Not a kitchen princess.

Het was weer eens één van die dagen dat hij te lang in zijn bed was blijven liggen en dat hij het ontbijt had gemist. Niet dat hij ooit deelnam aan dat gezamenlijke ontbijt en niet dat hij nooit te lang in zijn bed bleef liggen, maar goed. Matthew trok een trui, een joggingbroek en sokken aan en slofte met zijn handen in zijn zakken en zijn haren in de war naar beneden. Hij wreef door zijn ogen en kwam uiteindelijk uit in de keuken, waar hij wat versuft voor zich uit zat te staren. Hij had geen idee wat hij voor zichzelf wilde maken. Het was niet alsof hij dit vaak deed; meestal ging hij naar buiten en haalde hij zich in het centrum iets. Hij had echter ook geen zin om nu onder de douche te springen, maar zijn maag rammelde en hij wist dat hij het niet vol zou houden tot hij uiteindelijk de zin had gevonden om in de douche te springen. En dus slofte hij naar de koelkast, keek wat hij kon vinden en besloot om dan maar een eitje voor zichzelf te bakken. Makkelijk zat, toch? De jongen nam de doos met eieren naar het aanrecht, nam er twee eieren uit en nam een pan. Hij deed boter in de pan, sloeg de eieren kapot nadat de boter was uitgelopen en begon te sissen en toen de eieren klaar waren, wilde hij de pan van het vuur pakken en de eieren op zijn boterhammen laten schuiven, maar de steel van de pan brak plotseling af en de pan zelf gleed van het aanrecht en belandde met een klap op de grond, de inhoud spattend tegen Matthew’s benen. “Fuck!” riep Matthew kwaad toen het begon te branden bij zijn benen. Met een nors gezicht keek hij naar de eieren die ook nog eens ondersteboven op de grond lagen. Daar ging zijn fucking ontbijt!

Matthew keek met een ruk over zijn schouders toen hij een zachte stem hoorde. Het klonk als een kinderstem. Matthew moest een zachte zucht onderdrukken toen hij zag dat het inderdaad ook om een kind ging. Een kind van een jaar of… acht? Zes? Het maakte ook niet al te veel uit. Het kind had zijn gevloek gehoord en als de oudere Peculiars te weten zouden komen dat hij gevloekt had in bijzijn van een kind, dan was het hek van de dam. Als hij dan ook nog eens ging snauwen tegen het kind, dan had hij al helemaal een straf boven zijn hoofd hangen. Hij was echter niet heel erg goed met kinderen omdat hij ook niet het zacht type was dat anders ging doen of met een hogere stem ging praten puur om ze op hun gemak te stellen en dus bleef er even een awkward stilte hangen. “Ja, alles is prima,” zei hij toen kortaf tegen haar, waarna hij zich naar voren boog en de pan op wilde rapen. Dat ding was natuurlijk nog stervensheet omdat het net op het vuur had gezeten en met een luide vloek trok hij zijn hand terug. Hij had zin om er een harde trap tegen te geven, maar de aanwezigheid van het kind weerhield hem en met meer kalmte dan dat hij had begon hij een ovenwant te zoeken zodat hij de pan op kon rapen. “Blijf daar,” snauwde hij naar het kind. “Ik wil niet dat jij je dadelijk ook nog eens verbrandt. Dan heb ik dat gezeur weer aan mijn hoofd.”

Godverdeteringdeklote… Matthew moest zich inhouden om niet alle scheldwoorden die hij kende er in één ruk uit te gooien. Het zou hem ook niet eens kunnen schelen of een kind het zou horen. Aangezien ze hier in de lus was met nog meer Peculiars vermoedde hij dat er zich nog wel andere situaties voor zouden doen waar ze een hoop vloekwoorden aan zou horen en dat hij dus zeker niet de enigste zou zijn die slechte woorden zou zeggen in haar bijzijn. Hij wilde zich weer tot de pan richten, maar ze stelde hem een vraag en Matthew rolde met zijn ogen terwijl hij zijn rug naar het kind toe gericht. Kínderen. God, sloeg hem dood. Dat leek hem een betere optie dan hier te staan en aardig te moeten doen tegen een kind terwijl zijn poot zeer deed. “Jij,” bromde hij kortaf naar haar. “Als je deze rotpijn zou voelen, dan zou je zeker beginnen janken,” beet hij haar toe. Hij vertikte het echter om zijn hand onder de kraan te houden en boog zich in plaats daarvan over een lade, waar hij een stel ovenwanten tevoorschijn haalde. Hij tilde de pan op en smeet het vervolgens op het fornuis, waar het met een luide klap terechtkwam. "Je hebt zeker niet één of andere gave die dit binnen een mum van tijd op kan ruimen?” vroeg hij snibbig aan het kind, knikkend naar de eieren die nog altijd ondersteboven op de vloer lagen en hem haast uit leken te dagen vanuit hun positie. Matthew snoof. Wat een rotzooi weer, zeg.

“Nee,” zei hij kortaf tegen haar toen ze vroeg of ze iemand moest halen om hem te helpen. Waarom lieten mensen hem op zijn vervelendste momenten niet gewoon met rust? Het was net alsof iedereen in dit godvergeten huis een zesde zintuig had voor dit soort dingen. Hij richtte zijn blik schuin naar het meisje toen ze uitlegde dat ze sloten kon openen. “Niet slecht,” gaf hij toe, zijn toon al iets minder gefrustreerd. Het ging hem niet helpen om deze zooi snel op te ruimen, maar het was zeker geen slechte gave om te hebben. Met een zachte zucht pakte hij wat keukenrol en begon de zooi wat bijeen te schrapen. Het kwam nu in hem op dat hij wel heel erg onredelijk was geweest tegen het kind en dat ze eigenlijk niet veel had gedaan om hem nog meer van zijn stuk te brengen. Ze had niet gemeen gereageerd, had hem niet uitgelachen en was zelfs nadat hij haar een sneer had gegeven nog steeds behulpzaam geweest. De jongen kwam een beetje overeind en keek het meisje peilend aan. “En heeft het meisje dat sloten kan openen ook een naam?” vroeg hij, op een stuk minder onvriendelijkere toon dan dat hij haar daarnet had aangesproken. Hij richtte zich weer op de rommel en begon het verder op te ruimen, concluderend dat het eigenlijk nog wel meeviel.