August slipped away like a bottle of wine

Muziek. Het was geen geheim dat dit het aspect in het leven was wat Chloé het meest gelukkig maakte. Dat, en natuurlijk M&M’s. Maar wel die uit de gele zak, want daar zaten pinda’s in. Een van haar favoriete artiesten had zojuist een nieuw album gelanceerd en Chloé kon niet stoppen met luisteren. Haar oortjes, waar ze normaal ook al veelvuldig gebruikt van maken, werden op dit moment gewoon misbruikt door constant aan te zijn. Als een artiest een nieuw album uitbracht en het was leuk, dan kon Chloé daar echt heel erg van genieten. Vaak maakte ze dan gewoon een wandelingetje en luisterde ze naar de muziek van die artiest. En dat was ze nu ook aan het doen. Een van de nummers, het nummer dat ze het mooist vond, kende ze al uit haar hoofd. Natuurlijk had ze eerst eventjes gekeken of er niemand in de buurt was en of dat ze niemand lastig viel en toen besloot ze zachtjes mee te zingen met het nummer: “Back when we were still changing for the better, wanting was enough, for me, it was enough. To live for the hope of it all, canceled plans just in case you’d call and say, “meet me behind the mall”. So much for summer love and saying “us”, ‘cause you weren’t mine to lose, you weren’t mine to lose.” Och, die tekst. Och, dit nummer. Het was zo geweldig. Met een glimlach liep Chloé verder. Maar haar ogen ontdekten nog iets dat vele malen bijzonder was. Op een paar meter afstand zag ze een diertje lopen. Nou was dat niet zo bijzonder, maar het diertje zag er prachtig uit. Was het een…kat? Een poes? Chloé deed haar oortjes eventjes uit om zich beter te concentreren. Nee, het was een kleine cheetah. Ongelovig zakte haar mond eventjes open. Natuurlijk had ze dat soort dieren wel eens gezien, maar dat was in de dierentuin, waar er altijd een hek voor was geweest. Nu zag ze dit dier in het wild. Dat was wel bijzonder, want in het hoge noorden leefden geen cheetahs. Of hoorde dit diertje ook bij het huis? Nadat ze Koda de grote beer ontmoet had keek Chloé nergens meer van op. Daarom deed Chloé een paar stappen dichterbij, maar kwam niet té dichtbij, want misschien zou de kleine cheetah dan wel schrikken. “Hey little one” zei ze toen zachtjes en ze zakte even door haar knieën “I didn’t know there were such beautiful animals around here” De laatste opmerking zei ze meer tegen zichzelf dan tegen het diertje, verwachtend dat het diertje waarschijnlijk niet terug zou kunnen praten.

AAAAAAAAAAAAA

Zijn ouders waren nooit verschenen. De cheetah had gedacht dat hij de eerste was geweest van zijn familie die in dit nieuwe gebied uitgezet werd en dat de rest vanzelf zou volgen. Hij had het als zijn taak gezien om alles te onderzoeken, iedere centimeter, en die vervolgens allemaal als zijn territorium te markeren zodat zijn ouders heel trots op hem zouden zijn als ze ook kwamen. Maar ze waren nooit gekomen. Caleo had de hoop langzaam opgegeven dat hij ze nog terug zou zien en dat was oké, hij had andere dieren die voor hem zorgde en hij had geen groot verdriet. Toch miste het welpje ze af en toe. Wanneer het laat in de avond was en hij niet tegen zijn broertjes en zusjes kon aanliggen bijvoorbeeld of nu overdag waarop hij in zijn eentje door de tuin struinde. Met hoge pootstappen ging hij door het gras, geconcentreerd op zijn omgeving. Vroeger waren zijn vader en moeder altijd een stap achter hem geweest terwijl hij op ‘jacht’ ging, nu was het alleen Caleo zelf. In zijn instinct lag alles wat hij moest doen. Eerst een prooi vinden en dan er in al zijn vaart op af schieten tot hij zijn klauwtjes erin kreeg. Zijn staartje stak uit achter hem en de haren op zijn rug stonden wild omhoog. In het patroon van het gras was hij perfect verborgen, dacht hij toch. De schoen van een meisje dat door het gras liep zag eruit als perfecte prooi en hij wilde net aan zijn gevaarlijke sprint erop af beginnen toen het meisje dichterbij stapte. Van verbazing bleef Caleo stilstaan terwijl hij grote sprankelende ogen op haar richtte. ”Hey little one,” sprak ze zacht. Zijn kopje kantelde wat terwijl ze door haar knieën zakte. Ooo, dat kende hij wel. Dat betekende dat mensen hem wilde aaien en dat was een van de beste dingen! ”I didn’t know there were such beautiful animals around here,” ging ze door. Mooi, dat woord kende hij. ”Bweautifuw!” piepte hij haar naar terwijl hij op zijn pootjes naar voren sprong om geaaid te kunnen worden.

En natuurlijk kon ook dit dier praten. Chloé wist niet waarom ze nog verbaasd was. Natuurlijk kon dit dier niet praten. In ieder geval wist ze dat het niet lag aan het feit dat ze stoned was geweest toen ze Koda had ontmoet. Nu was ze namelijk helemaal niet stoned, en dat zou nog verdomd lastig worden nu ze onder een vergrootglas lag door de staff van het huis, en toch zag ze dat dit diertje praatte. Maar eigenlijk vond ze dat alleen maar leuk. Chloé werd soms moe van alle mensen in het huis en dit was weer eens een andere ervaring. Bovendien was dit ook nog eens een kleintje en baby’s zijn altijd leuk. Dus zodra de kleine cheetah bij haar was aangekomen liet ze haar hand over zijn zachte vachtje glijden. “Yes, that’s what you are” grinnikte Chloé toen. Het was zo schattig om de cheetah te horen praten. Hij was echt heel erg lief en ze voelde hoe haar hart smolt. Omdat het best wel lastig was om heel de tijd op haar hurken te blijven zitten, dus ging ze wat gemakkelijker op in de kleermakerszit in het gras zitten. Ze aaide de cheetah nog een laatste keer over zijn hoofdje en keek toen met een gefascineerde blik naar het diertje. “What are you doing out here all alone, sweetie?” vroeg ze toen nieuwsgierig. Dit leek haar geen plek voor een kleine baby cheetah. Dadelijk zou iemand hem meenemen, oh no, dat ging mooi niet gebeuren, al moest ze een hele muur van ijs bouwen om de lus, hij bleef mooi waar haar was. “And do you happen to have a name?”

AAAAAAAAAAAAA

Het gemis was compleet vergeten nu Caleo een slachtoffer van zijn machtige klauwen gespot had. Het jammere was dat zij hem blijkbaar ook gespot had. Het meisje ging door haar knieën en sprak hem lief aan, een gebaar dat de cheetah wel kende. Haar woorden kende hij ook. In zijn tijd hier had Caleo vele woorden opgestoken terwijl zijn eigen beheersing van taal er niet veel beter op was geworden. Niet dat hij daar zich van bewust was. Haar zachte hand gleed door zijn vacht heen en hij plofte neer, waarna hij meteen omver rolde om zijn buik te tonen voor haar. ”Yes, that’s what you are,” bevestigde ze zacht grinnikend. De woorden lieten hem zijn bekje openhangen in wat nog het dichts bij een glimlach kwam voor een katachtige. Met nog een  laatste aai verschoof ze en draaide hij ook weer om. Stukjes gras bleven aan zijn vacht hangen terwijl hij voor haar plaats nam. Een gesprek, yesss. ”What are you doing out here all alone, sweetie?” vroeg ze nieuwsgierig. Een goede vraag. ”Huwnting,” piepte hij zijn antwoord uit. Het kwam niet in hem op dat ze meer dan dat wilde weten. Jacht was waar hij mee bezig was geweest. ”And do you happen to have a name?” vroeg ze verder. Sinds een jongen hem een naam had gegeven leek die naam te blijven hangen. ”Caleo!” gaf hij zijn naam op. Vanaf hier wist ook wat er van hem verwacht werd. ”Name you?” vroeg hij terug met een nieuwsgierige blik.

Het cheetahwelpje was echt om op te vreten, zo verschrikkelijk schattig was hij. De shock dat het diertje kon praten, daar was ze al gauw weer over heen, want het was natuurlijk een lus en nadat ze Koda de beer ontmoet had, werd het al vrij gauw normaal om over pratende dieren te praten. Haar ontmoeting met Caleo, want zo heette het lieve cheetahtje (is dit een woord?), verliep een stuk soepeler. Hij vertelde haar dat hij aan het jagen was. Chloé moest daarbij grijnzen. “Well, you know that such protecting warriors deserve a lot of belly rubs, right?” Liefdevol streek ze over het buikje van het welpje. Ze had wel eens gehoord dat katachtigen dat heerlijk vonden, en aangezien de cheetah zo ongeveer het liefste was wat ze ooit had gezien, vond ze het helemaal niet erg om hem te verwennen met al deze aaisessies. “My name is Chloé” stelde ze zichzelf voor aan Caleo. Ze grijnsde nog een keer vertederd toen ze naar het welpje keek. Het was zo ontzettend lief, ze was hier gewoon een partijtje aan het smelten. “You know, Caleo…if you are a real hunter, you must be really hungry” zei ze toen met een serieus gezicht “What do you think about going inside and see if there’s anything to eat for you? How does that sound?” Nieuwsgierig keek ze het welpje aan, ze was benieuwd of hij de makkelijke weg zou nemen of dat hij persé wilde jagen. Niet dat Chloé hem zomaar het eten zou geven, ze wist nog wel een leuke manier hoe dat hij het eten te pakken kon krijgen.