Daddy issues squad

“Isn’t that with everything? That it’s easier said than done?” mompelde Hunter, maar hij hield in wat hij er verder over wilde zeggen omdat hij het idee kreeg dat hij Connor zover had gekregen om over zijn eigen gevoelens te praten. Niet dat dat iets was wat per se op zijn lijstje stond; Connor mocht zelf weten of hij zijn Zeal (teehee) bloot ging leggen of niet, maar Hunter moest eerlijk toegeven dat het hem ergens vanbinnen wel blij maakte dat hij iemand had met wie hij dingen kon delen. In het begin had hij dat absoluut niet gewild, maar hij was vannacht verder gegaan bij Connor dan dat hij ooit bij iemand anders had gedaan. En Connor had precies gereageerd zoals Hunter van hem verwacht had. Hunter had niet iemand nodig die met tranen in zijn ogen hem vast ging pakken en fluisterde dat alles goed zou komen, want dat ging het niet. Hij moest nu maar het beste maken van zijn leven en hij vond dat hij dat op zijn eigen manier wel aan het doen was. Misschien niet zoals een ander het aangepakt zou hebben, maar daar lag hij al helemaal niet wakker van. Hij richtte zijn blik op Connor toen de jongen weer door ging met praten, maar besloot om wijselijk te zwijgen totdat hij er zeker van was dat de jongen alles gezegd had wat hij wilde zeggen. Het leek erop dat ze een diep gesprek gingen hebben over Connor’s gevoelens en Hunter vond dit belangrijk, dus wilde hij nergens te overhaast antwoord op geven. Hij merkte op dat dit het eerste ding was wat veel voor hem betekende in een lange tijd. Hij merkte ook dat het voor hem van diepe belang was dat hij de juiste dingen zei zodat hij Connor niet zou afschrikken, iets wat hemzelf diep vanbinnen ergens wel zorgen baarde. Hij had gedacht dat hij niemand meer close tot hem ging laten komen, maar sinds hij Connor en al die anderen ontmoet had, was hij daar niet meer zo zeker van. Hij richtte zich echter weer terug op zijn vriend zodat hij zich op het gesprek kon concentreren. En hem advies kon beginnen geven, voor zover dat bij hem dan mogelijk was. “You have to look at it this way,” zei hij op een rustige toon. “Your life is basically very shitty and Zeal makes it better. If you don’t let Zeal in, you’re going to feel more like shit. If you let Zeal in, you’ll be happier, but with the risk that your life gets the absolute shittiest when things don’t go the right way.” Hij rolde met zijn ogen. “But if things go right, your life won’t be as shitty as it used to be. It will just be a tiny bit shitty when you and Zeal have your little drama, but that’s it.” Hij keek Connor recht in zijn ogen aan. “So why would you risk your life being really shitty when you can make it less shitty by letting Zeal in? If you keep your distance just because of that scenario in your head, you might as well quite the friendship we have. You can’t just let oppertunities like this go just because you think it might you wrong. That’s not like you, anyway.”

Hunter had niet echt het idee dat hij goed was in advies geven, maar hij deed tenminste zijn best. Hij had ook kunnen zeggen dat Connor op kon rotten of hem enkel een knikje kunnen geven, maar na wat de jongen voor hem had gedaan, voelde dat aan als een soort van verraad. Connor was iemand die misschien wel een heel goede vriend van hem kon worden en het was gewoon niet eerlijk dat de jongen wel naar hem luisterde en dat Hunter hem vervolgens afscheepte als hij over zijn eigen gevoelens wilde praten. En dus gaf hij zijn advies maar en luisterde vervolgens naar wat Connor daar nog op te zeggen had, zijn wenkbrauwen fronsend toen de jongen op een erg deprimerende manier aangaf wat hij zou doen als Zeal zijn gevoelens niet langer meer zou beantwoorden. Hunter vroeg zich af hoe eng het zou zijn om zo aanhankelijk te zijn van de affectie van een ander en nam aan dat dat wel héél eng moest zijn. Hij had zat momenten in zijn leven gehad dat het hem allemaal niet meer boeide wat er gebeurde, maar echt dood willen? Nee, dat gevoel had hij nog niet eerder meegemaakt. En dus zorgden Connor’s volgende woorden ervoor dat er een zorgelijke frons tussen Hunter’s wenkbrauwen verscheen. Als hij al dacht dat Connor’s eerste woorden van die klif een grap waren geweest, dan zag hij nu wel in dat de jongen het serieus meende. Als Zeal hun relatie af zou kappen, dan zou de jongen niets meer hebben om voor te leven. Naar eigen zeggen dan. “I call bullshit on that,” begon Hunter op een botte toon. “I understand that Zeal’s important to you, but there are other people in this loop who would feel like shit if you ever made that stupid decision.” Hij haalde even diep adem, maar voegde er toen aan toe, zijn blik afwendend van Connor op het moment dat hij de woorden sprak: “I know I would.” Het was niet dat hij van de jongen hield of iets vreemds, maar het was gewoon dat hij en de jongen een bepaalde band hadden opgebouwd dat hij niet langer meer kon ontkennen. “I understand that you feel like shit and the drama with Zeal is not making it easy for you, but don’t you ever say stupid things like you did just now. I don’t have anybody I love and I manage to do just fine. I have stupid manwhores to brighten up my day, although your presence would make me want to jump off a cliff sometimes.”

Misschien. Misschien zou hij er wel over geraken, zeker in dit stadium. Hoewel hij kon zeggen dat hij Connor al lichtelijk begon te vertrouwen en meer dan als een drinking buddy zag, was het ook wel zo dat ze niet zo’n diepe band hadden dat hij bij de doodskist van Connor constant zou staan huilen als een klein kind omdat hij de jongen zo miste. Maar hij wist wel dat het verdomd hard zou aankomen als iets soortgelijks zou gebeuren en dat het hem boos maakte hoe nonchalant Connor erover deed. De jongen had het over zijn doodswens alsof hij het over het weer had, iets wat bij Hunter verkeerd te binnen schoot. Het was waarschijnlijk een façade van Connor om zich luchtig over te komen, maar Hunter wilde dat de jongen méér zag in zichzelf dan dit alleen. En dat probeerde hij ook op zijn eigen botte, onhandige manier over te brengen, maar blijkbaar kwam dat niet zo goed aan. De emotie werd duidelijker getoond, het probleem werd naar het oppervlakte gebracht en Hunter haalde een wenkbrauw op toen Connor aangaf dat Hunter het niet begreep. “I didn’t…” Maar hij kon zijn zin niet eens afmaken. Verbouwereerd, met de sigaret die hij eerder op de avond had aangestoken en nu nutteloos naar beneden hing tussen zijn lippen, keek hij naar de plek waar Connor net nog had gezeten. En toen begon een innerlijke tweestrijd zich plaats te vinden. Aan de ene kant wilde hij Connor in zijn eentje laten mokken omdat er een deel in hem was dat nog niet zeker was of hij de jongen nu wel een vriend van hem kon noemen, maar een ander deel in hem wilde de jongen graag helpen omdat hij wel zeker wíst dat hij de jongen als een vriend beschouwde. Hij hakte de knoop voor zichzelf door. Hij verbrandde het grootste deel van zijn sigaret, gooide de asresten achteloos uit het raam en beende toen naar de kamer van de jongen. Zich bewust zijnde dat Zeal daar waarschijnlijk lag te slapen, gaf hij een paar zachte klopjes op de deur. “Connor?” siste hij. “We need to talk. Get out of your room.” Hij weigerde om er please aan toe te voegen, al had het wel even op zijn lippen gebrand. Maar zo’n softie was hij verdomme niet en ging hij ook niet worden. Hij stak niet meer energie in deze beginnende vriendschap dan zou moeten.