» flicker

Met een schok opende het kleine meisje haar blauwe oogjes. Meteen werd ze begroet door haar lachende olifanten-knuffeltje, dat naast haar op het kussen lag in het bed dat eigenlijk te groot voor haar was. Ze durfde zich niet te bewegen, de angst van de nachtmerrie nog door haar lichaampje zinderend, en bleef dus roerloos liggen. De kamer werd verlicht door een warm geel lampje in de vorm van een zonnetje, dat op het nachtkastje naast haar bed stond. Josie had een kamertje voor zichzelf, omdat het geen doen was om met een 4 jarig meisje op de kamer te slapen. Zelf vond ze dit echter niet erg leuk - ze haatte het om alleen te zijn. Hoewel, echt alleen was ze nooit. Ook nu weer zag ze spookachtige schimmen zo nu en dan door haar kamer lopen. Ze kwamen graag naar haar toe, hopeloos opzoek naar erkenning van hun bestaan. Hoewel ze doodsbang voor hen was, vond ze ze ook wel eens zielig.
Nadat ze ongeveer een half uur bewegingsloos zo had gelegen, haalde ze diep adem. Vervolgens kneep ze even haar ogen dicht, kneep ze haar olifantje stevig onder haar arm, en met gesloten ogen rende ze zo snel mogelijk de deur uit. De gang was zo mogelijk nog enger, omdat het hier stikdonker was. Hier rende ze dus ook op haar blote voeten doorheen, terwijl haar nachtjaponnetje achter haar aan wuifde. Ze deed haar ogen nog altijd niet open, omdat ze wist wat ze zal zien. En ze kende de weg tot slot uit haar hoofd.
Pas vlak voor kamer 312 opende ze haar ogen weer. Zonder om haar heen te kijken opende ze de deur voorzichtig, en piepend schoof ze deze open. "Ethan?" fluisterde ze angstig. De kamer was donker, maar toen haar oogjes daaraan wenden kon ze nog net de twee slapende figuren ontdekken. "I-ik had weer een nachtmerrie.." sprak ze zachtjes. Gelukkig waren er geen geesten in hun kamer. En anders zou Ethan haar wel beschermen. Toch?

E than was voor het eerst in nachten in slaap gevallen vrijwel zodra zijn lichaam het beddengoed had geraakt. Wellicht had hij dit te danken aan zijn voorgaande, beroerde nachten, en was hij zo moe dat hij niet meer merkte dat Melvin een onrustige jongen was als het aankwam op het positioneren van zijn bed en zichzelf beschermen tegen een veertienjarig jongetje waarvan Ethan zelf het gevaar niet echt in zag. Waar hij normaal gesproken in zijn slaap werd geteisterd door getallen die steeds op nieuw combinaties vormden in zijn hoofd en dromen over hoe zijn ouders hem nooit zouden vergeven voor het feit dat hij verantwoordelijk was voor hun dood, was het nu tamelijk stil geweest. Hij merkte dit alles natuurlijk pas toen hij wakker werd. Even keek hij verward rond; het was immers nog donker. Hij draaide zich om en moest even zijn ogen dichtknijpen om deze te laten wennen aan het licht dat afkomstig was van de overloop. 'I-ik had weer een nachtmerrie...' Het viel hem toen op dat de deur geopend moest zijn. Nog wat verward van het uit zijn diepe slaap ontwakend, duwde hij zich omhoog naar het kleine, kwetsbare meisje dat aan zijn bed stond. 'Josie...' Hij wreef in zijn ogen en dwong zichzelf om met een handgebaar het lampje aan te zetten. Hij schoof een stukje op zodat zijn kleine zusje bij hem kon komen zitten. Ze had altijd nachtmerries, en hoewel Ethan niet goed kon bevatten waarover ze gingen of hoe de doden haar steeds bleven lastig vallen, kon hij maar al te goed bevatten dat haar olifantenknuffeltje haar door sommige situaties niet kon heen helpen. Soms vergat hij dat ze maar een meisje van vier was. Hoe ze sprak, hoe ze handelde... Het sprak haar kinderlijke uiterlijk af en toe compleet tegen. Hij sloeg de dekens een stukje van zich af en bekeek het pluche beest dat ze Ellie had gedoopt. Ellie was misschien het enige waarin doorsijpelde hoe jong ze was ondanks dat ze waarschijnlijk wijzer was dan hij. Even wierp hij een blik op zijn kamergenoot. Hij leek vast te slapen, maar ze konden hem beter niet wakker maken -Hij had een angst voor kleine kinderen?-. 'Wil je vertellen waar je over hebt gedroomd?' vroeg hij Josie dus op gedempte toon, 'Dat helpt bij mij altijd.' Niet dat hij recentelijk ooit die kans had gehad, maar hij herinnerde hoe hun moeder op zijn bedrand was komen zitten en hem oplegde zijn nachtmerrie te vertellen. Als je je angst deelt, draag je zelf maar de helft, zei ze altijd. Hij miste haar, maar hij had Josie. En hij moest haar beschermen zoals hij dat bij hun ouders niet had kunnen doen.

Met grote, onschuldige ogen keek het meisje toe hoe haar broer slaperig overeind kwam. Slaperig keek hij haar aan, terwijl hij met een simpele handbeweging zijn lampje aanzette. Ze was best jaloers op zijn gave: dat was nou nog eens cool. 'Josie...' afwachtend bleef ze staan, maar toen hij wat opschoof sprong ze gretig naast hem het bed in. Nog altijd een tikkeltje angstig ging ze dicht tegen hem aanzitten, maar ze voelde hoe ze gelijk rustiger werd. Ze wist dat Ethan haar kon beschermen. Hij was altijd zo kalm, en het leek wel alsof hij nooit bang was. Hoe dat kon begreep Josie niet. Er was zo veel naars in deze wereld om bang voor te zijn. Maar ze was er zeker blij mee: het zorgde ervoor dat ze zich veilig voelde. 'Wil je vertellen waar je over hebt gedroomd?' Het meisje haalde haar schoudertjes op. Wat als de enge droom terug zou komen? 'Dat helpt bij mij altijd.' Even dacht ze na. Als Ethan het zei, dan zou het toch wel kloppen? "Ik was in een boot.." begon ze voorzichtig. "Zo'n kleine boot, met lange stokken die je in het water doet en dan ga je naar voren.." Hoe heetten die dingen ook al weer? Nou ja. "Er waren allemaal grote mensen, ik kende ze niet. Ze schreeuwden door elkaar heen, en opeens sprongen ze allemaal in het water, en, en ik wist niet wat ik moest doen.." Een zacht snikje verliet haar keel. Waarom had ze altijd die enge dromen? Ze verzon ze zelf. Was dit dan haar eigen schuld? Hoe kon ze het laten stoppen? "En toen ging het water heel hard schudden, en toen viel ik uit de boot, en toen.. eh.. toen viel ik in het water en ik wilde wel zwemmen maar het lukte niet en toen werd ik steeds dieper getrokken tot ik niet meer kon ademen, en toen viel ik op de bodem en was er allemaal zand overal en toen werd ik wakker.." vertelde ze aan één stuk door. Er zat een brok in haar keel, maar ze wilde niet huilen voor haar grote broer. Ze wilde bewijzen dat ze net zo stoer was als hem. In plaats daarvan begroef ze haar gezichtje in zijn shirt. Hij zou haar wel beschermen.

Z odra hij de deken een eindje had teruggeslagen, had Josie gretig de kans aangepakt bij hem in bed te kruipen. Zo moest ze vroeger heel veel nachten hebben doorgebracht bij hun ouders, bedacht Ethan. Terwijl het meisje dicht tegen hem aan kroop, streelde hij eens over haar zachte haartjes. Ze rook nog naar thuis. In de eerste instantie haalde Josie haar schouders op. Zijn tweede opmerking leek haar echter te overtuigen. Hij glimlachte eventjes lichtjes. Dat had toch iets met zijn voorbeeldfunctie voor haar te maken. 'Ik was in een boot...' zei ze klein. Ethans glimlach keerde weer terug terwijl hij zijn kleine zusje hardop naar het woord roeiboot hoorde zoeken. Ze gaf het op en pakte haar verhaal weer op. 'Er waren allemaal grote mensen, ik kende ze niet. Ze schreeuwden door elkaar heen, en opeens sprongen ze allemaal in het water, en, en ik wist niet wat ik moest doen...' Ethan keek bezorgd neer op haar nog wat bolle gezichtje toen een kleine snik aan haar lippen ontsnapte. Terwijl ze verder vertelde, raakte ze steeds verder in paniek, tot ze eindelijk haar verhaal staakte om haar hoofd in zijn shirt te begraven. Even schrok hij van haar abrupte actie, maar toen sloeg hij zijn arm over haar rug en probeerde haar met zijn andere hand te kalmeren door haar weer over haar haren te aaien. Het was duidelijk dat ze tijdens haar verslag had gevochten tegen haar tranen. 'Je hebt nog genoeg tijd om groot en sterk te zijn, Josie,' mompelde hij, er niet zeker van of zijn woorden door de laag stof waarmee Josie zich bedekt had zouden dringen. Hij probeerde het zo erg. Hij deed zo zijn best om haar te beschermen. Maar voor sommige dingen kon hij haar nu eenmaal niet behoeden. Hij kon haar niet beschermen tegen haar eigen gedachten. Of, gedachten die haar gave haar in haar hoofd plantte. Hij kon haar beschermen tegen grote, enge monsters als hij wilde, maar dit was zoveel lastiger. Ethan zuchtte en kuste Josie zachtjes op haar hoofd. 'Rustig maar, er is hier geen water en je bed is ook geen roeiboot,' deed hij een poging haar gerust te stellen. Hij wist ook niet wat de droom betekende. Misschien had het geen betekenis en was het enkel een doodnormale nachtmerrie zoals hij die ook als kind had gehad. Maar misschien was het ook een van die misselijke geesten die zijn zusje niet zagen als een meisje van vier maar als communicatiemiddel en wist hij veel meer. 'Zijn er hier veel monsters, Josie?' vroeg hij om erachter te komen of de droom in haar hoofd geplant was. Misschien niet de meest handige vraag, maar Josie was niet zomaar een meisje van vier.

De sterke arm die om haan heen werd geslagen kalmeerde haar vrijwel meteen, en hetzelfde gold voor de hand die door haar haren streek. Haar ademhaling werd rustiger, en vaag hoorde ze een paar woordjes die hij tegen haar mompelde. Er was in een half jaar veel veranderd in haar leventje, meer dan een meisje van vier zomaar kon begrijpen. Ethan was haar stabiele factor: het enige wat niet was veranderd. Ze wist dat ze op hem kon vertrouwen, en dat hij er altijd voor haar zou zijn. Een zacht kusje op haar hoofdje deed haar weer overeind komen, en ze draaide haar blik naar haar grote broer. 'Rustig maar, er is hier geen water en je bed is ook geen roeiboot,' sprak hij geruststellend. Josie knikte voorzichtig. Hij had gelijk. Het was maar een droom, en alle dromen eindigden vanzelf. Een beetje slaperig gaapte het kleine meisje. Ze was bijna altijd moe. Want hoewel alle dromen eindigden, toch waren ze soms best eng, waardoor ze vaak toch niet genoeg slaap kon halen in een nacht. 'Zijn er hier veel monsters, Josie?' Vroeg Ethan. Even keek Josie rond, en vervolgens schudde ze haar hoofd. "Eerst waren er geen, maar nu is er soms eentje. Ze komen altijd naar mij toe.." legde ze uit. "Ik denk omdat ik ze kan zien, en ze zo een .. bewijs willen hebben dat ze leven, of dood zijn. Het zijn ook maar gewoon mensen .." dacht het meisje hardop na, terwijl ze staarde naar een lichtblauwe schim die bijna hopeloos bij de deuropening stond. Ze was niet bang voor hem: hij kwam niet bij haar in de buurt, en ze was bij Ethan. De schim verdween al snel, en het was weer rustig in de kamer. Slaperig wreef ze in haar oogjes. "Ik ben moe, Ethan," mompelde ze knikkebollend. Nu de angst weer weg was, zou ze zo in slaap kunnen vallen.

H et langzame rustiger worden van zijn kleine zusje, stelde Ethan ook op zijn gemak. Voorheen was Josie natuurlijk een fijne toevoeging aan het gezin, en hij had altijd zielsveel van haar gehouden, maar voor de taken als haar geruststellen na een nachtmerrie, waren zijn ouders altijd beschikbaar geweest. Hij wilde haar ontzettend graag beschermen, maar hij deed ook maar wat, als hij eerlijk was. En het was verdomd eng af en toe, om plotseling zo alleen in de wereld te staan. Alex was de enige met wie hij er een beetje over had gepraat, al zou dat hem lang niet van zijn schuldgevoel afhelpen. Het was zijn schuld. Het was zijn schuld dat hij er alleen voor stond en het was zijn schuld dat Josie op zou groeien zonder ouders. Hoe lang zou het duren voordat ze hun gezichten zou vergeten? Die gedachten was te pijnlijk om langer rond te circuleren in zijn hoofd, dus probeerde hij het opzij te schuiven. Dat deed hij altijd. Als hij meer was zoals Josie, als hij meer kinds was, dan had hij naar zijn moeder kunnen luisteren en zijn angsten inderdaad kunnen delen in plaats van ze in stilte te verwerken. Misschien zat het nu eenmaal niet in zijn aard om zijn grote binnenwereld met andere te delen. Tot zijn opluchting schudde Josie haar hoofd bij zijn vraag over de monsters. 'Eerst waren er geen, maar nu is er soms eentje. Ze komen altijd naar mij toe... Ik denk omdat ik ze kan zien, en ze zo een .. bewijs willen hebben dat ze leven, of dood zijn. Het zijn ook maar gewoon mensen...' Het zijn ook maar gewoon mensen. Het deed Ethans houding ten op zichten van Josies kwelgeesten bijna lijken als ontzettend onvolwassen. Wat uit haar mond kwam was zo... verstandig. In zijn eigen gedachten verzonken merkte Ethan niet eens dat de blik van zijn kleine zusje gefixeerd was op de schim in de deuropening. Hij was benieuwd op zijn zusje hun ouders wel eens zag, maar hoewel de vraag brandde op zijn lippen, wist hij dat hij niet zou doen wat hij moest doen; haar beschermen. Wat hij op haar woorden moest zeggen, wist hij niet. Waarschijnlijk had ze toch wel weer een weerwoord dat hem compleet van gedachten zou doen veranderen. 'Ik ben moe, Ethan,' klonk het van onder zijn arm. 'Natuurlijk ben je moe,' mompelde Ethan. Natuurlijk was ze moe, ze was een meisje van vier, hoewel hij dat soms vergat, dat lange nachten slaap nodig had en dat hij niet in zijn eentje zou kunnen verzorgen. 'Wil je in je eigen bed slapen?' vroeg hij toen, verstaanbaarder, zodat ze het zou horen.

Het meisje merkte langzaam aan dat ze steeds meer moeite had om haar oogjes open te houden. Even gaapte ze, en ze liet haar hoofdje rusten op de arm van haar broer. Het was best raar: er was zo veel in de wereld waar je bang voor zou kunnen zijn, maar je had maar één ding nodig, zoals de warme omhelzing van je broer of het kalmerende geluid van zijn hart dat klopte, om al die angst te laten verdwijnen. Op dit soort momenten kon ze alles vergeten: al haar angst, haar verdriet. Het was alsof er een beschermend schild om haar heen werd gebouwd, dat al het slechte buitensloot. Ja, dat was een fijn idee. 'Natuurlijk ben je moe,' hoorde ze vaag. Soms vroeg ze zich af wat er allemaal om ging in andermans hoofd, en dan vooral van haar broer. Hij wist alles van haar: haar geschiedenis, haar angsten, de dingen die haar blij maakten. Maar niet haar gedachten, en andersom wist zij het ook niet. Best wel handig soms, maar het wekte ook wel een soort nieuwsgierigheid aan, en... Als ze niet zo moe was geweest had ze heir nog over na kunnen denken, maar de vermoeidheid won het van haar nieuwsgierigheid. Haar broer zei nog wat, maar dat ontging haar: ze was al in een diepe slaap verzonken.

L angzaam maar zeker werd haar lichaam zwaarder tegen zijn arm. Terwijl hij zachtjes over haar donzige haartjes streelde, wachtte hij op haar antwoord, maar dat bleef uit. Voorzichtig boog hij wat voorover om tegen haar gesloten oogjes aan te kijken. Ethan glimlachte lichtjes trok de deken wat over hun heen. Natuurlijk Ellie niet te vergeten, die hij onder Josies arm stopte. Als ze eenmaal sliep, dan was het ook haast onmogelijk haar wakker te krijgen. Hij zuchtte. Natuurlijk had Josie altijd veel voor hem betekend, maar hun band was pas echt bijzonder geworden op het moment dat zij hun grootouders hadden ontmoet. Zij hadden hun verteld dat ze die band ook hard nodig zouden hebben, en dat was waar. Hij misschien nog wel harder dan Josie. Natuurlijk probeerde hij er voor haar te zijn op dit soort momenten, maar ze had ouderfiguren bij wie ze evengoed terecht zou kunnen. Nee, als Ethan Josie niet bij zich had gehad in de lus, was hij er waarschijnlijk nooit gekomen. Dan was hij voor altijd buiten blijven ronddwalen, met dat vreselijk, prikkende schuldgevoel drukkend op zijn schouders. Zij was degene voor wie Ethan zijn best deed dit van zich af te zetten. Zij was degene die ervoor zorgde dat hij iedere dag zijn bed uit stapte en de dag weer bij de schouders zou grijpen. Eerlijk, zij was hetgeen dat hem draaiende hield. Hij stopte haar hoofd te aaien en drukte zacht zijn lippen tegen haar voorhoofd voordat hij zich omdraaide en zijn arm onder haar vandaan haalde zodat ook hij kon gaan liggen. Hij krulde zijn knieën op en bekeek Josie nog even goed voordat hij zijn ogen sloot. 'Bedankt,' fluisterde hij. Ethan had altijd gedacht dat Josie met haar bijzonderheid de dood symboliseerde, en dat dat was wat zijn zusje bang maakte. De schimmen, de overledenen en hun connectie met de dood. In werkelijkheid zat de vork anders in de steel. Josie en haar persoonlijkheid symboliseerde het leven, daar had het kleine, wijze meisje hem nu al meerdere keren van overtuigd. Op het moment was hun grootste zorg de volgende morgen, als Melvin, die het naar het scheen niet zo op kinderen had, Josie in hun kamer zou opmerken. En met die heerlijke zorgeloosheid, viel hij in slaap.

> Topic Uit