Reunion

Astri was nu precies een week in de lus. Een week die eigenlijk wel heel leuk geweest was. Ze had veel nieuwe mensen ontmoet die net als haar dingen konden doen. Ze had wat vrienden gemaakt en had zich nooit echt verveeld in het huis. Toch kon ze het niet helpen, maar momenten hebben waarop ze vroeger miste. Ze had van haar ouders gehouden en al hadden zij haar enkel maar gebruikt voor wat ze kon, toch miste ze hen. Ze miste samen dingen doen en spelletjes spelen. Hoe mama een boek voorlas met grappige stemmetjes. Ruzie maken met haar zus, hoe raar het ook was, miste ze eigenlijk ook wel. Zelfs haar broer en oma en opa die ze maar net had leren kennen voor ze naar de lus was gekomen miste ze. In gedachten verzonken liep Astri met haar ogen op de grond door het huis. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat het niet al te lang duurde vooraleer ze tegen iemand opliep. Met haar hand over haar hoofd—op de plek waar ze gebotst was—wrijvend, keek ze op. “Nuala?” vroeg ze verbaasd toen ze het meisje herkende.

Astri keek verbaasd op toen ze Nuala zag. Het was lang geleden dat ze het meisje had gezien, maar toch herkende ze haar. ‘Ja?’ klonk er verbaasd. Astri nam aan dat het was omdat ze elkaar al zo lang niet meer hadden gezien en het meisje verrast was om haar hier te zien, en niet dat het was omdat Nuala haar niet herkende. “Ik wist niet dat je ook in het huis was,” sprak ze enthousiast. Het was leuk om iemand tegen te komen die ze al kende. “Ik ben hier zelf nog maar een week, ben jij hier al lang?” Misschien dat Nuala hier al een tijdje was. Astri had haar niet meer gezien sinds ze een jaar of twee eerder bij Nuala’s familie op vakantie waren geweest, dus het kon wel dat het meisje al even in de lus was.