Everything Now

Onderwerp: Everything Now zo okt 29, 2017 7:39 pm

_{Een onafzienbaar gevoel van pijn. Zowel fysieke als mentale pijn. Haar lichaam voelde slap - de spieren, botten en aderen in haar ledematen leken langzaamaan op te lossen en haar hoofd zat vol. Een continu gevoel van frustratie - gefrustreerd omdat er geen verdomde uitweg was - en kwaadheid. Een woede die al haar levensjaren van binnen aan het smeulen was als een oplaaiend vuur, maar nu de overhand begon te krijgen. Aan haar uiterlijk was niets te merken: ze droeg dezelfde kleding als voorheen, probeerde haar rug recht te houden als voorheen, bezat nog steeds dezelfde resting bitch-face en vuur in haar ogen als voorheen. Wat er ontbrak? Dat kleine beetje positiviteit dat binnenin verscholen had gezeten. Een klein beetje, maar genoeg. Iets dat menselijk maakte. Hetgeen dat haar door de dagen heen hielp als haar eigen zelf, in plaats van het zijn van een ziel omhuld door afzwakking. Ze was nog nooit zo kwetsbaar geweest.

Ze had haar nodig. Zowel de aanwezigheid van een bekende, een weliswaar ‘soulmate’, als haar hulp. Fallon had een hekel aan het afhankelijk zijn van een ander, het vragen om hulp. Deed haar zwak doen voelen. Ze was momenteel dan ook daadwerkelijk zwak; toegeven zou ze pas op het moment dat ze compleet instortte of stief. Stel, ook al kon Olivia haar niet helpen met dat wat ze nodig had, zou het wederzien het lege gat een beetje vullen. Liv mocht haar zwak zien. Ze had haar nodig.

En ze was dichtbij.

…

De deur viel met een klap achter haar dicht. Lang, donker haar wapperde achter haar lichaam in de wind en twee groene ogen verkenden haar omgeving. De frisse lucht was fijn, de wind die ervoor zorgde dat ze het eigenlijk net iets te koud had, was uitnodigend. Benen die gehuld waren in een zwarte panty met daaronder hoge laarzen baanden zich een weg door het gras. Ondanks haar doelwit nog een flink eindje van haar verwijderd was, voelde ze hoe een onwaarneembare energie haar lichaam bereikte. Heel minuscuul, bijna niet voelbaar, maar in haar slechte staat voelde zelfs dit als een verademing.

“Babe.”
Haar stem overstemde de wind, de overige stilte. Het klonk opgelucht, verdwaasd, op. De lange lokken - die momenteel zilver waren - waren van de achterkant herkenbaar. Ze had haar niet bij haar naam genoemd, maar aangesproken met het stopwoordje dat ze altijd voor Olivia gereserveerd had gehad. Een bijnaampje waar ze haar altijd mee aangesproken had. Als ze haar stem niet herkende, had dit de doorslag moeten geven.

“I found you. Thank God, I found you.”

// En Olivia}

Onderwerp: Re: Everything Now zo okt 29, 2017 9:25 pm

Everything Now Tumblr_oluig863Qk1w1sjnso8_540

I've been thinking 'bout you, yeah, I been missing you, where the hell are you, oh, when I need you?
I could still hear your voice, I ain't got no choice, 'cause I'm here all alone, I know I can't wait 'til you get home
Oh, I don't have you here with me, but at least I have the memory, I tried to make it through the night, but I can't control my mind

Met haar handen diep weggezakt in de zakken van haar vest. Het was koel, maar ze zou niet lang buiten blijven. Eventjes een frisse neus, voordat ze zich weer in haar boek zou verliezen. Ze had zo waar een boek gevonden in de Italiaanse taal. Olivia vond dat interessant, zo kon ze toch nog blijven oefenen met Italiaans praten, al was Engels hier de taal die ze voornamelijk sprak. Olivia sloeg haar ogen neer, staarde naar de grond. Inmiddels was het rondje dat ze liep haar bekend, haar benen wisten waar ze haar naar toe moesten voeren. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. De sleur had haar flink te pakken genomen. Olivia voelde zich waardeloos: geen enkel doel dat ze hier had, geen enkele reden waarom dat ze door moest gaan. Ze voelde zich leeg en alleen. Ze wist dat het verkeerd was om er zelf een einde aan te maken, dat had ze al een keer geprobeerd, maar het leven leek haar zo leeg. Olivia moest iets of iemand vinden die haar weer een doel gaf in haar leven, anders zou het haar nog zwaar vergaan de afgelopen tijd.

En het was alsof er een geschenk uit de hemel viel, toen ze ergens achter haar iemand hoorde roepen. “Babe!” In eerste instantie wilde Olivia zich niet omdraaien: het kon gewoon een meisje zijn die haar geliefde riep. Maar deze stem, deze stem kwam haar zo bekend voor, dat het ervoor zorgde dat Olivia zich toch eventjes omdraaide. En met grote ogen staarde ze naar de persoon tegenover haar, deed van schrik een stapje achteruit. Het was Fallon. “I found you. Thank God, I found you.” Er gingen verschillende emoties door haar heen, wat ervoor zorgde dat ze een stapje achteruit deed. Woede, verdriet, maar ook blijdschap dat ze Fallon eindelijk weer zag. Het was zo verschrikkelijk lang geleden. En Olivia had haar zo gemist. Ze had haar ride or die gemist, de persoon die haar altijd kon laten lachen als ze verdrietig was, die haar diepste geheimen wist en haar niet veroordeelde, die er altijd voor haar was geweest, net als Olivia dat voor haar was geweest. En van de een op de andere dag was ze, POEF!, weggeweest en had Olivia in haar eentje achtergelaten. Dagenlang had ze zich afgevraagd wat er was, haar honderden keren gebeld en berichtjes gestuurd. En nu stond het meisje tegenover haar, en de tijd leek stil te hebben gestaan.

Want Fallon zag er nog steeds uit als Fallon: edgy, alsof ze je een klap zou geven als je in haar weg kwam, wat ook zo was. Maar Olivia wist wel beter. Ze begreep het niet, waarom was het meisje jaren geleden weggegaan? “Fallie…” piepte het meisje toen zachtjes, terwijl haar ogen zich vulden met tranen. Waarom kwam ze Fallon nu juist hier tegen? Ze wilde niet dat Fallon haar zag. Ze was maar een fractie van wie ze in Italië geweest. Voor Italiaanse meisjes was uiterlijk heel belangrijk, ze droeg altijd hoge hakken en mooie kleding. Nu liep ze rond in een veel te groot vest, een joggingbroek, op platte schoenen (oh hell!) en make up loos. Zelfs haar haren waren anders, al was Olivia daar nog wel steeds trots op.

Met een brok in haar keel keek Olivia haar aan, terwijl er tranen over haar wangen begonnen te glijden. Een zachte snik ontsnapte uit haar mond, terwijl ze weer een stapje dichter naar Fallon deed. “Fallie…” herhaalde Olivia zich en vond eindelijk de kracht om het meisje tegenover haar aan te kijken. “I-I don’t know what to s-s-say” stotterde ze, iets wat nieuw was voor het meisje dat altijd wel iets te vertellen had. Haar ademhaling werd sneller. Alle pijn van de afgelopen tijd kwam eruit. “Where have you been all this time?” zei Olivia toen luider, geëmotioneerd, boos, verdrietig en wanhopig tegelijk. Het meisje brak, ze begon harder te huilen, sloeg haar armen beschermend voor haar neer en staarde naar de grond.

Onderwerp: Re: Everything Now zo okt 29, 2017 10:28 pm

_{“Don’t cr-” Toen de - nu - zilverharige zich had omgedraaid in haar richting, stonden er verschillende emoties op haar gezicht. Ze had een stapje naar achteren gezet en leek geschrokken; een gezicht vol ongeloof en duizend andere emoties die Fall niet wist te plaatsen. “- No, don’t cr-” Een ongeloof die tranen met zich meebracht, zoals Fallon al had gedacht. Ze kende Olivia te goed. “-...and you’re crying.” Fallon had de neiging een stap dichterbij te zetten, maar deed het voor even nog niet. Ze wist niet hoe ze de situatie in moest schatten; had geen idee wat er in het hoofd van Olivia omging. Daar stond ze dan: het lange meisje met de donkere, lange haren en sexy, zwarte kleding. Normaal nooit haar mond vol tanden, altijd een (weer)woord - maar nu hulpeloos.

“Fallie…” Ach, het meisje toch. Ze was nog steeds haar eigen zelf zoals ze herkende: lieflijk, aandoenlijk, eigen. Het enige verschil was dat het meisje zich gehuld had in andere kleding dan ze haar kon herinneren, maar dit deed haar niet anders overkomen. Het feit dat ze haar haar zilver had geverfd was typisch iets voor haar en haar lange lokken en poppengezichtje waren nog oh zo herkenbaar.

Het was naar haar zo te zien. Ze stotterde dat ze niet wist wat ze moest zeggen. Ook Fallon deed dat dit keer niet. Het was een moment van overrompeling. Fall slikte en sprokkelde wat woorden bij elkaar, wist zich over de grootste ‘schrik’ heen te zetten. “Come here.” Geen idee of Olivia in was voor lichamelijk contact na de situatie, de voor haar onverklaarbare situatie waarin zij de boosdoener was geweest, maar zoals Fallon nou eenmaal was, stelde ze het niet als vraag maar zei ze het als een feit. Olivia was ondertussen iets harder gaan snikken en had haar armen wat om haarzelf heen geslagen. Fall zette een stap dichterbij en overbrugde daarmee de laatste afstand, pakte de polsen van haar vroegere vriendin vast en maakte haar armen los van de omklemming met haarzelf. Vervolgens liet ze haar armen los en sloeg ze voor even stevig de hare om de middel van het meisje heen, haar hoofd begraven in haar nek. “I know I owe you an explanation.” Haar ruwe stem doorbrak de stilte, de woorden uitsprekend terwijl haar lippen zich nog steeds in de buurt van haar nek bevonden, in de omhelzing van zonet. “I’m sorry.”

Ze liet het meisje los, maar verbrak het contact niet in het geheel: ze kietelde met haar zwartgelakte nagels wat kalmerend en liefkozend over het meisje haar hand, terwijl ze deze vast had. Echter nog steeds niet zeker of de aanraking gewaardeerd werd. “Your parents. They saw me with a girl once. You remember the period I didn’t give a single fuck? Or, well, like - I did fuck. A lot.” Applaus, Fallon, lekker bezig weer met je praatjes tijdens een serieus gesprek als deze. Olivia kende haar, though. “They threatened to do something to either me or you if I didn’t leave without leaving a trace. I had no choice.”}

Onderwerp: Re: Everything Now zo okt 29, 2017 10:55 pm

I've been thinking 'bout you, yeah, I been missing you, where the hell are you, oh, when I need you?
I could still hear your voice, I ain't got no choice, 'cause I'm here all alone, I know I can't wait 'til you get home
Oh, I don't have you here with me, but at least I have the memory, I tried to make it through the night, but I can't control my mind

Het bracht haar zoveel emoties Fallon na zo’n lange tijd weer te zien. Ze kon er niets aan doen, maar ze huilde, ook al vertelde Fallon haar dat niet te doen. Maar hoe kon ze ook anders? Olivia haar haar beste vriendin, nee, haar soulsister zo erg gemist. Ze had zo veel moeten doorstaan zonder haar en het deed haar zoveel pijn. Maar toch was het goed om te zien dat Fallon er nog steeds uitzag als dat ze vroeger deed. Het gaf Olivia een teken dat niet alles was veranderd. “Come here” zei het meisje opeens en voordat Olivia het wist, had Fallon haar vastgepakt en zich dicht tegen zich aangetrokken. Haar eerste reactie was om het meisje weg te duwen, maar toen ze Fallons vertrouwde geur rook en de manier voelde waarop ze Fallon altijd haar knuffels gaf, gaf ze zich over. Olivia klampte zich aan het meisje vast, als een kind dat naar zijn moeder verlangde. Ondertussen huilde Olivia verder. Al het verdriet kwam eruit. Het voelde fijn om het eindelijk eens een keertje te ontladen, ook al was dat het wederzien met haar beste vriendin eigenlijk positief. Ze luisterde naar de geruststellende woorden van Fallon, die haar altijd weer rustig kregen.

Toen Olivia weer wat rustiger was, lieten ze elkaar weer los en voelde ze hoe Fallon haar hand vast pakte en zachtjes over haar hand wreef. Nog steeds durfde ze het donkerharige meisje tegenover haar niet aan te kijken, en luisterde met gesloten ogen naar haar uitleg. Een hysterisch giecheltje kwam uit haar mond, toen Fallon vertelde dat ze veel seks had gehad in die periode. Ja, die wilde periode van haar beste vriendin kon Olivia zich nog wel herinneren. “They threatened to do something to either me or you if I didn’t leave without leaving a trace.” Dat was het. Daarom was Fallon vertrokken zonder ook nog maar een woord te zeggen. Olivia keek op, keek haar beste vriendin recht in haar ogen aan. Ze was moe, zo moe van het alleen maar voelen van negatieve emoties. Olivia wilde gewoon weer gelukkig zijn. “Fallie, you could have…” begon Olivia en ze slikte “…you could have told me. I thought we were best friends, who told eachother everything. We could have gone to my grandma, she would understand. Or at least we could have tried to figure something out…” Olivia voelde weer tranen opkomen en veegde met haar vrije hand de tranen weg.

“It’s just…I understand that you did it to protect me…but…” Olivia beet zachtjes op haar lippen, om niet in tranen uit te barsten. Ze haalde diep adem en slikte de brok in haar keel weg. “…but I needed you, Fallie. So much has happened to me in the few years and I know that out of all the people I know, you would’ve understand me. You were supposed to be my best friend and…I just felt like I was screaming and nobody heard me. I felt so alone…” Opnieuw greep ze Fallon beet, met haar armen rond haar nek en trok het meisje stevig tegen zich aan. “Please, don’t you ever do that to me again. Please, don’t leave me alone again…” smeekte het meisje haar.

Onderwerp: Re: Everything Now ma okt 30, 2017 11:18 am

_{“Olivia, that’s the whole fucking problem. I couldn’t tell you. Do you think I’d leave without saying a word if I had any other options?” Fallons’ stem klonk gefrustreerd, maar de toon waarmee ze het uitsprak was kalm, gecontroleerd, bezorgd. De situatie was waarschijnlijk - nog - niet te bevatten door het iets jongere meisje. Logisch. Er zat hoogstwaarschijnlijk nog steeds een beetje woede in haar verscholen, puur om het feit dat ze voor haar voor een onverklaarbare reden opeens van de aardbodem verdwenen was. Ze zou het vanzelf in gaan zien, haar woorden begrijpen. Er was wat tijd nodig - verklaarbaar. De situatie in Sicilië was overduidelijk voor Olivia en er was niemand die haar ouders beter kende dan zij. Fallon had in een onmogelijke situatie gezeten en had absoluut geen keus. Ze kneep zachtjes in de hand van haar vriendin: “You know what your parents are capable of.” De donkerharige meid haalde haar schouders op. “You also know what I am capable of and that I usually don’t fucking care, but it wasn’t only my life at risk.”

Wat ze erna zei brak haar een beetje vanbinnen. Het laatste beetje dat gebroken kon worden dan, want Fallon was al zo goed als op, gebroken. Ze was er niet geweest in de tijden dat ze haar nodig had gehad. Een schuldgevoel bekroop haar lichtjes - en dit kwam zelden voor -, maar dit allemaal had een reden gehad. It had been for the better.
“I’m so sorry, babe.” Fallon liet Olivia’s hand los en verplaatste deze naar het gezicht van het meisje, om een vallende traan bij haar weg te vegen. “I won’t leave you again. I promise.”

“..I mean, if you’re sure you’re prepared for that. I’m a fucking pain in the ass.” Fall grijnsde lichtjes en hoopte dat dit ook voor een glimlach of grijns op Olivia haar gezicht kon zorgen. Olivia had haar in een onverwoestbare greep opnieuw vastgepakt en op haar beurt sloeg ze haar armen om haar middel. “It will be okay. You can tell me everything that happened and you’ll get through it, okay? You always do. You’re a strong woman.” murmelde ze in Liv’s haar, aangezien zijzelf een stuk langer was en dan ook een aantal centimeter boven het zilveren haar uitstak. Haar hand vond automatisch de lichte lokken en streek hier een beetje doorheen. “I want to see that happy smile on your face again, beautiful. You should be as radiant as your beautiful hair.” Zelf had ze ook wat aan haarzelf te sleutelen. Haar eigen mess een ‘klein beetje minder mess’ maken. Daar ging het nu echter niet om. Eerst was het doel de - in haar ogen - oh zo onschuldige Olivia op de been te krijgen, ze verdiende geen onrust. “You’re safe. Also, please stop crying? It hurts me to see you like this and I’d rather have my eyeliner on point.” Ze grijnsde scheef, hield haar schouders vast en maakte zich los uit de knuffel, en haar groene ogen vonden die van Liv. Ze had niet bedoeld van ‘oké, stel je niet aan, stop met huilen’ maar wilde op een grappige manier brengen dat het allemaal goed zou komen. Ze waren weer samen.}

Onderwerp: Re: Everything Now ma okt 30, 2017 6:33 pm

I've been thinking 'bout you, yeah, I been missing you, where the hell are you, oh, when I need you?
I could still hear your voice, I ain't got no choice, 'cause I'm here all alone, I know I can't wait 'til you get home
Oh, I don't have you here with me, but at least I have the memory, I tried to make it through the night, but I can't control my mind

De stem van Fallon leek gefrustreerd over te komen – en ergens snapte Olivia dat wel, maar toch voelde ze nog zo sterk haar eigen pijn. Natuurlijk wist ze wat haar ouders konden doen en wat Fallon kon doen, als die twee met elkaar in strijd waren gegaan, was het een enorme oorlog geworden. Maar toch kon Olivia niet begrijpen dat ze helemaal zonder iets te zeggen was weggegaan. Niet eens met een briefje. Een briefje had ze makkelijk kunnen verbranden, zonder dat er ook nog maar een spoor was. Olivia wist het nog als de dag van gisteren, dat ze thuis kwam van school, in het enorme huis van haar ouders. Ze wist nog dat ze meteen door naar de kamer van Fallon was gerend, omdat Germo – dat enorme stuk van haar school – haar mee had gevraagd om pizza te gaan eten in de binnenstad. En dat de kamer helemaal leeg was, en dat er nergens meer spullen van Fallon waren te vinden. Het had haar gebroken, maar ze had geleerd om met haar pijn om te gaan. Maar er was altijd een stukje van haar hart leeg geweest en dat stukje in haar hart heette “Fallon”.

Fallon beloofde dat ze haar niet meer alleen zou laten. Iedereen had die woorden misschien in twijfel getrokken, omdat ze ook zonder wat te zeggen was weggegaan. Maar Olivia niet. Olivia was soms wat naïef – ditmaal op een goede manier en ze vertrouwde Fallon blindelings. Dus toen ze haar traan wegveegde van haar gezicht, knikte Olivia bevestigend. Die belofte moest Fallon maar nakomen. “I mean, if you’re sure you’re prepared for that. I’m a fucking pain in the ass.” Olivia giechelde zachtjes. “I’d rather deal with your pretty ass everyday, then never see you again.” Opnieuw was ze in de armen van haar beste vriendin gevallen en had ze naar de troostende woorden van haar geluisterd. Olivia wilde ze zo graag beloven, maar was ze wel zo sterk? Ze had een zelfmoordpoging gedaan – was dat wel zo sterk? Fallon had geen idee. Misschien kwam ze er ooit wel weer uit, maar er was zoveel troep dat ze moest opruimen. Maar aan de andere kant moest ze het ook positief zien: Fallon was terug, dat zo genoeg motivatie moeten zijn om door te gaan. En daarom kon Olivia het niet laten om te glimlachen, toen ze luisterde naar Fallon haar geruststellende en lieve woorden. Fallon was haar rots in de branding, de steen waar ze op kon bouwen, net zoals zij weer zou proberen dat voor haar te zijn. Misschien was ze nu nog een kleine kiezel, maar uiteindelijk zou ze zich weer opwerken naar een rotsblok.

“You’re safe. Also, please stop crying? It hurts me to see you like this and I’d rather have my eyeliner on point.” Een kleine, hysterische giechel ontsnapte weer uit haar mond en ze liet Fallon weer los, deed een stapje naar achteren, maar kon het niet laten om de hand van Fallon vast te houden. Olivia was een knuffelaar en fan van lichaamscontact, dus ze vond het fijn om dat ook te houden. Ze haalde diep adem. “I don’t know a person who’s eyeliner is sharper then yours…oh wait” zei Olivia en deed alsof ze nadenk “Well, in fact, I think I do know a person. She’s standing right in front of you, the only thing is that she didn’t do it for a while, so now you must accept the crown of eyeliner queen.” Triest glimlachte ze en kneep zachtjes in Fallon haar hand. “It was terrible, Fallie…” zuchtte Olivia en keek weer naar de grond “I exposed my pecularity to my grandma, you know, the one with the best pasta and the roses always standing in front of her window? The sweet one. She told me that I had to pack my bags and needed to go to this place. I did something like you, I grabbed my stuff and left without a trace.” Ze zuchtte, maar ze hoefde niet meer te huilen. Ze was weer een beetje gekalmeerd en toen ze het allemaal zo aan Fallon vertelde, voelde het alsof ze niet over zichzelf praatte, maar over iemand anders. Alsof ze een samenvatting van een slechte soap aan het geven was. “I wrote them an e-mail, begging them to forgive me for leaving, but I explained to them why I left and they basically said that I’m not their daughter anymore, so I don’t have a family anymore….well, that’s not entirely true.” Met een glimlachje kneep ze zachtjes in de hand van Fallon.

Nogmaals zuchtte ze. “Are you sure you want to stay here with me, Fallie? I mean – terrible things have happened here. I did terrible things here. I’m a mess right now, it’d be much easier for you to just go away again. I’d do that, I don’t know if I can ask from you to stay…not in the state I’m in currently.” Onzeker keek ze Fallon aan. Het was egoïstisch van haar om te vragen of Fallon bij haar wilde blijven, dat ze niet meer weg mocht gaan. Ze had geen idee van Fallon haar leven op dit moment – misschien had zij ook wel een enorme mess gemaakt, en dan kwam Olivia opeens weer binnen knallen met haar eigen mess. De waarheid was echter wel dat Olivia Fallon nodig had, maar als ze weg zou gaan, zou ze het begrijpen. Iedereen ging uiteindelijk bij haar weg…

Onderwerp: Re: Everything Now ma okt 30, 2017 7:37 pm

_{Olivia knikte en terwijl ze dit deed leek ze ook iets voor haarzelf te bevestigen. Hopelijk legde ze de link dat het allemaal echt zijn plekje terug zou vinden, dat alles weer goed kwam. Na regen komt zonneschijn, toch? Olivia giechelde om de opmerking die ze zojuist gemaakt had, en op haar beurt moest ze lachen om hoe Olivia hierop reageerde. "My sweet ass huh? Now that's what I call something to miss," zei Fallon grappend en deed haar tegoed aan een knipoog. Haar vriendin kreeg langzaamaan weer iets van praatjes, het was in ieder geval een stapje in de goede richting. Ze leek grotendeels haar tranen te hebben gedroogd. "You're sure about that? In a week you wish you'd never said that." Ze grinnikte. "Kidding, babe. I'll stay with you as long as you want me to, okay? We'll be okay."

Olivia had nog niets bewust lichamelijk op haar overgedragen, maar de wederontmoeting had zoveel positieve emoties bij haar los weten te peuteren dat ze zich wel al iets beter voelde. Iets meer alsof ze kon ademhalen. Haar peculiarity belastte niet alleen haar positieve of negatieve mindset, maar tastte ook lichamelijk toe. Ademhalen werd haast pijnlijk. Opgesloten in een lichaam die alleen pijn veroorzaakte in plaats van het ondersteunen van een ziel.
Fallon had zich in de tussentijd kunnen ontwikkelen van het 'de peculiarity is oncontroleerbaar' tot 'de peculiarity heeft alleen effect wanneer ze het bewust wilt en niet wanneer ze iemand standaard aanraakt'. Had flink wat energie en rusteloze dagen en avonden gekost. Had nog steeds wat tijd nodig. Dit was dan ook de reden dat Olivia haar negatieve energie - nog - niet kon aanvoelen en ze Olivia zelf niet aantastte. Als ze dit later wel zou doen, zou het meisje vast schrikken van wat ze aantrof. Haar aura was vast pikzwart.

Dit keer was het Olivia die het contact verbrak maar alsnog haar hand vasthield. Het meisje was enorm schattig met haar grote vest, losse lange haren en verwilderde gezichtje. De situatie was dit overigens niet, natuurlijk. "I'll keep the crown on a hold for you."
Fall luisterde naar wat Olivia te zeggen had, hoe gefrustreerd en vol verdriet de woorden haar mond verlieten. Terwijl ze sprak keek ze naar de grond, iets waardoor ze voordat ze zelf antwoord gaf ze haar wijsvinger onder Livs' kin legde en ze haar hoofd iets naar boven kantelde, waardoor hun ogen elkaar weer vonden. Ze schudde haar hoofd. "I should've taken you with me," mompelde ze zachtjes, voornamelijk tegen haarzelf. "I had to go, I needed you to be safe. I'd rather had you forgetting about me than either of us in danger, or dead. Your parents know no fucking limits. Still, I'm so incredibly sorry, Liv. The last few years have been hard, without you."

"Babe I'm so sorry." Assholes. Ze had de neiging iets kapot te slaan. De herinnering aan de twee verschrikkingen maakten haar keer op keer kwaad, hadden heel haar leven overhoop gegooid. Hadden Olivia verdriet gedaan, hun eigen dochter nota bene. "Of course I will stay here. I'm not planning on leaving you again anytime soon. We'll get you through. You deserve to. You're family."}

Onderwerp: Re: Everything Now wo nov 01, 2017 11:13 pm

OOC: Godmodden toestemming!
Voor het eerst sinds weken voelde Olivia zich weer enigszins levend. Ondanks dat ze Fallon zolang niet had gezien, voelde ze zich zo op haar gemak. Het had haar pijn gedaan, om alleen gelaten te worden. En ergens wilde ze nog met Fallon erover praten, maar aan de andere kant…Fallon had een goede reden om weg te zijn gegaan en ze waren nu toch weer samen? De twee meisjes konden samen weer lachen en dat deed Olivia zo goed. Hoe lief iedereen hier ook was, ze had veel liever dat Fallon hier was. Fallon had de gave om Olivia zonder ook maar een woord uit te wisselen te begrijpen. En daarom hoefde Olivia ook niet veel te vertellen over haar situatie, om ervoor te zorgen dat ze haar zou begrijpen. Aan de manier waarop Fallon zich verontschuldigde, merkte ze dat ze er echt mee zat. Mistroostig glimlachte Olivia. “Looking back, I don’t think I should have gone with you” fluisterde Olivia “I was so blind for my parents corruption. I had no idea they were doing the things that they were doing, convincing myself they weren’t as bad as everybody said they were. But now they have done the same thing to me, I can’t see anything but the truth. I can’t even return to Sicilia if I wanted to.”

Maar dat was ook helemaal niet nodig. Olivia was nu samen met Fallon en zoals het eruit zag, waren ze niet van plan om ooit nog terug naar Sicilië te gaan. De twee zaten prima hier in de lus. “Babe, I’m so sorry. Ofcourse I will stay here. I’m not planning on leaving you again anytime soon. We’ll get you through. You deserve to. You’re familiy.” En die woorden zorgden ervoor dat Olivia elke twijfel liet wegvagen en Fallon volledig vergaf dat ze was weggegaan. Dit was zo oprecht, en ze wist dat Fallon dat alleen zou zeggen als ze het meende. Daarom drukte ze spontaan een kus op de wang van haar beste vriendin en kijk haar met een glimlach aan, een glimlach die stralender was dan de afgelopen weken. “Let’s go to my room, darling, it’s easier to talk there then such in the middel of the garden.” Ze pakte de hand van Fallon beet en trok haar zachtjes dwingend mee naar het huis. Misschien had Fallon het huis nog helemaal niet gezien, dan was het voor haar ook nog eens nieuw!

==========================

Tijdens het ritje naar de kamer van Olivia had ze wat slap tegen Fallon aangeluld. Een van de kenmerken van Olivia waren haar spraakwatervallen en haar spraakwatervallen met Fallon waren het beste. Ze kon letterlijk alles tegen het meisje zeggen. Daarom leek het wandelingetje naar haar kamer maar heel erg kort. “This is my room” zei ze uiteindelijk tegen Fallon “I have a roommate, but I haven’t seen in her weeks…” Olivia pakte haar sleutel, opende de kamer en hield hem eventjes voor Fallon. Zodra ze binnen waren, excuseerde Olivia zich voor de rommel. “I’m sorry, I didn’t expect my best friend to be back again” grinnikte ze zachtjes.

Olivia’s kamer was precies zoals zei: haar bed zag er uit als een soort fort, met haar kussen tegen de muur, haar dekens lekker warm en haar laptop op het bord, waarop het pauzescherm van haar serie te zien was. Naast haar lag een boek met een boekenlegger ertussen, haar knuffel en chocolade. Verder was haar kamer een zooitje: overal was kleding verspreid, er lagen flessen wijn die ze wanhopig probeerde te verstoppen en veel verpakkingen. De gordijnen waren dicht, dus het leek er donker. “It’s not much, but you know…”

Onderwerp: Re: Everything Now do nov 02, 2017 2:13 pm

_{“I’m sorry it turned out to be reality. Wish I could’ve prevent those things for you. You deserve a caring family, and those goddamn asshol-,” Ze kapte haar zin af die langzaamaan de wat ‘agressieve’ kant opging en grijnsde. Ze hield haar handen even omhoog op een manier van ‘oké, dude, chill’. Tegen haarzelf dan. Zelf was ze vanaf de eerste ontmoeting achter de bedoelingen van haar ouders. Wel had ze de hoop gehad dat het web waarin haar ouders verwikkeld zaten geen invloed had op de liefde voor hun eigen dochter. Tot de dreiging dat of Fall zelf of Olivia wat zou overkomen. Het allerlaatste mini-beetje respect was meteen verdwenen en had zich omgeslagen tot haat. “I’m glad you’ve been safe here.”

De enthousiaste kus op haar wang deed haar lachen. “Let’s go,” stemde ze in.

…

De deur van de kamer werd geopend en het had haar niet verbaasd; de ruimte was wat ze had voorgesteld. Ze was bij aankomst meteen opzoek gegaan naar Liv - dat was immers haar doel en daarom was ze in de eerste plaats ook in deze lus -, waardoor ze nog geen blik op de kamers of wat dan ook geworpen had. Wat haar wel verbaasde, was de troep die de grond onzichtbaar maakte. Haar bed was netjes, knus, schattig, maar de rest? Was Olivia altijd zo’n sloddervos geweest? Nee, toch? Al met al was de gehele sfeer van haar plekje alsnog gezellig. “That’s fine with me. It’s not like I can say anything about it anyway, I’m the master of ‘messy’.” Ze lachte kort.

“It’s great.” Ze zette een stap verder de ruimte in en nam de kamer in haar op, liet haar blik langs de spulletjes gaan die het aankleedden. “Babe? - You know I’m a big fan of wine and basically anything alcoholic from time to time, but why are there so many bottles?” Het zag ernaar uit alsof ze met opzet zo goed als onder andere voorwerpen lagen, waardoor ze de aandacht niet volledig trokken. Ze was een tijdlang alleen geweest dus, zoals ze zei was haar kamergenoot al een tijd niet meer gezien. Natuurlijk had ze ook niet gerekend op een plotse verschijning van haar. Het betekende niet veel goeds.

“Liv?”
Fallon draaide haar om in de richting van haar vriendin.
“I’m black. Like, jet black. On the inside, I mean. Aura.” Fallons’ blik bleef op het meisje gericht, terwijl ze wat afwezig met haar nagels tegen elkaar tikte. “My usual bit of color is gone. I can feel it. It feels like.. my body is killing me from the inside? Not that I had much of color though - I’m one hell of a sarcastic ass lmao.” Het laatste was weer typisch zo’n opmerking die Fallon zou maken. Nu glimlachte ze scheef. “What I mean..-” Ze liet haar handen voor wat het was, en sloeg haar armen over elkaar. “- I’m in trouble.”}

Onderwerp: Re: Everything Now zo nov 05, 2017 2:25 pm

De meisjes waren naar de kamer van Olivia gegaan, dat maakte het wat makkelijker om te praten dan een willekeurig plekje in de tuinen. En toen Olivia met Fallon had gelopen, was het net alsof al die jaren niet gebeurd waren. Meteen voelde ze zich weer zo verbonden met Fallon. De twee meisjes hadden sowieso een connectie – Olivia was een belangrijke factor in Fallon haar mutatie – maar ook psychisch hadden ze een goede relatie en dat voelde goed. Olivia had totaal niet gerekend op Fallon haar komst, dus het was een zooitje. Gelukkig verontschuldigde haar vriendin zich: ze was zelf ook niet een van de netste mensen. Olivia grijnsde. Ja, dat kon ze zich nog wel herinneren. “Babe?” Olivia keek op. “You know I’m a big fan of wine and basically anything alcoholic from time to time, but why are there so many bottles?” Olivia keek weg van haar vriendin, voelde hoe haar wangen rood werden. Shit, hier had ze niet aangedacht. Shit, shit, shit. Olivia sloeg haar ogen neer en liep naar een van de flessen toe. “Oh, you know…” begon ze een beetje weifelend “These are just bottles over a very long time. Since my roommate left, I’ve been here all alone, so cleaning up hasn’t really been my thing. Don’t worry about it, these are just bottles over several weeks. Don’t worry, Fallie.” Het waren eerder alle flessen van de afgelopen drie dagen, maar dat zei Olivia er maar niet bij. Ze moest er aan denken dat Fallon haar stash van weed en pillen niet zou vinden. Niet dat ze zich er voor schaamde – ze wilde gewoon niet dat Fallon zich zorgen zou maken, tenminste, dat was wat ze zichzelf voorhield.

“Liv?” Olivia keek op en zette de fles die ze in haar hand op haar bureau. Bezorgd keek Olivia naar Fallon. “I’m black. Like, jet black. On the inside, I mean. Aura.” Olivia fronste bezorgd haar wenkbrauwen en kwam op Fallon afgelopen. “My usual bit of color is gone. I can feel it. It feels like…my body is killing me from the inside? Not that I had much color though.” Olivia grinnikte zachtjes. Typisch Fallon, bij elke serieuze situatie hoorde een sarcastisch ondertoontje en Olivia hield er van. “What I mean- I’m in trouble.” Hoe gestresst Olivia van binnen eerder nog was geweest, hoe rustig ze nu werd. Fallon gaf aan dat ze in de problemen zat. Ze stopte voor Fallon en legde haar hand op een paar centimeter van haar af. Haar aura werd zichtbaar – en inderdaad, het was zwart. Met een bezorgde frons keek Olivia haar vriendin aan en begon zachtjes over haar aura te bewegen. De plekken waar Olivia het aura aanraakte, begonnen op te lichten. Als Olivia het goed zou doen, dan zou Fallon wat verlichting moeten voelen, maar dat kon ze natuurlijk niet voor Fallon bepalen. “Tell me what’s wrong baby, there’s nothing we can’t face.”

Onderwerp: Re: Everything Now vr nov 10, 2017 8:24 pm

_{Liv d'r wangen werden rood en door de manier waarop ze haast geschrokken één van de flessen opraapte en deze veilig in haar armen hield, werd duidelijk dat het iets was wat voor ongemak zorgde. Alsof ze op heterdaad betrapt was. Een tafereel dat Fallon met een frons bekeek, terwijl ze Olivia's woorden op haar in liet werken. "Babe, that's bullshit," begon ze. Niet verwijtend, maar concluderend en bevestigend dat ze wist dat het niet helemaal in de haak was. "..But I think it's just about time for a sleepover. Tonight. We have quite a lot to inform each other about, right? I sure as hell do." Het leuker brengen van het platte 'meid, vertel me nu wat er aan de hand is'. Er was geen twijfel aan dat het meisje met de bijna witte haren een moeilijke periode achter de rug had. Arm ding. Nogmaals: verdiende ze niet. Om de sfeer te doen verlichten schonk Fall haar vriendin een grijnsje: "Got too old for pillow fights, though." Een stom grapje, aangezien ze in de afgelopen tijd natuurlijk vrijwel niets was verouderd.

Olivia had voor even bezorgd gekeken en kwam al snel haar richting op. Ze begreep de bedoelingen die haar woorden hadden gehad en haar blik werd meteen serieus. De meid die normaal gesproken een haast kinderlijke, aandoenlijke onschuldigheid over haar heen had, kreeg meteen een volwassen houding. Kalm, geconcentreerd. Haar peculiarity was iets waar ze trots op was, iets dat ze onder de hand had. Iets dat Fallon van een hoop last ontdeed. Haar aura kwam tevoorschijn; een pikzwarte maar toch absurd prachtige waas werd zichtbaar. Voordat Olivia verder ging met haar actie wierp ze nog een opmerking de lucht in: "It matches my outfit, though." De zwarte kleur van haar aura, dus. Ze haalde met een grijnsje haar schouders op. Vervelend, Fallon. Vervelend.
Een verlichting gleed langzaam door haar lichaam heen, op de punten waar Olivia haar aura aanraakte. Fall beet voor even op haar onderlip, moest haast een kreun onderdrukken door het feit dat het voor zo'n plotse verlichting zorgde. De ergste pijn verliet haar lichaam, deed haar vingertoppen tintelen. Het kostte haar moeite om rechtop te blijven staan - haar lichaam kreeg ditmaal zo'n klap in positieve zin dat de verandering haar lichaamsdelen tot een shaking mess veranderde. Vanbinnen, dan. Heftig genoeg om haar benen lichtjes te doen trillen. "Thank you." Fallon had het gezegd als een zucht van opluchting, haar stem lichtelijk trillend. "Damn, feels like I'm on some crazy ass drug." De woorden werden ondersteund door een kort lachje, terwijl haar benen het zowat begaven; ze pakte Olivia voor haar in een reflex vast en ademde diep uit. "You make my knees go weak, Liv." Typisch nonchalant Fallon grapje. Ze maakte het af met een speelse knipoog. Ze liet het meisje nog even niet los, ademde diep in, probeerde haar lichaam onder controle te krijgen. De aura kreeg haar originele net-niet-zwarte met her en der wat paarse tinten langzaamaan wat terug.}

Onderwerp: Re: Everything Now wo nov 29, 2017 10:37 pm

Fallon had haar door en Olivia wist het meteen, hoe kon ze ook een showtje voor haar opvoeren? Ze kenden elkaar door en door. Toen Fallon verkondigde dat het bullshit was, wat Olivia aan het vertellen was, keek het meisje weg en sloot eventjes haar ogen, haar haren in de kleur van de maan langs haar gezicht vallend. Ze keek echter weer op toen Fallon voorstelde om een logeerpartijtje te houden op deze kamer. Olivia glimlachte. Dat leek haar wel een goed idee. “Well, I don’t care if you are too old for pillow fights, because you know we’re gonna do it anyway” giechelde het Italiaanse meisje zachtjes en rolde met haar ogen. Natuurlijk gingen ze een kussengevecht doen, hallo, anders zou het toch niet een Fallivia logeerpartij worden? Olivia was blij dat het onderwerp over de flessen op haar kamer was afgerond: ze wilde Fallon niet belasten met haar problemen. En diep van binnen schaamde ze zich ook ervoor, omdat ze wist dat het verkeerd was. Het was ook verkeerd, daarom liet ze het liever niet aan iemand zien. Misschien was het maar goed als Fallon niet het kistje met de weed en de pillen van Clarke zou ontdekken, wie weet wat er dan ging gebeuren.

Echter gaf Fallon al vrij snel aan dat ze in de problemen zat. Ze besloot haar vriendin te helpen, door haar aura te ontdoen van alle onzuiverheden. Fallon maakte nog een grapje, maar het kwam maar half bij haar binnen: Olivia moest zich écht heel erg goed concentreren op de aura’s. Zo erg, dat haar eigen aura ook zichtbaar werd. Normaal gesproken was haar aura knalroze, maar er waren hier en daar flinke zwarte plekken te zien. De zwarte plekken representeerde haar eigen pijn, bij Fallon zag ze ook veel pijn. Het meisje was er zwaar aan toe. “Damn, feels like I’m on some crazy ass drug.” Olivia glimlachte voorzichtig. Ze verbrak het contact met het aura van Fallon, toen het naar haar mening voldoende was verlicht, en door de kracht van het aura pakte Fallon haar vast. Op haar beurt pakte Olivia Fallon vast. “You make my knees go weak, Liv.” Olivia grijnsde zwakjes. “I still have my impact on you.” Eventjes keek het meisje goedkeurend naar het aura van haar vriendin. Het was alsof de zwarte kleur als een soort water van het aura van Fallon afdroop en langzaamaan kwam de echte kleur tevoorschijn.

Omdat ze lichamelijk flink vermoeid wat, voelde Olivia een duizeling in haar hoofd en ging ze zitten. Het was niet gek: ze sliep slecht, ze at slecht, ze gebruikte veel drank en drugs (want ik heb drank en drugs hahaha lol oké weer IC nu Marlon) en over het algemeen was ze er gewoon slecht aan toe. Dat haar bijzonderheid haar zoveel moeite zou kosten, was iets wat ze niet had verwacht. Olivia keek op naar Fallon. “Do you feel better?” vroeg ze zachtjes en glimlachte zwakjes. “Maybe you can tell me what’s going on? Why did you look for me?”

Onderwerp: Re: Everything Now di dec 05, 2017 9:44 am

_{De aura van Olivia werd ook zichtbaar. Tot haar verbazing - en eigenlijk ook weer niet, na het aanschouwen van Olivia’s momentele staat - was deze niet geheel roze gekleurd, maar bevatte de prachtige waas donkere stukken. Fallon wist niet precies wat de meid doorstaan had, maar veel goeds betekende het niet. Ze zou straks meer informatie eisen.
“You’ll always have an impact on me, that for damn sure.” De brunette glimlachte lichtjes naar het meisje tegenover haar, die zichtbaar veel energie verbruikte tijdens dit proces. Misschien had ze het niet meteen moeten vragen.

Ze voelde zich lichter, duizelig. De energie in haar lichaam had een ommezwaai gemaakt en vereiste een tijd van gewenning. Met een bijna lieve glimlach op haar wat botte, scherpe gezicht benadrukte ze haar dank. “This is almost as good as an orgasm.” Ze lachte wat. “..Almost.” Olivia ging zitten, kennelijk had ze vrij veel energie verspild. Ook Fallon nam plaats en legde wat bezorgd en vrijwel automatisch haar hand op haar vriendins’ arm. Ze gaf er een klein kneepje in, een combinatie van affectie en een soort van ‘rustig aan, meid’. “I feel reborn.” Weer die scheve grijns. Nogmaals, het was een kwestie van een aantal dagen bijkomen van de plotse omslag, maar ze had de drukkende punten meteen voelen verdwijnen. “Thanks babe.”

“Apparently my lovely peculiarty slowly kills me - not sure if it literally could let me die but at least it feels like hell - from the inside if I decide to not use it. I have to bring the negative energy onto others for me to stay healthy myself.” Fallon haalde haar schouders op. “Just figured that out a couple of weeks ago.” Ze had de arm van haar vriendin losgelaten, maar hield in de gaten of de wit/zilverharige in tact bleef. “No biggie. But hey, even if I didn’t want to be around you, I guess I’d have to. I need you.” Natuurlijk begreep Olivia ook wel dat ze daarentegen wel dagelijks tijd met haar geliefde en bijna verloren vriendin wilde besteden, maar wat was het overbrengen van informatie zonder een flauwe of sarcastische opmerking? “It was just.. time, you know? I travelled for a while, figured you weren’t with your parents anymore, had this feeling, and just.. searched? And found.” Ze gaf het aandoenlijke meisje die ze vaak vergeleek met een engeltje een aai over d’r hoofd. “Should’ve done it sooner. I’m sorry. Thought it would be better this way. Safe, for you. You know?”

“But look at it on the bright side. At least we have news and updates to tell eachother now.”}