Talk Russian to me

Zeal had Connor willen verrassen met een handgeschreven Russisch briefje. Het leek goed uit te pakken, ook al kon zijn Russisch nog wel wat hulp gebruiken. Nadat het hele gedoe met de bril voorbij was, begon dan ook een masterclass Russisch van meneer Lacross. Als een leergierige student lette Zeal goed op, op wat Connor zei en probeerde hij de woorden zo goed mogelijk te herhalen. Hier en daar stotterde hij wat of viel hij over de rare medeklinkers, maar uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar om wel het een en ander te leren. De slaap zorgde ervoor dat de les werd beëindigd met een kleine glimlach stelde Zeal voor om te gaan slaan. Hij trok de jongen dan ook al voorzichtig dichterbij terwijl ook hem de vermoeidheid hem overviel. ”Yeah, спокойной ночи,” wenste Connor hem. Zeal glimlachte even naar hem. ” Спокойной ночи,” zei hij terug, waarna hij nog een kusje op Connor’s voorhoofd plantte en zijn ogen sloot. Het duurde niet lang voor hij in slaap viel, maar met de slaap kwamen ook de dromen. De gebeurtenissen van de week ervoor werden herleefd. Ditmaal stond echter niet Connor voor hem maar Loras. Gemixte gevoelens kwamen naar boven. Hij wou de jongen zijn verontschuldigingen aanbieden, maar tegelijkertijd hem ook vermoorden voor het verwoesten van zijn leven. Door hem was hij nu opnieuw op de vlucht van Jeremy. Loras werd vervangen door Jeremy die de tegenaanval inzette en Zeal wist meteen dat hij niks tegen de grim reaper kon beginnen. Hij probeerde de aanvallen te ontwijken en weg te rennen, maar uiteindelijk wist de man hem te raken met zijn scythe, waarmee Zeal terug eindigde in de cel waar hij zoveel jaren had gespendeerd. Het bekende beeld, het gevoel van ketens rond zijn polsen en enkels, het gebrek aan besef van tijd – het was genoeg om hem opnieuw gek te maken. Hij voelde hoe de druk op zijn longen toe nam, hoe hij bij zijn breekpunt aankwam en wist dat hij niks anders kon dan weer werken voor Jeremy. Hoe alles hopeloos was geweest. In zijn slaap begon de jongen zachtjes te happen naar adem terwijl het zweet hem uitbrak. Hij wou er niet aan toegeven. Hij moest er niet aan toegeven. Hij probeerde een ruk te geven aan de kettingen, maar zijn lichaam was te zwak om zich nog te kunnen bewegen. Er zat niks anders op. Hij moest zijn lot accepteren. Moeizaam opende Zeal zijn ogen. Zijn blik ging al snel de ruimte rond en opluchting overviel hem zodra hij opmerkte dat hij niet terug was in het lab en dat hij zich nog altijd bevond in de lus. Even keek hij opzij naar Connor die nog leek te slapen. Met een wrang gevoel in zijn maag ging hij voorzichtig het bed uit, waarna hij de kamer uit liep richting de badkamer. Hij had altijd al geweten dat er een grote kans was dat hij elk moment weer weg moest vluchten van Jeremy, en ergens was hij al heel risicovol bezig door in een plaats te blijven waarvan Jeremy wist dat hij er was, maar toch was het besef nooit echt ingedaald. De hele tijd was hij bezig met de gedachte weg te duwen en zich op andere dingen te focussen. Zijn mentorzaken en Connor zorgde daar wel voor. Maar nu, nu pas besefte hij zich hoe erg hij in de problemen zat. En niet alleen hij. Hij bracht iedereen hier in de lus in de problemen. Met een zachte zucht voelde hij een glas met water en nam hij er een paar slokken van. Misschien moest hij maar een plan maken om van de zorgen af te komen.

Zwetend was Zeal wakker geworden. Al snel besefte hij dat het een nachtmerrie was geweest, maar daarbij was de angst niet verdwenen. Nee. Het was alsof iemand een wekker had ingesteld en deze hem nu wakker maakte in de realiteit. Nu pas besefte hij zich in wat voor problemen hij nog steeds zat. Al deze jaren had hij gedaan alsof het goed was, alsof hij veilig was, maar dat was hij niet. God, Jeremy was zelfs in de lus geweest en zelfs toen was Zeal nog niet vertrokken uit de lus. Peculiars werden aangevallen, meegenomen en gemanipuleerd, en hij keek enkel toe vanuit zijn schuilplaats, terwijl hij wist dat hij de reden was dat Jeremy hierheen was gekomen. Toen had hij nog niet veel te verliezen, toen kon het hem niet schelen of mensen werden meegenomen, maar nu, nu was het anders. Hij kende te veel mensen in de lus en waardeerde er te veel van om dat risico nog te lopen. God, hoe had hij in hemelsnaam deze hele tijd daar niet over na kunnen denken? Zeal keek op toen een silhouet in de deuropening verscheen. In de duisternis herkende Zeal het gezicht van zijn vriendje. Hij leek nog niet echt wakker. Zeal zette zijn glas weg en wou hem zeggen om terug te gaan naar bed, maar toen sprak Connor. ”Nightmare?” vroeg hij. Kennelijk was het toch overduidelijk geweest. Zeal slaakte een zucht en knikte. ”I’m sorry for waking you,” verontschuldigde hij zich. Hij zette een paar stappen naar achteren en naam plaats op de badrand. Zijn blik ging even naar het bed. Hij dacht terug naar hoe Skyler zijn leven had veranderd. Dat was ook gebeurd in deze badkamer. Dat was het moment geweest dat hij wist dat hij gelukkig wou worden. Dat hij niet zich anders voor wou doen. Ironisch genoeg ging hij dat juist doen daarna, maar nu was hij daar uiteindelijk doorheen gebroken. Eindelijk had hij een versie van zichzelf gevonden waar hij blij mee was en daardoor was hij gelukkig, maar nu besefte hij zich ook dat dit niet de plek was waar hij voor eeuwig gelukkig kon zijn. Zijn blik ging terug naar Connor. ”I think I need to leave the loop,” sprak hij uiteindelijk zijn conclusie uit.

Het was niet zijn bedoeling geweest om Connor wakker te maken, maar toch was hij blij om diens gezicht in de duisternis van de nacht te zien. Het liet hem beseffen dat hij niet alleen was, hoe tegenstrijdig dat ook aanvoelde, want hij moest wel alleen zijn. Hij verontschuldigde zich voor het wakker maken van de jongen terwijl hij ging zitten op de badrand. ”I’ll survive,” reageerde Connor. Zeal knikte eens. Even hield hij zich stil. Hij liet zich meevoeren door zijn gedachtegang, eigenlijk al wetend wat hij moest doen. Hij wachtte af of Connor terug naar bed zou gaan, maar de jongen leek nu toch wakker genoeg te zijn. Goed, dan zouden ze het er nu over hebben. Hij richtte zijn blik terug op de jongen en zei hem dat hij de lus moest verlaten. ”W-what?” stotterde Connor. Zwijgend keek Zeal hem aan. Hij liet de stilte voor zich spreken. Hij meende zijn antwoord. Hij was bereid om zijn beredenering uit te leggen, maar hij ging er niet vanuit dat Connor hem nog van gedachte kon veranderen. Hij kwam langzaam recht zodra hij merkte hoe de jongen sneller begon te ademen. De bezorgdheid begon al toe te nemen. ”Keep breathing,” zei hij de jongen zachtjes terwijl hij dichterbij stapte. ”Okay, I’ll come with you,” zei Connor vervolgens, maar Zeal schudde al snel zijn hoofd op dat antwoord. ”It’s too dangerous to go with the two of us,” concludeerde hij. Zachtjes pakte hij de handen van Connor vast in de hoop dat hij hem zo rustig kon houden en ook zijn verhaal kon doen. ”This loop has always been a temporary stay and I realized that I’ve been staying here for too long. There’s too high of a chance of getting caught and I don’t want everyone here to be in danger,” legde hij verder uit. Voorzichtig keek hij de jongen aan, hopend dat hij het begreep.

De conclusie was genomen. Geheel helder dacht Zeal er niet over, maar op het moment leek alles zo duidelijk. Het was logisch. Hij had het geweten, maar de nachtmerrie had hem er nogmaals aan herinnerd. Hij moest hier weg. Zodra het bleek dat Connor last kreeg van zijn ademhaling zei Zeal hem tot rust te komen. Het was niet erg, het zou wel goed komen. Het besef van wat hij de jongen eigenlijk aandeed drong nog niet tot hem door. De slaap was kennelijk nog niet helemaal uit zijn hoofd en hij zat nog te vast in de nachtmerrie die hij had gehad. Zodra Connor zei dat hij mee zou gaan ging Zeal er meteen tegenin. Connor kon niet mee. Zeal zou het niet over zijn hart kunnen verkrijgen als Connor iets zou overkomen terwijl hij bij Zeal bleef. Dat was de reden waarom hij weg moest en de reden waarom Connor niet mee kon gaan. ”You can’t-“ begon de jongen, maar verder dan dat kwam hij niet. Opnieuw begon de ademhaling van Connor te stijgen. ”Calm down Connor, keep breathing,” zei Zeal hem opnieuw, alsof het helemaal niks was om over in paniek te raken. ”Y-you can’t leave me,” zei Connor uiteindelijk. Zeal keek hem aan en merkte de pure paniek op in diens ogen. Hij slikte. Connor’s reactie deed hem realiseren dat zijn keuze een stuk drastischer was dan hij zelf had gedacht, maar nog steeds zag hij geen andere uitweg. Het was nou eenmaal het beste. Het gebrek aan adem dat Connor leek te hebben zorgde er echter voor dat Zeal die problemen kort naast zich neerlegde en dat hij zich compleet richtte op Connor. ”It’s alright Connor. It’s going to be alright,” suste hij de jongen. ”Just inhale and exhale, slowly,” instrueerde hij de jongen met de hoop dat het ook maar iets zou helpen.

Ondanks de overduidelijke paniek bij zijn vriendje, veranderde Zeal niet van gedachte. Hij wist dat het ontzettend lastig zou zijn om Connor te verlaten en hij zou de jongen de rest van zijn leven missen, maar dat was beter dan dat hij Connor hier in gevaar bracht en de jongen misschien zijn leven verloor aan Jeremy. Hij wou dat lot Connor niet aan doen. Dat, of Connor zou vermoord worden doordat hij niet mee wou werken. Nee. Het maakte niet uit hoe je ernaar keek: het was beter als hij weg zou gaan. Hij had echter gehoopt dat, op een of andere magische manier, Connor dat ook in zou zien. Dat leek hem echter niet gegund te zijn. De paniek had toegeslagen en nam nu niet af. Opnieuw probeerde Zeal Connor gerust te stellen en zei hij hem dat het goed zou komen en dat hij adem moest halen. Als hij tot rust kwam konden ze dit rustig uitpraten. Dan zou ook Connor in zien dat dit de betere optie was. Tranen sprongen in Connor’s ogen, waardoor Zeal spontaan moest slikken en ook hij het verdriet en schuldgevoel voelde opborrelen. Nee dit zicht deed te veel met hem. De jongen schudde met zijn hoofd en ongezien beet Zeal op de binnenkant van zijn tong. Hoe kon hij Connor ooit van zijn verhaal overtuigen? ”Zeal,” klonk het snikkend waarmee Connor hem uit zijn peinzende gedachtes haalde. Met een eveneens verdrietige blik keek Zeal de jongen aan terwijl hij door zijn knieën zakte. Meteen zakte ook Zeal door zijn knieën om zijn armen geheel om Connor heen te slaan en hem zo enigszins steun te bieden. ”Please,” klonk het. Een woord die al aangaf hoeveel paniek er nog was, waardoor ook Zeal zich besefte dat hij Connor met geen mogelijkheid kon overtuigen van zijn redenen. ”I’ll do anything,” snikte de jongen verder. Instinctief nam hij de jongen meteen strakker vast en drukte hij hem stevig tegen zich aan. ”It’s alright Connor,” sprak Zeal opnieuw, maar ditmaal voegde hij er ook andere woorden aan toe: ”I won’t leave.” Of het de waarheid was wist hij niet, maar hij wist wel dat hij Connor zo nooit zou kunnen achterlaten. Als hij weg zou gaan, dan zou het moeten gaan in goed overleg waarin ze beiden -hopelijk- konden in zien dat het het beste was. Nu zou dat niet lukken. Nee. Nu deed hij Connor enkel onnodig veel pijn. ”I’m sorry,” mompelde Zeal daarom ook zachtjes. Hij liet een hand door Connor’s haan heen gaan in de hoop hem zo nog verder tot rust te krijgen. ”I wasn’t thinking clearly. The nightmare scared me. I didn’t want to lose you and ironically that meant I had to leave you,” legde Zeal zachtjes verder uit. Even keek hij Connor aan, waarna hij zachtjes een kusje drukte op diens voorhoofd. ”I’m sorry. I won’t leave you,” sprak hij opnieuw terwijl hij de jongen zachtjes heen en weer wiegde. Zelf wist hij niet of hij de waarheid sprak. Voor nu was het wel de waarheid. Hij kon nu niet weggaan, maar hij wist wel dat dit een dilemma zou zijn die altijd in zijn achterhoofd plaats zou vinden en er zou een dag komen dat hij er een keuze over moest maken. Voordat het te laat was.

Samen stortte ze zich naar de grond. Door de paniek en verdriet bij de ander werd hem duidelijk wat Zeal had gezegd en wat voor plan hij zichzelf in zijn hoofd had gehaald. De nachtmerrie had ervoor gezorgd dat oude gedachtes en angsten weer terug naar de oppervlakte waren gekomen en ondanks het overduidelijke verdriet van Connor veranderde hij niet van gedachte. Het enige wat hij wel wist, was dat het geen zin had om zijn plan nu door te zetten. Het zou enkel voor onnodig veel leed en verdriet zorgen. Nee, hij zou er later met Connor over moeten praten en hopelijk zou Connor dan ook Zeal’s kant kunnen begrijpen. Voor nu zou Zeal blijven en zou hij zijn vriendje ondersteunen. ”You can’t,” reageerde Connor op Zeal’s woorden dat hij zou blijven. ”I won’t,” beloofde Zeal hem. Terwijl hij met zijn hand door Connor’s haar heen gleed besloot hij uit te leggen waarom zei wat hij had gezegd. Hij gaf de nachtmerrie voornamelijk de schuld en hoopte dat Connor het zodanig begreep om de situatie weer tot rust te krijgen. ”Sorry,” murmelde Connor zachtjes, waarop Zeal zijn hoofd schudde. ”There’s no need for you to apologize,” reageerde Zeal meteen. Hij herhaalde vervolgens zijn woorden dat hij niet weg zou gaan. Nog niet. Maar dat liet hij achterwege. Later zou hij er met Connor overpraten. Voor nu zou hij nog blijven. ”Promise?” vroeg Connor hem, waarop Zeal knikte. ”I promise,” sprak hij zachtjes terwijl hij de tranen voorzichtig wegveegde. ”I won’t leave. Everything will be alright. I promise,” voegde Zeal eraan toe met een kleine waterige glimlach, waarna hij naar Connor toe boog en hem lieflijk kuste. In zijn achterhoofd hield hij het plan vast om er nog met Connor over te praten, maar voor nu zou hij blijven.