Seeing red, feeling blue

Goed, misschien was Connor een soort van vergeten wat Victor gezegd had over uit de lus gaan. Zijn eerste plan was ook geweest om een winkel die hij wel kende te bezoeken. Vanzelf was dat plan vervlogen in zijn enthousiasme om een keer iemand mee naar buiten te ontvoeren en nu stonden ze al hier in Oslo en had hij geen idee waar ze heen moesten. Het voordeel was dat het een grote stad was en er vast wel iets te vinden viel. Bovendien moesten ze het maar zien als een avontuur. Dus ja, Victor had misschien zoiets gezegd en Connor was het misschien bijna direct vergeten, maar was dat echt zo’n ramp? Zijn onschuldige blik was meer dan rechtvaardig. ”How can you forget about something five seconds after I said it?” vroeg Victor terug. Duidelijk haalde zijn onschuldige blik ook weinig uit en daarmee maakte de blik maar plaats voor zijn gebruikelijke grijns. ”You’d be surprised at how good I am at forgetting things,” reageerde hij terug. Een van zijn vele talenten naast dingen doen zonder over consquenties na te gaan en mensen neersteken. Zijn blik ging ook weer naar de omgeving op zoek naar alles wat een beetje op een winkel leek met haarspullen. ”You should just loosen up and enjoy the trip anyways,” begon hij ondertussen nonchalant tegen Victor terwijl hij nauw iemand ontweek. Voorlopig zag hij nog niks dat op een geschikte winkel leek. Misschien was een tripje Rusland toch beter, hoeveel vragen dat ook bij Victor ging oproepen. Als ze binnen een paar minuten geen winkel vonden zou hij dat wel voorstellen. ”Like this everyone will just think you’re depressed to be my boyfriend,” ging hij door met een grijns terwijl hij even hun handen ophield. No thank you, hij had een Zeal daarvoor. Alicia mocht Victor wel hebben.

Het ging om het principe van haarverf halen, zo erg deden de details er niet toe als je het aan Connor vroeg. Inclusief de details van waar ze het vandaan haalde, Oslo had toch genoeg in de aanbieding. Hoopte hij. Anders konden ze altijd door gaan. Er was nog geen man overboord en zijn enthousiasme bleef hangen, zelfs met een Victor die er een stuk minder enthousiast over leek. Killjoy. Zijn woorden kregen een dodelijke blik terug die meer dan duidelijk was. Blijkbaar was hij de enige die het prima vond om buiten de lus rond te lopen, misschien ook omdat hij de enige was die hier binnen een seconde ook weer weg kon zijn. Aan de andere kant zou hij Victor nu toch automatisch meenemen als hij teleporteerde. Daarover gesproken kon hij wel gokken hoe het eruit zag voor hun omgeving. Niet dat de mening van anderen hem echt interesseerde, maar de opmerking kon hij niet voorbij laten gaan. ”At least they’ll have drawn one right conclusion,” antwoordde Victor erop. Met een laatste blik op zij zuchtte Connor het uit. Inmiddels was het hem ook wel duidelijk dat het geen leuk uitje ging worden, puur zakelijk om de haarverf te krijgen. De houdgreep om zijn hand werd eindelijk verlost, al had dat deel hem ook niet echt uitgemaakt. Nu moest hij ook nog moeite gaan doen in het zeldzame geval dat ze plotseling weg zouden moeten gaan. De kans leek hem minuscuul, niks in de straat gaf aan dat ze in problemen gingen eindigen. Opnieuw liet hij zijn blik over de omgeving gaan. ”They look like they have hair dye.” Connor’s blik volgde naar waar de ander heen wees en hij knikte. Van de etalage gokte hij dat het een winkel was met allerlei kappersspullen, ideaal om iedere kleur die Victor wilde hebben te halen. Daarmee bewoog hij zich ook naar de winkel toe. ”If you hate me so much just because I tried to murder you twice,” begon hij ondertussen. ”Why did you even ask me to help out?”

Of meer vrijheid tot beweging een goed ding was of niet wist hij niet zeker. Of het er echt toedeed wist Connor ook niet. Zoveel maakte het hem niet uit of hij handen vast hield met Victor of niet. De jongen beschouwde hij toch al niet meer als zijn vijand, als wat dan wel was de volgende onbeantwoorde vraag. Duidelijk waren ze geen vrienden en tegelijk was de ander waarschijnlijk een van de mensen waar hij het wel redelijk mee kon vinden. Het was een apart balans. Met de naderende verfwinkel kon hij er niet te lang bij stil blijven staan. Waar hij wel bij stil kon staan was een van de andere vragen waar hij mee zat sinds Victor hem meegevraagd had. Wat deden Connor en zijn moordneigingen hier echt? ”I don’t hate you,” begon de ander tot zijn verbazing. Nu was het aan Con om een blik opzij te schieten voor hij zich weer op de kapperswinkel richtte. Ondanks alles was het moeilijk om te geloven dat er mensen waren die geen hekel aan hem hadden en niet stonden to poppelen om een moment om hem te verlaten. Bovendien had Vic wel duidelijk gemaakt dat hij niet zijn favoriet was. ”Really?” vroeg hij automatisch. ”I appreciate that you wanted to make me happy by dying my hair, but I’m not happy with it. Red, is just not my colour.” De vraag waarom lag nog steeds op zijn tong, maar iets vertelde hem dat dit niet het moment was om ernaar te vragen. Het was waar, hij had goede intenties gehad met het haarverven, de opvolgende drama was alleen geen onderdeel van het plan geweest. ”And I wanted you to help because I don’t know how to do this.” Dat was… verrassend logisch. Langzaam maar zeker was Connor per ongeluk een expert in haarverven en bijbehorende technieken geworden. Zelfs nu kon hij bepalen dat ze waarschijnlijk eerst het rood eruit moesten bleken als ze voor een lichte kleur gingen. ”And I don’t feel safe out here,” eindigde Victor. Opnieuw richtte Connor zijn blik op hem, terwijl hij ondertussen wat naar voren stapte om de deur van de winkel open te houden. Heel beleefd en alles. ”Don’t worry Viccy, I’ll keep you safe,” beloofde hij oprecht. Voor zijn blik wat vernauwde, een uitdaging. ”If you tell me why you don’t feel safe, that is,” stelde hij zijn deal op. Al zou hij Victor zelfs zonder uitleg beschermen.

”Yes really,” bevestigde Victor dat hij echt geen hekel aan hem had. Dat was iets nieuws. Nog stond er een blik van verbazing op zijn gezicht terwijl de jongen verder uitlegde waarom en wat dan wel het probleem was met haar verven. Het opvallende was dat Victor begon over zich niet veilig voelen buiten de lus. Het goede nieuws was dat Connor er was om alles veilig te houden en in geval van dreiging meteen weg te kunnen zijn - met Victor dan of course. Onder de verbaasde blik keek hij vastberaden terug, om vervolgens zijn uitdaging op te stellen. De deur van de winkel liet hij achter hun dichtvallen met het rinkelen van een belletje. ”Most of it is that I spent the last year on the run from hollows after they destroyed the loop I was staying at,” legde Victor in een bijna zakelijke toon uit. Verbaasd keek Connor hem aan. Dan was het geen wonder dat de jongen zich hier buiten niet veilig voelde. Bovendien verklaarde het zijn nutteloze reactie op de hollow die ze tegen gekomen waren. Vaag had hij ook gehoord van de Franse lus die dat lot ondergaan was, hij had de feiten alleen nooit samengevoegd om te concluderen dat Victor daar vandaan kwam. Ah well, logisch genoeg. ”And don’t call me Viccy,” voegde hij nog toe. Opnieuw keek Connor hem aan, nu met meer een grijns. ‘Don’t’ was een automatische uitdaging om het wel te doen. ”Sorry Viccy,” reageerde hij, om vervolgens er weer serieuzer over te worden. ”That sucks about the loop, but in the highly unlikely event that we find a hollow we’ll be gone in seconds,” beloofde hij zeker van zijn zaak terwijl hij op een plank met verf af stapte. Zijn blik gleed over de vele opties. Met iedere kleur gingen zijn ogen heen en weer tussen de verf en Victor om in te schatten of het bij hem zou passen.  

Met Viccy <3 stapte hij de winkel in terwijl het gesprek verder ging. Ondanks zijn hele houding en al het slechte wat hij uithaalde kon Connor er nog wel in slagen om dingen serieus te nemen. Inclusief de woorden van de jongen over waar zijn angst vandaan kwam, allemaal vanwege hollows. Echt kon hij er de schuld niet van krijgen. De dingen waren een bitch. Onzichtbare fuckers met tentakels die ook nog specifiek op peculiars uit waren, het was geen kindersprookje. Het goede nieuws voor Victor was dat Connor met zijn onmogelijk te begrijpen gedachtes inmiddels aan hem gehecht was geraakt en hem ook zou beschermen, misschien omdat Victor hem niet compleet  haatte. De vraag hoe hij van moordzuchtig op dit punt was gekomen deed er niet toe. Het punt was om de ander nog steeds op te vrolijken en hem een nieuwe haarkleur te geven, een die hij wel zou waarderen. Het tweede punt was om hem voor eeuwig Viccy te blijven noemen. ”Thanks,” sprak de ander terug over zijn belofte dat een hollow geen kans zou hebben. Een even kleine glimlach schonk hij terug voor het een spel werd van vergelijking met de verschillende kleuren. ”Any suggestions?” onderbrak Victor. Connor keek op naar hem met een laatste inschattende blik voor hij zijn resolute keuze maakte. ”Blue,” koos hij terwijl hij een specifiek blauw van de plank af greep. Niet te donker en niet te licht. ”It’ll work with your eyes,” ging hij door met een kleine grijns. De pot met blauw werd al naar Victor uitgehouden met de verwachting dat hij het wel aan zou pakken terwijl Connor door ging met bleekmiddel grijpen. ”That should be all we need,” ging hij door terwijl hij zich weer naar Victor draaide met een grijns. Als een van zijn weinige sociaal geaccepteerde hobby’s maakte het hem automatisch enthousiast.

Inmiddels vond Connor zichzelf wel de haarverfexpert van de lus, de kans was klein dat er iemand anders was met even veel ervaring. Wat betekende dat hij zichzelf ook kon bekronen als kiezer van goede kleuren. Zelfs bij Victor had het rood goed gestaan, het was alleen niet in de smaak gevallen vanwege andere redenen. Waardoor ze nu hier stonden en er om Connor’s suggesties gevraagd werd. Zijn antwoord had hij snel klaar met blauw, een die hem goed leek te passen. Het was iets heel anders dan het rood. De pot verf werd aangenomen zodat hij zich verder op de rest van benodigdheden kon richten en erbij grijpen. Tot hij alles had en weer Victor zijn aandacht kon geven. Tot zijn verbazing draaide de ander zich weer naar het schap, ze hadden alles al. ”We should dye your hair as well,” suggereerde hij. Verbaasd staarde Connor hem aan. De optie om zijn eigen haar te verven had hij nog niet eens aan gedacht. Een kleine grijns verspreidde vanzelf weer over zijn gezicht, dat maakte het geen slechte optie. ”What do you think of yellow?” gaf Victor een optie. Connor’s blik gleed naar een pot met geel, met zijn hoofd wat gekanteld. ”I don’t know,” mompelde hij bedachtzaam. ”Or purple,” voegde Victor toe. Dat was niet eens de slechte optie. ”Might as well,” grijnsde Connor naar de jongen. Alleen niet nu, nu wilde hij zich op Victor’s haar focussen. De paarse verf konden ze alsnog meenemen. Automatisch, zonder er bij stil te staan, greep hij weer naar de hand van de jongen. Een seconde later stonden ze weer bij de vuurtoren. Geen enkel betalen was eraan vooraf gegaan, waarom zou hij ook?

Met paars haar kon hij het leven ook wel doorkomen, ooit. Eerst zouden ze op Victor focussen en het uitgekozen blauw voor in zijn haar. Daarmee greep hij naar zijn hand en teleporteerde Connor ze weer terug naar de vuurtoren zonder er verder bij stil te staan. Of te betalen. De kapperswinkel kon wel met wat minder winst overleven. ”Could you at least warn me before you do that?” vroeg Victor en verbaasd staarde Connor hem aan. Right, dat was een ding waar de meeste mensen niet aan gewend waren. Dan moest hij er maar aan wennen als ze vaker met elkaar om zouden gaan. De kans daarop begon groter en groter te worden. Uiteindelijk was Victor niet zo slecht zolang hij maar van Zeal af bleef. ”I’ll warn next time,” beloofde hij weinig overtuigend. Gewillig liep hij mee de vuurtoren in tot ze aan de andere kant stonden. ”Let’s get to dying my hair,” besloot Victor en dat klonk als een goed plan. Ze hadden alle benodigdheden al en in het ergste geval kon Connor zo nieuwe dingen halen. Met zijn hand nog steeds om die van de jongen geklemd teleporteerde hij ze beiden naar de badkamer, zonder enige waarschuwing, again. Doel gefocust nu liet hij zijn hand weer los. Dat hij het de vorige keren gedaan had terwijl mensen aan het slapen waren betekende niet dat hij niet wist hoe het technisch gezien moest, of in ieder geval makkelijker ging nog. ”Sit down,” sprak hij met een gebaar naar de badrand. Het pak met bleekmiddel begon hij al te openen om alles eruit te halen. De instructies gooide hij zorgeloos aan de kant, die had hij toch niet nodig. ”Take off your shirt too or it’ll stain,” ging Connor commanderend door. Het was veel te makkelijk om Victor te vertellen wat te doen terwijl hij de alles voor het bleekmiddel begon te mixen.