[tw] Homage

Haar leven was opeens drastisch veranderd. Niet alleen had ze een drugsdealer ontmoet met wie ze had besloten om zaken te doen, ook was ze door een make-over gegaan waardoor ze nu andere kleding droeg. Kleding dat de nadruk meer legde op dingen waar ze vroeger nooit de nadruk op gelegd zou hebben. Ze had make-up gekocht en had er wat meer zitten kloten, maar uiteindelijk was het haar dan toch gelukt om een fatsoenlijke streep eyeliner te trekken zonder uit te schieten en had ze een tutorial op internet gevonden dat ervoor zorgde dat ze haar ogen zwaar kon opmaken. Niet overdreven zodat het niet meer mooi was, maar wel voldoende aanwezig zodat de verandering in haar uiterlijk duidelijk op te merken was. En toen had ze Melvin ontmoet, de jongen bij wie ze weer even zichzelf was geweest. Maar nu Melvin er niet was, was het heel gemakkelijk voor haar om de bittere herinneringen aan haar ervaringen voor en in de lus weer terug op te halen en was ze weer vervallen in haar oude gedrag. Of beter gezegd: haar nieuwe gedrag. Ze had een zwart jurkje aangetrokken dat tot halverwege haar dijen eindigde en een diep decolleté had, een kledingstuk dat de oude Aurora nooit gedragen zou hebben. En ze wist wat Melvin tegen haar had gezegd, maar nu hij niet hier was, zijn gave haar niet langer kon beïnvloeden en haar negatieve gedachten het weer van haar overnamen, was het maar wat makkelijk om zijn goede advies van haar af te schuiven, al bleef zowel zijn advies dat hij had gegeven als het positieve gevoel dat ze bij hem had ervaren wel nog nazinderen. Ze duwde het echter ruw weg en wilde de hoek omslaan, maar botste tegen een jongen aan en wankelde een paar stappen terug. Haar hart schoot kort in haar keel toen ze zag wie het was, maar ze dwong zichzelf om rustig te blijven en fronste haar wenkbrauwen naar hem toen hij iets totaal niet gerelateerd aan het onderwerp naar haar begon te snauwen. “And?” vroeg ze op een toon om te verduidelijken, maar op dat moment herkende de jongen haar ook duidelijk. Aurora probeerde niet onder de indruk te zijn van zijn blik, noch van de herinneringen dat het met zich meebracht en keek hem strak aan. “You,” zei ze al even kil terug. “Why don’t you back off and go back to your boyfriend, then? I don’t have time for your nonsense.”

Aurora voelde een licht gevoel van overwinning door zich heengaan toen ze zag hoe de jongen op een verbaasde manier naar haar keek. Hij had waarschijnlijk verwacht dat ze van de aanblik van hem zou huiveren van angst, maar die tijd was naar haar gevoel voorbij. Ze zou niet voor hem terugdeinzen, noch bang zijn voor hem. Die tijd had ze gehad. Ze wilde zich nu focussen op haar nieuwe identiteit en nu Melvin niet in de buurt was, kon ze zich daar veel makkelijker op focussen. Ja, het had fijn aangevoeld hoe ze dicht tegen hem had kunnen schuilen en ja, er was een moment geweest dat hem alles had willen vertellen, maar ze was blij dat ze zich ervan had weerhouden en dat ze zich weer kon focussen op wat echt belangrijk was. Misschien had het op dat moment wel zo aangevoeld, maar Melvin zou niet diegene zijn die haar kon fixen. Er was geen enkele jongen die haar kon fixen. Een romance was niet voor haar weggelegd, noch een diepe vriendschap. Ze zou alleen blijven en er alleen voor staan en dat was iets wat ze prima vond. De jongen zette zijn mandje neer en Aurora was erop voorbereid dat hij haar weer aan kon gaan vallen, maar blijkbaar was het belangrijker om eerst een vraag te stellen en Aurora had het idee dat haar antwoord heel beslissend kon zijn over hoe het gesprek nu verder zou gaan. "Because I stopped being scared," antwoordde ze op een simpele toon. "I decided that I wanted to fight my demons and I couldn't do that with my former personality, so I changed myself." Ze haalde haar wenkbrauw op. "Which means you and your knife don't scare me anymore. I actually perfected my gift for a time like this, so if you want to have a go at me, just go ahead and do it. I'm not afraid of you anymore, nor am I of anyone else."

Aurora gaf geen kik toen de jongen tegen haar sprak en vervolgens een mes tevoorschijn haalde, mogelijk hetzelfde mes waarmee hij haar had gestoken. Ze liet haar blik snel over het lemmet glijden en concludeerde dat het een ander mes was. Een kleiner. Dat wilde zeggen dat de jongen mogelijk een heel arsenaal aan messen op zijn kamer had liggen, maar Aurora was niet iemand die ging klikken bij anderen. Als de jongen haar nu zou vermoorden, dan zou ze daar eigenlijk wel vrede mee hebben. Ze zou terugvechten, maar ze zou niet wegrennen om een poging te doen haar zielige leven te redden. Ze zou vechten tot het bittere eind, al zou het haar dood worden. Dat was wel het einde dat ze volgens zichzelf verdiende en een einde waar ze vrede mee kon nemen. Er was toch niemand in de lus die haar zou missen en Cin zou zo iemand anders vinden die hem kon helpen met zijn drugs. Ze had toch het idee dat hij haar ook maar gebruikte voor zijn eigen goed, al was ze inmiddels zo’n goede toneelspeelster geworden dat ze niet aan hem liet merken dat ze hem doorhad. Haar hoop in de mensheid was volledig naar de kloten en nu Melvin niet in haar buurt was om haar reacties te beïnvloeden, was dat een idee dat steeds maar sterker werd. De jongen stak het mes naar haar toe en gaf haar de keuze om iemand aan te vallen naar keuze. Haar keuze viel natuurlijk meteen op hem, maar dit liet ze niet merken en dus liet ze haar blik bedachtzaam over de dorpelingen gaan, alsof ze echt overwoog om mensen aan te vallen die haar nooit iets misdaan hadden. En toen, met een snelle beweging en zonder in zijn richting te kijken, hield ze het mes horizontaal en sneed overlangs richting zijn borst. Niet genoeg kracht zettend om hem vitaal te raken, wel genoeg kracht zettend om een flinke snee achter te laten. Zo zouden ze quitte staan als het raak zou zijn.

“Then you shouldn’t have given yourself as an option to me,” antwoordde ze op een koude toon tegen hem. Hij had haar dat mes gegeven, hij had gezegd dat ze het op de dorpelingen of op hem mocht gebruiken en hij was diegene die had verwacht dat ze voor de dorpelingen zou gaan, wat een grote fout was geweest. Nu hij haar dat mes had gegeven, had ze ook een wapen gevonden waarmee ze zichzelf kon verdedigen, waarmee ze hem flink wat schade aan kon richten. Het mes werd overlangs door over zijn borst gehaald en hoewel Aurora niet genoeg kracht had gezet om vitale aders te raken, wist ze dat het vast wel pijn moest doen en werd dat bevestigd toen hij een hand tegen zijn borst legde en tussen zijn tanden door siste. Aurora voelde een heerlijk gevoel van macht door haar heengaan toen ze zag dat het bloed rijkelijk over zijn vingers begon te vloeien. Het gaf haar macht. Het gaf haar voldoening. En ze wilde meer. Haar pupillen verwijdden zich toen hij een ander mes tevoorschijn haalde, iets waar ze niet verbaasd over was. Hij teleporteerde en Aurora wist wat er ging gebeuren, dus deed ze een paar stappen naar achteren. En dat was maar goed ook, want opeens stak hij in haar richting met zijn mes. “Are we going to do this again?” vroeg ze haast op een verveelde toon aan hem, maar razendsnel haalde zij deze keer ook uit met het mes. Ze mikte nu alleen niet op zijn borst, maar op zijn arm. Ze wilde hem precies op dezelfde plek raken als waar hij haar geraakt had. Ze wilde dat hij onder de krassen zou zitten en dat hij pijn zou lijden. Ze wilde bloed zijn vloeien, zíjn bloed. Ze wilde… ze wilde een einde aan zijn leven maken.

Een nieuw gevoel van voldoening raasde door haar heen toen ze zag dat ze een krasje had gemaakt. Het was misschien niet precies op dezelfde plaats waar hij haar had geraakt, maar het was er toch bij in de buurt. Ze had inmiddels al opgemerkt dat hij iets van bewondering voor haar voelde, al liet dat haar koud. Ze was erop gebrand dat ze hem pijn zou doen en dat ze hem zou doden, maar ze wist ook dat hij dat bij haar ook was. Dat hij haar ook neer wilde steken, pijn wilde laten lijden en dat hij haar misschien wel wilde doden. Toch leek een tragische dood in de supermarkt haar een meer heroïsch einde dan dat ze van de klif zou springen. Ze richtte haar ijzige blik op hem en wilde opnieuw uithalen, maar daar was hij opeens weer met dat verdomde teleporteren van hem. De uitval naar haar maag kon ze gelukkig nog ontwijken door naar achteren te springen en ze wilde zich naar hem toedraaien, lichtjes zakkend door haar benen omdat ze zich wilde concentreren waar hij als volgende zou komen. Maar opeens was daar een flits van het lemmet te zien en voordat Aurora kon reageren, boorde het mes zich diep in haar schouder. Een flitsende pijn schoot door haar heen en bracht haar meteen naar haar knieën. Het mes dat ze zelf vasthield, liet ze op de grond vallen. De overige dorpelingen die er nog waren, hadden zich omgedraaid en waren weggerend. Aurora zakte inmiddels naar de grond toe en haalde raspend adem. Het mes had niks vitaals geraakt, maar had zich wel in de zenuwen in haar schouder geboord en zorgde ervoor dat ze haar arm nauwelijks kon bewegen. De pijnscheuten waren verzengend en Aurora liet zich met een zucht op haar kont vallen, waarna ze naar achteren kroop en uiteindelijk bloedend tegen een schap met een paar producten tot stilstand kwam. “Go on then,” zei ze tegen hem op een zwakke toon. “Treat me like my father always did. I don’t have anything to live for in this stupid world anyway.” Ze richtte haar blik van hem af en keek met glazige ogen naar het bloed dat langs haar schouder naar beneden stroomde, het mes dat zich tot de heft in haar schouder had geboord en dat heel haar lichaam gevoelloos leek te maken. Zwarte vlekken dansten voor haar ogen, maar Aurora weigerde om zich aan het zware gevoel in haar hoofd toe te geven.

Nadat ze haar woorden had gesproken, voelde ze dat haar ogen zwaar werden. Ze wist dat ze het niet lang ging volhouden zo. Ze wist dat ze medische hulp nodig had, maar ze wist ook dat als het aan de jongen lag, ze deze niet ging krijgen. Nee, hij zou het alleen maar erger voor haar maken. En hij zou er ook van genieten, dat zag ze aan zijn grijns. Hij was een zieke geest. Nadat ze op de grond was gezakt, keek ze met halfgesloten ogen toe hoe hij voor haar ging zitten. Een scherpe pijn drong zich weer tot haar door toen de jongen het mes uit haar schouder trok. Bloed sijpelde langs haar schouder omlaag en ze wilde net haar lippen van elkaar wijken toen hij opeens zijn mes overlangs over haar borst doorhaalde. Aurora’s ogen werden groot en ze klauwde de grond onder haar stevig vast. Haar nagels gleden over de grond heen, maar zonder echt schade aan te richten. Opeens stak hij het mes in haar maag en Aurora voelde weer een scherpe pijn door zich heengaan. Ze zakte nog wat verder onderuit terwijl nu bloed langs haar schouder, borst en buik naar beneden gleed. De tweede steek zorgde ervoor dat ze niks meer kon zeggen, noch kon tegen spartelen. Zwarte vlekken dansten voor haar ogen en het laatste wat ze meekreeg, was dat hij weg was. De zaak was leeg en haar bloed sijpelde over de vloer. Met haar bebloede t-shirt en haar onnatuurlijke houding was ze een luguber zicht, maar als Aurora er al iets aan had willen veranderen, dan ging dat niet meer. Herinneringen flitsten voor haar ogen waarbij ze aan het lachen was met haar moeder. Haar moeder, die haar met haar groene ogen en blonde haren aankeek en vrolijk naar haar lachte. Haar herinneringen brachten haar terug naar de tijd toen ze nog een vrolijk meisje was dat veel vrienden kon maken. En toen was er opeens de begrafenis, de alcohol en de woede van haar vader. Ze zag zijn boze gezicht voor zich en kneep haar ogen stevig toe. Ze voelde hoe de pijn naar de achtergrond verdrongen werd, hoe ademen moeilijker werd en hoe het zwarte aan haar trok. En toen was er daar weer het lachende gezicht van haar moeder, al waren er zorgelijke rimpels verschenen over haar voorhoofd. En het leek wel alsof ze Aurora dichter naar zich toe wenkte. Aurora gaf toe, zowel aan haar moeder als aan de duisternis. Ze had zich nog nooit zo vredevol gevoeld, zo sereen. Alsof alle ellende, verdriet en de pijn zich naar de achtergrond verplaatste. Ze wist dat niet blijven vechten de juiste beslissing was. Hopelijk zouden anderen die haar kenden en die haar aardig vonden dat ook weten. Dit was het paradijs en blijven vechten was de hel. En dus was het gemakkelijker om toe te geven, om de eindbeslissing te maken. Met een zacht zuchtje en met haar hoofd die met een zacht knikje naar opzij viel, blies Aurora haar laatste adem uit.