Onrustig baande Day zich een weg door het zand. De neuzen van haar gympen boorden zich onnodig hard in de korreltjes, terwijl ze heen en weer ijsbeerde. Met een frons hield ze haar mobiel iets verder van haar oor. Waarom praatte Cloé altijd zo hard? Take a chill-pill, woman. De blondine slikte de woorden in en luisterde met een half oor naar het geratel van haar zus. Ondertussen vonden haar zolen in plaats van zand keien en vervolgde ze haar weg zonder enige aandacht te wijden aan haar omgeving. "Tu n'as pas le droit de me juger," reageerde ze toen er een pauze viel. De zussen hadden afgesproken in ieder geval elke zondag te bellen, als Cloé vrij was van haar perfecte baan en een moment tijd had in haar perfecte leven. Day hield van haar zus, echt waar, maar het was frustrerend hoe Cloé via principes leefde. Ze had niet moeten melden dat ze misschien, heel misschien, gevoelens voor iemand had die ze pas twee keer had gezien. Het ontging haar soms dat haar zus nog steeds opging in de overtuigingen binnen Saint Cirq-Lapopie.
Het stadje was prachtig, haar thuis, maar het had haar nooit geaccepteerd. Ze had zich erbij neer weten te leggen. De gesprekken die ze met haar ouders en Cloé hadden waren over het algemeen prima, fijn, maar toch voelde het altijd alsof er iets van achterdocht achter de woorden verscholen zat. Alsof ze verwachtten dat ze een keer het antwoord zouden krijgen dat het niet goed met haar ging, dat ze iets verpest had. Dat ze moest toegeven dat het hebben van een peculiarity een schande was, dat ze inderdaad een man nodig had in het leven en dat het idee van je mening delen meer fout dan goed deed.

"Tu es le cul le plus romantique que j'aie jamais vu," kreeg ze van haar zus teruggeworpen en die luchtige woorden markeerden het einde van de preek. Day zuchtte toen, grinnikte kort en na een korte wisseling over verdere dingen hingen ze op. Toen ze opkeek merkte ze dat ze best een stuk had afgelegd. Haar handen vonden de sluiting van haar tas en toen ze deze na wat moeite open kreeg, verloor ze half haar evenwicht en gleed haar sneaker uit over de natte stenen. Met moeite viel ze niet compleet om, maar gleed ze het minuscule stukje naar beneden en pakte een houten paal om haar evenwicht te hervinden. "Je dois aimer la famille," mompelde ze in zichzelf. Ze keek toen opzij om te kijken of niemand haar klunzigheid opgemerkt had. Toen ze een jongen dicht in de buurt zag sloeg ze zichzelf mentaal voor haar hoofd. In plaats van haar blik af te wenden en door te gaan met haar leven, bleef deze automatisch hangen op de onbekende.

<sub>Zin 1: You have no right to judge me.
Zin 2: You're the most romantic ass I've ever seen.
Zin 3: Gotta love family.

+ Melvin</sub>