Het was nog steeds wennen voor Dawn in deze nieuwe lus. Qua weeromstandigheden leek het wel op de oude lus van Italië, maar de Peculiars en de dorpelingen waren zo anders dan dat ze eerder tegen was gekomen in haar oude lus. Ze waren aangenamer, zelfs de dorpelingen. Ze hadden een meer welkome sfeer en Dawn had niet het idee dat ze constant over haar schouder moest kijken. Natuurlijk was Victor er en Dawn wist ook wel dat hij haar zou beschermen als het echt nodig was, maar er was een koppig deel in Dawn dat niet wilde dat Victor er constant was om haar de bescherming te geven die ze misschien wel of misschien niet nodig had. Ze had een gave die ze kon gebruiken ter zelfbescherming en het was dan ook om die reden dat ze niet constant wilde leunen op Victor, al had ze gemerkt dat hij meer dan bereid was om het te doen als het zou moeten. Een klein glimlach gleed om haar lippen, welke ze probeerde te onderdrukken toen ze de voordeur opende en het huis binnenging. Ze merkte dat er niet echt veel activiteit op de benedenverdieping in het huis was omdat iedereen waarschijnlijk of buiten was of op de bovenverdieping een andere activiteit was gaan doen. Dawn’s nieuwsgierigheid werd lichtelijk opgewekt toen ze een lekkere geur rook dat van de keuken vandaan kwam. Ze had het avondeten per ongeluk overslagen en dus moest ze iets anders zien te regelen. En misschien kon die persoon in de keuken haar wel een kleine gunst verlenen. Dawn liep de keuken binnen en het eerste wat ze opmerkte, was haar verandering van gevoel. Ze voelde een soort van instant genegenheid naar de persoon die aan het koken was en lichtelijk wantrouwig probeerde ze het gevoel weg te duwen. “Hey, can you…” Zodra ze vlakbij hem stond, vormden de woorden zich al automatisch anders over haar lippen als dat ze gepland had. Alsof ze heel voorzichtig wilde zijn om te voorkomen dat ze hem aan haar slechte kant zou krijgen. Ze begreep er niks van. “Would it be alright for you if I made a pancake for myself? I don’t know if you eat a lot, but otherwise I can go to the store and get us some more.”

Dawn kon het niet helpen dat haar wantrouwen wat wegebde zodra de jongen zijn mond opendeed. Hij bleek een vrolijk, aangenaam karakter te hebben en dat was voor Dawn een aangename verandering na al die ellende die ze in haar vorige lus had meegemaakt. Ze had een welgekomen ontvangst van Victor gekregen en ze voelde zich goed bij hem, maar misschien was het ook wel goed voor haar als ze andere mensen leerde kennen en dat ze die ook zou vertrouwen. Victor had in hun vorige lus meerdere vrienden gehad, maar Dawn had daar meer moeite mee gehad omdat ze meer in een introverte persoonlijkheid had. Ze had wel contacten gelegd, maar die waren moeizaam verlopen en dus was het heel verfrissend dat deze jongen al direct erg openstond voor contact. En hij had iets om zich heen hangen waardoor Dawn niet wantrouwig kon zijn over het feit dat het allemaal zo gemakkelijk verliep. Nee, het voelde… fijn en Dawn wierp hem een voorzichtige glimlach toe. “That’s great,” zei ze opgelucht tegen hem. “I guess your dinner won’t be so lonely either this way,” reageerde ze nog. Een glimlach speelde om haar lippen toen hij zich voorstelde en ze stak haar hand uit zodat ze de zijne aan kon nemen. “It’s nice to meet you, Melvin. My name’s Dawn,” stelde ze zichzelf op een vriendelijke voor. Zijn vrolijkheid werkte aanstekelijk en Dawn liet zijn hand los terwijl er nog steeds een glimlach om haar lippen speelde. “It’s actually really nice to meet someone like you. The loop where I came from didn’t have that many nice people around, so I’m glad I get to know someone like you.” Ze richtte haar blik op de pan, maar keek daarna weer naar hem. “Is this your first loop?”