I keep going to the river to pray.

Yara keek zichzelf met een rustige blik aan in de spiegel. Haar handen gleden langs haar wangen, waar zich net nog vochtige plekken hadden bevonden. Het was nog geen vierentwintig uur geleden dat Cyrek haar afgewezen had in die supermarkt, maar het voelde als langer. Ze probeerde er niet aan te denken hoe kil hij naar haar had gekeken nadat hij haar had gekust. Ze had gedacht dat hij echte gevoelens voor haar had gehad en dat hij haar had gezoend omdat hij dat zelf wilde, maar blijkbaar had hij enkel een statement wilde maken. En het deed zeer. Yara beet op haar onderlip om te voorkomen dat ze weer opnieuw zou gaan huilen. Waarom was ze dan ook zo verdomd emotioneel als het om die jongen ging? Waarom kon ze het niet gewoon laten rusten? Ze had in elk geval wat make-up mee kunnen graaien als troostmiddel, al ging ze dat nu natuurlijk niet uitproberen. Dan zou het binnen de minuut uitgesmeerd zijn over haar gezicht en daar zat ze nu ook niet echt op te wachten. Yara onderdrukte een huiverige zucht en richtte haar aandacht op haar omgeving. Het werd tijd dat ze de badkamers eens zou verlaten en wat zou gaan doen. Ze had echter geen zin om het verblijf te verlaten en naar Inndyr te gaan, dus liep ze de trap af ging naar de tuin, waar ze meteen trok naar het weiland. Ze was hier de laatste keer geweest toen ze in een wolf was veranderd en even verwachtte ze dat het onrustige gevoel in haar binnenste ervoor zorgde dat dit weer zou gebeuren, maar dit leek niet het geval te zijn en opgelucht besloot Yara om dan maar een wandeling over het weiland te maken. Ze had immers toch niet veel anders te doen en hier was de kans het kleinste dat ze Cyrek tegen het lijf zou lopen.

De aangename geuren van het weiland drongen haar neusgaten binnen en Yara voelde dat ze, net als de vorige keer, weer een beetje kalmer werd. De geur van gras, vers gevallen regen en de omgeving in het algemeen zorgde ervoor dat het onrustige gevoel in haar binnenste wat getemperd werd, al deed het nog steeds pijn als ze aan de kus dacht en vervolgens Cyrek’s botte reactie. Ze had gedacht dat hij het in een opwelling van gevoelens had gedaan, maar dat was niet zo en misschien werd het tijd dat ze zich dat eens zou realiseren. Alleen deed dat idee nog zo veel zeer en benam het haar zodanig de adem dat ze er maar niet te veel bij stilstond. Plotseling hoorde ze voetstappen haar kant opkomen en vanaf deze afstand leek het net alsof het Melvin was. Ze wilde hem net een begroeting toeroepen toen het zo bleek te zijn dat het Melvin helemaal niet was, maar een andere jongen. Een jongen die ze nog nooit had gezien. Hij was afleiding en dat had ze op dit moment hard nodig. En dus deed ze een paar stappen dichterbij zodat ze elkaar tegemoet liepen en glimlachte voorzichtig naar hem. “Hi there,” begroette ze hem. “Are you new in the loop?” 

De jongen antwoordde niet, maar gaf haar in plaats daarvan een glimlach en een knikje. Ietwat onderzoekend keek Yara hem aan, zich afvragend of hij soms heel erg verlegen was en om die reden niet veel kon zeggen. Ze besloot dat ze daar maar op één manier achter kon komen. “Have you ever been to a loop before or is this your first one?” vroeg ze. Daarna stak ze haar hand naar hem uit en glimlachte hem toe: “My name is Yara, by the way. What’s yours?”

De jongen gaf weer geen antwoord, maar haalde in plaats daarvan iets van zijn nek. Yara herkende het voorwerp als een dog tag en nam het aan, waarna ze de informatie las die erop geschreven stond. De jongen noemde dus Lazar, Yara vermoedde dat de vreemde naam naast zijn achternaam het plaatsje moest zijn waar hij vandaan kwam en… hij kon niet praten. En hij was deels een machine. Yara’s wenkbrauwen trokken samen en een beetje verward keek ze op naar de jongen. Hoe ging ze in godsnaam een gesprek met hem aan als hij niet eens kon antwoorden? Betekende dit dat ze alleen maar “ja” en “nee”- vragen moest stellen? “Can I ask you questions where you just have to nod or shake your head?” vroeg ze dan ook maar terwijl ze de dog tag aan hem teruggaf. Ze nam aan dat als hij wilde dat ze hem met rust liet, hij niet in haar richting was gekomen. Het zou echter even afwachten zijn of ze met haar spuwvuur aan vragen mocht beginnen. Want ze kon er zo al wel een paar bedenken die ze aan hem wilde stellen.

Een kleine glimlach ontstond om haar lippen toen de jongen voor haar een knikje gaf. Het werd nu alleen nogal een opgave om vragen te verzinnen waarbij hij enkel kon knikken en zijn hoofd schudden, maar ze was er zeker van dat ze wel een idee had hoe ze haar vragen ging formuleren. Het leek haar eerst echter wel zo fatsoenlijk om zichzelf voor te stellen voordat ze over zou gaan op die vragen. “My name’s Yara,” stelde ze zichzelf voor met een glimlach. “And I have the gift to change into a werewolf.” Ze glimlachte. “Were you also partly machine when you were born?” was haar eerste vraag aan hem.

Lazar schudde zijn hoofd nadat ze haar vraag had gesteld en Yara beet kort op haar onderlip. Hij was dus een gewone jongen geweest toen hij werd geboren. Ze vroeg zich af of er zo van die rare mensen bestonden die hun experimenten op jonge kinderen of zelfs op baby’s uit wilden oefenen en dat dit het resultaat ervan was. Dat ze een jongen zijn leven zomaar af hadden genomen. Het gebeurde enkel in films, maar als ze eerlijk was, dan kon een persoon ook enkel maar in een film in een weerwolf veranderen en niet in het echte leven. Heel het Peculiar-gebeuren leek één grote film te zijn en het was zo echt als maar kon. Ze had Zeal echt elektriciteit zien sturen en had een jongen laatst echt onzichtbaar zien worden. “Can you show me the things you can do with your gift?” vroeg Yara op een nieuwsgierige toon aan de jongen. Wie weet wat hij allemaal wel niet zou kunnen en deels machine zijnde.  

Het bleef heel even stil, maar opeens bewoog de jongen als een ware acrobaat naar voren en keek Yara met opgetrokken wenkbrauw toe hoe hij op een snelheid waar geen normaal mens aan kon tippen allerlei acrobatische trucjes uit begon te halen. Hij eindigde met een achterwaartse salto en leek toen aan haar te vragen wat zij kon. Nu was het haar beurt om even stil te zijn. “I can’t…” Toen viel ze kort stil. Ze kon haar wolf wel naar buiten halen, maar dan moest ze tot diepe lengtes gaan. Ze liet haar blik kort om haar heen glijden, maar er was niemand in de buurt en achteraan in het weiland waren een paar plekken waar ze zich kon verstoppen. “Hold on,” zei ze tegen hem, waarna ze naar één van de grotere struiken liep en zich daar achter verborg. Ze kleedde zich uit totdat ze volledig naakt was, concentreerde zich op alle slechte herinneringen die ze altijd met man en macht wilde onderdrukken en voelde hoe ze onrustig werd. Het beschermende gedeelte van haar wolf kwam naar buiten en Yara viel met een hoge gil op de grond. Niet veel later stond er een sneeuwwitte wolf met ijsblauwe ogen achter de struik en duwde ze het struikgewas met haar snuit en schouders opzij. Haar blik gleed naar Lazar en liet een zachte piep horen om zijn aandacht te trekken. Met haar oren naar achteren gevouwen liep ze op Lazar af en keek hem peilend aan, nagaande of hij een gevaar voor Yara vormde of niet.   

De wolvin deed traag een stap naar achteren en hield haar kop laag tegen de grond toen Lazar op één knie zakte en zijn hand naar haar uitstak. Even bleef de wolvin een paar tellen wachten, maar ze voelde geen onrustig gevoel in haar binnenste ten teken dat Yara haar waarschuwde en dus deed ze een paar stappen naar voren. Haar snuit maakte contact met zijn hand en de wolvin duwde haar wang kort tegen zijn handpalm aan. Haar ijsblauwe ogen keken via zijn hand omhoog, naar hem. Ze vroeg zich af waarom Yara haar buiten had laten komen terwijl er niks aan de hand was. Ze had het gesprek niet helemaal mee gevolgd en had enkel opgevangen dat het meisje op een bepaald punt onrustig werd van iets. En toen was ze naar buiten gekomen om haar te beschermen, maar het leek erop alsof er niks was om te beschermen. Deze jongen leek echter ongevaarlijk te zijn voor Yara en speels duwde de wolvin haar lichaam hard tegen die van de jongen aan. Ze piepte zachtjes naar hem en haar oren bewogen heen en weer terwijl ze wachtte op zijn reactie.