Paradox

Tegelijk woedend en gekwetst hield hij Zeal in de gaten. Niks van zijn eerdere houding bleef over na de blik die Zeal op de ring had geworpen met veel te veel gevoelens erin. Een blik die genoeg bevestigde voor hem. Misschien was hem meteen in zijn maag steken een lage move, maar het was Connor’s probleem niet meer. Het was de ander die zijn trouwring al deze jaren had bewaard en er vervolgens een slecht excuus over gaf, alsof je zo iets per ongeluk in je zak kon hebben. Al was het een ongeluk dan zei het feit dat hij het bewaard had nog genoeg. Het was alleen maar logisch als hij die tijd miste, aan iedere herinnering ervan vastklampte terwijl hij nu met Connor opgescheept zat. Om er vervolgens over te liegen met het vaagste excuus. Coward. ”No it’s not-“ ging Zeal er tegen in. Dat hij de verdediging niet eens af maakte bewees genoeg. Er was veel dat naar hem gesnauwd kon worden. De vele conclusies die Connor al getrokken had en waar hij geen reden voor had om er anders over te denken. ”I don’t miss him!” ging Zeal er meteen tegen in. Alsof dat nog te geloven viel. ”Don’t fucking lie!” snauwde hij terug. Het was duidelijk genoeg. Hell, Zeal kon ‘per ongeluk’ terug gaan en zijn gelukkige leven lijden. Fuck Connor, right? In woede teleporteerde hij weer om achter Zeal tevoorschijn te komen. Deze keer werd zijn handeling voorspeld en dook de jongen naar achteren voor hij het mes in hem kon boren. Zijn handen schoten naar voren, maar Connor was ook al weer buiten bereik. De woede maakte hem nog een stuk waakzamer dan zijn houding tijdens wat een vriendelijk gevecht had moeten zijn. ”I don’t want to go back to him! I only want to be with you!” schoot Zeal terug. Even hield hij zijn afstand zodat hij ook weer terug kon snauwen. ”Then why even keep it and give a shit excuse about it?!” siste hij terug. Het mes draaide hij snel in zijn hand zodat hij makkelijk een volgende aanval in kon gaan. Meer om de ander te geven wat hij verdiende. ”I’m doing all this effort for you and this is what I get!” ging hij woedend door. Meteen teleporteerde hij weer naar voren om uit te halen met het mes en weer even snel te verdwijnen omdat hij nu niet op elektriciteit zat te wachten.

Connor was woedend en hij had er al het recht toe. Na alle moeite die hij aan het doen was, alle comfortzones die hij aan het verlaten was, kreeg hij weer met dit te maken. Zeal die waarschijnlijk ieder moment van de dag aan zijn ex dacht die zoveel meer te bieden had dan Connor ooit zou kunnen. Misschien was er een mogelijkheid geweest om het uit te praten, om even er bij stil te staan en naar een uitleg te luisteren, maar hij had er weinig behoefte naar. Het voelde oneerlijk om alles te doen en zelfs over alles eerlijk te zijn terwijl hij zoveel drama had kunnen voorkomen en nu leugens te horen te krijgen. Want het was hem wel duidelijk dat die ring daar niet per ongeluk was geëindigd. Dat het er tijdens een oefengevecht uit was gevallen maakte het alleen maar makkelijker om voor een echt gevecht te gaan terwijl woorden over en weer geroepen werden. Het liet weinig tijd over om er logisch over te denken met de stekende pijn van de zoveelste realisatie dat Zeal beter kon hebben, waarschijnlijk ook beter wilde hebben. Het viel niet te geloven dat hij Loras niet miste. ”I’m not lying!” ging Zeal er weer tegen in. Connor snoof vol ongeloof, maar reactie gaf hij niet meer. Nee, de ander zou het mogen voelen met een steek. Deze keer slaagde hij er niet in te raken, maar hij was net zo snel ook weer weg. Langzaam begon hij wel door te hebben dat hij al in voordeel was als hij niet te lang op een plek bleef staan, niet te voorspelbaar werd. ”I didn’t intend to keep it!” ging Zeal weer in op zijn gesiste vraag. ”I put the ring in the pocket of these pants when I first arrived here, I haven’t worn these pants since then! I literally didn’t know the ring had been in this pocket until now!” Het klonk allemaal te toevallig, tot het punt dat Connor het onmogelijk kon geloven. ”You could have thrown it away!” riep hij terug. To be fair kende ze elkaar toen nog niet, al helemaal niet op deze manier, maar in zijn woede ging hij dat niet tegen zichzelf beargumenteren. Het was makkelijker om alle stress en twijfel op Zeal uit te leven. Meteen snauwde hij zijn volgende opmerking weer, met een spicy aanval er achter aan. Even snel verdween hij weer, zijn beste counter op de elektriciteit. ”Connor please,” smeekte Zeal bijna. ”What?!" snauwde hij weer terug. ”Can we please just talk this out? It’s all a big misunderstanding. I want you. I don’t care for Loras or anyone else, please,” ging hij door met zijn handen omhoog. Oh really. Connor kon genoeg voorbeelden noemen. En wat hield hem tegen? ”Sure,” siste hij terug. ”I bet you’d even go for fucking Skyler if you could.” Meer dingen waar hij jaloers over was. Meteen teleporteerde hij ook weer op Zeal af, met zijn handen wat op was hij een des te makkelijker target om weer in de zij proberen te raken.

Of hij Zeal echt dood wilde hebben wist Connor niet, het begon er meer en meer op te lijken. Het was oneerlijk hoeveel moeite hij al deed en dat hij er alleen maar dit voor terug kreeg. Dat er nog niks leek te verbeteren. Sure, het grooste deel was zijn fout. Hij was degene die jaloers en woedend was en weigerde om erover te praten, hij was degene die meteen met zijn mes naar voren schoot, maar dat was nou eenmaal hoe het leven werkte. Dingen waren voorbestemd om verkeerd te gaan. Keer op keer bleek het en hij was het compleet zat. Op deze manier ging zijn leven nooit verbeteren. Doomed to fail. Doomed om Zeal te verliezen aan Loras of Skyler of wie dan ook beter was. ”I would’ve if I hadn’t forgotten about it. It doesn’t mean anything to me!” ging Zeal er tegen in. Het bleef niet logisch. De nieuwe aanval werd ontweken. Het stopte hem nog niet van zijn idee om wraak te nemen op de slechtste manier. Om weer naar voren te teleporteren met het mes weer op Zeal gericht. Deze keer kwam hij er niet van af. De elektriciteit ging in een klap door zijn lichaam met een schok waar hij ook meteen weer van weg teleporteerde. Waardoor hij buiten bereik naar adem happend en trillend - dit was waarschijnlijk niet heel goed voor zijn gezondheid - eindigde. ”I’m done with your pathetic jealous accusations!” riep Zeal nu. Connor gaf hem alleen een woedende blik terug. Hij was niet verkeerd met zijn jaloerse beschuldigingen. ”You say you’re trying your best, that you want this to work out - yet you refuse to listen!” Een bal elektriciteit schoot zijn kant op, snel teleporteerde hij er van weg. Hijgend bleef hij daar staan. ”I’m trying my best!” Zijn mes had hij ook alweer klaar, maar hij teleporteerde nog niet naar voren. ”Maybe you think it’s all clear, that everything is obvious and that I’m just making excuses, but actually you are the one making excuses!”

Connor gromde half naar hem. In welke wereld was hij excuses aan het maken? Het enige wat hij aan het doen was, was compleet logische conclusies maken. ”I’m not!” snauwde hij ook weer terug. Inmiddels zaten er ook al scheuren in zijn kleding waarvan hij niet kon bepalen hoe ze er kwamen. ”You’re scared because things got too real, because suddenly you have boyfriend and I got close to you,” sprak Zeal door met een verzameling elektriciteit. Ergens was het heel ironisch hoe Connor nu een halve moordpoging aan het doen was omdat ze te close werden. History truly does repeat itself. ”And now you’re taking this situation to just make it easy for yourself to leave me!” ging Zeal door. De pijn en verdriet weerspiegelde alleen maar alles dat Connor ook voelde terwijl hij naar de jongen keek. De elektriciteit verdween weer, dit zou zijn kans moeten zijn. Kans tot wat wist hij niet zeker. Zijn logische gedachten was hij allang doorheen. ”But if you want to end this then fine, then just end it!” gaf zich Zeal zich gewonnen. ”Fine!” Connor’s kans. Met het mes hoog in de lucht teleporteerde hij naar voren recht op een muur van elektriciteit. Met een luide knal werd hij weer naar achteren geworpen. Zijn mes landde ergens aan de andere kant van de ruimte, hij landde half knock-out tegen de muur achter hem waar hij op zijn zij bleef liggen. De ruimte draaide voor zijn ogen waar zijn zicht niet gewoon een zwarte vlek was. Zijn ademhaling was in korte halen die nauwelijks lucht binnen leken te krijgen. Het gevecht was duidelijk voorbij. Het enige voordeel was dat zijn woede daarmee ook gelijk weg leek te zijn, waardoor hij nogal zielig naar de zwarte vlekken voor hem staarde. Heel gezond kon het niet zijn.

In het moment was iedere actie die hij uitvoerde te logisch om er bij stil te staan. Het was logisch dat Zeal veel liever beter had, daar kon Connor hem niet eens de schuld van geven, waardoor het ook logisch was dat hij dat verdriet wilde voorkomen. Een poging tot moord was duidelijk de beste manier om dat te regelen. Misschien was het geen directe moord, als hij echt gewild had had hij met risico voor eigen leven zijn mes in Zeal’s hart kunnen duwen, maar het was evengoed de bedoeling dat de ander flink gewond raakte. Het uit praten was een gedachte die geen seconde door hem heen ging. Woorden werden naar hem gesnauwd waar hij meteen op terug reageerde. Zeal zat in de fout hier, Connor niet. Voor eens was hij alleen zijn best aan het doen. Nu dan alleen zijn best om Zeal toe te takelen. Eindelijk had hij de kans voor eens en voor altijd. Nog wist hij niet zeker of hij de kans wilde hebben. Een deel van hem was nog redelijk genoeg om Zeal nu niet dood te hebben. Dat deel kreeg alleen geen inspraak terwijl hij naar voren teleporteerde. Het plan was daar al om alles op te lossen. Zijn plan ging alleen niet door. Big surprise. Met de lucht uit hem geslagen eindigde Connor op de grond. Het grote gehalte aan elektriciteit had hem weinig goed gedaan. Vermoeid kneep hij zijn ogen dicht op een steek van pijn. Zijn blikveld werd er tenminste net wat helderder op, waardoor hij kon toekijken hoe Zeal tegen de muur zakte. Met een protesterend geluid van pijn liet hij zich op de schoot van de jongen neerleggen. Het tegenhouden van de actie had hij toch geen energie voor. Zijn lichaam weigerde. ”Are you ready to talk now?” vroeg Zeal, duidelijk ook niet in de beste conditie. Wat niet heel verbazingwekkend was. ”Ready,” reageerde Connor schor tussen diep ademhalingen in. Veel andere keuze kreeg hij niet.

Nu hij niet meer actief een moordpoging aan het doen was leek het daar ook te eindigen met zijn woede. Vooral omdat hij niet genoeg energie voelde om van zijn plaatst te bewegen. Liever wilde hij zijn ogen sluiten en hopen dat dat het misselijke gevoel eindelijk kon eindigen. Het zwart stond nog steeds aan de randen van zijn ogen, maar hij hield ze gedwongen open zodat hij kon kijken hoe Zeal zich liet zakken. De wonden die Connor had gemaakt bloedde flink. Waar het eerst meer motivatie was geweest gaf het hem nu alleen het bekende schuldgevoel waar hij de laatste tijd steeds meer mee te maken kreeg. Zijn woede had er plaats voor gemaakt. Het betekende dat hij nu kon luisteren met zijn hoofd of de schoot van zijn vriendje. Langzaam bleef hij in en uit ademen terwijl het zwarte voor zijn ogen langzaam wegtrok, de misselijkheid bleef hangen. Hij luisterde echt, nu wel. Nu hij weinig andere keuze daar in kreeg. Een hand ging zacht langs zijn wang en hij zuchtte zacht uit, om even snel weer in te ademen omdat ieder beetje lucht kostbaar was. Hoe teder het gebaar was bracht des te meer schuldgevoel mee. ”When I came here, I had just been on the run for several months. All that time I had the ring in my pocket, and I’ve forgotten about it. As I said, I didn’t know it was in that pocket and if I did I would’ve gotten rid of it,” legde hij nu uit. Het klonk logisch nu Connor bereid was om te luisteren. Niet langer voelde het als alleen een excuus. ”I don’t want Loras, nor Skyler nor anyone else,” ging Zeal indringend door. Onzeker keek Connor hem aan. Nog was het concept van zijn vriendje dat zoveel beter kon krijgen maar alleen hem wilde iets dat hij nauwelijks kon bevatten. ”I only want you,” ging Zeal door. Als hij er energie voor had had Connor geknikt. ”The relationship with Loras was a lie, a facade I kept going - you said it yourself. And I don’t want that anymore. I want an honest relationship where I can be myself and you’re the only one I want that relationship with.” Met moeite dwong hij zichzelf om te knikken tegen de onwilligheid van zijn lichaam in. Vooral om aan te geven dat hij nog luisterde met ook half gesloten ogen. ”I love you Connor and I love the relationship we have. Even if it isn’t as anyone else would view it to be a ‘normal’ or ‘romantic’, but I want this. I don’t want normal or romantic, I want insane love; our own kind of perfect relationship,” sloot hij af. Het L-woord maakte hem al minder nerveus dan eerst. Dat was iets. Misschien was hun relatie op de apartste manier perfect zoals Zeal het noemde. Dan nog. ”I’m sorry,” sprak hij zacht. De tweede keer in een niet al te lange tijd dat hij er een ‘sorry’ uit forceerde voor de ander. ”It just doesn’t make sense, why me when you can do so much better?” ging hij schor door. ”You can be yourself with other people.” Vermoeid dwong hij zijn ogen weer compleet open om naar Zeal te kijken. ”Someone who doesn’t panic when things get too real or gets jealous, someone who can give you a relationship that’s actually perfect.” Er waren meer dan genoeg slechte kwaliteiten die hij had en het bleef een feit dat de ander beter verdiende.

Veel anders dan luisteren kon hij niet, wat waarschijnlijk goed was. Even was het nog stil voor Zeal aan zijn uitleg begon, vertelde hoe hij niet Loras noch Skyler wilde hebben omdat dit beter was, hoe niet relatie-achtig hun relatie dan ook was. Uiteindelijk slaagde Connor er in om zijn excuses aan te bieden nu de uitleg voorbij was. Hij voelde zich schuldig genoeg over de verwondingen. Nog was het niet logisch voor hem waarom Zeal hem wilde. Het was niet alsof hij genoeg goede kwaliteiten had om het slechte uit te balanceren. Uiteindelijk was hij de Russische idioot met een verse coke verslaving, veertig jaar aan traumas en problemen, moordzucht, en genoeg bindings- en verlatingsangst voor twintig mensen. Een heel goed deal was het niet. Een paar lokken werden zacht uit zijn gezicht geduwd. Ondanks alles gaf het gebaar hem een warm gevoel in zijn maag. ”Well do you want anyone else?” vroeg Zeal terug. De ’nee’ lag al op zijn lippen, onderbroken omdat de ander verder sprak. ”I’ve tried to kill you, manipulated multiple times, forced you into having sex with me, and made you kill people,” gaf hij een samenvatting. Ergens was het fucked up. Zijn ‘nee’ viel weg. Nog wist hij dat hij niemand anders dan Zeal wilde, het was alleen ook duidelijk dat dat hem een idioot maakte. Er kon genoeg gezegd worden daarover. ”I bet there’s someone out there who would never treated you like that, someone who’s better for you,” ging hij door. ”I don’t want them.” Zoveel wist Connor wel. Het maakte hem weinig uit wat het over hem zei dat zijn type blijkbaar moordpogingen, manipulatie en gebrek aan consent was. ”I don’t want anyone else,” sprak Zeal ook. Eindelijk begon het ergens logisch te worden, ergens. ”A relationship with two emotionally and mentally stable people would be way easier and less dramatic, but I don’t want easy. I want this rollercoaster of a relationship that we have,” herhaalde hij opnieuw. Opnieuw knikte Connor zacht. Het kon zoveel makkelijker, dat was wel zeker, alleen paste het niet in zijn leven. Wat hij ook uitrichtte ging hem toch niet afhelpen van de gevoelens die hij voor Zeal had. Daar kon hij met geen mogelijkheid meer vanaf komen. ”Perfect is subjective. It’s different to every person. And this relationship and how you are is perfect in my eyes. Yes it requires some work, but all relationships do.” Nog had Connor genoeg twijfels.

Zeal ging door over wat een relatie allemaal inhield. Connor wist dat het veel was, hij had genoeg gehad daarvoor. Het leek er alleen op dat hun relatie nog duizend keer zo veel obstakels kreeg als een gemiddelde relatie. Wat niet heel verbazend was met hoe messed up ze beiden waren. Met een zucht ontmoette hij de blik van Zeal. Het was moeilijk om het te accepteren, het enige wat hij wilde hebben was zekerheid, een manier om in de toekomst te kijken. Geen woorden of daden konden dat verzekeren, precies zoals de jongen het zei. Alleen tijd. Dat maakte het accepteren van het gevoel er niet makkelijker op. ”And you already made progress!” Still progress. Het was iets, iets waar hij trots op kon zijn, iets waar Zeal trots op was. Een kleine glimlach begon ook bij hem te verschijnen. Het was heel wat voor zijn doen, na letterlijke maanden aan ontkenning. ”I did make some progress,” sprak hij er zacht tussen door. Hij had zelfs het B-woord geaccepteerd. ”Have faith in yourself. You’re doing so much for our relationship and I’m so proud of you. Don’t worry about the small hiccups. I will help you through it all and make sure that it will be fine.” Zijn glimlach die nog wat breder was geworden trok weer weg bij de pijn op Zeal’s gezicht. Right, hij had zijn vriendje nog steeds een paar keer gestoken. Daar moesten ze ook nog iets aan doen. ”I love you Connor,” mompelde Zeal. Een klein kusje bevestigde het nog een keer. Het was duidelijk dat Zeal er moeite in wilde stoppen. Er waren nog genoeg redenen om te twijfelen, maar dat was iets, net zoals de langzame vooruitgang in het alles. Het was genoeg om er vertrouwen in te houden, langzaam het risico te accepteren dat een relatie meebracht. ”I love you too.” De tweede keer dat hij de woorden sprak, Connor was voor een record aan het gaan. Nog waren de woorden half gestotterd, maar progress was progress. Heel veel progress voor zijn doen. Inmiddels werkte zijn lichaam genoeg mee om zijn hand op te kunnen tillen zodat hij even langs Zeal’s wang kon strijken. ”It’ll be fine, even if it takes time,” beloofde hij meer aan zichzelf dan aan de ander. Hun relatie had nu twee moordpogingen overleefd, hoeveel moeilijker kon het worden?