BOOM!

De jongen had blijkbaar een boel oefeningen gedaan om het tot dit te laten komen. Matthew wist dat het inderdaad zo lang en nog wel veel langer kon duren eer dat je je gave volledig onder controle had. En zelfs dan zouden er nog mankementen aan zijn. Aangezien hij niet veel had om op te oefenen, gebruikte hij zijn gave enkel wanneer het hem handig leek en voor de rest niet echt. Hij zou ook niet weten waar hij voor de rest nog voor kunnen trainen. Misschien langer dan een paar minuten onzichtbaar blijven, maar tegen de tijd dat hij voelde dat zijn gave uit begon te werken, had hij altijd wel een manier gevonden om verborgen te blijven en het niet echt nodig gehad om ervoor te trainen om het langer te kunnen. De jongen gaf hem een antwoord op zijn vraag en Matthew gaf een knikje ten teken dat hij het begreep, al verscheen er wel een ongelovige blik in zijn ogen toen Zeal aangaf dat hij gezocht werd. “You’re trading that exciting life for that boring piece of shit life right here?” Dat meende hij niet. Maar misschien was het te gevaarlijk geworden en moest hij wel vluchten. Matthew had ook niet in Londen kunnen blijven na het incident met zijn beste vriend en opeens had hij zichzelf in deze lus gevonden omdat iemand hem erop had gewezen dat andere Peculiars ontmoeten een goede zaak kon zijn. “Why are you wanted?” vroeg hij op een nonchalante toon waarmee hij aanduidde dat Zeal kon antwoorden als hij dat wilde, maar het ook kon laten liggen als hij er liever niet over praatte. Het was zijn keuze.

Matthew’s vermoedens werden bevestigd: het vorige leven van Zeal was inderdaad te gevaarlijk geworden en de jongen had moeten ontsnappen. Matthew vroeg zich voor een flits van een seconde af of zijn eigen mannen het ook zo gevaarlijk hadden gevonden om voor hem te werken, al lag dat natuurlijk heel anders. Hij had ze niet geterroriseerd en uitgebuit; hij had ze alleen behoorlijk hard uitgescholden als ze een deal hadden verknald. Hij herinnerde zich nog de ruzie die hij met Scott had gehad toen ze een vijftienjarige jongen in hun gang hadden genomen die praktisch gezien niks wist van dealen, maar moest leven met zijn alcoholische vader en aan dat leven had willen ontsnappen. De jongen was te enthousiast geweest voor zijn eerste deal en dat had hun bijna de kop gekost. Matthew kapte zijn gedachten af. Aan Scott denken bracht hem weer terug naar die vreselijke avond en dus richtte hij zijn aandacht weer op Zeal. “I understand,” zei hij met een knikje van zijn hoofd. “Working for someone can be great untill they control every little thing of your life.” En ook dat was nooit het geval geweest in Londen. Natuurlijk hield hij zijn gangmembers wel in de gaten, maar het was niet alsof hij hun en hun privéleven op de voet volgde. Een vraag werd terug gesteld en Matthew nam de jongen kort in zich op. “From bad memories,” zei hij zonder ze toe te lichten. “I was a gang leader back in Londen, a deal exploded in my face and I had to escape before things went ugly.” En dat was al meer dan dat hij tegen anderen had gezegd. Misschien was het de klik, misschien het feit dat ze beiden ontsnapt waren aan hun oude leventje, maar Matthew had het idee dat Zeal hem beter zou begrijpen dan iedereen hier bij elkaar. “Although if I knew this life would’ve been so boring, I probably would’ve stayed in Londen,” zei hij op een droge toon, al was er aan de twinkeling in zijn ogen te zien dat hij dat misschien toch niet helemaal meende. Als hij meerdere ontmoetingen had met mensen zoals Zeal, Shay, William en Cyrek, dan viel het echt nog wel mee.