Met een doos vol spullen liep hij door het verblijf heen. Hij had niet veel spullen van thuis meegenomen. De meeste dingen kon hij hier wel kopen. En eten zou toch voor hem worden verzorgd hier. Hij had enkel wat kleren, douche spullen en wat souvenirs meegenomen waar hij niet zonder kon. Al met al paste alles perfect in één verhuisdoos. Nieuwsgierig keek hij de woonkamer even rond. Al snel merkte hij op hoe de meeste blikken zijn kant op gingen en hij wist dat het niet alleen was omdat hij een nieuw gezicht was. Even glimlachte hij verontschuldigend, waarna hij snel verder liep. Voordat hij sociaal ging doen wou hij eerst zijn kamer zien en het zijn eigen plek maken. Hij had behoefte aan een plek om zichzelf terug te trekken. Iedereen had wel daar behoefte aan, maar vooral met zijn bijzonderheid was het moeilijk om alleen te zijn. Het kon frustrerend zijn, maar hij zou liegen als hij er erg veel last van had. Voor nu snelde hij de trap op. Bluebonnet had hem een kamer aangewezen waar hij voor nu alleen op zou zitten. Waarschijnlijk zou hij binnenkort een kamergenoot krijgen, waar hij op zich geen moeite mee had. Hij zou het toch wel met diegene kunnen vinden. Hij hoopte enkel dat zij ook zijn privacy en rust zouden gunnen. Daar zouden ze vanzelf achter komen. Hij liep de hal op en liet zijn blik over de nummerbordjes gaan. Uiteindelijk hield hij halt voor een deur waarvan hij dacht dat het zijn kamer was. Zodra hij echter de deur opende zag hij meteen dat er al iemand in de kamer stond. ”Oh I’m sorry!” zei hij meteen. Zijn blik ging snel van de jongen naar het nummer van de kamer. Maar dit was toch zeker wel zijn kamernummer? Fronsend zette hij ongegeneerd de doos neer en haalde het briefje tevoorschijn waarop het nummer stond. Een zucht verliet zijn lippen zodra hij zag dat hij het nummer verkeerd had gelezen. Zijn blik ging terug naar de jongen. Ook hij kreeg een verontschuldigende glimlach. ”I’m sorry. I thought that this was my room,” verklaarde Melvin zichzelf met een klein glimlachje.

Hoe ironisch was het, dat hij naar zijn eigen kamer had willen gaan om even alleen te zijn en tijd voor zichzelf te nemen en hij vervolgens zelf de fout maakte om de verkeerde kamer binnen te lopen. Zijn blik was gevallen op een blondharige jongen die al net zo verbaasd keek als hij. Even dacht Melvin dat hij misschien al een kamergenoot had gekregen en dat hij er simpelweg niet over was ingelicht, maar toen viel hem op dat er een tweede bed ontbrak en dat dat dus niet het geval kon zijn. Misschien bevond de jongen zich dan in de verkeerde kamer, ook al was het overduidelijk dat het zijn kamer was. Verward zette Melvin de doos met spullen even neer om vervolgens een papiertje uit zijn zak te halen met daarop zijn kamernummer gekrabbeld. Hij slaakte een zucht zodra hij doorhad dat hij diegene was die de fout had begaan. Zijn blik ging naar de jongen terwijl hij zich verontschuldigde en de situatie uitlegde. De jongen glimlachte wat naar hem. Gelukkig leek hij niet al te boos te zijn -ook al was dat letterlijk onmogelijk bij Melvin in de buurt-. ”It’s fine,” reageerde de jongen, waarop Melvin ook lichtjes glimlachte. ”You new?” vroeg de jongen verder. Melvin keek even omlaag naar de doos en knikte. Goed. Hij had misschien geen sociaal contact gewild in zijn eerste seconden in het verblijf, maar nu hij hier toch al stond kon hij het net zo goed aangaan. Als het maar met één persoon was, was het goed. Misschien kon hij wel wat meer informatie over de lus en het verblijf krijgen. ”Yep, just arrived,” antwoordde Melvin met een kleine glimlach en richtte zijn blik terug op de jongen. ”I’m Melvin, nice to meet you,” stelde hij zichzelf voor terwijl hij zijn hand uit stak. ”How long have you been in the loop?” vroeg hij al snel licht nieuwsgierig verder.

Het was niet zijn bedoeling geweest om de verkeerde kamer binnen te lopen. Hij had sociaal contact immers nog willen voorkomen, maar de jongen voor hem leek hem wel aardig en op zich zou Melvin het niet heel erg vinden om met een paar mensen praatte zolang het maar één op één bleef. Als er meer mensen bij kwamen werd het al snel te druk, aangezien ook dan de meeste aandacht op hem zou zijn, en die drukte kon hij op het moment nog niet aan. Daarvoor was hij nog iets te gesloopt door de reis die hij had gemaakt. ”Welcome to the loop,” begroette de jongen hem met een glimlach. Melvin glimlachte net zo vriendelijk terug. ”Thank you,” bedankte hij de jongen oprecht, waarna hij zichzelf voorstelde. Misschien konden de twee wel vrienden worden – als de jongen niet bij de personen hoorde die Melvin haatte als hij er niet was. Voor nu leek het erop dat de jongen nog niet door had dat hij onder de invloed van zijn krachten was, dus dat was een goed teken. Misschien moest hij hem er later over inlichten, maar voor nu zou hij er gebruik van maken om een fijn gesprek te hebben. ”I’m Blake,” stelde de jongen zich op zijn beurt voor terwijl hun handen werden geschud. Melvin knikte eens. ”A nice name,” complimenteerde hij. Het was niet een naam die hij vaak had gehoord en het had wel iets scherps, iets cool – wat weer paste bij het uiterlijk van de jongen. Al met al maakte de naam het plaatje compleet. Aangezien hij hier nu toch stond, kon hij net zo goed wat vragen stellen over de loop. Hij had er genoeg en hij had ze al eerder gevraagd aan andere mensen als hij niet bang was geweest om overrompeld te worden door te veel mensen die zijn aandacht wouden. Echter leek het erop dat Blake ook nog niet zo lang in de lus zat. ”Not that long either, but long enough that you can ask me anything if you have questions,” antwoordde Blake, waardoor Melvin’s glimlach spontaan groeide. ”Awesome, thank you!” Desondanks het feit dat hij bijna honderd procent zeker wist dat het zijn gave was die ervoor zorgde dat de ander aardig tegen hem was, stelde hij het wel erg op prijs. Immers had hij een beetje begeleiding hier wel nodig. Blake gebaarde naar een stoel bij het bureau. ”If you wanna sit that’s fine too.” Melvin knikte eens. Hij sloot de deur achter zich en besloot plaats te nemen op de stoel. ”I love to go out and see what this little place has to offer, but I think I’m a bit too tired to handle all the people right now,” legde Melvin uit met een schaapachtige glimlach. ”So I’d love to hear what you have to say about this place itself,” ging hij verder. ”What’s it like to life in a loop where every day is the same? Is the village fun? Do you have to present with every meal?” Het waren drie totaal verschillende vragen en eigenlijk nog maar het tipje van de ijsberg.

Blake was zo ruimhartig genoeg om hem een rondleiding aan te bieden, maar stond er ook voor open om simpelweg te chillen in diens kamer. Beiden goede opties, maar voor nu leunde Melvin naar het laatste. Misschien konden ze een andere keer wel het dorpje gaan ontdekken. Zo nam Melvin plaats op de stoel, waarna hij zijn vragen stelden. Het waren drie hele algemene vragen en hij verwachtte dan ook een behoorlijke uitleg. Gelukkig leek het erop dat Blake ook van plan was om die te geven. ”Having every day repeat itself is a weird combination of chill and boring, I suppose. It’s easy knowing exactly when what happens once you learn the exact time of everything, but of course repetition always gets boring," antwoordde Blake de eerste vraag. Melvin knikte eens begrijpelijk. Hij kon wel nagaan dat hij in het begin wel goed zou kunnen vinden met de dorpelingen, maar dat het uiteindelijk wel vervelend kon worden – vooral met zijn bijzonderheid. ”At least you can’t predict what other peculiars do so it’s survivable," voegde Blake eraan toe. Melvin knikte eens. ”That’s at least something,” reageerde hij er op met een kleine glimlach. Hij wist niet hoe hij zou gaan passen bij de anderen, maar daar zou hij vanzelf wel achter komen. ”And the village is alright so far. There’s some nice stuff like the ice cream parlour and there’s even a club. It just isn’t the same as London.” Melvin keek op van de laatste woorden van de jongen. Dus hij had in een andere lus gezeten hiervoor? Nieuwsgierigheid begon al te branden, maar Blake beantwoordde nu ook de derde vraag. ”I don’t think you really have to be there for every meal, maybe the young children do,” beantwoordde Blake nu ook de laatste vraag. ”Well that’s a relieve,” verzuchtte Melvin met een glimlach. ”I’d die if I have to be present with every meal,” gaf hij toe met een kleine grinnik. Melvin stond vervolgens op en nam ongegeneerd plaats naast de jongen. ”So you’re from London?” ging hij nu na, terugkomend op zijn nieuwsgierigheid van eerder. Hij wist dat er meerdere lussen waren en ook daar was hij nieuwsgierig naar. ”Do you like the loop in London more?” vroeg hij nu na. Het had wel zo geklonken, maar hij besefte zich nu ook dat het dan raar was dat Blake in deze lus was in plaats van in de lus van London. ”How did you end up here?” ging hij ongegeneerd verder. Aangezien men toch niet boos op hem kon worden vanwege zijn krachten, liet hij vaak zijn nieuwsgierigheid de vrije loop gaan en had hij daardoor niet echt een filter. Het kwam nog niet in hem op dat hij misschien te veel vragen stelden, vragen die te persoonlijk werden.

De antwoorden op zijn vragen bevielen hem. Het zou wel saai worden in het dorp, maar hopelijk kon hij genoeg vrienden in de lus maken waar hij de tijd mee kon verdrijven. In ieder geval mocht hij Blake wel – ook al mocht de jongen hem waarschijnlijk enkel vanwege zijn bijzonderheid. Melvin had nog genoeg vragen, alleen het gesprek zo doorzette voelde ietwat ongemakkelijk. De afstand tussen de twee was iets te groot en het voelde niet prettig aan om zo het gesprek voort te zette. Dus besloot Melvin de afstand te verkleinen en nam hij naast de jongen plaats. Het kwam niet in hem op of de jongen dat wel of niet zou willen – ertegenin gaan zou Blake toch niet kunnen. De antwoorden van Blake hadden ervoor gezorgd dat Melvin ook nieuwsgierig was geworden naar de jongen zelf. Hij besloot daar verder naar te vragen. Zijn vragen over het verblijf en de lus zou hij later ook nog wel kunnen stellen. Hij ging na of de jongen uit Londen kwam. ”I am,” bevestigde Blake. Melvin knikte eens, waarna hij met een glimlach verder vroeg. Het leek erop alsof de jongen de andere lus leuker had gevonden en een knikje bevestigde dat eveneens. Melvin vroeg zich daarom af waarom de jongen dan hier was. Waarom was hij niet gebleven in een lus waar hij het meer naar zijn zin had? ”I’m here to sell drugs responsibly,” antwoordde Blake. Een antwoord die Melvin niet had verwacht waardoor hij ook even verbaasd opkeek. ”Oh,” reageerde hij zacht. Hij had niks tegen drugs, hij was er simpelweg nooit eerder mee in aanraking gekomen. . ”There’s way less authority here and it’s so much easier already to start up my business here. So I chose to join this loop,” legde de jongen verder uit terwijl hij dichterbij was geschoven. Melvin merkte het op, maar liet het begaan. Hij was eraan gewend dat mensen fysiek dichter bij hem wouden zijn aangezien zijn kracht dan ook sterker was en mensen daardoor over het algemeen vrolijker waren. Daarbij was de jongen fijn gezelschap en vond hij het niet erg om het dicht bij hem te hebben. Melvin knikte eens op de uitleg van Blake. ”I understand,” reageerde hij. ”I haven’t really ever tried any drugs, but I’m open to the idea,” gaf hij vervolgens zijn mening over drugs. Hij glimlachte even naar de jongen en schoof zelf ook dichterbij zodat de twee nu tegen elkaar aan zaten. ”So maybe I can buy some of you some day,” voegde hij eraan toe met een glimlachje.

Aangezien hij de ruimte tussen hen wat onhandig vond voor een goed gesprek, besloot hij naast de jongen plaats te nemen. Bij normale mensen was dat misschien iets te snel te dichtbij, maar Melvin dacht er niet bij na dat het misschien iets te intiem kon zijn en Blake leek er ook geen problemen mee te hebben – niet dat hij het kon laten zien als hij er wel problemen mee zou hebben. Melvin zou daar pas achter komen als hij weer weg was. Hij maakte een mentale note dat hij de jongen zijn mobiel nummer moest geven om er zeker van te zijn dat Blake hem niet geheel haatte. De aandacht werd terug op Blake gevestigd terwijl hij antwoord gaf op de vraag. Melvin was enigszins verbaasd om het antwoord. Hijzelf was nog nooit met drugs in aanraking gekomen. Dus dit was zeker de eerste keer. Het schrok hem echter niet af. Het maakte hem enkel nieuwsgierig. Hij had altijd wel eens wat willen proberen, dus misschien kon hij dit als een kans zien. Ook hij schoof ongezien dichterbij. De jongen had een knap gezicht en Melvin vond het prettig om dichtbij hem te zitten. Met een kleine glimlach stelde hij zijn idee voor. Nu zou hij geen drugs kopen aangezien hij letterlijk net was aangekomen, maar misschien later wel. De glimlach van Blake verbrede zich. ”I’d gladly give you any drugs you want for the cheapest prices," sprak de jongen, waarop Melvin zachtjes grinnikte. Hij kon wel nagaan dat zijn krachten vooral die woorden naar boven lieten komen. Hij wist dat zijn krachten het sterkst waren hoe dichter bij je hem was en aangezien Blake letterlijk tegen hem aanzat kon hij wel nagaan dat de jongen nu sterk onder de invloed van zijn krachten was. Hij nam diens woorden daarom niet geheel serieus, maar knikte tevergeefs. Woorden bleven achterwege terwijl hij merkte hoe de jongen dichterbij boog. Zijn intentie was duidelijk en Melvin zou er niet tegenin gaan. Het was niet ongebruikelijk voor hem om met een vreemde seks te hebben. Het gebeurde vaak dat zijn krachten het veroorzaakte. Dat betekende ook niet dat hij met de eerste de beste naar bed ging – ook al was dat eigenlijk nu wel waar het op neer kwam -, hij was nog altijd wel kritisch op zijn bedpartners. Blake leek hem echter een aardige jongen en hij zag ook wel een verdere vriendschap tussen de twee. Daarbij leek het er niet op dat de jongen echt gevoelens voor Melvin had en dat dit gewoon puur lust was werd aangedreven werd door zijn krachten. Dus ging Melvin erin mee. Glimlachte lichtjes, waarna hij de laatste afstand tussen hen overbrugde en de jongen kuste. Hij vond het niet erg om de leiding te nemen, maar was van nature niet iemand die volle controle had in deze situatie. Hij was immers gewend om de aandacht te krijgen – niet om het te geven. Dus legde hij zijn armen om de jonge heen om zich vervolgens achter op het bed te laten vallen, Blake bovenop zich te trekken.

Eerlijk gezegd had Melvin niet verwacht dat hij zo zou eindigen zodra hij de kamer was binnengelopen. Hij had natuurlijk niet verwacht dat er zich überhaupt iemand in de kamer bevond. Als hij dat van tevoren had geweten was hij waarschijnlijk de kamer niet binnengelopen. Nu was hij blij dat hij dat wel had gedaan. Hij wist dat de jongen enkel dit wou vanwege zijn krachten. Blake kende hem nog lang niet genoeg om ook maar een goede mening over hem te kunnen veilen, maar dat gold ook voor Melvin. Hij wist weinig van de jongen, maar hij leek hem wel iemand waar hij plezier mee kon hebben. Zolang Blake zijn krachten geen probleem vond was het goed. Later zou hij via mobiel er maar achter moeten komen of Blake er problemen mee had of niet. Voor nu besloot hij die zorgen achterwege te laten en te genieten van het moment. Het was duidelijk dat de andere jongen graag de controle had en Melvin had er geen problemen mee. Hij was gewend om de aandacht te krijgen en ook nu werd dat meer dan voldoende gegeven. Uiteindelijk lag hij licht uitgeput naast de jongen die hij nog geen twee uur kende. Met een lichte grijns keek hij de jongen aan. ”Well thank you for that,” sprak hij zachtjes. Hij boog even naar Blake toe om een liefkozend op zijn wang te drukken, waarna hij toch wat recht kwam. Zijn hele lichaam was moe en het liefste wou hij gewoon hier in slaap vallen, maar hij moest nog altijd zijn spullen naar zijn kamer brengen, toch? Licht peinzend keek hij van de dozen terug naar Blake. ”I assume I can’t stay here for a nap, can I?” vroeg hij voorzichtig. Hij wou de jongen niet tot last zijn. Hij kon zich voorstellen dat Blake nog andere dingen te doen had.

Het was niet gelopen zoals hij had verwacht, maar hij klaagde zeker niet. In zekere zin was het de beste manier om van stress en zorgen af te komen dus eigenlijk kon hij het wel gebruiken aangezien hij pas net was aangekomen in de lus nog vol zat met veel prikkels. Dit gaf hem in ieder geval rust. Hij bedankte de jongen dan ook, waarna hij wat recht kwam. Zijn blik ging naar de doos die er nog stond. Eigenlijk moest hij naar zijn kamer gaan. Het zou waarschijnlijk beter zijn. Hij voelde echter de bekende vermoeidheid wel opkomen en dan lag hij liever hier samen in bed dan dat hij in zijn nog vreemde bed zou gaan slapen. Toch wou hij Blake tot niks forceren, ook al leek dat onmogelijk met zijn bijzonderheid. ”Don’t worry about it, you can stay all you want,” kwam het verwachtte antwoord dan ook. Melvin keek hem nog even twijfelend aan, maar knikte uiteindelijk. ”Alright.” De kracht om er tegenin te gaan had hij toch niet. Met een zachte zucht legde hij zich weer naast Blake neer en maakte hij het zichzelf ook comfortabel. ”Sleep tight,” zei hij de jongen nog, waarna hij zijn ogen sloot.