♡ i know that it breaks your heart when i cry again

Het strand. Toen ze net in de lus was gekomen was ze hier vaak geweest. Haar gedachten op zij zettend, alsof de zee ze zo mee kon nemen. Op het moment dat ze in de lus was gekomen had ze zo ontzettend veel aan haar hoofd gehad. De ruzie met haar ouders, het idee dat ze geen doel had in haar leven. Olivia hield zichzelf vaak voor dat ze daar over heen was. En natuurlijk had ze een emotionele groei door gemaakt. Ze was minder onzeker over zichzelf, ze wist dat ze er toe deed en dat ook zij er mocht zijn. Maar wat was het nut in haar leven? Er was nergens een plek waar ze zich nuttig kon maken. In een jaar tijd had ze Fallon weten te helpen met weer op het rechte pad te kunnen trekken, maar nu het goed met haar bleek te gaan, was dit doel ook wel weer. Het leven in de lus was ook niet alles. Er was hier geen opleiding, er was hier geen werk. Werken vinden in het dorpje kon niet, want op het moment dat ze aangenomen zou worden, zou ze weer ontslagen worden. Dus het was een cirkel zonder een begin.

De wind speelde met haar haren. Haar mooie, lange haren waar ze de laatste tijd zo trots op was geworden. Het was avond en de sterren lagen prachtig boven de zee. Het leken allemaal op kleine zonnetjes, die af en toe naar haar leken te knipogen. Voorzichtig glimlachte ze, terwijl haar gedachten weer verder gingen. Natuurlijk kon je hier wel je bijzonderheid trainen, maar wat viel er te trainen aan zingen? Olivia wist dat ze kon zingen en dat mensen gelukkig werden als zij aan het zingen was. Die bijzonderheid had zich al meerdere keren laten zien en ze wist hoe dat het werkte. Wat was er verder dan nog te trainen? Een zucht ontsnapte uit haar mond, terwijl ze bij het water stond. Op het zand zag ze een steentje liggen en pakte deze op. Vervolgens ketste ze deze over het water, waar het een aantal sprongetjes maakte en vervolgens bleef liggen. “I know you hear me when I cry, I try to hold it in at night, while you’re sleeping next to me, but it’s your arms that I need this time” zong Olivia zachtjes, terwijl ze de sterrenhemel afspeurde naar de maan. Uiteindelijk vond ze haar en ze glimlachte toen. Ze had het ook kunnen weten, de maan was altijd op dezelfde plek in de lus. “Look at the card what we’ve been dealt, if you were anybody else. Probably wouldn’t last a day, every tear’s a rain parade from hell” zong ze zachtjes verder.

Ze sloeg haar jasje wat dichter om zich heen en luisterde naar de golven. Voorzichtig zocht ze een droog plekje op en ging ze in het zand zitten. Haar hoge laarzen trok ze uit en haar tenen verborg ze in het zand, wat koud en nat aanvoelde. De capuchon van haar jasje deed ze over haar hoofd en sloeg haar armen beschermend om zich heen. Misschien was het toch beter geweest om een dikker jasje aan te trekken. Olivia liet zichzelf achter in het zand zakken en staarde naar de sterrenhemel. Vermoeidheid overviel haar. Ze sloot haar ogen en liet zich langzaam wegzakken in het land der dromen.