Wolves Without Teeth

<sub>Het was drie uur 's middags. Het stortregende. De ramen trilden van de harde schokken die het doorzichtige materiaal te verduren kreeg en de muren dempten het geluid tot een vaag gestommel. De blondine had besloten binnen te blijven en het gebouw te verkennen: haar nieuwe thuis. Het uitzicht door de ramen heen - de normaal zo mooie en kleurrijke tuinen - werd somber door de grauwige gloed die regen met zich meebracht. Ze voelde hoe een lichte lading energie via haar vingertoppen naar binnen drong en zich verspreidde. Het gevoel was licht, veroorzaakt door de dan ook lichte kracht die momenteel achter de wolken schol. Niets in vergelijking met donder. Maar oh, wat voelde het heerlijk. Een scheef grijnsje sierde Diana's gezicht terwijl ze zich door de gangen voortbewoog.

Ze trok haar leren jasje wat beter over haar schouders en haalde haar haren uit de staart die ze vanochtend in had gedaan. Diana schudde haar hoofd lichtjes, waardoor haar lange golvende haren over haar schouders vielen. Haar blik vond een deur die uitnodigend op een kier stond. Het licht brandde in de kamer die te omschrijven was als een soort speelkamer: her en der was iets amuserends te vinden en zo waren er ook een aantal die geconcentreerd in hun competitieve spelletjes zaten. Groot, vol, gezellig.

De deur viel met een doffe klap achter haar dicht. De hakken van haar laarzen veroorzaakten een getik op de houten vloer. Ze trok echter geen aandacht, niet dat ze wist in elk geval, omdat iedereen in zijn/haar eigen wereldje zat. Haar ijsblauwe ogen keken de plaats rond en vonden een jongen met een tweekleurige blik. Hij was alleen. Met het idee dat ze maar beter wat gezelschap kon vinden liep ze heupwiegend op de gozer af. "..Hey," sprak ze vervolgens, waarna ze de onbekende een glimlachje schonk.</sub>

<sub>Oh. De jongen met zijn wit/blonde haar leek op zijn teentjes getrapt. Zijn blik stond enigszins geïrriteerd en ook zijn woorden klonken niet uitnodigend. Of ze iets nodig had? Ja, een normaal antwoord op haar vriendelijke 'hey', graag. Voor even twijfelde ze, maar na een aantal seconde ontglipte de zin haar alsnog: "Yes, a normal answer to my friendly 'hey', please." Diana had de woorden niet eens onaardig uitgesproken en schonk hem een korte glimlach.

Haar blik viel op de kaarten die de jongen in zijn handen had. Om haar heen gebeurde van alles: een groepje speelde ook één of ander kaartspel dat haar vaag bekend voorkwam. Anderen deden iets in hun eentje, een enkeling zat zelfs in een hoek te lezen. Was er om de hoek geen aparte bibliotheek? Was ze gisteren per toeval ingelopen. Bij het raam was zelfs een hoekje ingericht voor de wat jongeren onder de lus-bewoners: er stonden kleine tafeltjes die vol lagen met tekeningen en ander spul die duidelijk van jonger-dan-tien-jarigen afkwamen.
De blondine gooide haar haren over een schouder naar voren en nam plaats op de lege stoel die aan de tafel van de jongen stond. Waarschijnlijk iets wat hem niet aanstond, maar dan had hij pech. De regen begon net iets harder tegen de ramen aan te slaan en zorgde voor meer geluid. Nogmaals voelde ze een nieuwe, lichte, stroom van energie haar zenuwen volgen. Toen ze haar peculiarty nog niet onder controle had zorgden deze momenten ervoor dat ze schrok. Nu deed het haar niets - viel het voor een buitenstaander niet op - en liet het alleen haar hand zachtjes trillen voor een enkele seconde. "Why don't you find yourself a less crowded space if you're feeling moody?"</sub>

<sub>Nogmaals: oh. "Go bother someone else if you need that so badly.". Nou, hij was niet bepaald mister sunshine zelve. Ergens had hij gelijk, ze kon net zo goed naar een ander persoon lopen en gezelschap opzoeken die wel gewenst was. Maar nee, Diana hield koppig vol tot op het moment dat ze er zelf ook wel een beetje klaar mee was. Wellicht was er een logische verklaring voor zijn humeur en veranderde deze snel, toch? Ze ging niet in op zijn opmerking.

Ze moest een lach onderdrukken toen ze zijn geërgerde blik zag toen ze naast hem plaatsnam. Haar blik werd voor even getrokken naar de kaarten die hij in zijn handen had en die vloeiend langs zijn handen bewogen, totdat zijn stem de kortdurige stilte verbrak. Hij beantwoordde haar vraag. "Believe me, if I would’ve known you ended up here I wouldn’ve come here." Oh. Ohja. Leuk, gozer. Er verscheen een zelfingenomen grijns op het gezicht van de jongen die haar irriteerde. Haar eigen lichtblauwe ogen waren gericht op de zijne die bijzonder helder waren, maar versprongen voor kort naar het raam waar een knal klonk en een bliksemschicht een boom introk. Iets zij haar dat de jongen dit veroorzaakt had, aan zijn gebalde vuist en blik te zien. Ook zij kon deze actie veroorzaken, maar ze onderdrukte de neiging hem uit te dagen. Het zou hem enkel meer doen irriteren, waarschijnlijk. In plaats daarvan trok ze veilig haar mond open: "Thanks, dude," merkte Diana sarcastisch op.

Niet veel later kreeg ze dezelfde vraag terug geworpen. Waarom zijzelf niet het gezelschap van een gezelliger iemand opzocht in plaats van hem. Zoals eerder gezegd, dat kon, ja. "Because you made it pretty attractive to bother you." Ze schonk hem een brede grijns en drukte haar vuist iets harder tegen de tafel zodat ze stabiliteit had en het kortdurende getril iets kon verminderen. Ook de door hem veroorzaakte bliksem leek enig effect op haar energieniveau te hebben. "I'm Diana."</sub>

<sub>De jongen kreeg een plotselinge grijns op zijn gezicht. Het zal wel. Het enige wat hij leek te kunnen was chagrijnige opmerkingen delen, zuchtten en grijnzen op momenten dat deze nergens op duidden. "You're welcome." Oh ja, zie je, weer zo'n sarcastisch antwoord. Zo waren ook haar woorden die deze reactie uitlokten vrij sarcastisch geweest, maar zij had er een reden voor. Hij bleek zich af te vragen waarom het zo aantrekkelijk was koppig bij hem te blijven zitten. "Because I'm stubborn," verklaarde ze. En met die reacties van je word ik helemaal koppig, maakte ze in haar hoofd af.

Toen hij zich op zijn beurt voorstelde knikte ze. Een 'leuk je te ontmoeten' die normaal gesproken gebruikelijk was kwam ditmaal niet vanuit haar kant. Hij leek er toch niet van gediend te zijn. Hij benadrukte zijn woorden met een zucht. Gezellig.
Zijn handen hadden het weer druk met het kaartenspel dat hij in zijn handen had. De vraag die hij plots stelde, deed haar kort lachen. Een combinatie van sarcasme en verontwaardiging. "Are you fucking serious?" Diana trok haar wenkbrauw wat vragend op, keek voor een moment bedenkelijk maar opende al snel haar mond: "Sure, Rhett." Ha - hij had de verkeerde voor zich. Ze sloeg een aanbod als deze niet af en al helemaal niet wanneer het de bedoeling was haar ermee af te schrikken. Plan mislukt, jongen. Ze was benieuwd of hij alsnog door zou gaan met zijn voorstel of zich er onderuit probeerde te praten. Waarschijnlijk het eerste; ook hij leek niet op de persoon die zich snel wilde laten kennen. Nou, dat werd nog een vreemde middag, dan.
Rhett gaf haar twee kaarten aan, die ze aanpakte. Gelukkig had ze dit al een aantal keer eerder gaan - de wat minder 'naakte' versie, dan, want hey, familie -, anders had ze zijn voorstel sowieso af moeten slaan. De blondine ging wat meer rechtop zitten, rechtte haar rug en gooide haar gouden haar over haar schouder naar voren. Ze maakte oogcontact met de jongen en trok haar wenkbrauw op, terwijl ze lichtjes grijnsde. "Lets see if you got it in you, boy."</sub>

_{Hij was ook wel het type dat een weerwoordje had op zijn tijd, dus. Botsend, wanneer beide partijen dit hadden. Dit was dan ook de reden dat ze de jongen irriteerde met haar aanwezigheid; hij was al humeurig en dan kwam zij, mevrouwtje ik-hou-altijd-voet-bij-stuk-en-ben-eigenwijs, erbij. Als de lol er snel vanaf was, was ze ook snel weer weg. Ze hield er niet van wanneer iemand haar tijd verdeed of haar nul interesse toonde. Dan niet. Diana was een vriendelijk, sociaal meisje, maar had tegelijkertijd de pest aan meningen en kon wanneer nodig van zich af bijten. Zo'n geval van 'als ik je mag ben ik een engel en als je me op de één of andere manier doet irriteren ben ik een duivel', even plat uitgedrukt. Waarde vond ze uiterst belangrijk.
Het irriteerde Diana dat hij het blijkbaar plezierig vond dat ze in eerste instantie verontwaardigd had gevraagd of hij serieus was. Na haar toestemming grijnsde hij nog steeds. Een vervelende grijns, een die ze van zijn ingetogen hoofd wilde meppen. Deed ze - natuurlijk - niet, though.
"First, bring something at stake." Rhett kwam meteen tot actie en demonstreerde het idee: hij legde zijn schoen op tafel. Een zilver kettinkje hing om haar nek en haar vingers vonden de sluiting, om deze vervolgens te openen. Het sieraadje raakte los en Diana legde deze op tafel.
Diana wierp een blik op de kaarten die ze in haar handen gedrukt had gekregen. Ze waren niet top, niet slecht. Prima. Als ze het slim zou aanpakken kon ze hem hopelijk inmaken. Thanks dad, for pushing me into the game nights I intended to hate but secretly liked when I was a kid. Jongens leken nou eenmaal te denken dat ze overal goed in waren, en dan sowieso beter dan het vrouwelijke geslacht, dus ze hoopte dat hij tegenviel en ze hem ongelijk kon bewijzen. Dat ze die vervelende lach van zijn gezicht kon spelen met het absurde spelletje. Nou ja - absurd? Het was nou eenmaal iets wat je vaak in een gesloten kring deed wanneer je je tegoed had gedaan aan iets teveel alcohol. Ze ging even in de weer met de fiches en legde alles zo klaar om het spel van start te kunnen laten gaan. "Okay, well, bring it on." Haar mondhoek trok omhoog tot een scheef grijnsje. "..Good luck."}

_{Hij maakte het zichzelf enkel moeilijk. Zijzelf was een meisje van de onnodige extra dingetjes om outfits net wat meer te geven: kettinkjes, ringen, armbandjes. Ohja, oorbellen. Eén nul voor, Rhett. Wanneer het zijn beurt was zichzelf van een kledingstuk te ontdoen, werd het hem een stuk lastiger. Diana kon wel even door. Dit was dan ook de reden dat er op haar beurt nu bij haar een klein, ingetogen grijnsje verscheen. Tijd om de jongen kapot te spelen - in zoverre dit mogelijk was. Lag puur aan zijn skills.
”Same to you.” Ah, hij had dus enigzins verstand van het spel. Of hij deed alsof, om haar om de tuin te leiden. Waarschijnlijk was het eerste het geval, anders had de jongen een spel als deze vast nooit vrijwillig voorgesteld. Het was immers niet de meest fantastische situatie kledingstuk voor kledingstuk uit te trekken tot je je zonder al te veel bedekking in de speelkamer bevond. Diana was echter vrij zeker van haar lichaam en verdere uiterlijk, maar zelfs de meest zelfverzekerde personen zouden het ‘voor niks naakt onder de mens bevinden wat gelijk stond aan dik verliezen’ overslaan, leek d’r.
”Call.” Haar blik had zich voor even gefocust op de kaarten in haar hand, toonde verder geen emotie, en legde deze ondersteboven neer op de tafel. ”Raise.” Haar blauwe ogen vonden die van haar ‘tegenstander’ en trok haar wenkbrauw wat plagerig, uitdagend op. Vervolgens legde ze drie nieuwe kaarten open. Ze hield de blik van Rhett weer vast, in de hoop iets van zijn gezicht af te kunnen lezen. Haar kaarten konden ermee door. Er waren betere opties, maar in ieder geval was het niet zo dat ze nu al vastliep. ”Why are you moody, though? Is it your standard go-to-attitude, or?” weerklonk haar stem tussendoor, voordat hij zijn volgende zet kon doen.}

<sub>“Aha. Because that clears everything up for me.” Sarcasme. Voor hem waarschijnlijk een duidelijke verklaring voor zijn gedrag, maar voor haar gaf het geen informatie vrij. Bedoelde hij dat hij zich gevangen voelde in de lus - of zat hij hier daadwerkelijk vast, was er iets buiten de lus voor hem aan de gang? - of bedoelde hij het op een andere manier? Ze ging dan ook niet verder in op de jongen, want ze had geen zin interesse te tonen in een gozer die toch enkel met korte, nietszeggende antwoorden terugkwam. Ze gunde hem dat niet.
“Call.” Ugh - Diana was te nieuwsgierig voor een spel als deze. Ze wilde weten wat de jongen op zijn kaarten had staan. Hij reageerde steeds erg koeltjes en er was niets van zijn gezicht af te lezen. Snel wierp ze nog een blik op haar eigen kaarten, om vervolgens weer naar Rhett te kijken.

“Raise,” zei ze toen en verhoogde erna weer haar inzet iets. Een slimme zet? Misschien. Ze zou het vanzelf merken. Geld kon ze toch niet verliezen, enkel kleding. Eigenlijk misschien wel erger. Maar hey, we zagen het nog niet somber in, want wie wist hoe het rondje zou eindigen. Misschien maakte Rhett een gigantische misstap. Ze hoopte het; ze kon niet wachten de vernederde blik op zijn gezicht te zien als hij verloor. Ze kon al precies indenken hoe dat af zou lopen, enkel een nog ergere temper - een bom die ontplofte.

Haar nagels tikten wat tegen een van de gekleurde fiches aan die voor haar lag, terwijl ze zijn zet afwachtte. “How long have you been here?” Hij had vast een hekel aan haar vragen, wilde vast simpelweg alleen spelen en het andere geklets overslaan. Dan had hij de verkeerde voor zich. En nogmaals: dan had je je niet in de goddamn speelkamer moeten bevinden.</sub>

<sub>Een fiche kletterde op de tafel, een teken dat Rhett zijn inzet verhoogde. Niet veel later bevestigde hij dit ook. Ah. Hij had ervoor laten weten dat hij hier zo'n beetje een maand was. Ook niet bepaald lang. Ze was anderen tegen het lijf gelopen die hier al langer verbleven, van wie deze plek al een tijdlang hun 'thuis' was. Ze was benieuwd in hoeverre deze jongen overtuigd was van zijn momentele omgeving en of hij zich hier met een reden bevond. Natuurlijk de reden die ze hier zo goed als allemaal hadden: het vinden van bescherming. Een - enigzins - bondgenootschap vormen, een gevoel van veiligheid, krachten bundelen in de hoop het negatieve te overmeesteren. 'Negatieve' was dan wel vrij zacht uitgedrukt, want Hollows stonden eerder gelinkt aan dood en verderf. Ach. Levensverhalen en afkomsten waren nou eenmaal interessant.
"I've been here for only like.. two weeks?" Het interesseerde hem vast geen ene fuck, maar ach. Interesseerde haar vrij weinig. Ze had geen zin in een gecontinueerde stilte, met hier en daar alleen een 'raise' of wat dan ook. "Why the interest? I didn’t think you would want to know this asshole any better." Zie je? Hij had geen zin in een alledaags praatje. Had hij na haar begroeting al duidelijk gemaakt, overigens. Diana haalde haar schouders op. "I'm just a nice person. Also, it's pretty normal to chit-chat while playing a game, dude."

Laatste inzetronde. Diana pakte een kaart van de stapel en legde deze open neer naast de vier die er al lagen. Er moest nog een keer ingezet worden, en daarna moesten de kaarten opengelegd worden. Ze twijfelde, maar besloot haar inzet zo te houden. "Check." Wanneer de jongen ook liet weten wat hij zou doen, zou het tijd zijn voor de eerste nederlaag.</sub>