Voorovergebogen, leunend op zijn ellebogen bevond de jongeman zich aan de houten bar. Zo nu en dan bracht hij het glaswerk in aanraking met zijn lippen om het amberkleurige goedje deels naar binnen te laten glippen. Met voorbedachten rade had Rafe zich naar de desbetreffende kroeg begeven in plaats van degene waar hij de afgelopen keren 'vertrouwd' mee was geraakt. Tweemaal achter elkaar was hij de man met de raafzwarte haren, Jeremy, tegen het lijf gelopen tijdens het bezoeken van het beruchte café-- waarvan hij de naam niet eens meer wist. Nooit meer was hij van plan daar ook maar één voet over de drempel te zetten om het risico Jeremy wederom tegen het lijf te lopen te slinken. Daarnaast was het hier redelijk druk waardoor hij minder opviel in de mensenmassa, en dus nog minder risico liep om de man tegen te komen. Voorkomen hem nooit meer tegen het lijf te lopen was echter vrijwel onmogelijk, de man had zijn ogen op Rafe gevestigd en naar wat Rafe van hem had meegekregen, giste hij dat zijn blik niet zomaar zonder slag of stoot zou afwijken. Enigszins was hij hier ook om te vermijden Seji tegen het lijf te lopen. Rafe wist dat de jongen er vrijwel niets aan kon doen, maar dat nam niet weg dat hij zich mateloos kon irriteren aan de naïviteit die hij recentelijk had blootgelegd. Nog maar niet te spreken over Raven waarbij beiden hun dominantie elkaar maar al te graag tegen de haren instreek. Hij kon simpelweg niet met, maar ook niet zonder haar. Zo nu en dan wat rust van die twee was broodnodig.
Abrupt werd hij uit zijn gedachtes gerukt, terug de eindeloze sleur in, toen een jonge blondine zich positioneerde op de naast hem gelegen barkruk--waar zijn ogen dan ook automatisch naar afdwaalden. Hij kende haar niet, maar kwam hem wel vaag bekend voor, alhoewel kon het ook de whisky zijn die zijn tol met zijn hoofd begon te spelen. Terwijl de muziek redelijk luid op de achtergrond speelde liet hij zijn ogen over haar heen glijden. Rafe probeerde haar gezichtskenmerken te onderscheiden, een poging doend te achterhalen waar hij haar van herkende, en of het überhaupt niet zijn fantasie was die de vrije loop met hem ging. Het gedimde licht -schijnend de sfeer te handhaven- dat de lichtinval op zijn gele vlek begrensde en de alcohol die verhinderde fatsoenlijk impulsen vanuit zijn netvlies te geleiden hielpen daar echter niet bepaald bij. Toen de bartender zich van hen verwijderde nadat de jongedame haar cocktail had voorgeschoteld gekregen liet hij zijn eigen glas wederom contact maken met het hout en vestigde hij zijn blauwe met bruin gemixte ogen op de hare.
"You seem familiar," constateerde hij terwijl hij met zijn wijsvinger tegen het glas aantikte, alhoewel het gecreëerde geluid niet opgewassen was tegen de harde blasterende muziek.
"Are you stuck, in the daily going-on here, like the endless repeating thing? if you know what I'm saying," sprak hij, ervan uitgaand dat als ze niet wist dat de sleur bestond, ze niet zou weten waar hij het over had en dus hoogstwaarschijnlijk ervan deel uitmaken. Vervolgens schudde hij zijn hoofd omdat hij niet goed uit zijn worden kwam. Normaal gezien hoefde hij niet eens na te denken welke woorden hij te grazen zou nemen, maar blijkbaar viel de whisky hem vandaag niet goed.
OOC; first of all, sorry voor m'n late reactie. Ik zuig echt in het terug in de rpg geraken nadat ik een hele poos in de sleur van het leren heb gezeten AHH rip. Ik hoop dat je wat kan met m'n post tho, en als je er niets mee kan/ergens een geniale ingeving krijgt moet je me maar PM'en want ik sta altijd wel open voor gekke ideeën. Anders zien we wel waar t strandt joe
