Collecting notes.

Het was al wat later op de middag, vroeg genoeg om nog wat te doen maar te laat om echt iets nieuws te beginnen. Lleucu had besloten dat ze zich wellicht kon vermaken met wat van de jongere kinderen, ze vond het geen probleem een oogje op hen te houden of hen te vermaken met de verhalen die ze kunstig verzon. Sommigen van hen zouden vast en zeker in de playroom te vinden zijn, immers was dat de ruimte waar ze de verveelde jongeren verwachtten zou. Haar bruine ogen gleden kalm langs de muren en ramen van de ruimte. Het was slim ingedeeld en werd vaak gebruikt door jong en oud, het was warm net zoals de rest van het huis. Het maakte dat ze ontspannen  verder naar binnen stapte totdat het geluid van een video game haar oren bereikte. Een korte beweging zorgde ervoor dat haar ogen op een iets oudere jongen vielen, wellicht kon ze hem beter een jonge man noemen. Haar lange rode haren vielen kort in haar ogen voordat ze deze zorgvuldig achter haar oren streek en op hem af stapte. Horror? Het leek inmiddels geen vredige game, waardoor een verontrustend geluid haar lippen verliet. Ze was niet goed met gevaar, met geweld.

Lleucu wist dat het een best populaire bezigheid was, het gamen. Zelf was ze geen groots voorstander van de soms gewelddadige games die gespeeld werden, zeker als het teveel naar horror neigde. Het was niet dat het slanke meisje een zwak hart had of niet tegen pijn kon, het was meer de natuur die het haar moeilijker maakte. Een natuur die ze met geen mogelijkheid kon onderdrukken, ze bleef een eenhoorn. Wat was ze eigenlijk? De vraag had altijd in haar hoofd gezeten, ze wist dat ze soms moest veranderen maar had er niet bepaald een goed gevoel bij. Het maakte haar leven immers niet makkelijker, zelfs de meest normale dingen konden haar ongemakkelijk doen voelen. Zoals dit, een dood gewoon spel. Het duurde niet lang voordat degene die het spel speelde haar opmerkte, waarschijnlijk door het zachte geluid dat over haar lippen was gerold. Het donkere beeld werd op pauze gezet, waardoor ze een tikkeltje ongemakkelijk bleef staan. 'Als je dit soort dingen niet aankunt, dan ga je maar weg,' klonk er een tikkeltje bot waardoor ze een wenkbrauw licht ophaalde, oke dan? Ze sprak niet terug terwijl ze een ontspannen houding aan nam en een tikkeltje nieuwsgierig, ook al vond ze het spel niet leuk, naar het scherm keek. Ergens wilde ze weten waarom zo iets zo verslavend kon werken, wat was het nut er van? 'Ik ben niet van plan om dit spel te stoppen puur omdat jij bang bent, dus je ondergaat het en je houdt je mond, of je gaat weg,' Hij had met zijn arm een weg wuivend gebaar gemaakt voordat hij zijn instelling verduidelijkte. Hij haalde zijn schouders op waardoor ze langzaam richting een stoel stapte en deze voorzichtig verplaatste zodat ze het donkere, duistere scherm kon zien. Ongemakkelijk beet ze op haar lip voordat ze uiteindelijk langzaam sprak. 'Wat maakt dit leuk?' Het was duidelijk dat ze dit uit pure interesse en nieuwsgierigheid stelde, niet omdat ze er op tegen was. Het duurde niet lang voordat het personage in de problemen leek te raken, ook al wist de ander het op tijd te laten ontsnappen. 'What the fuck,' mompelde de ander waardoor Lleucu om de een of andere manier een zacht gelach niet kon onderdrukken, wellicht was het wel het feit dat de ander er zo rustig bij zat terwijl hij een verschrikkelijke game speelde. Ze snapte er zelf ook niets van, maar dat betekende niet dat ze een zuurpruim was. 'Herhaal dat nog maar een keer. Wat was dat.... Ik dacht dat het eng moest zijn.' Ze klonk niet bepaald onder de indruk, het was wellicht meer de muziek en de schrik dan het wezen zelf dat eng was. Echt geschrokken leek ze niet meer terwijl ze duidelijk haar handen voor haar mond drukte om verder gelach te onderdrukken.

Waarschijnlijk was de jongen wel verbaasd. Het was niet dagelijks dat iemand met een spel mee kwam kijken, een waarvoor ze eerst nog afkeur toonde. Lleucu had het gewoon niet echt op geweld maar wanneer het redelijk duidelijk getekend was, of gewoon overduidelijk nep omdat het niet echt kón zijn, dan ging het meestal nog wel. Dit spel had dan wel een enge muziek, maar het monster leek niet al te spannend of gevaarlijk, al was het gevaarlijk genoeg om een game over te veroorzaken. 'Daar probeer ik zelf ook nog achter te komen,' verklaarde hij toen ze hem aan het begin van het spel vroeg wat er leuk was aan deze game. Voornamelijk omdat ze niet echt wat speelde. Hij leek niet al te veel problemen te hebben met de notes te verzamelen, ondanks het feit dat het muziek af en toe bijzonder onheilspellend werd. Echt groot was het spel niet, dat bleek wel uit de kaart die hij opende omdat het rondlopen hem leek te vervelen. Gelukkig leek hij haar opmerking en gelach niet erg te vinden, het was gewoon niet eng! Daar kon zij ook weinig aan veranderen. 'Ik denk dat het nog eng moet worden,' verzuchtte hij waardoor Lleucu fronste, dan moest er binnenkort toch echt iets gebeuren. 'En anders wordt het dit spel,' Hij liet een ander spel zien waardoor ze fronste, aan de titel te zien zou dat spel een stuk enger en wellicht gewelddadiger te  zijn, wellicht was het dan beter dat ze vertrok. Het vreemde ding met de tentakels leek weer tevoorschijn te komen nadat hij een stuk of zes notes had verzameld. Daarna werd het  beeld zwart, hij had verloren. 'Game over,' zei hij waarna hij naar achteren leunde en daarna zijn gezicht haar kant op draaide. 'Speel je ooit zelf games of ben je iemand die liever toe kijkt?' Vroeg hij met een frons waardoor Lleucu haar schouders ophaalde en onhandig haar hoofd schudde. 'Geen van beide echt, om eerlijk te zijn,' het was niet alsof ze veel games kon en wilde spelen.

Hij leek niet de meest sociale tiener ter wereld, maar sinds wanneer waren tieners echt sociaal? Zelfs Lleucu kon niet sociaal genoemd worden omdat ze simpelweg graag af en toe op zichzelf was. De jongen keek over zijn schouder heen toen ze antwoordde. 'Waarom ben je dan nog hier?' Vroeg hij terwijl hij een ander spel pakte en het hoesje ervan opende. Thuis hadden we dit allemaal niet, het interesseert mij gewoon,' Verklaarde het meisje simpel. Hij laadde het andere spel terwijl hij ontspannen naar achteren leunde. 'Je hebt inmiddels ook wel ondervonden dat ik niet echt de meest sociale gesprekspartner bent en je houdt niet van enge spelletjes.' Hij maakte een vragend gebaar met zijn handen. 'Waarom ben je dan nog hier?' Herhaalde hij de vraag waardoor Lleucu haar schouders op haalde. 'Ik heb om eerlijk te zijn gewoon nooit goede enge spellen gezien.' Mompelde ze, nee ze hield in ieder geval niet van enge films maar de spellen waren toch anders. Ze leken haar minder te raken omdat ze minder realistisch waren. Mensen speelden er niet in met zeer geavanceerde beelden, al kon het wel goed getekend worden het bleef er getekend uit zien. Hij leek prima te kunnen multitasken terwijl hij de game startte.

Hij leek haar opmerking over haar thuissituatie te accepteren, er was ook weinig anders dat hij natuurlijk kon doen. Het roodharige meisje ging er verder ook niet echt op in, er was niets geweest dat ze hem wilde zeggen. Hij bleef een vreemde voor haar en dat betekende simpelweg dat ze hem niet haar hele levensverhaal uit de doeken zou doen. Haar pleegouders hadden nu eenmaal niet alles aan haar kunnen geven, maar daar was ze niet beroerd onder, ze hadden in ieder geval zo goed mogelijk voor haar gezorgd en het feit dat ze uit het systeem was gegroeid betekende dat ze eindelijk veilig naar een lus had kunnen trekken. 'Wat hadden jullie thuis dan wel?' Vroeg de jongen waardoor de roodharige tiener haar schouders kort ophaalde. 'Voldoende om ons te vermaken,' sprak ze enkel terwijl ze haar blik op het scherm gericht hield, zodat ze kon volgen wat hij deed. De jongen wijzigde de instellingen, maakte een nieuwe safe folder aan, er waren er nog enkele open en keek Lleucu aan toen ze verklaarde nog nooit goede enge spellen te hebben gezien. 'Ik ook niet,' verklaarde hij waardoor het meisje dankbaar een klein glimlachje zijn kant op schonk. Zo voelde het toch minder vreemd dat ze geen idee had hoe dit soort dingen werkten. 'Je mag gerust naast me komen zitten, hoor,' sprak hij uitnodigend, aangezien ze nog geen plaats had genomen op de bank. 'Ik bijt niet. Nog niet, tenminste,' Hij wierp haar een halve grijns toe terwijl ze voorzichtig plaats nam naast hem en haar benen over elkaar sloeg. 'Matthew, trouwens,' beide hij zijn naam er aan toe, terwijl zijn blik haar verliet en op het scherm bleef. 'Lleucu,' sprak ze haar eigen naam automatisch uit, de moeilijkste van de twee. Ze was haar naam gewend, dus dacht ze er lang niet altijd over na.

Lleucu had eigenlijk niet verwacht dat ze het kijken van engere of spannende games eigenlijk niet zo heel erg vond, het hielp wellicht ook wel dat de ander zich niet zeer aggressief gedroeg naar de game toe, en in staat was nog een beetje een gesprek te voeren terwijl hij de juiste knippen aan raakte. Het was voor haar veel ingewikkelder, immers had ze nog nooit aan een controller gezeten, laat staan dit soort spellen gespeeld. Het duurde niet al te lang om zich relatief op haar gemak te voelen bij de ander. Matthew was zijn naam en hij was een van de weinige die er niet om vroeg dat ze haar naam zou herhalen. 'Dat is een ongebruikelijke naam,' zei hij tegen haar waardoor ze langzaam knikte. 'Ben je van Amerika of ergens anders vandaan?' Vroeg hij vervolgens, waardoor het meisje hem met een vragende blik in haar ogen aan keek. Het klonk toch niet als een Amerikaanse naam, maar aan de andere kant was het duidelijk een aparte naam, en dat gaven de Amerikanen wel vaker aan kinderen. 'Engeland,' klonk er kalm, op een zachte toon. Het spel begon, en het was duidelijk wat gewelddadiger dan de vorige. Immers waren de flashbacks best heftig, ze snapte het doel nog niet direct waardoor ze fronsend naar het scherm en toen naar Matthew keek. 'Sweet,' sprak hij enkel uit nadat hij de inventaris had bekeken. Hij leek het spel in ieder geval goed te keuren. 'Wat is het doel in dit spel?' Vroeg ze zachtjes, om hem niet teveel te storen.

Lleucu had ergens verbazingwekkend genoeg geen problemen met het voeren van een gesprek met Matthew. Het was iets dat niet vaak voor kwam, dat ze voldoende op haar gemak was om kleine dingen met anderen te delen. Meestal hield ze zich emotioneel zo afstandelijk mogelijk, niet dat ze dan niet zorgzaam was, maar ze moest zichzelf beschermen tegen de mogelijke gevaren van het ontdekt worden. Niet dat ze een slecht persoon was, maar het zijn van een mythisch wezen, was niet altijd prettig. Mensen zochten wel graag naar nieuwe dingen, naar bijzondere dingen en ze wist dat ze aandacht op kon wekken als ze niet in staat was om haar hoorn te verbergen. Al me al was het voor haar wellicht veiliger om in een lus te leven waar aparte dingen de norm waren.

'Waar ergens in Engeland?' Vroeg hij aan haar waardoor ze haar schouders ophaalde. 'Wales,' het was meer een streek dat ze benoemde, maar hij kende haar nog niet voldoende om precies te horen waar ze gewoond had bij het pleeggezin. 'Ik ben zelf van Londen, vandaar dat ik het vraag,' legde hij aan haar uit waardoor ze even verbaasd naar hem keek. Het was goed om te weten dat er meer mensen van hetzelfde land in deze lus zaten, zelfs al was het niet naast de deur te vinden. Lussen vinden was niet makkelijk, wellicht ook maar goed ook. Ondertussen liet de ander zijn karakter al door het spel heen bewegen, terwijl een korte, niet onprettige stilte viel, voordat het meisje de volgende vraag stelde. 'Het is moeilijk uit te leggen,' zei hij met een frons. 'Het verhaal is opgesplitst in hoofdstukken en je moet eigenlijk gewoon tegen monsters vechten en jezelf door puzzels heen helpen. Je weet wel, sleutels opzoeken in kamers om weer in andere kamers te geraken, van het ene punt naar het andere punt reizen. Dat soort dingen.' Lleucu knikte, het was een spel dat tenminste een soort van doel had, ook al snapte ze het niet helemaal. Puzzels waren wel weer een beetje haar ding, al deed ze deze niet vaak. 'Het is echt heel vaag, maar ik neem aan dat je dat van alle horrorgames kunt zeggen.' Verklaarde hij nadat een bericht op het scherm was verschenen. 'Waarschijnlijk, het heeft tenminste een soort van doel.' Mompelde ze, naast het overleven in het spel natuurlijk.