From ice.

Het was voor Tara wennen om geen middeleeuwse jurken meer te dragen, maar kledij waardoor ze niet te hard zou opvallen in de menigte. Ze had zich er ook aan gewaagd om simpele kledij te kopen zoals een bikini en… tja, strandkledij zeker, zoals ze dat hier beschreven? Eerst was het vreemd geweest om zo weinig aan haar lichaam te hebben, al zeker als je bedacht dat Tara vaak van top tot teen gehuld was in haar jurk die bovendien ook nog eens zo strak aangebonden was geweest dat ze nauwelijks kon ademen, maar al snel had ze kunnen wennen aan de nieuwe situatie en zou ze het waarschijnlijk op het vlak van kledij weer jammer vinden als ze terug naar het kasteel van Schotland zou moeten gaan. Zo lang de kroonprinses echter nog niet haar gave onder controle had, kon ze nog niet terugkeren. En wie weet hoe lang dat zou duren. Tara vlocht snel de lokken die ze van voor had hangen en liet die vervolgens, samen met de rest van haar zilverkleurige haar, over één schouder vallen. Ze had een simpel jurkje aangetrokken over haar bikini en liep, met een strandhanddoek gedrapeerd over haar ene arm, het huis uit, op weg naar het strand. Daar aangekomen zijnde liet ze de handdoek achteloos op het zand vallen en richtte haar blik op het water. Nadat ze haar jurkje al even achteloos op de handdoek had laten vallen, liep ze naar het water toe en ging erin staan. Ze spreidde haar hand boven het water uit, voelde de energie door haar lichaam razen en liet een straal water naar boven komen, die ze vlekkeloos veranderde in een ijspegel. Ze zuchtte zachtjes. Waarom kon ze niet gewoon terug naar het kasteel gaan als bleek dat ze haar krachten allang onder controle had? Met een geïrriteerde blik liet ze de ijspegel hoveren in de lucht, waarna ze het met een snelle beweging in de richting van het strand zond. Haar hart sloeg echter een slag over toen ze zag dat daar opeens iemand stond en door met haar hand een vuist te maken spatte de ijspegel kapot nog voordat het de persoon voor haar kon raken, al zou hij enkele spetters van de ijspegel wel voelen. “Het spijt me,” sprak ze op een beleefde manier. “Ik had je niet gezien.”

De jongeman die voor haar neus stond, was niet gediend van haar actie en dat liet hij duidelijk merken. Tara liet de opmerking langs zich heen gaan omdat ze waarschijnlijk hetzelfde of iets subtieler had gereageerd als zij in zijn plaats had gestaan. Het was immers vrij gevaarlijk om ijspegels te gaan richten op een plek waar mensen konden lopen, maar Tara had inmiddels al wel genoeg van de lus gezien om te weten op welk tijdstip er mensen op het strand waren en wanneer het volledig verlaten was. Zij en de jongeman waren de enigen die hier waren en kort nam Tara hem in zich op. Hij leek gespierd gebouwd te zijn met een hoop tatoeages en een echt bad boy uiterlijk, al zou de ontmoeting moeten blijken of dat ook zo zou zijn. Tara wist immers als geen ander dat je een boek nooit moest beoordelen op zijn cover, al zou haar vader daar wel anders over denken. Die zou het niet echt aangenaam vinden om zijn dochter te zien in de buurt van deze jongen. Maar ja, haar vader had haar in eerste instantie naar de lus gestuurd, dus hij had vrij weinig te zeggen over met wie ze omging en wie niet. Voordat de kille gedachten weer te veel vat op haar zouden krijgen en haar gave weer door zou schijnen door haar emoties besloot ze zich te concentreren op de jongen voor haar. “That’s right, I’m new. A very observant person you are.” Het was onduidelijk of ze sarcastisch was of niet omdat Tara, zoals altijd, haar emoties verborg achter een masker. “However, I examinated the loop well enough to know that there wasn’t anyone I could hit with my gift at this hour of day. I forgot about other Peculiars.” Ze ging zich niet opnieuw verontschuldigen. Hij moest maar genoegen nemen met de eerste keer dat ze dat gedaan had. “If you’re willing to forgive my mistake, maybe we can start over.” Ook nu was het weer niet duidelijk of Tara dit meende of niet. Haar ijsblauwe ogen waren gericht op de jongen terwijl ze wachtte op zijn antwoord.

Hoewel het irriteerde dat de jongen steeds maar bleef aanhalen dat het een domme fout van haar was, was dat niet te zien in haar blik. Tara was een meester geworden in het beheersen van haar emoties. Haar gezicht was een sterk masker geworden sinds de dood van haar moeder en ze had de toon van haar stem inmiddels ook zo onder controle gekregen dat zelfs daar niet meer af te leiden viel of ze boos was of niet. Het enige wat haar verried en ondertussen nog steeds bleef verraden, was het feit dat haar ijs zich overal begon te verspreiden wanneer ze boos was. Ook wat ze nu ervaarde, was innerlijk. Haar hart begon sneller te kloppen en ze had moeite om niet nog een ijspegel zijn kant op te sturen, maar deze keer een gerichte. Ze had al geen zin meer om opnieuw te beginnen. Het feit dat hij bleef doordrammen, vond ze vrij kinderachtig. Ze had toegegeven dat het fout was, ze had haar verontschuldigingen aangeboden en dat was dat. “Yes, you repeated that quite a few times,” sprak ze op een kalme manier. “If you can’t move on about the fact that I made a mistake, even though I already apologized for it, I see no need to futher this conversation.” IJs begon zich aan haar voeten te verspreiden en voor enkele seconden verstrakte haar masker. Ze kreeg het algauw in de gaten en ontspande haar gezicht weer. “I came to this loop because I have no control over my gift, so I’m well aware of the issue. You don’t need to keep it pressing further.” Haar stem klonk deze keer zachter en het ijs rond haar voeten begon te smelten. Ze liet haar woede gaan. Het had toch geen zin. “So, what’s it going to be? Are you going to press the matter further or do I actually get an introduction?” Een kleine, voorzichtige glimlach kwam om haar lippen, maar de terughoudendheid was nog steeds waarneembaar. Ze stond open voor een gesprek met hem, maar enkel als hij besloot om zijn woorden niet opnieuw te blijven herhalen. Anders mocht hij van haar weggaan. In dat soort gezelschap had ze immers toch geen zin.