glimlach op zijn gezicht. Eentje die zelden te waarnemen was. Bewust waren zij uit de lus gehouden maar daar kwam vannacht verandering in. Kalm trad hij de twee mannen tegemoet. ,,My beloved sons," begroette hij hen. Eén voor één keek hij hen aan. Bestudeerde hij even hun gezicht. Ze waren zo snel oud geworden. ,,Be careful." Na hen beide een klopje op hun schouder te hebben gegeven hervatte hij zijn passen. ,,There is a lot more danger out here. And I do not wish you dead. Make me even more proud than I already am." Zonder op reactie te verwachten stapte Thomas de vuurtoren binnen, klaar om terug te keren naar de oh zo koude buitenwereld.

Onderwerp: Re: Gypsy way za sep 30, 2017 1:54 pm

You’re so delusional

_{Met een grijns stapte Jake de lus binnen. Hij had er genoeg over gehoord en genoeg onderzoek naar gedaan, maar nu mocht hij eindelijk het terrein betreden. Hij was altijd nieuwsgierig geweest naar de omgeving waarin zijn vader leefde, maar nooit had hij de lus mogen betreden. Hij snapte waarom, maar ergens had het hem altijd gefrustreerd. Hij was een jongeman die gretig was naar nieuwe informatie. Het liefste wou hij zoveel mogelijk weten van een onderwerp. Hoe meer informatie je had, hoe beter je om kon gaan met een situatie en hoe beter je een gevecht kon winnen. Jake was dan ook meer op een plan en tactiek gebrand dan op roekeloze gevechten en missies waar je zonder enige informatie op pad ging. Daar had hij niks mee en altijd zorgde hij er dan ook voor dat hij genoeg wist van zijn missie voordat hij ook maar iets deed. Zijn tweelingbroer daarentegen was weer een totaal ander liedje. Die had het niet zo met de regeltjes volgen en informatie zoeken, die hield van brute kracht en roekeloos zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij zich in een benauwde situatie werkte door zijn gedrag. Het was maar goed dat hij Jake bij zijn zijde had.

Jake voelde enige enthousiasme omdat hij de lus betrad, maar ook een stuk van pijn ging door hem heen. De reden dat ze hier immers waren, was omdat hun vader uit de lus zou stappen. Jake had eigenlijk gehoopt dat ze met z’n drieën eens samen ergens konden wonen, maar het leek erop dat het lot dat niet zo had gewild. Bij de gedachte aan zijn vader keek Jake kort rond. Hij analyseerde de nieuwe omgeving en zag al snel het silhouette wat hij kon herkennen als zijn vader. Kalm liep Jake op de man af. Een glimlach begon zijn lippen te sieren zodra hij de warme glimlach rond zijn vader’s lippen zag. De man liep hen tegemoet. ,,My beloved sons," werden ze begroet. Jake knikte eens. ”Father,” begroette hij hem terug met een zachte glimlach. Het liefste wou hij de man stevig knuffelen, maar hij wist zich in te houden. Thomas keek hen één voor één aan. ,,Be careful." vervolgde Thomas, waarna ze allebei een schouderklopje kregen en de man hen passeerde. ,,There is a lot more danger out here. And I do not wish you dead. Make me even more proud than I already am." Jake keek zijn vader na. ”Will do,” antwoordde hij, ook al betwijfelde hij of de man het nog zou horen.

Jake slaakte een zucht en week zijn blik af. Hij kon het niet helpen dat het vreemd en onwennig voelde om zijn vader zo te zien te vertrekken. Hij liet zijn blik opnieuw over de omgeving heen gaan, waarna zijn blik naar Jacob gaan. ”You’re ready for this?” vroeg hij zijn net iets oudere broer in de hoop de sfeer wat op te peppen. Jake was dan ook degene van de twee die een stuk emotioneler was en in situatie zoals deze was dat te merken.}

Onderwerp: Re: Gypsy way za sep 30, 2017 3:49 pm

Jacob Shelby

I take no pleasure in killing. Simply, I’m just good at it

Een geïrriteerde zucht ontsnapte aan zijn lippen, waarna een hand zijn donkerblonde lokken naar achteren streek. Jup, het ging echt gebeuren. Ze moesten verkassen naar de lus. Een lus waarvan hij maar weinig wist en wat hij wél wist, stond hem alles behalve aan. Jacob vermaakte zich uitermate prima in de echte wereld. Hij zat helemaal niet te wachten op monsters en andere weirdo's met krachten. Maar orders waren orders en hoewel de jongen zich normaal gesproken weinig aantrok van wat anderen hem oplegde, weigerde hij tegen hun vader in te gaan. Ze hadden elkaar weinig gezien door de jaren heen. Of in ieder niet zo vaak zoals het in "normale" gezinnen hoort te gaan maar zo was hun situatie nou eenmaal. Jacob respecteerde dat. Respecteerde hun vader. Gedeeltelijk respecteerde zijn kleine broertje. Even keek hij opzij naar deze. Jake leek er zo op het eerste gezicht er veel zin in te hebben. Waarom in godsnaam? Was het omdat ze vader hielpen? Omdat ze op het punt stonden een nieuwe dimensie te betreden? Misschien wel een combinatie. Hell. Jacob deinsde niet terug voor avontuur. Integendeel zelfs. Maar dit voelde zo anders aan. Zo... Definitief. Alsof het nooit meer ging veranderen. Dat ze noodgedwongen in de lus moesten blijven totdat ze het loodje gingen leggen. Nee, Jacob was verre van enthousiast. Dit wilde hij zo snel mogelijk achter de rug hebben, zodat ze konden terug keren. Dat ze een fatsoenlijk feest konden houden waar iedereen aan mee deed. Vader, Jake, hij en de rest van de gang. Wat dat betreft ging hij er alles aan doen om dit vluchtig af te handelen. Ook als het betekende het hele gebied te moeten verwoesten. Een idee dat hem uiteraard goed schikte.
Ongemotiveerd stapte Jacob achter zijn broertje aan de lus binnen. Bewust bleef hij achter hem. Op deze manier remde hij de jongen niet af en kon deze als een jong hert vrolijk rond dartelen. Dat hijzelf totaal geen zin had, betekende niet dat hij zijn aandacht er door liet verzwakken. Met opgetrokken wenkbrauw gleed zijn blik rond. In het donker was alles moeilijk te zien. Goed, ze zagen de grove lijnen maar hij wilde details. Details die konden bevestigen dat ze hier veilig stonden en Jake geen gevaar liep. Ze mochten dan twee werelden van verschil zijn maar hij hield wel om de jongen. Vroeger had hij gezworen hem te beschermen, no matter what. Een belofte waar Jacob zich strak aan hield. Ze waren familie en familie moesten een eenheid blijven.
Een eindje verderop naderde iemand. Vader. Tegen alle verwachtingen in voelde het goed de man te zien. Oh hoe ideaal het zou zijn als ze gewoon alle drie samen zouden blijven. Maar dat feestje ging niet door. Nee. Ze moesten eerst de rommel in de lus opruimen. Werden ze al met al toch nog vuilnismannen. Zwijgend hoorde hij de woorden van Thomas aan. Om deze een pleziertje te doen glimlachte hij zwakjes. In het donker was toch moeilijk te zien of hij deze meende of niet. Zodra de man verder liep keek hij hem enkel na, voordat hij zich richtte op Jake. ,,Are you crying already?" De droogheid drupte er vanaf. Hey, broertjes pesten was toegestaan, ook als dingen gevoelig lagen. Wat dat betreft kon Jacob vreselijk wezen. Hij gooide alles eruit wat op zijn tong lag en wie dat niet hebben kon? Well... Die had dan vreselijke pech. ”You’re ready for this?” Wederom zuchtte Jacob diep, waarna hij eens knikte. Omdat het moest. ,,Yeah sure, let's finish this quickly. I'm already done with this place."

Onderwerp: Re: Gypsy way za sep 30, 2017 4:43 pm

You’re so delusional

_{Jake had zijn vader na gekeken. Op moment zoals deze werd het hem in het gezicht geworpen dat ze elkaar echt te weinig zagen en op de momenten dat ze elkaar wel zagen, dat het dan altijd nog over de Peaky Blinders ging en niet zozeer om de familie. Het deed Jake ergens pijn, maar hij wist ook dat hij er niet al te veel over in moest zitten. Het zou wel goed komen. ,,Are you crying already?" klonk het naast hem. Jake keek op en wierp Jacob een vernietigende blik toe. Hij wist ook altijd de perfecte dingen op het goede moment te zeggen. Jake rolde met zijn ogen en slaakte een zucht, waarna hij begon te lopen en niet meer energie aan de opmerking wou vrijgeven. Vervolgens richtte hij zich toch op Jacob en vroeg hij zijn iets oudere broer of hij er klaar voor was. Jacob slaakte eveneens een zucht. De jongeman leek er een stuk minder zin in te hebben dat Jake. Het verbaasde Jake niks, maar hij hoopte wel dat het er niet voor zou zorgen dat Jacob slordig te werk zou gaan. Uiteindelijk knikte Jacob. ,,Yeah sure, let's finish this quickly. I'm already done with this place." sprak Jacob. Jake grinnikte zachtjes. ”There there. There’s enough fun for us to do here. You won’t be bored,” plaagde Jake met een grijns, waarna hij verder liep. In het donker probeerde hij sommige vormen te herkennen, maar veel nuttigs kon hij niet zien. Gelukkig had hij genoeg informatie opgedaan om te weten waar het verblijf was en wist hij dus welke route hij moest lopen en zo vervolgde hij de weg.

{OOC: flutje amsorry ;w;}

Onderwerp: Re: Gypsy way zo okt 01, 2017 1:56 pm

Jacob Shelby

I take no pleasure in killing. Simply, I’m just good at it

De vernietigende blik die werd toegeworpen gaf al genoeg voldoening, al had hij natuurlijk gehoopt op meer. Jacob wist dat zo langzamerhand al wel dat de jongen hem door had, dat hij kickte op reactie en ondanks dat z'n broertje zo emotioneel was als een vrouw, gunde hij hem deze keer weinig plezier. Dus vond Jacob het prima met dat wat hij wél kreeg. Zijn aandacht lag allang niet meer bij hun vader, die intussen al verdwenen was in de nacht. Hun tijd brak nog wel aan, daar was hij van overtuigd. Daarbij was dit alles voor een goed en beter doel. Betrapt, hij mocht dan héél weinig zin hebben om dit te doen maar hij realiseerde zich dat wat op het menu stond gunstig kon uitpakken voor de Blinders. En dat was wat telde. In een paar jaren tijd waren ze al behoorlijk gegroeid maar meer was áltijd beter. Ze moesten mee gaan tellen. Behoren tot de grote, serieuze jongens. Hoe dat alles precies met elkaar in connectie stond wist Jacob nog allemaal niet zeker. Wat mede dankzij kwam dat hun vader veel dingen voor zichzelf hield. Thomas was het meesterbrein achter de Blinders en hoewel hun motto was dat familie op nummer één stond, werden er genoeg dingen achter gehouden. Wat betekende, dat als hij wat specifieks wou weten, dat hij zelf erachter moest zien te komen. En dat frustreerde Jacob, want zo'n type was hij niet. Strategisch denken en een partij moeilijk lopen doen. Bah. Persoonlijk vond hij dat zo overbodig. Negen van de tien dingen werden moeilijker gemaakt dan dat ze waren.
Ook dat was nu zijn plan. Eén man in de gaten houden en mogelijk uitschakelen. Hoe ingewikkeld kon dat zijn? Een leven afnemen was makkelijk, daar hoefde Jacob weinig moeite voor te doen. Wat dat betreft zag hij de missie vrij positief in, desondanks de waarschuwing die ze hadden meegekregen. Dit kwam helemaal voor elkaar. Het liefst nog voordat de zon onder ging. ”There there. There’s enough fun for us to do here. You won’t be bored." Jacob snoof eens diep. Terwijl hij zijn adem weer uitblies, kwamen daar enkele lichtgekleurde rookwolken in mee. Hij en zijn innerlijke kracht lagen wat dat betreft op één lijn; bruut, overheersend. Daarom pakte Jacob ook genoeg momenten aan om duidelijk te maken dat hij geen goede bedoelingen had. ,,Like what exactly?" Als Jake deze plek zo goed kende mocht hij dat dan ook eventjes gaan uitleggen dan. ,,Why don't we just take the place down? Then we're done."

Onderwerp: Re: Gypsy way zo okt 01, 2017 2:43 pm

You’re so delusional

_{In tegenstelling tot zijn oudere broer had Jake wel enige zin in de nieuwe missie die ze hadden gekregen. Het was in een nieuwe omgeving met andere omstandigheden. Hij aasde naar informatie over de zogeheten ‘peculiars’ die zich hier bevonden. Hij had zijn vader er vaak genoeg naar gevraagd, maar hij had nooit echt duidelijke antwoorden gekregen. Dit kwam ook doordat er gewoon zoveel verschillende pecularities waren. In tegenstelling tot Jacob had Jake dan ook zijn huiswerk gedaan en had hij al geprobeerd wat informatie op te zoeken over de lus. Over de lus zelf wist hij niet veel informatie te krijgen. Enkel dat de leidinggevende Louise Bluebonnet heet. Voor de rest leek het wel alsof alle informatie over de lus enkel speculatie was. Er waren geen harde bewijzen te vinden. Iets waardoor Jake’s nieuwsgierigheid enkel groter werd. Hij kon niet wachten om het verblijf met diens kinderen met zijn ogen te zien. Op het internet stond echter wel genoeg over het plaatsje Inndyr. Het was een klein dorpje, maar trok enkele toeristen aan door het noorderlicht wat er te bewonderen was. Het verdriet dat hij even had gevoeld bij het vertrek van zijn vader, was alweer verdwenen en had plaats gemaakt voor meer enthousiasme.

Jacob liet echter merken dat hij er totaal geen zin in had en dat hij het liefste er zo snel mogelijk klaar mee was. Jake grijnsde en zei zijn broer dat er toch genoeg te doen was. Er was genoeg werk aan de winkel, dus zijn broer hoefde zich niet te vervelen. Jacob snoof eens als reactie, waarbij rook zijn neus verliet. Jake grijnsde wat breder. Hij wist ook hoe hij zijn broer op de stang moest jagen. ,,Like what exactly?" vroeg Jacob hem. Een droge uitdrukking verscheen op zijn gelaat. Echt? Wist Jacob überhaupt wel waarom ze hier waren? Jake slaakte een diepe zucht. Soms was het onvoorstelbaar hoe onvoorbereid de man kon zijn. ,,Why don't we just take the place down? Then we're done." vervolgde Jacob. ”Because that won’t solve anything and that’s not what father wants,” reageerde Jake meteen duidelijk. Even keek Jake zijn broer aan met een strakke blik, waarna hij zich richtte op het pad dat hij af liep. ”We’re here to investigate the danger that is approaching the loop. Apparently some kind of organisation is invading and endangering it. We have to find out what it is and take it down,” legde Jake bondig uit. ”With other words; there’s enough to do!” eindigde hij zijn woorden met een lichte grijns. In de verte zag hij een gebouw tevoorschijn komen. ”That must be it,” mompelde hij en knikte eens richting het verblijf.}