Oeps

Fronsend keek Zeal naar zijn vingers terwijl hij het bloed ervan af probeerde te boenen. Hij wist dat het makkelijker was geweest om het bloed van zijn handen te krijgen als hij ze had gewassen net nadat hij de moorden had gepleegd, maar gisteren had hij daarvoor de kans niet gehad. Het moorden met Connor was nou eenmaal totaal anders dan als hij het alleen deed. Het was een andere routine en aangezien Connor het niet erg vond als hij onder het bloed zat, was Zeal het totaal vergeten. Nu stond hij in de badkamer met zeep zijn handen te boenen. Met behulp van zijn nagels, waar het bloed ook al onder zat, wist hij gelukkig het meeste bloed weg te boenen. Uiteindelijk waren ze schoon genoeg. Iemand zou het in ieder geval niet zo één twee drie opvallen en als het ze wel opviel zou hij wel een zwak excuus geven. Wat maakte het nog uit. Hij was een mentor. Wie ging hem stoppen? Hij droog zijn handen af en liep de badkamer uit om vervolgens naar beneden te gaan. Hij had behoefte aan wat koffie en liep daarom richting de keuken. Hij hoorde al gestommel en al snel volgde een doffe klop. Fronsend liep hij de keuken binnen. Zijn blik viel meteen op de cornflakes die verspreid lagen over de vloer, waarna zijn blik ging naar het meisje die op het aanrecht stond. In eerste instantie was hij geïrriteerd geweest, maar hoe kon hij nou boos worden op zo’n klein meisje? Met een zucht liep hij naar haar toe en nam hij haar vast. Hij zette haar terug op de grond neer. ”It’s dangerous to stand up there,” zei hij haar met een ietwat strenge blik in zijn ogen. ”You could’ve got yourself hurt,” sprak hij verder.

De doffe klap was genoeg om zijn aandacht te krijgen. Fronsend keek hij naar de cornflakes waarna zijn blik ging naar de dader. Een jong meisje. Meteen zuchtte hij en ebde de irritatie weg. Hij kon moeilijk boos op haar worden en daarbij wist hij dat hij als mentor moeilijk tegen haar kon gaan schreeuwen. Wel moest hij duidelijk maken dat ze dit niet nog een keer moest proberen. Hij liep naar haar toe en zette haar op de grond neer, waarna hij haar streng toe sprak om het feit dat ze op het aanrecht stond. Ze had lelijk kunnen vallen als ze niet had uitgekeken. Ze wende haar blik af waardoor Zeal zich meteen schuldig voelde over zijn strenge blik, maar hij wist ook dat hij dit moest doorzette, anders kon ze alsnog denken dat het goed was. “I’m sorry,” begon het meisje. Met heel zijn houden probeerde Zeal zijn strenge houding vol te houden, ook al had hij het gevoel dat hij enkel zijn adem langer inhield in de hoop dat hij zichzelf zo in toom kon houden. “I just wanted those,” verklaarde het meisje en wees naar de cornflakes. Zeal volgde haar blik en knikte eens. Zijn blik ging vervolgens weer terug naar haar. “But I couldn’t reach them properly,” vervolgde ze. Zeal slaakte een zucht. Nog langer ging hij het niet volhouden. Hij ging door zijn hurken zodat hij het meisje recht kon aankijken. ”But it’s not safe to go up there,” zei hij met een knikje richting het aanrecht. ”If you want anything from a high shelf, you should ask someone to help you,” vervolgde hij. Vervolgens legde hij een hand op zijn borst. ”My name is Zeal and I’m a mentor. So if you need anything you can just yell my name alright?” zei Zeal nu met een kleine glimlach, waarna zijn blik ging naar de cornflakes. ”Let’s clean this up,” zei hij vervolgens en kwam weer recht. Hij haalde een stoffer en blik tevoorschijn en overhandigde deze aan het meisje. Ze moest immers ook weten dat er consequenties zaten aan het maken van een rommel.

In eerste instantie wou hij boos worden op diegene die voor de puinhoop in de keuken had gezorgd, maar zodra hij zag dat het nog maar een klein meisje was, besloot hij zijn aanpak wat te verzachten. Het had geen zin om boos te worden, maar wel zou hij streng blijven. Het meisje moest weten dat ze dit niet kon doen en dat ze zichzelf hiermee in gevaar had gebracht. Het had heel fout kunnen aflopen. Op het argument dat ze er niet bij kwam zei Zeal dat ze dan iemand anders erbij moest roepen. Vervolgens stelde hij zichzelf voor en zei hij dat hij klaar voor haar zou staan als ze iets nodig had. Gelukkig leek zijn aanpak goed aan te komen. De opkomende tranen werden al weggeveegd en een bevestigend knikje werd gegeven. “I will,” bevestigde ze, waarop Zeal ook knikte. ”Good,” zei hij met een klein glimlachje, waarna hij recht kwam en een stoffer en blik erbij pakte. Hij overhandigde het aan het meisje en liet het schoonmaken aan haar over. Even keek Zeal toe hoe het meisje de cornflakes opveegde, totdat het blik vol zat en ze met een nieuw probleem zat. “What should I do with this? It’s full,” was de volgende vraag. Met een klein glimlachje opende Zeal het keukenkastje naast zich weer de prullenbak in zat. ”You can empty it here,” instrueerde hij. Ondertussen pakte hij nog een stoffer en blik erbij en knielde hij neer bij de overgebleven cornflakes. Hij begon deze op te vegen en gooide deze vervolgens ook weg. ”Was this supposed to be your breakfast?” vroeg Zeal ondertussen. Hij had haar niet bij het ontbijt gezien een aangezien ze nu hier cornflakes had geprobeerd te pakken kon hij de conclusie wel trekken.

Opruimen was nog een werkje op zich en in het begin liet Zeal het nog blijken alsof hij het meisje aan haar lot zou overlaten, maar natuurlijk zou hij haar wel helpen. Zolang ze maar van haar fout had geleerd was het goed. Zo begon hij de overige cornflakes op te ruimen terwijl hij haar vroeg of dit haar ontbijt had moeten zijn. Voordat het meisje het antwoord kon geven, begon diens maag al te rommelen. Zeal grinnikte zachtjes. “Yes,” probeerde ze nog, maar het rommelen van haar maag had Zeal jammer genoeg al gehoord. Langzaam kwam hij weer recht zodra alle cornflakes in het blik lagen. “I woke up later than usual and everyone had already eaten,” legde het meisje verder uit. Zeal humde zachtjes en liep eveneens naar de vuilnisbak om zijn blik erin te leggen. Vervolgens legde hij de stoffer en blik weer weg en pakte hij nog de doos van de cornflakes op. ”Should I make you some breakfast then?” vroeg hij met een glimlachje terwijl hij de doos opvouwde. ”What do you like to eat?” voreg hij verder terwijl hij de doos weglegde en haar met een glimlachje aankeek.

De grommende maag was al antwoord genoeg. De blos op haar wangen zorgde ervoor dat Zeal nog meer voor het kleine meisje smolt. Zijn irritatie en chagrijnige humeur van eerder was geheel weggevaagd. Hij mocht haar er wel voor bedanken. Het beste bedankje wist hij al wel te bedenken. Hij kon goed koken en hij wou best wat voor haar in elkaar flansen. Met een glimlachje knikte ze. “I would love that,” reageerde ze erop. Het leek erop dat ze enthousiast was, wat Zeal al goed deed. “Pancakes,” werd de volgende vraag met een brede glimlach beantwoord. Zeal knikte eens goedkeurend. ”Perfect, I just happened to be the best pancake baker in the loop,” zei hij met een grijns, waarna hij zich naar Astri toe boog en hoor op pakte. Hij zette haar op het aanrecht neer en keek hij kort aan. ”Sit still alright, I don’t want you to fall off,” zei Zeal haar nog, waarna hij de kastjes af ging om de ingrediënten voor de pannenkoeken bij elkaar te sprokkelen. ”So how long have you been in the loop?” vroeg Zeal verder terwijl hij de ingrediënten in een grote kom deed.