Get well soon

Hunter rolde overdreven met zijn ogen toen ze haar woorden sprak over de kattenfilmpjes. Hij trok nogmaals licht geamuseerd zijn wenkbrauwen naar haar op, maar zei er niks over en volgde haar naar beneden. Naar die vervloekte keuken waar hij zichzelf onder had laten spatten met boter. Hij was blij dat Chloé het ontbijt nu zou maken en dat hij het in elk geval niet kon verpesten. Hij draaide een stoel met de rugleuning naar haar toe en leunde met zijn onderarmen op de rugleuning terwijl hij met een frons naar haar keek. Het was duidelijk dat het gevalletje met Grayson haar nog steeds niet losliet en hoewel de drang groot werd om te vertellen wat er was gebeurd, besloot Hunter om het alsnog voor zich te houden. De kloothommel verdiende niet meer credit dan dat Chloé hem wilde geven en Hunter had het onderwerp allang afgekapt als Chloé er niet over begonnen was. Het was hem echter ook wel duidelijk dat ze er gewoon haar ei no pun intended, hihi over kwijt wilde en dus gaf Hunter een knikje op haar woorden. “Zo’n jongens zijn gewoon dom, Chloé,” zei hij en hij rolde met zijn ogen. “Het enige wat ze kunnen is meisjes charmeren met een paar domme woorden en als het te serieus voor ze wordt, rennen ze weg. Zo iemand ben je liever kwijt dan rijk.” Hunter snapte aan de ene kant wel dat het Chloé kwetste, maar aan de andere kant vroeg hij zich af waarom ze het niet gewoon los kon laten. Hij fronste toen ze op een zachte toon tegen haar sprak en fronste nog harder toen hij de drang voelde om overeind te komen en zijn hand troostend op haar rug te leggen. Hij klemde zijn benen stevig om de stoel heen zodat hij niet op zou staan en dwong zichzelf om tot de orde te komen. “Ik vind trouwens dat van alle biljartspelletjes die er bestaan poolen het leukste is om te doen,” was het beste waar hij mee kon komen. “Ik denk dat ik je daar wel helemaal mee in kan maken.”

Zijn wenkbrauwen schoten kort in de lucht toen ze hem in ging maken omdat ze de beste pooler in heel Los Angeles was. “Maar we blijven vooral bescheiden,” zei hij op een droge toon tegen haar, al kropen zijn mondhoeken wel kort geamuseerd naar boven. Als hij eerlijk was, begon hij haar steeds interessanter te vinden. Ze had naast haar gevoelige kant ook duidelijk een kantje dat aangaf dat er niet met haar te sollen viel. Het was nog even zien of ze haar woorden kon waarmaken, maar het bleek dat ze verbaal al sterk stond en dat was voor Hunter een goed ding. Hoewel hij over zijn vrienden beschermend kon zijn, was het ook wel belangrijk dat hij niet constant de ridder in nood moest spelen. Ze mocht gerust met haar problemen naar hem toekomen en als iemand haar lastigviel, zou hij echt wel voor haar inspringen, maar het was ook wel de bedoeling dat ze zelf een deel van haar problemen aan kon pakken zonder steeds bij hem te hoeven aankloppen. Dat was immers wat iemand sterk maakte. Hij gaf een dankbaar knikje toen hij zijn ontbijt voorgeschoteld kreeg en merkte dat het water hem in de mond liep toen hij de lekkere geuren van ei met bacon in zich opnam. Hij zette zich dan ook snel aan het ontbijt en keek op toen Chloé het had over uitgaan. “Vind je het leuker om een café te bezoeken voor te gaan poolen dan?” vroeg hij aan haar. “Ik denk dat het dan inderdaad wel slim is om ons gewoon aan cola te houden voor de rest van de middag.” Hij trok nadrukkelijk zijn wenkbrauwen naar haar op en at van zijn ontbijt. Het was aan zijn gezicht te zien dat hij het lekker vond en zijn mondhoeken gingen licht omhoog toen hij haar weer aankeek. “Of we kunnen eens één of andere domme kookcursus voor mij houden,” zei hij op een nonchalante toon, waarna hij met zijn ogen rolde en eigenlijk eerder deed alsof hij dat vervelend vond dan dat dat ook effectief het geval was. De waarheid was dat hij wel kon koken, maar dat het nu ook weer niet zo geweldig was. Als hij dit ontbijt al proefde, nam hij aan dat Chloé hem wel wat bij kon brengen over koken. Zonder dat hij zijn geduld zou verliezen als het allemaal te lang duurde of als iets aan dreigde te branden, want dat was soms bij hem wel een dingetje.

Oh ja. De lockdown. Waarom vergat hij dat steeds? Hij wilde bijna aangeven dat er regels waren om ze te breken, maar toen gleden zijn gedachten naar wat hij gehoord had over de Hollows en hield hij zijn plan toch maar achterwege. Hij zou het zichzelf nogal verwijten als ze door hem naar buiten zouden gaan en onderweg aangevallen zouden worden en zij gewond zou raken. Hij had dan wel zijn vuur om hun beiden te beschermen, maar hij was er nog geen natuurtalent in en hij wist hoe erg zijn gave uit de hand kon lopen als zijn emoties zich hoog opstapelden. Dat hij één succesvolle training met Zeal had gehad, wilde nog niet zeggen dat hij er meteen heel vaardig in was. En hij had ook geen idee hoever Chloé stond met haar gave. Had ze eigenlijk ooit aan hem verteld wat ze kon? Hij fronste kort en nadenkend zijn wenkbrauwen, maar kon het zichzelf niet meteen herinneren. Zijn blik gleed weer naar haar toen ze doorging over de kookcursus en hij haalde zijn schouders op. Hij had nog nooit met iemand samen moeten koken, dus hij had geen idee wat hij prefereerde. Hij was sowieso niet echt het type dat met een mes en wat groentjes gezellig aan het aanrecht ging staan snijden, maar wie weet werd het met Chloé wel een stuk interessanter. Ze had al bewezen dat ze vrij onhandig was en Hunter kon zich al wel voorstellen in wat voor situaties ze verzeild zouden raken als ze die kookcursussen samen gingen doen. “Ik vind spaghetti niet slecht,” mompelde hij toen ze naar zijn lievelingsgerecht vroeg. Het was makkelijk en snel om klaar te maken en het kon ook behoorlijk lekker zijn als je er de juiste kruiden in vermengde. “En wat is de jouwe?” Hij richtte zijn blik op haar. “Was jij thuis vaak diegene die moest koken?” Eigenlijk wist hij maar bar weinig over haar familieachtergrond en misschien zou het niet slecht zijn als daar verandering in zou komen.

Chloé gaf met veel overtuiging aan dat spaghetti een maaltijd was dat ze heel goed kon maken en Hunter hield zijn sarcastische opmerking over dat iedereen met een pot spaghettisaus wel goede spaghetti kon maken. “Dat zullen we dan wel eens zien,” zei hij op een norse toon tegen haar, naar haar knikkend. Het was voor hem nog steeds nieuw om hier met iemand aan tafel te zitten en over ditjes en datjes te praten. Zijn leven was voor de lus veel te hectisch geweest voor dat soort dingen en na de lus was het altijd maar afwachten hoe een gesprek verliep. Tot nu toe had hij bepaalde dingen gedaan waarvan hij niet wist dat hij ze kon en Chloé bracht weer een heel andere kant van hem naar boven waarvan hij niet wist dat hij het kon. Natuurlijk was het nog steeds op zijn eigen manier, maar Chloé leek dat geaccepteerd te hebben en Hunter voelde zich al iets minder ongemakkelijk om hier zo met haar te zitten, pratend over onderwerpen waar hij vroeger niet eens tijd voor had om rustig bij stil te staan. Hunter keek naar Chloé toen ze begon te vertellen over haar zusje en zichzelf, knikkend dat hij het begreep. Zijn vader had nooit verwachtingen van hem gehad, in de zin van dat hij nooit nuchter genoeg was om ze uit te spreken. Hunter had de taken als vanzelf op zich moeten nemen en zijn vader was te dronken geweest om te zien of hij iets goed deed of niet. En als zijn vader er zin in had, dan pakte hij Hunter bij de kraag en gaf hij de jongen een flink pak slaag. De volgende dag, als hij nuchterder was, dan zag hij zijn vader met een frons naar de blauwe plekken van zijn zoon kijken, alsof hij zich probeerde te herinneren wat er gebeurd was. Dan schudde hij zijn hoofd, zei tegen Hunter dat hij eens minder ruig op straat moest zijn en liep weg. Hunter slikte zijn woede weg en richtte zijn aandacht weer op de blondine voor zich. “Maar we blijven nog altijd zeer bescheiden,” zei hij op een sarcastisch toon tegen haar, maar werkte snel zijn laatste restjes van zijn ontbijt binnen en zette zijn bord aan de kant. Hij pakte een handdoek en droogde de spullen af die Chloé had afgewassen en zette het terug waar ze het vandaan had gehaald. Nadat ze klaar waren, gaf Hunter een knikje en liep naar de speelkamer toe. “Volgens mij hebben ze er ook een karaokemachine,” zei hij op een nonchalante toon over zijn schouder tegen haar. “Aan dat kattengejank wat ik laatst hoorde te merken dan toch,” liet hij er nors op volgen. De boodschap was naar zijn idee echter wel duidelijk: hij probeerde aan te geven dat Chloé haar zangtalenten ook zo wat kon oefenen. Zonder hem, uiteraard. That was out of the question.

Hunter rolde met zijn ogen op haar woorden, al drukten zijn mondhoeken zich wel kort omhoog nadat ze haar woorden had gesproken. Hoewel hij het in alle talen zou ontkennen als iemand het aan hem zou vragen, moest hij toegeven dat hij het wel aantrekkelijk van een meisje vond als ze zelfverzekerd was. Misschien juist omdat hij die kwaliteit vaak miste. Hij twijfelde te veel over bepaalde dingen van zichzelf, maar hij gaf het gewoon niet toe aan anderen of haalde het niet aan zodat anderen geen idee hadden dat hij eigenlijk toch best onzeker kon zijn. Chloé schepte er juist over op, maar dat maakte Hunter ook ergens wel nieuwsgierig naar het feit of Chloé het waar kon maken. Zijn blik werd echter razendsnel nors toen ze aangaf dat ze samen konden zingen en Hunter keek Chloé met een vuile blik aan. “Waar zie je me voor aan?” bromde hij naar haar. Hij zuchtte diep toen dat ze hem met haar schouder aanstootte en opnieuw drukten zijn mondhoeken zich kort omhoog. “Denk maar niet dat je me daartoe kunt overhalen,” waarschuwde hij haar nog voordat ze effectief de speelkamer in gingen. De speelkamer… wat een suggestieve naam. Connor zou er allang een opmerking over hebben gemaakt als hij hier was. Hij wist niet wat hem op dit punt meer choqueerde: dat hij zoals Connor begon te denken of dat hij aan Connor dacht op dit moment. Hij schudde het echter van zich af en liet zijn blik naar Chloé glijden. Een diepe frons verscheen in zijn voorhoofd toen ze hem de eer gaf en een licht wantrouwige blik verscheen in zijn ogen. Was ze daarnet tegen hem aan het liegen en kon ze eigenlijk helemaal niet poolen? Hij haalde echter zijn schouders naar haar op, boog zich naar voren en concentreerde zich op de witte bal. Hij stootte deze met volle kracht naar voren en zag dat hij aan de even ballen moest beginnen. Hij koos een perspectief om te schieten, liet zijn keu naar voren gaan en zag hoe zijn bal vlak voor het gat bleef stilliggen. “Typisch,” bromde hij, maar keek daarna richting Chloé. Tijd om te zien of ze de waarheid had gesproken toen ze zei dat ze goed kon poolen.  

Hunter trok zijn wenkbrauw naar Chloé op en een lichte wantrouwige blik verscheen in zijn ogen toen ze er naar zijn idee wel heel lang over deed om aan haar poging te beginnen. Hij had wel meer zelfzekerheid verwacht van iemand die net zo arrogant had staan doen in de keuken. Haar eerste poging was mis en zijn mond trok tot een streep toen ze haar woorden sprak. Hoewel zijn mondhoeken de neiging hadden om naar boven te gaan, dwong hij ze toch om tot een streep te blijven en trok hij zijn wenkbrauw enkel verder op toen haar tweede poging ook mislukte. Hij zag dat frustratie op haar gezicht en voor de één of andere vreemde reden vond hij het er haast… aandoenlijk uitzien. Hunter voelde zich al even gefrustreerd met zijn gedachten als Chloé duidelijk in haar houding liet zien met haar “poolkunsten” en de blondine verbrak zijn gedachten door eerlijk te zijn. “Goh, je zou het niet zeggen. Meen je me deze?” vroeg hij op een sarcastische toon aan haar. Haar wangen werden rood en ze sprak verder. “Dwaas,” zei hij tegen haar, zijn hoofd schuddend. Toen ontsnapte hem een geluid dat op grinniken moest lijken, al trok zijn mond vrijwel direct daarna tot een streep. Hij overwoog kort wat hij kon doen, maar liep toen uiteindelijk op haar af en ging op een gepaste afstand van haar staan. “We houden het jouw beurt totdat je een bal fatsoenlijk hebt weten te raken,” zei hij op een norse toon tegen haar. “Doe mij na.” Hij pakte zijn eigen keu erbij, boog voorover en hield de punt van zijn keu naar de witte bal gericht, waarna hij zijn blik naar opzij richtte en haar met een frons aankeek, wachtend totdat ze zijn houding zou kopiëren.  

Hunter keek met een droge blik naar haar. “Als je zo begint op te scheppen over dat je goed kunt poolen, dan smeek je er praktisch gezien om om afgedroogd te worden,” zei hij op een droge toon tegen haar. Haar reacties deden hem ergens ook wel verwonderen. Hij zag een hele andere kant van haar, een kant die hij nog niet eerder gezien had. Ze bleek niet altijd het optimistische, vrolijke meisje te zijn en ergens was dat wel verfrissend. Ze had zo ook haar momenten dat ze geïrriteerd kon reageren, al zouden die momenten waarschijnlijk minder snel bij haar voorkomen als dat ze bij hem deden. Hunter richtte zijn blik naar opzij en zag al meteen iets fout in de houding van Chloé. Voordat hij haar daarop kon wijzen, gooide ze de handdoek echter in de ring en met een frons kwam Hunter overeind uit zijn houding. “Wat is dit?” vroeg hij op een haast ongelovige toon aan haar. “Het lukt je een paar keer niet en je besluit om op te geven? Is dat de houding die je buiten de lus ook had? Weglopen omdat het niet één, twee, drie lukt?” Hij liep naar haar toe, pakte haar keu en duwde deze praktisch gezien in haar handen. “Dit kun je wél. Je moet gewoon niet zo snel opgeven.” Over het volgende idee dacht hij niet zo goed na, al zeker niet wat de consequenties voor hem zouden zijn. “Buig je voorover, plaats je keu op die tafel en ik zorg wel voor de rest.”  

“En soms is dat niet het geval en dan moet je je erbij neerleggen en blijven proberen totdat het wel lukt,” bromde hij naar haar. Hij ging achter haar staan, instrueerde haar dat ze naar voren moest buigen en boog vervolgens met haar mee. Hij duwde met zijn knieën licht tegen haar benen aan om haar in de juiste positie te krijgen en pas toen zijn frustratie begon weg te ebben, merkte hij op wat hij eigenlijk aan het doen was. En hij had gedacht dat hij in paniek zou schieten, maar dit leek niet het geval te zijn. Zijn blik gleed naar opzij toen zij hem ook zijdelings aankeek en hij merkte op hoe ze hem in zich op aan het nemen was. En misschien zou hij dat bij ieder ander vervelend hebben gevonden, maar bij haar niet. Bij haar voelde het… anders. Hij kon zijn vinger er niet goed op leggen, maar het voelde niet vervelend aan en hij had ook niet het gevoel alsof ze zijn privacy schond. Hij gaf zichzelf kort een moment om haar in zich op te nemen en voor de één of andere reden was dat voor zijn ogen een soort van toestemming om naar beneden te glijden. Pas toen hij in de gaten had dat hij naar haar lippen aan het kijken was, schudde hij zijn hoofd om zichzelf tot de orde te roepen. Waar was hij in godsnaam mee bézig? Chloé begon met zichzelf te verontschuldigen en Hunter wuifde het weg. Ze schoot mis, maar dat nam hij haar niet kwalijk. Hoe zou je ook raak kunnen schieten als je zo’n belachelijke instructeur had zoals hijzelf? Hij riep zichzelf opnieuw tot de orde en pakte haar keu stevig vast. Hij pakte haar armen vast en verplaatste ze zodat haar handen de keu in elk geval goed vast hielden. “En nu stevig in deze positie houden en dan naar voren laten schieten, in één rechte lijn,” zei hij tegen haar, waarna hij zich van haar losmaakte. De zoete geur die om haar heen hing en eigenlijk best wel aangenaam rook, leek precies om hem heen te hangen en Hunter schudde even met zijn hoofd terwijl hij een stapje naar achteren deed. Hij liep van haar weg en nam zijn plaats tegenover haar weer in, maar keek haar bedenkelijk aan. Waarom was ze zo van haar stuk gebracht toen ze dat hij vlakbij haar stond? En waarom was híj zo van zijn stuk gebracht toen hij haar probeerde te helpen?