Pounding hearts

De playroom, een ruimte waar veel spullen, redelijk net waren opgeborgen voor de bijzondere kinderen en tieners om zich in te vermaken. Het idee alleen al had het meisje een nare smaak in de mond gebracht. Het leek haar een te grote, te drukke ruimte echter was ze ook op zoek naar een plek om langzaam onder de mensen te raken. Ze mocht wellicht niet de jongste zijn in het huis maar was nog niet helemaal op haar plek. Het kon ook niet anders, immers was ze er nog maar net. Haar donkere ogen gleden langs de kasten vol familiespellen, naar het dartbord dat ergens verderop hing en biljarttafel. Kortom, er was veel te doen en ze wist niet zeker of ze zich erin zou kunnen mengen. Het leek redelijk rustig in de kamer waardoor ze op zoek ging naar een makkelijke plek om te gaan zitten. Het meisje draaide zich dan ook scherp om voordat ze een lege plek op de vloer vond en zich langzaam liet zakken. Soms zat de vloer het beste, en af en toe bracht het nieuwe zicht een goed idee. Ze liet zich langzaam op haar rug vallen, zodat ze uitgestrekt lag voordat ze naar het saaie plafond staarde en haar blik nogmaals rond de ruimte liet glijden.

Nieuw zijn was nooit prettig, alles was onbekend, vreemd, en ze moest nog veel te weten komen. Echter weerhield dit haar er niet van om zich te ontspannen. Ergens was ze ook een tikkeltje verveeld, immers had ze geen taken en was de rust soms ook teveel, ze zocht de drukte met goede reden dan vaak ook niet op, waardoor ze dit moment gebruikte om naar het plafond te staren in plaats van de sterren of wolken. 'New in this loop and already bored?' vroeg een jonge man grinnikend aan haar toen hij op een bank in de buurt plaats had genomen en zijn voeten op tafel gelegd. Het meisje rekte zich loom uit voordat ze langzaam overeind kwam in een zittende positie. 'Maybe,' Aangezien ze niet bijzonder spraakzaam was besloot ze het daarbij te houden, voordat ze zuchtte en haar donkere ogen door de ruimte liet glijden, ze was nooit bijzonder geïnteresseerd in televisie geweest, ok niet in games. Het was allemaal gewoon, vaak te gewelddadig. Ze kon daar niet tegen, het maakte haar zeer ongemakkelijk en kon zelfs bijna pijnlijk aanvoelen. Nee, ze hield veel meer van vrede en het behouden van een positieve blik op het leven, zelfs als deze vol zat met gevaar. Echt een gesprek beginnen deed ze nog niet, het viel haar wat moeilijk, het was niet dat ze het niet wilde maar ze had al vroeg geleerd dat op zichzelf zijn niet verkeerd was.

Het was nu eenmaal niet iets waar het meisje goed in was, gesprekken voeren. Ze mocht misschien verbeeld zijn maar had deze tijd kunnen gebruiken om haar gedachten op een rij te kunnen zetten. Haar pleegbroer had wel gelijk gehad, dit was beter voor haar, in ieder geval op lange duur maar prettig was het niet. Zoveel mensen, zoveel wensen, zoveel nieuwe dingen en ze was niet bepaald onzichtbaar met haar rode haar en sprieten. Anders had de ander haar vast niet aangesproken. Hij onderbrak haar gedachten met een kuch voordat hij weer sprak. 'Then why did you come to the loop?' Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Niet elke peculiar had deze veiligheid nodig, de meeste konden nog redelijk normaal functioneren. 'For safety, I would not be able to remain in the normal world.' Sprak ze zachtjes, de harde waarheid. Ze zou op den duur gevonden zijn, en wat dan!

Het was duidelijk dat de jonge man niet iemand was die grenzen direct aan zag komen, sympathiek genoeg was om in te zien dat dit geen onderwerp was waarbij Lleucu zich veilig en prettig voelde. Hij bewoog enkel zijn gespierde armen achter zijn hoofd terwijl hij ontspannen in haar richting keek, waardoor het roodharige meisje ongemakkelijk haar blik weer naar het plafond liet glijden. 'Why not?' Klonk er op een vrij directe toon waardoor het meisje diep in ademde en deze kort vast hield. Niet omdat ze de controle zou verliezen, ze werd eigenlijk niet boos. Echter meer omdat ze niet wist hoe ze moest antwoorden of ze wel kon antwoorden. Ze wilde geen attractie worden, zelfs al waren bijzonderheden hier normaal. 'What kind of gift do you have, than?' Vroeg hij waardoor het slanke meisje haar bruine ogen naar hem toe liet glijden, het antwoord lag op haar lippen maar ze sprak het niet uit. In plaats daarvan stond ze op en sloeg ze haar armen beschermend om haar heen terwijl ze begon te ijsberen. Het was duidelijk dat dit de verkeerde vraag was, ze wist niet eens zijn naam. 'The kind that... That becomes an attraction. I rather nog talk about it. Please, don't make me talk about it.' haar stem klonk zwak, smekend. Ze keek hem met een wanhopige blik aan, ze kon hem onmogelijk vertellen dat ze veranderde in een eenhoorn, eens per maand. De afschuwelijke pijn die ze zou lijden, elke keer. Ze hoopte dat het in de lus niet meer zou gebeuren, ze was immers enkele dagen voor volle maan er heen verhuisd, in de hoop dat sinds het altijd dezelfde dag was deze geen invloed uit zou oefenen op haar. Alleen tijd zou het leren.

Hij trok zich niet terug, hij stopte het onderwerp ook niet toen hij door had dat hij een gevoelige snaar had geraakt. Het maakte dat Lleucu niet wist wat ze Evan hem moest denken, ze was gewoon geen fan van haar eigen bijzonderheid, hoewel het best wel eens kon helpen was het voor haar niet altijd een pretje. Het gedwongen veranderen elke volle maan, was iets dat een rol eiste op haar lichaam. Het was zeer pijnlijk, het proces dat ervoor zorgde dat haar tweede vorm tevoorschijn kwam en werd ook niet bepaald soepeler met de tijd. Het was dat ze nooit wenste te veranderen, als ze wellicht meer prioriteit had gehad in het onder controle houden van haar bijzonderheid, dan had ze wellicht kunnen leren om te veranderen wanneer ze wilde. Het was echter zo pijnlijk dat ze enkel de noodgedwongen transformaties doormaakte, en voor de rest gewoon haar best deed een zo normaal mogelijk leven te leiden. De roodharige jonge dame bleef ijsberen, het was alles in haar dat haar ervan overtuigde dat ze dit gesprek niet wilde voeren. Ze wilde niet uitleggen dat ze voor een deel een mythisch wezen was, dat was gewoon geen optie. De donkerharige jonge man trok geringschattend een wenkbrauw op bij haar woorden, ze kon een attractie worden wanneer anderen dood hadden wat ze was. 'It becomes an attraction?' Hij leek verward, alsof hij de woorden anders begreep, het roodharige meisje knikte enkel terwijl ze haar haren ongemakkelijk achter haar oren drukte. 'I won't,' beloofde hij haar, waardoor ze zichtbaar wat ontspande. Het was goed dat hij haar niet zou dwingen het over een onderwerp te hebben die ze liever vergat. 'But I do think that sometimes it’s the best option to just get it over with and talk about what bothers you.' Natuurlijk had ze er last van, niemand eerst vrolijk van immense pijn, gedwongen altijd er doorheen te gaan, en minstens een dag door te brengen in een vorm dat aandacht trok, in een vorm waarvan ze de hoorn niet altijd even goed verborgen kon houden. De kinderen zouden het vast fantastisch vinden, een echte eenhoorn. Een sprookje dat waarheid werd, maar voor haar was het een ramp. 'You can always talk to me if you like. I’m a mentor, so I should live up to that name, don’t you think?' Vroeg hij haar met een matig glimlachje, terwijl een duidelijke frons nog steeds op zijn gezicht stond. 'Like I said, it is not a topic up for discussion. Especially not with someone that I do not even know the name of to begin with.' Haar stem klonk luchtig maar vastbesloten. Het was duidelijk dat ze op dit moment hem niet in vertrouwen zou nemen. Een zachte zucht rolde over haar lippen terwijl Lleucu haar ogen kort sloot. 'I am sorry, I do not mean to sound that harsh.' Mompelde ze zachtjes voordat ze ongemakkelijk in de richting van een stoel liep en er gefrustreerd op neer plofte. De herinneringen aan haar eerste transformaties waren niet bepaald prettig.

Het was duidelijk dat Lleucu niet beledigd was, maar zeer zeker zijn manier van handelen nog niet kon waarderen. Ze was niet boos of extreem kortaf, maar probeerde duidelijk het gesprek van haar af te leiden, weg te duwen van de onderwerpen waar ze zich niet prettig bij voelde. Er was zoveel dat ze niet onder woorden kon of wilde brengen, en dit alles leek de nog voor haar naamloze jonge man te willen weten. Hij richtte zijn blik weer op haar toen ze aangaf dat ze niet eens wist wie hij was, laat staan dat ze een heel levensverhaal uit de doeken zou doen. Er was niets voor hem om te weten, ze hield van privacy, totdat ze er zeker van was dat de ander de waarheid van haar verdiende. Het was niet dat ze loog, maar als ze niet al te diep op haar gevoelens en gedachten in wilde gaan, zei ze gewoon weinig. 'It's Evan,' zei hij op een kalme toon tegen haar waardoor ze kort knikte. 'Lleucu,' stelde ze zich kort maar krachtig voor, haar stem kalmer, wat vriendelijker dan voorheen. Hij grinnikte hardop toen ze zich verontschuldigde. Het was duidelijk dat hij het haar op dit moment niet kwalijk nam. Iets wat ze wel kon waarderen, dan had hij zich niet teveel met haar moeten bemoeien, nog voordat hij zich voorstelde. 'If you call that being harsh, you wouldn’t survive one day within the army,' zei hij waardoor het meisje kort fronste. Ze wilde helemaal niet in een oorlogssituatie terecht komen, al die spanning en onrust. Dat was niks voor haar, het gevaar voor levens van mensen waarvan ze hield en voor wellicht zichzelf. Nee, daarin zou ze niet kunnen functioneren. 'I’ve heard and seen worse things than a girl who rejects to talk about her past, believe me,' stelde hij haar een soort van gerust, het was duidelijk dat ondanks het feit dat hij recht voor zijn raap was, ook begreep als een ander er op dat moment geen behoefte aan had. 'It’s alright. You know that I’m a mentor now, so you can always talk to me if you feel like it. Or don’t. It’s not for me to decide what you should talk about and shouldn’t.' De roodharige tiener knikte met een begripvolle blik in haar bruine ogen voordat ze zuchtte. 'Thanks, I will without a doubt be able to find you somewhere in this loop if I ever feel the need.' Mompelde ze bevestigend, al was de kans niet al te groot maar ze kon nooit, nooit zeggen.

Lleucu wilde niet dat Evan dacht dat ze hem niet mocht. Het was meer dat ze zijn vele vragen vervelend vond. Natuurlijk zou hij haar niet leren kennen zonder vragen, maar dat betekende niet dat Lleucu elke vraag wilde beantwoorden of het makkelijk vond over zekere onderwerpen te praten. Hoewel het meisje wist dat er voldoende mensen door zouden vragen over zijn beroep, was geweld iets dat haar zeer ongemakkelijk maakte. Het was de puurheid die in haar zat, die een deel van haar bijzonderheid uitmaakte. Het gesprek verliep dan ook alles behalve soepeltjes. Het was niet dat ze hem niet mocht, meer dat ze niet wist wat ze met hem aan moest. Het eindigde in wat mompelende woorden, terwijl ze haar ogen vaak naar het plafond liet glijden om iets van een houding te vinden. 'And otherwise there are two other mentors around the resident,' legde hij aan haar uit waardoor ze langzaam iets overeind kwam en haar handen over elkaar heen sloeg op haar schoot. 'Although I can’t exactly recommend one of them. I’m not ging to say too much about him because I don’t feel like thrash talking about others, but you should know that his guy has two different faces. If you ever feel threatened by him, you can always come and get me,' vertelde de jongen waardoor het meisje langzaam knikte. 'Thank you Evan,' klonk er voorzichtig en beduidend warmer dan tijdens de rest van het gesprek. Haar bruine ogen gleden naar hem toe voordat ze haar blik weer liet zakken naar haar handen. 'I just do not like violence, it does not really work well with my peculiarity,' legde ze hem onhandig uit waarna ze zuchtte. 'So sorry I will not ask much about your life as a soldier,' het was niet dat ze het afkeurde, als hij geloofde dat het voor het goede was, dan bracht ze er niks tegenin maar haar puurheid als onderdeel van haar bijzonderheid was er minder op gesteld. Het was onprettig om eenhoorn te zijn, en de mythologie eromheen was over het algemeen ook bekend, en leek redelijk te kloppen.

Lleucu moest eerlijk bekennen dat Evan zo slecht nog niet was, ze waren wellicht gewoon zeer verschillend in de communicatie maar dat hoefde geen probleem te zijn. 'It’s my duty to protect others, even when I’m not in the army,' De roodhaar knikte langzaam, zij zag het vaak ook als een taak. Instinctief was ze best beschermend ingericht maar ze zou het nooit benoemen, het kostte teveel tijd en moeite om uit te leggen waarom ze wellicht een wat minder vrouwelijke insteek aan nam en durfde te vechten daarnaast zag ze er niet uit alsof ze iemand neer kon halen, wat in haar tweede vorm minder moeilijk was. De meeste keken niet uit naar een trap van een paard.

Uiteindelijk besloot ze enkel uit te leggen dat ze niet goed was met geweld, er gewoon niet goed mee om kon gaan. Wellicht omdat ze zo puur was of omdat ze er gewoon niet mee was opgegroeid dat het de norm was. Daarnaast had ze er bijna nooit nood aan gehad. 'Most people don’t,' Knikte hij waardoor ze kort haar bruine ogen sloot. De meeste hielden er wellicht niet van maar toch waren er voldoende mensen die zich er weinig van aantrokken en de boel met zich mee leken te slepen. Er hoefde er maar één een goede klap te geven. 'In fact, I don’t like it myself. It’s not that I like the things that I do, but I do like to make certain that the people in my area are safe and that’s why I do my job,' zei hij schouderophalend tegen haar. 'But aside from being a solder, I have other things in life that I cherish. Like my little brother,' zei hij met een kleine glimlach tegen haar. 'His name is Finn and he’s ten years old. What about you? Do you have any siblings?' Het meisje beet kort op haar lip voordat ze antwoordde. 'I was a Foster child, I did have a fosterbrother and we are pretty close however I do not know if I have any biological siblings.' Legde ze uit terwijl ze haar armen strekte om zich even uit te rekken. 'I tend to be a bit of a loner, I am afraid.' Grinnikte ze zachtjes.