Passion-flowers

Aberdeen Station, Schotland, 17 maart 2006 - Lus van mevrouw Crow, 07 augustus 1950

Onder de constructies van staal een glas die zowel ontzettend functioneel oogde als de enige, schaarse vorm van decoratie brachten, zat een zich vreselijk klein voelend meisje op het een eveneens functioneel, harde oppervlak van een bankje op het perron. Het was duidelijk dat ze op een trein wachtte. De twijfel over of ze wel goed zat uitte zich door het continue pulken aan het met kant bezetten boordje van de jurk die ze droeg. Het was voor het eerst in maar liefst twintig jaar dat Effy Rawls voor het laatst een lus verlaten had, en voor het eerst in haar leven dat ze er op eigen houtje op uittrok om een nieuwe te vinden. Ze had zich gewoonweg niet meer thuisgevoeld bij miss Partridge in Wales. Het was fijn geweest, om zich met een ander accent te omringen en niet de hele tijd de gedachten aan haar oude thuis met zich mee te hoeven dragen, in tegenstelling tot haar korte verblijf bij mevrouw Treecreeper, in Ierland. En toch was het op een gegeven moment aan haar gaan knagen. Het was vreemd, want normaal gesproken voelde Effy zich vreselijk bij het idee haar veilige omgeving te verlaten, maar ze was in lange tijd over niets zo zeker geweest dat ze verder moest. Alsof het zo moest zijn. Effy zuchtte en probeerde zich te ontspannen door haar verkrampte schouders een weg naar beneden te dwingen. Ze had dit maanden uitgedacht, natuurlijk kon ze niet verkeerd zitten. Haar gebrek aan goed zicht had de situatie natuurlijk bemoeilijkt, dus was een goede voorbereiding vereiste geweest. Van Cardiff was ze diezelfde dag als waarop ze de lus had verlaten naar Edinburgh vertrokken per vliegtuig. Vervolgens had ze een trein gepakt naar Aberdeen, wat een vermoeiende reis was geweest. De striemen op haar schouders die de rugzak had nagelaten waren hier bewijs van. Hoe dan ook, deze trein zou de ingang van miss Crows lus vormen, naar men zei. Als het niet waar was, zou ze binnen een paar uur dertig jaar ouder worden en ze kon zich voorstellen dat dat geen pretje moest zijn. Effy hoopte maar dat de trein zou komen. En omgeroepen werd dat de trein haar van Aberdeen naar Ellon zou moeten brengen. Ergens onderweg moest de ingang zich bevinden, waardoor ze uit zou kunnen stappen in 1950.

Wederom een zucht. Ze had het plan al honderden, waarschijnlijk duizenden keren in haar hoofd af laten spelen. Meer kon ze gewoonweg niet doen. Effy kon niet zien hoe het perron eruit zag, maar ze voelde hoe de aanwezigheid van enig flora ver te zoeken was. Tevens kon ze slecht contact maken met de aarde, wat haar onzekerheid niet bepaald goed deed. Ze kon proberen om... Effy spitste haar oren. Het was vroeg in de morgen en zo te horen niet druk op het perron. Ze hoorde het zoemen van het koffieapparaat in een kiosk ongeveer tien meter verderop. Het hijgen van een hond aan het begin van de trap. Het omslaan van een dagblad op een perron achter haar. De kans dat iemand het zou zien was vrijwel nihil. Effy maakte haar over elkaar geslagen benen van elkaar los, strekte haar vingers en liet haar zo lang opgekropte bijzonderheid even aan het werk. Het koste haar moeite om door de stevig aangedrilde tegels een stukje aarde te vinden, maar al snel voelde ze hoe onder haar voeten zich wortels uitspreidde om vervolgens in de hoogte te werken. Haar handgebaren waren normaal voor haar, maar ze begreep hoe een buitenstaander haar voor een heks zou kunnen aanzien. Binnen de kortste keren groeide er een bescheiden klimop van passiebloemen tegen het bankje omhoog. Een kleine, tevreden glimlach speelde rond haar lippen terwijl ze haar polsen los schudde. Dat maakte de omgeving al een stuk aangenamer. Hoewel het misschien niet het allerslimste was wat ze had kunnen doen als ze niet wilde opvallen. Ze beet op haar lip en hoopte maar dat niemand haar gezien had terwijl ze stilletjes weer aan het randje van haar jurk begon te friemelen.

| s t i l e s

Het duurde slechts enkele seconden eer Effy weer in haar eigen gedachten verzonk. Misschien had het te maken met het zicht dat haar al die jaren geleden ontnomen was. Ze had toch niet zoveel om zich op te focussen in de buitenwereld, des te sterker haar binnenwereld tot uiting kwam. Zich sterk op het zojuist geplante bloemetje concentrerend, probeerde ze de grond te gebruiken om te scherper te zien. Wat ze zag als ze zich niet op de bodem concentreerde waren slechts enkele vormen en schimmen, maar met haar affiniteit voor aarde was ze in staat zo nu en dan details te onderscheiden. Puur door te voelen wat de aarde haar gaf. Even stopte ze. Ze begon al duidelijker een paar tegels te kunnen onderscheiden, en een ijzeren paal die in de grond stond geboord. Nu hoefde ze enkel omhoog te kijken en te hopen dat ze de gele letters zou kunnen zien die haar zouden vertellen dat ze op het goede perron zat. Gewoon om haar eventjes gerust te stellen in deze onbekende situatie. Op het moment dat ze haar blik hief, in totale focus, verstijfde ze.

Handen op haar schouders. Haar aderen stolden haast van de koude rillingen die het voortbracht. Ze maakte geen geluid, verroerde zich niet en bleef enkel zitten zoals ze dat voorheen had gedaan, in spanning afwachtend. Ze voelde hoe de aanwezigheid van een persoon dichterbij haar gezicht kwam en ze slikte. 'Wat ben je aan het doen?' De fluistering van een onbekende, mannelijke stem bracht weer nieuwe rillingen over haar ruggengraat en deed haar haren rechtovereind staan. Zijn adem gleed over haar schouder. Wat moest ze doen? Wat bedoelde hij? Wilde hij haar betrappen op het plantje wat ze zojuist uit het niets had doen groeien? Misschien was dat ook niet de slimste zet geweest in een wellicht overvol station, wist zij veel hoeveel mensen haar hadden gezien. Hoe dan ook, als ze antwoord gaf, zou ze zichzelf sowieso verraden. Dat ging ze mooi niet riskeren. Effy haalde even diep adem. Ongemakkelijk verschoof ze op de harde ondergrond. 'Ik weet niet waar je het over hebt,' antwoordde ze toen, op de meest koele toon die ze op dit moment in de aanbieding had. Ze haatte het dat een klein sprankje angst doorschemerde in haar stem en dat deze meer trilde dan haar lief was.

| Nooo it's not! Sorry voor dit latertje :*

Ongemakkelijk verschoof Effy toen ze de vreemdeling om hoorde lopen en de bank wat voelde meegeven onder zijn gewicht. Ze rechtte haar rug wat meer, om de schijn te wekken dat ze geen doodsangst uitstond. 'Honey, je weet best waar ik het over heb.' Zijn stem klonk vreemd, laag, en het gaf haar vreselijk veel last van rillingen over haar ruggengraat. Het was de bedoeling dat hij weg zou gaan, niet dat hij dichter bij haar zou komen zitten. Ze kon zijn lichaamsgeur haast ruiken en zijn massa haast tegen haar kleine lijfje drukken. Het bleef stil terwijl Effy wanhopig naar een uitweg zocht om maar niet te hoeven vertellen over de gave die haar het leven meer zuur had gemaakt dan haar had geholpen. Automatisch ging haar blik naar het kleine plantje, de plek waar omheen ze het meest scherp kon zien. 'Een kwartier,' hoorde ze plotseling in een preveling naast zich. Ieder ander persoon had het misschien niet gehoord, verloren in al het achtergrondgeluid, maar voor Effy, wiens zicht vreselijk slecht was en gehoor compenseerde voor dit feit, was het duidelijk verstaanbaar. Ze liet haar vingers nog eens over het vrij dikke papier glijden, waarop in puntjes de treintijden stonden gegraveerd. Haar trein vertrok over een kwartier, als ze de klokslagen van een tijdje geleden moest geloven. Ze verstijfde bij het besef dat hij degene werd die ze om hulp zou moeten vragen.

'Stiles Stilinski,' stelde de jongen zich uit het niets voor. Automatisch draaide ze haar hoofd, al kon ze hem slechts in vage vormen en vale kleuren zien. 'Stiles...' haar stem trilde, dus even schraapte ze haar keel en omklemde haar reisschema wat steviger. 'Het lijkt erop dat we dezelfde trein moeten hebben, Stiles,' zei ze, zo nonchalant mogelijk, hoewel ze zich zonder haar zicht nog steeds vreselijke kwetsbaar voelde. 'Het spijt me om het te moeten vragen, maar kun je me misschien meehelpen eh... de trein... wil je mijn reisgenootje zijn?' Hij was in een paar minuten veranderd van een persoon dat ze het liefst uit haar buurt wilde hebben, in een persoon waarvan ze haast afhankelijk van was geworden.

- Topic uit!