I hold onto little pieces of what we were.

Met een shortje en een crop top aan en haar haren op haar hoofd gebonden in één grote knot liep Yara naar buiten. Ze had niet echt op de tijd gelet wanneer ze vertrok, maar ze vermoedde dat de supermarkt nog wel open was. Ze had enkel een paar kleine dingetjes nodig en dat kon niet wachten tot morgen. Waarom stelde ze dit soort dingen dan ook altijd uit tot het laatste moment terwijl ze wist dat zij ze nodig had? Nou ja, er was nu niks meer aan te doen. Yara liep op haar gemakje door de schemerige straten van Inddyr en rolde met haar ogen toen ze een paar jongens naar haar hoorden fluiten. “Fucking villagers,” mompelde ze onder haar adem door, maar deze keer besteedde ze geen aandacht aan hun en sneed in plaats daarvan een stuk af door een binnenstraatje te nemen. Yara liep de supermarkt binnen en merkte niet op dat ze vrijwel de enige was die hier nog rondliep. De eigenaar had haar niet zien binnenkomen en was zijn geld voor de dag al aan het tellen. Meteen liep Yara naar de afdeling waar de meeste vrouwen wel een paar uur in heel hun leven spendeerden en met een zucht begon ze te zoeken naar de dingetjes die ze nodig had. Ze stak haar lip wat naar voren toen ze de make-up sectie naderde en grinnikte toen ze naar de interessante kleurtjes keek. Eigenlijk droeg ze niet heel veel make-up, behalve dan als er feestgelegenheden waren. Ze hield twijfelend een flesje nagellak en een staafje eyeliner vast toen plotseling alle lichten uitgingen. Ze wierp haar blik naar het plafond, alsof de lichten op magische wijze weer aan zouden springen. Ze hoorde het piepen van een deur en rolluiken die naar beneden werden getrokken en haastig liet ze de make-up voor wat het was. Ze rende de kleine supermarkt door, terug naar de ingang, maar de boel was al afgesloten en met een knal belandde ze tegen de deur aan. “Open the door!” riep ze schel. “Come on, open up!” Ze sloeg met haar hand nog hard tegen de deur, maar het haalde niks uit. Ze liet haar hand zakken en keek, met kloppend hart, over haar schouder toen ze meende een geluid te horen. “Hello? Who’s there?” Hopelijk was het de eigenaar die terug naar binnen gelopen kwam. Anders zat ze hier verdomme de hele nacht opgesloten.

Haar hart sloeg over in haar keel toen iemand dichterbij kwam en uit de duisternis stapte. Hoewel het donker was in de winkel kon ze zijn gelaatstrekken perfect ontwaren en ving ze zijn geur meteen op waardoor ze wist wie dat het was. Cyrek. Van alle mensen van de lus die vast hadden kunnen zitten met haar was hij het. Niet dat ze iets tegen hem had of dat ze een hekel aan hem had, maar de vorige ontmoeting was nu niet bepaald soepel verlopen. Helemaal niet, zelfs. Yara onderdrukte een geïrriteerde zucht en keek hem aan, een knikje gevend toen de jongen aangaf dat het erop leek dat het alleen zij tweeën waren. “I don’t get it,” gaf ze gefrustreerd aan. Yara was vrij goed in haar kalmte te bewaren, maar in dit soort situaties raakte ze helemaal in de stress en kwam haar sterke temperament naar boven. “How can that fucking old fool forget us when he’s always watching everyone who walks in and out of his store?” Om dat laatste woordje kracht bij te zetten, gaf ze een geïrriteerde, harde mep tegen de deur en sloeg daarna haar armen over elkaar heen terwijl ze boos naar de deuren keek. Waarom? Waarom, waarom, waarom, waarom.. Nou ja, het had vrij weinig zin om daar de hele tijd bij stil te blijven staan. Zo gingen ze immers niet ontsnappen. “There must be a way out,” zei ze bedenkelijk tegen hem. “Some exit only staff can use.” Ze wilde het niet hebben over wat er de vorige keer tussen hun gebeurd was. En dus leek het negeren haar beter dan erover praten. Ze had schrik dat ze dan weer pijn zou voelen als ze het erover zouden hebben. Volgens Cyrek was het duidelijk een fout geweest om haar zo te troosten en closer te worden en Yara was daar verdrietig om geweest, maar nu wilde ze het achter zich laten. “Let’s go find that exit,” mompelde ze, waarna ze straal langs hem liep. Ook al had ze geen idee waar ze naartoe ging.

Yara negeerde expres de grijns die Cyrek om zijn lippen had nadat ze haar frustratie had geuit. Ze had schrik dat als ze zich daar te veel op ging focussen, ze van haar doel afgeleid werd en zij ook begon te lachen. Dit was tamelijk serieus. Ze hadden eerder op de week een vrij serieuze kwestie gehad en nu zaten ze met elkaar opgescheept met geen kans op ontsnappen. Yara liep de mogelijkheden af waarvan ze dacht dat ze konden ontsnappen, maar dat bleek allemaal op niets uit te draaien en haar frustratie groeide. Hoewel Cyrek nu ook weer niet de ergste persoon was waar ze mee vast kon zitten - helemaal niet zelfs, als ze compleet eerlijk was tegen zichzelf - was het omwille van de eerdere omstandigheden tussen hun nu op dit moment niet prettig. Het hielp ook niet bepaald dat Cyrek besloot om het na een tijdje op te geven en dan maar gewoon met drank op de grond te gaan zitten. Yara had hem eerst hoopvol gevolgd omdat ze dacht dat hij toch een manier had gevonden tot uitbreken, maar had toen weinig enthousiast toegekeken hoe hij op de grond ging zitten met een fles drank. Een nuchtere Cyrek was al lastig om mee om te gaan, laat staan een dronken. Ze had hem al eens eerder in die toestand meegemaakt en ze wist dat ze dan zeker de nacht hier moesten blijven. "Oh, yeah, great. Just get yourself some booze and everything will be fine, right?" Yara kon het niet helpen dat haar frustratie naar boven kwam en dat ze geen filter op haar woorden had. "Because that seems to be your answer to everything." Ze keerde hem nijdig de rug toe en balde haar handen tot vuisten. En ze wist dat ze het daarbij moest laten, maar haar mond leek daar blijkbaar anders over te denken. "I don't understand you, Cyrek. I seriously don't," mompelde ze, waar een hint van de gekwetstheid in te vinden was van eerder op de week. Yara wendde echter haar blik af zodat hij het niet kon zien. Daar had ze geen behoefte aan.

Een schel lachje volgde op Cyrek's woorden toen hij zei dat hij tenminste wist hoe hij zijn problemen op moest lossen. Diep vanbinnen voelde ze zich ook gekwetst om zijn woorden. Ze had zich naar hem gekeerd in de veronderstelling dat hij zijn woord na zou komen en er voor haar zou zijn, maar niets van dat al bleek waar te zijn. Ze beet op haar onderlip toen hij zich op de drank richtte en schudde haar hoofd. "Drinking yourself to shit everytime you get the chance isn't a way of solving problems," zei ze zachtjes. Ze richtte haar grijsgroene ogen weer op hem toen hij weer sprak en iets van wanhoop ontstond in haar blik, vermengd met gekwetstheid. "What does it matter, you ask?" Ze haalde diep adem. "I come to you when I feel like shit, I open up to you and let you comfort me even though I have a hard time trusting people, but suddenly you're acting like an ass and it doesn't even matter to you?" Ze schudde haar hoofd en voelde de brok in haar keel opkomen,  maar wendde haar blik af voordat hij daar te veel van kreeg te zien. "You're unbelieveable," klonk er vervolgens gekwetster dan ze het wilde laten klinken..

Een wrang gevoel nestelde zich diep in haar binnenste toen ze Cyrek op de grond zat zitten, zich aan de alcohol vergrijpend alsof ze er niet eens was, alsof hij belangrijkere dingen had te doen dan met haar te praten. En misschien was dat in zijn ogen ook wel zo. Misschien was ze totaal onbelangrijk voor hem. Gewoon iemand die hij even comfort had moeten geven, om diegene vervolgens net zo hard weg te duwen. Dat gevoel had ze de ochtend erna wel gehad en was een gevoel geweest dat ze niet had weg kunnen duwen. En nu ze hier zaten, volledig nuchter en ze geforceerd waren om met elkaar te praten, gedroeg hij zich als een lul tegen haar. Yara keek hem ongelovig aan toen hij verder begon te praten, maar dan wel op een toon alsof het allemaal niks uitmaakte. De jongen stond op en Yara richtte haar blik op hem, luisterde ongelovig naar de woorden die hij sprak. Alsof ze van een ander kwamen. Alsof ze een simpele taak was geweest die hij had moeten volbrengen en dan nu opgelost was. Tranen verzamelden zich onwillekeurig in haar ogen en ze balde haar vuisten. "You think one little conversation is going to make me all fine again?" Ze schudde haar hoofd. "You make it sound like you've accomplished an assignment and not did it because I actually mean something to you." Ze stootte een hoog lachje uit en hief haar hand met een zwak gebaar in de lucht, waarna ze deze net zo hard weer langs haar zij liet vallen. "Which is ridiculous, because I actually care a lot for you. More than you fucking deserve right now." Ze draaide haar hoofd van hem weg. De kracht om weg te lopen, had ze nu niet. "I can't believe you're all sweet and then you turn cold like nothing matters to you. I just don't." En ze haalde haar schouders op, waarna haar stem brak. Nee, ze begreep het niet.

Yara probeerde te negeren hoe hard zijn woorden haar raakten. Hoe het voelde alsof hij met een mes diep in haar binnenste sneed met elk hard, terughoudend woord dat hij uitsprak. Alsof ze niks voor hem betekende. Alsof het enkel een opdracht was geweest dat hij had moeten behalen toen hij haar comfort had gegeven en voor de rest helemaal niks. Alsof ze nu weer gewoon kon oprotten en hij dat prima vond. Want dat dacht ze op dit moment écht: dat het hem niks uitmaakte of ze nu in zijn buurt zou blijven of niet. En dat deed pijn. Dat deed gruwelijk veel pijn. Yara klemde haar kaken op elkaar om haar tranen tegen te gaan. Ze had al twee keer eerder bij hem gehuild en dat ging ze niet nog eens doen, niet als hij haar zo behandelde. “Oh, yes, I am so very thankful,” beet ze hem toe. “Especially when you pushed me away the morning after you comforted me. That really brightened up my damn life.” Het sarcasme klonk duidelijk door in haar stem, al probeerde de brok in haar keel het haar moeilijk te maken om nog te spreken. En ze wist dat ze hem beter geen antwoorden meer kon geven en dat ze beter weg kon lopen, maar er was iets in haar dat hiervoor wilde blijven vechten. En dat kwam enkel omdat ze Cyrek’s zachte kant had gezien. De kant die wél iets om haar gaf. De kant die haar vast had gehouden, tegen hem uit had laten huilen en haar vervolgens dicht naar zich toe had getrokken om haar te beschermen tegen haar nachtmerries. De herinnering was bitterzoet en Yara probeerde hem af te pakken in haar gedachten en het te vervangen met de ijskoude jongen die nu voor haar zat te drinken alsof het allemaal niks uitmaakte. “You can leave your question unanswered, but I sure as hell don’t.” Als ze hem schuldig kon laten voelen, dan ging ze dat ook doen. En misschien was het ook een wanhopige poging om te zien of hij écht niks om haar gaf. “I care about you because even when you’re being your usual self, you still can say some words to comfort me or to make me feel better. I care about you because you never change your personality, but can make some quick adjustments to make someone feel better when you feel like they need it. I care about you because you were the one and the first friend I made in the loop.” Ze wendde haar blik af, tranen glinsterend in haar ogen. “But you know,” ging ze door, de brok overtreffend in haar keel en ervoor zorgend dat haar stem brak. “If that doesn’t matter to you, then I don’t know what to say or do to break down your walls.” Ze richtte haar blik weer naar hem en de eerste traan rolde langs haar wangen. “Because I really hope it’s just a wall you made up so I don’t get close and not because you actually don’t give a damn about me.” Ze wendde haar blik weer af en liep van hem weg, waarna ze besloot om haar aandacht op een paar random producten te richten. Alles om ervoor te zorgen dat haar eigen façade – die toch al shitty was – niet zou breken en ze weer, voor een derde keer, bij hem in huilen uit zou barsten.

Yara had het gevoel alsof ze elk moment in elkaar kon storten. Het kostte haar ontzettend veel moeite om van hem weg te draaien en hem achter te laten, maar ze wist dat het de juiste keuze was als ze niet wilde dat haar hart brak bij elk woord dat ze tegen hem sprak. Ze vond het lastig om hem aan te kijken, om haar woorden tegen hem te spreken, maar ze wist dat ze de waarheid waren. Ze wist wat ze voor hem voelde en na haar gesprek met Connor was dat haar steeds duidelijker geworden. Het gevoel dat door haar heen was gegaan nadat hij haar in zijn armen had genomen en haar in zijn bed had getroost, was te hevig geweest om het zomaar af te schrijven als iets vriendschappelijks. En hoewel ze niet tegen Zeal had gelogen dat ze schrik had om anderen in haar shit te betrekken als zij ze te close liet komen, waren die angsten op het moment dat Cyrek zijn armen om haar heen had geslagen en zij haar hoofd tegen zijn borst had geleund voor heel even verdwenen. Ze herinnerde zich nog hoe een aangenaam gevoel zich in haar maag had verspreid en hoe snel haar hart was gaan kloppen. Hoe bewust ze zich was geweest van zijn geur en van zijn nabijheid. En nu leek dat allemaal in één klap weg te worden gevaagd. Omdat Cyrek haar niet toe wilde laten of omdat hij geen zier om haar gaf. Toch vond ze het lastig om te geloven dat de jongen niks om haar gaf; hij leek haar niet het type dat anderen zomaar dichtbij hem liet komen en dat hij ze zou troosten als hij niets om ze gaf. Zijn kille blik en zijn woorden waren echter niet te negeren en hoewel het haar hart lichtelijk brak, had Yara zich omgedraaid en haar laatste woorden tegen hem gesproken zodat ze afstand tussen hun kon creëren. En misschien was het zo ook maar beter. Ze wilde weglopen toen een hand zich om haar hand verstrakte. Hij zei dat ze moest wachten en met afgewonden blik, bang zijnde dat hij zou zien hoe ze op het punt stond om te breken, concentreerde ze zich op een donker punt in de winkel. Toen, na een korte pauze en toen Yara’s hart opnieuw in haar keel begon te zakken, trok hij haar dichter naar zich toe en… Yara’s ogen sperden zich wijd open, maar sloten zich alsof het vanzelf ging. Ze liet haar ene hand voorzichtig tegen zijn borst rusten en de andere legde ze al even voorzichtig in zijn nek terwijl ze hem terug kuste. Een aangenaam gevoel verspreidde zich door haar binnenste, adrenaline gonsde door haar lijf en haar hart begon sneller te kloppen. Een euforisch gevoel was in grote mate aanwezig en Yara had even het gevoel alsof ze de wereld aankon. Toen brak ze de kus al lichtelijk trillend af, maar hield ze haar ogen nog even gesloten nadat ze teruggeweken was. Even viel er een stilte, maar toen opende Yara haar grijsgroene ogen en keek ze onzeker naar hem op. “W-What now?” mompelde ze zachtjes. Want ze had op dit moment geen idee meer wat hij nog wilde.

Het euforische, heerlijke gevoel bleef voor een lange tijd nazinderen nadat zijn lippen van haar waren geweken. Zelfs toen hij een stap naar achteren deed, werd dat nog niet vervangen door een wrang gevoel. Nee, dat gebeurde pas toen dat hij zijn woorden sprak. Het aangename gevoel dat zich net door haar binnenste had verspreid, maakte plaats voor een bang gevoel. Een wrang gevoel dat door haar hele lichaam leek te trekken en haar onzeker maakte tot op het bot. Hij had haar gekust, maar het leek er niet op dat hij ervan had genoten. Alsof hij zichzelf ervan had willen verzekeren dat hij haar echt niet leuk vond. En dat dat nu gebeurd was. Hij zakte weer op de grond neer alsof er niks gebeurd was, alsof hij haar daarnet niet had gekust. En Yara besloot dat ze hem aan zijn lot over zou laten. Dat ze hem die fles op zou laten zuipen en dat ze afstand van hem zou nemen. Het wrange gevoel werd alleen maar heviger toen ze haar schouders op een bijna achteloze manier naar hem maakte, haar hart brekend toen ze hem de fles zag grijpen als hij haar net niet had gezoend. Er waren weinig jongens in haar leven geweest die haar hadden gezoend en geen van hun hadden zo aangenaam gevoeld als daarnet met Cyrek. Maar hij voelde duidelijk niet hetzelfde en daar moest ze zich maar bij neerleggen. “I’m glad you made that statement,” zei ze op een toon waar ze duidelijk niks van meende. “Have fun then.” En daarna keerde ze hem de rug toe. De brok kwam weer op in haar keel en deze keer kon ze de tranen niet verhinderen die over haar wangen liepen. Yara beende zo snel van hem weg dat ze bijna ergens tegen struikelde. Een waas van tranen trok voor haar ogen en ze liet zich een paar gangen verderop, waar ze zeker was dat hij haar niet hoorde, snikkend op de grond zakken. Het was pas na een poosje dat ze in slaap viel en tegen vroeg in de ochtend, toen de lus zich herstart had en de winkel open ging, dat ze de winkel en Cyrek achterliet. En met elke stap waarmee ze zichzelf verwijderde van hem, voelde het alsof haar hart steeds verder brak. Maar het was beter zo. Het was beter zo.