Party all night.

Het voelde goed om dat verdoemde gips eindelijk eens af te hebben. Cheryl had haar arm enkele weken in het gips gehad nadat ze op de grond was gevallen toen ze geschrokken was van iemand, maar nu was dat weer genezen en liep ze niet meer met dat jeukende gips rond. Het was nog wel gevoelig, maar daar kon ze weinig aan doen. Ze mocht in elk geval langzaam weer beginnen met oefenen wat haar gave betrof en voor de rest moest ze het nog steeds rustig aan doen, maar het was al heel wat dat ze haar arm weer vrij kon bewegen. Cheryl besloot dat dan ook uitgebreid te vieren door naar de club te gaan, een plek waar ze eerder nog niet was geweest. De brunette had niet per se een maatje nodig om daar mee naar toe te gaan, al schoten haar gedachten wel kort naar Asher. Niet dat ze graag met hem naar de club wilde gaan of iets dergelijks, maar ze had haar focus toch wel graag ergens op willen leggen en de jongen uitkafferen was een ideaal moment geweest om de vrijheid van het gips te vieren. Het mocht echter niet zo zijn en dus was Cheryl op zichzelf gewezen. Ze had een jurk aangetrokken die reikte tot haar bovenbenen en had voor de verandering eens hakken aangetrokken. Ze wist dat het een gevaarlijke combinatie was omdat ze misschien weer kon vallen, maar dat risico zou ze dan maar nemen. De uitbater liet haar zonder al te veel problemen de club binnen – ze zag er dan ook ouder uit dan dat ze was, zeker met haar make-up op – en ze liep verder. Ze zag dat het er al aardig druk begon te worden en liep naar de bar, maar voordat ze de bar kon bereiken en haar drankje kon bestellen, knalde iemand vol tegen haar op en moest ze een paar wankelende stappen naar achteren zetten om haar evenwicht te bewaren. “Hé, ik ben net uit het gips, trut!” snauwde ze de schuldige toe. “En dat zou ik graag zo willen houden.”

“Geen, want volgens mij zijn er geen hersenen aanwezig in dat hoofd van jou,” kaatste Cheryl gelijk terug. Als het meisje voor haar dacht dat ze slimme opmerkingen kon maken zonder een weerwoord te verwachten, dan was ze bij Cheryl aan het verkeerde adres. De brunette had altijd wel iets terug te zeggen en mensen mochten haar of ze mochten haar niet. Ze ging haar mening niet minimaliseren om anderen een plezier te doen en als dit wijf ruzie zocht, dan zou ze ruzie krijgen. Ze zette een hand in haar zij en luisterde vervolgens naar de woorden die het meisje sprak. Hoewel er wel een kern van waarheid in zat, weigerde Cheryl om het meisje ook maar enige vorm van communicatie te laten zien waarin bleek dat ze gelijk had. “Ik weet prima hoe ik me erop moet gedragen,” sprak ze met een kille ondertoon. “Het is niet mijn schuld dat jij niet uit je doppen kunt kijken.” Cheryl was naar haar gevoel niet diegene die ervoor had gezorgd dat de botsing was veroorzaakt. Nee, daar was Mademoiselle Met De Missende Hersencel aansprakelijk voor, niet zij. “Dan houd je het nog maar even op,” zei Cheryl op een bitchy toon. “Wij zijn hier nog niet klaar.” Ze bedacht zich. “Of nee, ga maar. Ik zou niet willen dat je je verloren verstand moet gebruiken om jezelf nog te verklaren.” Vervolgens liep Cheryl langs het meisje af, maar niet nadat ze haar schouder opzettelijk hard tegen die van het meisje stootte. Omdat ze voorbereid was op de klap, wist ze recht te blijven staan. En ze was ook zo slim geweest om het met de schouder van de arm te doen die niet gebroken was geweest. “Trut,” siste ze onder haar adem door, waarna ze weer aanstalten maakte om terug naar de bar te lopen.

Als Cheryl dacht dat ze gemakkelijk kon wegkomen, dan toonde de pijn die ze aan haar hoofdhuid voelde toen de brunette die ze achter haar had willen laten aan haar haren trok. Een fikse woede schoot door haar heen. De handeling bracht herinneringen terug van toen ze gepest werd op haar oude school in Londen, waar aan haar haren trekken vaak een middel was om haar te vernederen, meestal gevolgd door het duwen van haar hoofd in de wc-pot. Cheryl had die vernedering al zo vaak meegemaakt dat ze de binnenkant van een toiletpot inmiddels wel kon dromen. Maar nu was ze anders dan toen. Nu had ze een gave waarmee ze zich kon verdedigen en was haar tong ook een stuk scherper. Ze kon echter niet snel genoeg reageren en werd naar voren geduwd, iets wat haar woede enkel en alleen meer aanwakkerde toen ze haar voet nog net niet omzwikte. De enige reden dat ze niet op de grond viel, was omdat iemand achter haar zijn handen uitstak om te voorkomen dat ze viel. Ze hoorde iemand schreeuwen dat ze op moest passen, maar de rest van de club trok zich niks van hun aan en liep gewoon verder. Dat was nu eenmaal hoe dat het nachtleven ging en was voor Cheryl ook de uitgerekende kans om wraak te nemen met haar gave zonder dat het al te veel man op zou vallen. Natuurlijk zou de dag zich over een paar uur toch weer herhalen en was dat geen probleem, maar dat was nu even niet het punt. “Niet voordat ik jou helemaal gebroken heb,” siste Cheryl haar giftig toe. Ze concentreerde de energie vol in haar hand en haalde toen vervolgens uit. Niet met haar hand zoals veel meisjes deden, maar recht met haar vuist. Ze liet deze op het gezicht van het meisje afkomen, wat nogal met een rotvaart ging omdat ze haar gave gebruikte. Als de klap raak was, dan zou het meisje behoorlijk veel pijn hebben. Dat was één ding dat zeker was.

Cheryl kon niet goed omschrijven wat ze voelde toen haar vuist als een soort explosie contact leek te maken met het gezicht van het andere meisje. Bloed vermengd met tranen gleden over het gezicht van het meisje, iets waar Cheryl verbaasd over was omdat ze er zelf de oorzaak over was. De tranen waren overduidelijk niet fake en het bloed had ze net zelf veroorzaakt. Pijn schoot door haar hand heen, maar dat werd redelijk verdoezeld door de adrenaline die krachtig door haar lijf gierde. Het was echter niet zo dat ze het gevoel nog eens wilde meemaken, dat ze het meisje nog eens hard wilde slaan. Haar woede gleed weg nadat ze de klap had gegeven en de tranen waren voor haar het teken dat het meisje het niet verwacht had, dat ze haar verdiende loon had gekregen. Nu ze iets rustiger werd, voelde ze de pijn in haar hand echter wel opkomen en ook de pijn aan haar hoofdhuid. Voorzichtig voelde ze met haar vingers aan haar hoofd, maar het leek er niet op dat ze een kale plek had, iets waar ze wel blij om was. Het duurde vast lang eer dat dat weer aangegroeid was. Cheryl keek ongelovig op toen het meisje als één of andere zielige trut begon te miepen over het feit dat Cheryl tegen haar was gebotst. Dat ze Cheryl aan haar haren terug had gesleept, liet ze natuurlijk weer achterwege en Cheryl rolde, duidelijk in het zicht van het meisje en van de man, met haar ogen. “Touché, dat kan ik je nalaten,” zei ze tegen het meisje en er verscheen zowaar een glimlach om haar lippen. “Luister, asshole,” waarschuwde ze de man. “Dit kreng heeft mij aan mijn haren teruggesleept en dat is de reden dat haar gezicht er nu zo uitziet. Ik geef je één waarschuwing. Als je me aanraakt, dan eindig je net zoals haar. Misschien nog wel erger. Ik zou mij niet testen als ik jou was.” Nee, zij ging zich niet verlagen door net te doen alsof het allemaal de schuld was van het meisje. Ze erkende haar deel van het probleem, maar verwachtte dat de bewaker er eerlijk mee om zou gaan. Ze zag hem fronsen en daarna hoorde ze hem hard zuchten. “Mannen!” Ze rolde met haar ogen. “Ik zeg het je, je hebt niets aan ze,” bromde ze tegen het meisje, alsof ze daarnet niet met elkaar aan het bekvechten waren. “Het is zelfs vrij zielig dat je denkt dat hij iets voor je kan doen. Mannen zijn waardeloos, schat. Onthoud dat goed.”

Cheryl begon hardop te lachen toen het meisje tegenover haar vertelde hoe dat je een man het beste kon bespelen. “En jij bent vast en zeker zo’n type die op haar rug gaat liggen om dat voor elkaar te krijgen?” vroeg ze op een spottende toon. Het zou haar immers niks verbazen als het meisje inderdaad dat soort type was. Het type dat met haar benen gespreid wachtte totdat ze met haar vrouwelijke vormen een man helemaal kon inpalmen, om hem vervolgens te laten doen wat ze maar wilde. Cheryl had echter een andere aanpak. En blijkbaar was dat haar niet goed vergaan, anders was het haar heus wel gelukt om niet te vallen voor de streken van de beste vriend van Asher. Ze duwde dat feit echter ver weg uit haar hoofd en richtte haar grijze ogen strak op het meisje, dat vervolgens met een zielig dreigement leek te komen. “Shay? Leuke naam. Ik zou het eerder aan mijn hond geven dan aan een meisje, maar ach. Smaken verschillen.” Ze lachte nog eens vals na omdat ze het eigenlijk echt wel een goede grap vond dat het meisje haar met een zinloos dreigement aan het bestoken was. Ze zouden wel eens zien wie hier huilend in een hoekje op haar kamer zou zitten. Cheryl was het in elk geval al niet. Als deze chick daadwerkelijk een gave had die Cheryl’s leven flink op de proef zou stellen, dan zou ze die nu al wel gebruikt hebben. “Wacht maar, meisje,” zei ze op valse toon. “Ik denk dat het je nog vies gaat tegenvallen om dat voor elkaar te krijgen. Ik lust je rauw.” En ze klikte met haar tanden op elkaar, waarna ze met haar ogen rolde toen de chick het weer nodig vond om te gaan zeiken bij de bewaker. En moest vervolgens hard lachen toen de bewaker Shay met een nors gezicht aankeek en haar zei dat ze beiden maar op moesten rotten uit de club als ze zich niet konden gedragen. En dat ze het buiten maar uit moesten vechten. “Kom dan, Shay,” zei ze, waarna ze op haar knie klopte alsof ze inderdaad een hond naar zich riep. “Dan gaan we het buiten toch uitvechten?” En lachend keerde ze het meisje de rug toe, waarna ze naar de uitgang begon te wandelen. Ze wilde wel eens zien wat die Shay in haar mars had.

Cheryl moest weer lachen toen ze hoorde dat het meisje snauwde naar de bewaker, maar het lachen verging haar lichtelijk toen ze plotseling een harde duw in haar rug voelde. Ze zette vlug een stap naar voren om ervoor te zorgen dat ze staande bleef, al had het niet veel gescheeld of ze had op de grond gelegen. En wie weet wat ze dan weer had gebroken. De herinnering aan het gips, de pijn en de jeuk die erbij kwamen kijken, was nog vers en met een ruk draaide ze zich om naar het meisje. “Jij noemt mij een lafaard, maar valt me vervolgens wel in mijn rug aan? Dat noem ik pit hebben,” snauwde ze het meisje toe. Vervolgens begon het te regenen en omdat Cheryl wist wanneer de dagelijkse regenbui zich plaatsvond, was ze er vrij zeker van dat ze met de gave van het meisje te maken had. Een beetje regen deed echter geen zeer en met het draaien van haar ogen zorgde Cheryl voor een windkoepel boven haar hoofd zodat ze beschermd bleef tegen de harde regen die nu met bakken uit de hemel leek te vallen, maar eigenlijk enkel gesitueerd was in de directe omgeving waar zij stonden. Cheryl keek echter niet over haar schouder om dat te controleren en trok haar wenkbrauw op naar de brunette voor haar. “Ach, dat heb ik nu nog nooit eerder gehoord, dat iemand mij een bitch noemt. Geef me de zakdoekjes en de servetten aan, want hier word ik toch wel heel emotioneel van,” zei Cheryl op een sarcastische toon. “En rot op met je commentaar over Londen. Ik ben zelf van Londen en wij noemen types zoals jou uitschot,” blafte ze terug naar het meisje. Of nee, Shay. Shay besloot dat Cheryl ook uitschot was en daar zou het zeker bij gebleven zijn als Cheryl niet eerder de trap van haar hak had mogen ontvangen. Cheryl verzamelde een hoop lucht dat door de harde regen een stuk makkelijker voor haar werd gemaakt en blies de lucht vervolgens met haar handen hard in de richting van Shay, zodat ze hopelijk een flinke meter naar voren zou vliegen en iets zou breken. “Regel nummer één, Londense snol,” sneerde ze, “keer nooit je rug toe naar iemand die je net hebt staan uitschelden en een trap met je hak hebt gegeven. En regel nummer twee, blijf godverdomme voor de rest van de avond uit mijn buurt als je weet wat goed voor je is.”

Het ene moment was er duidelijke woede aanwezig in de blik van het meisje en werd ze kwaad op Cheryl waarna er een dreigement volgde, het volgende moment werd Shay helemaal angstig en riep ze iets over dat iemand weg moest gaan. Cheryl keek haar verward aan, alsof het meisje uit één of andere gesticht kwam. Shay leek duidelijk iets van zich af te duwen en deed een stapje naar achteren. Cheryl tuurde over haar schouder, maar zag niet echt iets. Ze kneep haar ogen kort samen, maar ook dan zag ze niks. Waarschijnlijk was het weer een poging van Shay om de aandacht op zich te vestigen of Cheryl zodanig aan kon vallen dat ze weer iets brak. Ha, daar ging ze mooi niet intrappen! En dus negeerde ze de angst van Shay en keek haar sceptisch aan. "Ja, ja, heel erg leuk," zei ze op een sarcastische toon. "Hoe kan ik nu iets met je doen terwijl ik hier gewoon tegenover je sta? Je bent je druk aan het maken om niks. Ik doe helemaal niks met je en ik weet niet waar je naar aan het kijken bent, maar daar is ook helemaal niks." Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek het meisje met een opgetrokken wenkbrauw aan. Het inlevingsvermogen van het meisje was echt ongelooflijk, maar Cheryl ging er niet in trappen. Dadelijk zou ze weer een enorme klap krijgen en dan zou ze wel iets breken, voor de tweede keer sinds ze in de lus gearriveerd was. Dus nee, hier ging ze niet in mee.